"Η ταξιθέτρια" (solo)

         Αυτή είναι η ονομασία, του μονολόγου που είχα την τύχη να παρακολουθήσω εις διπλούν, από την ομάδα παραστατικών τεχνών "προΤΑΣΗ" στην Ρόδο. Φυσικά ομάδα εδώ δεν υπήρχε, γιατί μιλάμε για μονόλογο, οπότε παραδοσιακά, ο μονόλογος εκτελείται με την συνδρομή ενός. Το έργο παίχτηκε σε έναν ελαφρώς spooky χώρο, στην Ροδιακή Έπαυλη (προφανώς στην Ρόδο κι όχι στην Αμοργό), που σαφώς και είναι εγκαταλελειμμένη (το περίεργο θα ήταν να μην είναι), οπότε προσέδωσε μια επιπλέον ανατριχίλα, στο ήδη ψυχοπλακωτικά αφαιρετικό σκηνικό και την άμεση, αλλόφρονα ερμηνεία της πρωταγωνίστριας!
          Πρόκειται για την Έλενα, που κοντεύει τα 30 και όπως ισχυρίζεται, εργάζεται σαν ταξιθέτρια στην Σκάλα του Μιλάνου. Η ζωή της μοιράζεται ανάμεσα στον καθωσπρεπισμό του διασημότερου λυρικού θεάτρου του κόσμου και στο καταθλιπτικό δωμάτιό της, που δεν είναι παρά ένας απέραντος σκουπιδότοπος, με μια Έλενα, ακινητοποιημένη σ'ένα στρώμα όλες τις ώρες, βυθισμένη στην ανασφάλεια του κρεβατιού της, που σιγά σιγά μετατρέπεται σε ψευδαισθήσεις, εγκατάλειψη και μανία.
           Το κείμενο βασίζεται σε μέρος του ιταλικού μυθιστορήματος της Elena Soprano, "Η ταξιθέτρια" (1994), με ευθείες αναφορές στο έργο "My Bed" της βρετανίδας Tracey Emin. Τι να πω για την ερμηνεία; Ότι ήταν καταπληκτική, υπέροχη, μοναδική; Να πω αυτό που λέμε, 'τα έδωσε όλα'; Ε, ναι τα έδωσε όλα, ήταν όλα τα παραπάνω και κάτι περισσότερο! Δεν συνηθίζω να το λέω, αλλά όντως έδωσε την ψυχή της και κατέθεσε όλο το υποκριτικό της ταλέντο! Μακάρι να ανεβαίνουν τέτοια έργα και εμείς, σαν κοινό, να ανακαλύπτουμε ότι ταλέντα υπάρχουν. Οι ευκαιρίες είναι αυτές που δεν υπάρχουν...


Ακριβώς αυτό είναι το σκηνικό και η ηθοποιός, αλλά στο ακόμη πιο σκοτεινό!

a-ha - Summer Moved On (Video)

          Τι υπέροχο τραγούδι, από μια κλασσική αξία στον χώρο, τους μοναδικούς a-ha.  Με αυτό το τραγούδι, που λέτε, έπαθα μεγάλη πανωλεθρία! Είπα να πέσω για ύπνο με τα walkman στα  αυτιά (παλαιολιθική μιλάμε), να πνίξω στην μουσική, τον πόνο μου που άνοιγαν τα σχολεία. Βάζει κι ο αισθαντικός εκφωνητής αυτό το τραγούδι, προλογίζοντας το ως εξής: "Πάει, αυτό ήταν...Έφυγε το καλοκαίρι, summer moved on, πίσω στις πόλεις, την καθημερινότητα, την ρουτίνα, πλησιάζει και το άνοιγμα των σχολείων...αυτό ήταν και φέτος". Εμένα τι με θες; Απαρηγόρητη! Να τον είχα μπροστά μου, να του έδινα μια μπάτσα όλη δική του! Με τον πόνο μου μάλλον έπαιζε.....

Ξανά μανά και φέτος...

        Βαριέμαι! Βαριέμαι αφόρητα! Κάθε φορά, κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, ακούω δυστυχώς τα ίδια κοινότοπα πράγματα, όσον αφορά τις βάσεις, τις σχολές, τα μόρια μπλα, μπλα, μπλα, μπλα και μη χειρότερα! Είναι όμως και οι ακριβώς πανομοιότυπα άχρηστες πληροφορίες, που ερεθίζουν προκλητικά, τα ήδη εξαντλημένα εγκεφαλικά μου κύτταρα, που απλώς δεν μπορώ να τις επεξεργαστώ περαιτέρω (τις πληροφορίες λέμε), γιατί ο εγκέφαλος θα εκραγεί! Πιο συγκεκριμένα:
         Άχρηστη Πληροφορία Νο 1 : Οι πρώτοι των πρώτων. Με μαθηματική ακρίβεια, όταν έχουμε να κάνουμε με κατατάξεις, μόρια, βαθμολογίες, είναι λογικό να υπάρχει μια σειρά με αρχή, μέση και τέλος. Που πάει να πει, ότι κάποιος θα βρεθεί πρώτος, κάποιος δεύτερος, μέσος ή τελευταίος. Σαφέστατα και τα παιδιά που έκαναν έναν μεγάλο αγώνα, νιώθουν δικαιωμένα για την επιτυχία τους. Άλλωστε, για κάποιον που τον απασχολεί, είναι πολύ σημαντική χρονιά η τελευταία, με αφόρητο άγχος και τεράστιο κόπο. Το θέμα όμως 'πρώτοι των πρώτων', είναι τόσο σίγουρα ανέμπνευστο, όσο και η πληροφορία ότι η μίξη κόκκινου με μπλε μας δίνει μωβ (ουάου). Μακάρι τα παιδιά, να εξακολουθήσουν να είναι πρώτα σε όλη τους τη ζωή, γιατί εκεί έξω δεν είναι η παπαγαλία, αυτή που μετράει.
          Άχρηστη Πληροφορία Νο 2: Οι νικητές, χωρίς φροντιστήριο. Τα γνωστά και μη εξαιρετέα, ότι δηλαδή ένα σωρό παιδιά, δεν έδωσαν φράγκο, σε φροντιστήρια, ιδιαίτερα κτλ., και τα πήγαν περίφημα. Μπράβο και εύγε, αλλά είναι πολύ λιγότερα από όσα μας λένε, δηλαδή η εξαίρεση, της εξαίρεσης. Επίσης να σημειώσω, ότι υπάρχουν και οι γονείς που έστειλαν τα παιδιά τους φροντιστήριο, αλλά έχουν αφήσει 'φέσι'. Να τα κατατάξω στην ίδια κατηγορία, γιατί το ίδιο μου ακούγεται; (Μιλάω από προσωπική εμπειρία, γιατί τα έζησα η ίδια, στην διάρκεια της καθηγητικής πορείας μου).
          Άχρηστη Πληροφορία Νο 3: Η άνοδος των βάσεων. Και μάλιστα στις πιο τετριμμένες σχολές. Ναι το έχω ξαναπεί. Όλοι σε αυτή την χώρα είναι δικηγόροι, γιατροί, πολιτικοί μηχανικοί. Είναι τόσο σίγουρο ότι ανέβηκαν οι βάσεις στην Νομική Κομοτηνής, όσο κι ότι στις 25 Δεκεμβρίου, γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα! Οπότε ουδέν νεότερον από το Δυτικό Μέτωπο!
           Άχρηστη Πληροφορία Νο 4: Ο αγώνας των γονιών. Ναι, ο γονιός κάνει έναν εξαιρετικό αγώνα, από την στιγμή που θα αποκτήσει παιδιά μέχρι το άπειρο (άρα αυτός δεν είναι ο μόνος αγώνας). Ναι, ξοδεύει ένα σωρό λεφτά για να αποκτήσει το παιδί του μια θέση στον ήλιο. Το να κάθεται μαζί με το παιδί όμως, περνώντας όλο το 'λούκι' παρέα, είναι κάτι που δεν το χωράει ο νους μου, πόσο μάλλον να κρέμεται έξω από τα σχολικά κάγκελα, σαν τσαμπί σταφύλι, κάθε Μάιο-Ιούνιο,στις Πανελλήνιες. Με το pardon δηλαδή, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν θα το συνηθίσει ποτέ το μάτι μου. Εμείς δηλαδή τι πάθαμε, που δεν περνούσε ούτε για δείγμα γονιός απ' έξω;
            Πληροφορία που σε αφήνει ξερό: Τέτοιου είδους πληροφορίες, δεν βγαίνουν στις ειδήσεις, αλλά τις έχουμε βιώσει όλοι και θα τις βιώνουν όλοι κάθε χρόνο και κυρίως μέσα σε πιο μικρές κοινωνίες. Είναι ο αέρας της σιγουριάς. Είναι πάρα πολλοί αυτοί που νιώθουν τρομακτικά σίγουροι για τον εαυτό τους κι έχουν πάει από Ιούλιο μήνα, να νοικιάσουν σπίτι στην πόλη που θα έχει την τύχη να φιλοξενήσει την αφεντιά του σίγουρου μέλλοντα φοιτητή. Το έχει διαδώσει κιόλας η οικογένεια στους κάμπους, τα βουνά και τα κατσάβραχα, για να έρθει η σκληρή αλήθεια που θα αποκαλύψει ότι ο 'φωστήρ' πέρασε αλλού ντ' αλλού! Τζάμπα και η προκαταβολή και η εγγύηση!
            Εγώ πάντως έμεινα ξερή με αυτό που μου συνέβη, όταν πλησίαζε ο καιρός να βγουν τα αποτελέσματα. Με έπιασε που λέτε, μια κοπέλα, να μου ζητήσει να συγκατοικήσουμε στην Θεσσαλονίκη. Ρώτησα κι εγώ η καημένη, εάν το έχει σίγουρο ότι κατ' αρχάς θα μπει σε σχολή. Με διαβεβαίωσε ότι περνάει μόνο σε ΑΕΙ, γιατί μόνο Ανώτατες Σχολές δήλωσε. Τότε συνέχισα κι εγώ με την άκρως εύλογη απορία μου, του κατά πόσο σίγουρη είναι ότι περνάει Θεσ/νίκη. "Καλά πλάκα μου κάνεις" μου απαντάει. "Αφού μόνο Θεσ/νίκη δήλωσα, τι ερώτηση είναι αυτή". Επειδή δεν εμπιστεύθηκα την τόση σιγουριά της και προφανώς δεν με έπεισε για συγκάτοικο, είπα απλά πως δεν ενδιαφερόμουν. Αλλά από αγνή κι ανόθευτη περιέργεια, είπα να μάθω πού πέρασε, καλή ώρα τέτοια εποχή. Τελικά πέρασε στο ΤΕΙ Λογιστικής στις Σέρρες. Το προαναφερθέν 'έμεινα ξερή', είναι πολύ λίγο, μπροστά σε αυτό που ένιωσα. Τα μάτια μου και τα αυτιά μου, εκτοξεύθηκαν στο διάστημα. Τόσο σίγουρη ήταν και για το ΑΕΙ και για την Θεσσαλονίκη......!
             Αυτά λοιπόν, ως προς το ανούσιο του θέματος, αλλά από εδώ και πέρα εύχομαι καλή επιτυχία στον αγώνα για την εύρεση σπιτιού, γιατί είναι ένα τεράστιο ζήτημα και φυσικά ΚΑΛΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ στους επιτυχόντες!


Ούτε σαν παραμυθάκι δεν θέλω να τα θυμάμαι....

Ο Κουτρούλης και το Bachelor

         Κάθε φορά που ακούω αυτό το τετριμμένο, bachelor party, η τρίχα μου σηκώνεται κάγκελο. Κατ' αρχάς η σύλληψη της ιδέας, αυτής καθ'εαυτής είναι μια μπαρούφα και μισή. Κάθεσαι να γιορτάσεις την 'τελευταία' μέρα της ελευθερίας σου (και καλά), ενώ στην πραγματικότητα είναι τελείως άχρηστο γιατί ισχύουν τα εξής:
          Μπαρούφα Νο 1: Δεν φεύγεις στον πόλεμο, ούτε συμβαίνει η συντέλεια του κόσμου για να πεις 'ό,τι προλάβω τώρα', ούτε και παίζεται η ζωή σου κορόνα-γράμματα, ούτε δεν θα ξαναξημερώσει, ούτε θα βρεθείς με το πιστόλι στον κρόταφο. Για τους άντρες, έχει κοπεί ο βήχας τους προ πολλού κι έχουν ξυρίσει το μουστάκι (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) από το πρώτο δίμηνο της σχέσης, οπότε δεν είναι ανάγκη να μπεκροπίνουν δίχως αύριο.
          Μπαρούφα Νο 2: Αυτό που ξεσαλώνουν οι γυναίκες και το παίζουν 'τραβάτε με κι ας κλαίω', ενώ από το πρώτο οχτάμηνο της σχέσης ξεκινούν οι συζητήσεις για το 'πότε επιτέλους θα ντυθώ νυφούλα κι εγώ' ή το γνωστό 'εγώ πότε θα γίνω μάνα', δεν το κατάλαβα κι αδυνατώ να το κατανοήσω. Είναι ρε παιδί μου, ερώτημα χωρίς απάντηση.
           Μπαρούφα Νο 3: Τώρα κι εγώ είμαι 'τραβάτε με κι ας κλαίω', αλλά θα το πω γιατί θα σκάσω. Και οι δυο πλευρές, ξεσαλώνουν τόσο πολύ, που θα την κάνουν την βλακεία τους και άντε μετά να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα. Άσε που μπορεί να γεννηθεί μετά από 9 μήνες, κανένα άλλο ασυμμάζευτο και πού να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας (έχουν συμβεί ουκ ολίγα ευτράπελα). Για να μην μιλήσω για τους γάμους που ματαιώθηκαν γιατί έγινε το ασυμμάζευτο, του ασυμμάζευτου, ω ασυμμάζευτε όπου και κατάφεραν να τα κάνουν μπάχαλο πριν καν ξεκινήσουν τα δύσκολα.
           Μπαρούφα Νο 4: Το ότι οι γυναίκες κάθονται να διαβάσουν ιστοσελίδες που ειδικεύονται σε τέτοια parties, το έμαθα προσφάτως. Το ότι χρειάζεται όμως, να έχεις ειδικό εξοπλισμό, για να μην θεωρηθείς και κανένας basse classe και μάλιστα ένα απαραίτητο accessoire, να είναι η τιάρα με το πέπλο, είναι κάτι που με ξεπερνάει.
            Μπαρούφα Νο 5: Σε μια εποχή που τα διαζύγια βγαίνουν με την ευκολία που ανοιγοκλείνουν τα μάτια μας, είναι αν μη τι άλλο φαιδρό, να κάθεσαι να γιορτάζεις τις 'τελευταίες' μέρες της ελευθερίας σου. Ναι μάλιστα, είναι τόσο πιστοί οι περισσότεροι κατά τον έγγαμο βίο, που δεν θα ξανακοιτάξουν άλλον/ άλλη και η έννοια 'εξωσυζυγική σχέση' μας είναι τόσο άγνωστη όσο και τα UFO. Μα τι σκλαβιά είναι αυτή βρε παιδί μου.....! Πού να διανοηθώ να φανταστώ, ότι μπορεί να παντρευτεί κάποιος ή κάποια έχοντας εξασφαλισμένη την ερωμένη ή τον εραστή, χρόνια πριν. Μα πώς τόλμησα να σκεφτώ κάτι τέτοιο...
            Μπαρούφα Νο 6: Κρατάει για μέρες το πανηγύρι. Ένας ευφάνταστος νους, με συσσωρευμένη ανοησία στον εγκέφαλο, δεν θα μείνει μόνο στο ένα παρτάκι, αλλά θα φροντίσει να κάνει 5-6 για να το απολαύσει μέχρι τέλους. Δηλαδή ή που θα το απολαύσει ή που θα πέσει ξερός από υπερκόπωση. Όπως ενημερώθηκα προ ημερών, ένα σωστό bachelor, για να οργανωθεί σωστά, πρέπει να έχεις προετοιμαστεί 3 μήνες νωρίτερα (τώρα πλάκα μου κάνετε, σωστά;)
              Επειδή με έπιασε μια νύστα με όλα αυτά τα κουραφέξαλα, πάω να βάλω μια τιάρα με πέπλο και να πέσω για ύπνο....

Ο Γάμος και τα χαροτράγουδα...

         Επειδή θα σκάσω αν δεν το σχολιάσω, η αφορμή μου δόθηκε στο πιάτο! Πάντα είχα την απορία πώς μπορείς να κάνεις κέφι με τραγούδια που περιέχουν θανατικό, χωρισμό, βάναυσο τέλος βρε παιδάκι μου! Σου λέει ο στίχος π.χ 'την δεύτερη φορά που θα 'ρθω για να ζήσω' και να το σπάσιμο των πιάτων πάει σύννεφο. Αλλά με τόσο αλκοόλ στο αίμα, πού να κάτσεις να σκεφτείς ότι δεύτερη φορά δεν θα έρθεις για να ζήσεις (εκτός κι αν πιστεύεις στην μετεμψύχωση) και δεν ακούγεται και ευοίωνη αυτή η δεύτερη φορά, γιατί αυτό σημαίνει πως τέλειωσε η πρώτη. Και σαν την πρώτη δεν έχει!
         Πόσο ευοίωνος όμως, μπορεί να γίνει ένας γάμος, όπου η ορχήστρα στο γλέντι προ αυτού (κάτι σαν προγαμιαίο party - όχι συμβόλαιο), παίζει 'βρέχει φωτιά στην στράτα μου', 'η ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου', 'εσένα που ξέρω τόσο λίγο, εσένα που αγαπώ τόσο πολύ, για πες μου θες να μείνω ή να φύγω, για πες μου πριν μας έβρει το πρωί'.
          Παιδιά κατ' αρχάς να σας πω ότι θα βρέξει μπόλικη φωτιά στην στράτα σας, γιατί πρώτον γαμπρέ τα δυο σου πόδια, θα μπουν σε ένα παπούτσι και δεύτερον εσύ νύφη, που ανυπομονούσες να βάλεις νυφικό, θα δεις ότι ο γάμος δεν είναι οι μέρες των προετοιμασιών και της στέψης, αλλά κάτι πέρα από αυτό. Επίσης να τονίσω ότι αυτό το 'εσένα που σε ξέρω τόσο λίγο', δεν ισχύει, γιατί το συγκεκριμένο ζευγάρι, συζούσε εδώ και τέσσερα χρόνια, οπότε φαντάζομαι πως πρόλαβαν να γνωριστούν. Όσο για τα καντήλια, ζωή να έχετε κι εσείς κι εμείς κι όλος ο κόσμος, να είναι αναμμένα για πολύ!
           Α, πάντως δεν λέω, πολύς πόνος έφυγε πάνω στον χορό. Δώστου τα "'Ωπα" από εδώ, δώστου πόνο από 'κει κι εγώ έμεινα με την απορία: "Βιώνεις καλύτερα την χαρά άμα πονάς ή προσπαθείς να ξορκίσεις τις δυσκολίες που βρίσκονται προ των πυλών"; Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι το 'άνοιξε πέτρα να κλειστώ, ήλιος να μην με βλέπει', προνόησαν να μην το περιλάβουν στην playlist, γιατί αυτό δεν θα ήταν γλέντι αλλά μοιρολόι! Βάι, βάι, βάι, 'αλί και τρισαλί μου κουρέψαν το μαλλί', όπως έλεγε και ο Γκιωνάκης στο "Ησαΐα Χόρευε" και μη χειρότερα γενικότερα!
           Τα λόγια είναι φτωχά αλλά τέλος πάντων..βίον ανθόσπαρτο να έχουν τα παιδιά κι εύχομαι τέτοια τραγούδια να μην ντύνουν όμορφες στιγμές. Άντε να πεις στα μπουζούκια σε πιάνει και μια ζέση και το παίζεις και λίγο πικραμένος. Αλλά σε γάμο; Μα σε γάμο;

Υ.Γ. Καλό είναι να μην ακούγεται κι αυτό το banal 'σήμερα γάμος γίνεται, σήμερα αποχωρίζεται η μάνα από την κόρη', γιατί όπως έχω αναφέρει κατά το παρελθόν, δεν τα λένε για πρώτη φορά τα πιτσουνάκια - μην τρελαθώ κιόλας! Ούτε ζούμε και σε εποχές προξενιών. Ήμαρτον!


Λοιπόν dj, μην διανοηθείς τώρα να βάλεις το "Θα κλείσω τα μάτια". Γάμο έχουμε!

Στον απόηχο του Καλοκαιριού

       Να λοιπόν που φτάνουμε, όχι επισήμως βέβαια, στο τέλος του καλοκαιριού! Και όπως πάντα, όταν κάτι τελειώνει, μένει ένας απόηχος. Αποφάσισα να κάτσω να σκεφτώ ποια είναι τα ουσιαστικά πράγματα που μου έμειναν κι αυτό το καλοκαίρι γιατί την ζεστούλα του την έκανε, δεν λέω, οπότε είχα μπόλικη τροφή για σκέψη. 'Η και για γέλιο!
       Απόηχος Νο 1: Τα beach bars. Φυσικά λόγο αντικειμενικής δυσκολίας, δεν θα μπορούσα να βρεθώ σε όλα τα bars, ένα βήμα από το κύμα, πόσο μάλλον αυτά του εξωτερικού, αλλά από πλάνα που έβλεπα μέσα στα μούτρα μου, καθ' όλη την διάρκεια του ταλαίπωρου θέρους, όλοι διασκέδαζαν. Εννοώ ότι όταν πάει η camera, είναι υποχρεωτικό όλοι να δείχνουν ότι περνάνε super. Η πιο banal ατάκα είναι "Περνάμε όλοι τέλεια" κι εκεί ακριβώς να πιέζονται να δείξουν ότι ξεσαλώνουν στον χορό. Προφανώς σε ένα beach bar (όπως και οπουδήποτε αλλού) ,θα πας για να περάσεις τέλεια κι όχι για να λύσεις επιτέλους τον αιώνιο (και πολύ δύσκολο ομολογουμένως γρίφο), 'αφού οι άνθρωποι προέρχονται από τους πιθήκους, γιατί υπάρχουν ακόμα πίθηκοι'; Θες δεν θες θα περάσεις καλά. Αλλά λίγο να προσέξετε ρε παιδιά, μην δείχνετε τόσο πολύ την ανάγκη να αποδείξετε ότι περνάτε τέλεια επειδή είναι η camera μπροστά.....Καλά θα περάσετε ούτως ή άλλως (με τόσα που ήπιατε)!
         Απόηχος Νο 2 : Ο ημίγυμνος, από την μέση και πάνω, μπάρμπας. Αυτό δεν είναι θέαμα αλλά ταινία τρόμου. " Ο εφιάλτης στον δρόμο με τους ημίγυμνους μπάρμπες". Ο μεσήλιξ έως γηραιός dude, οφείλει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά εάν θέλει να περιφέρεται με αξιοπρέπεια ημίγυμνος. Τεράστια κοιλιά που ξεκινάει από το στέρνο αλλά δύσκολα θα βρεις πού τελειώνει, άφθονη τρίχα για να μην ξεχωρίζει από σκυλάκι Skye Terrier, κοντό παντελονάκι, γιατί είναι κρίμα να απολαμβάνεις μισό κάλλος και πρέπει να υποστείς και το άλλο μισό και κατά προτίμηση να βρίσκεται σκυμμένος στο αμάξι (γιατί πάντα κάτι ψάχνουν σκυμμένοι), ώστε να έχουμε το τελειωτικό χτύπημα και να απολαύσουμε τον σχισμή ανάμεσα στα δύο μέρη που αποτελούν τον ποπό, κατά προτίμηση κι αυτά μέσα στη τρίχα!
         Απόηχος Νο 3: Και οι mesdames, κάποιας ηλικίας δεν είναι αθώες περιστέρες, γιατί ναι μεν φροντίζουν την τρίχα, έλα όμως που δεν φροντίζουν να βάλουν σε τάξη τα λίπη που ξεπετάγονται από οπουδήποτε. Τα μπράτσα σου βρε παιδί μου, δεν τα λες και ακοντίστριας (όχι ότι είναι κι αυτά χαριτωμένα), οπότε βάλε μανικάκι να τα κρύψεις, μην μου τα τρίβεις στη μούρη. Αυτό δε, που σώματα με αναλογίες 400-680-720 (σωματότυπος: Χριστουγεννιάτικο δέντρο), επιλέγουν ό,τι πιο εφαρμοστό και κολλητό για έξοδο, πού να υποθέσω ότι οφείλεται; Σε σύνδρομο κύκνειου παλιμπαιδισμού; 'Η "δεν πρόλαβα να τα κάνω 30 χρόνια πριν, θα σας δείξω τώρα εγώ". Γιατί όντως ο στόχος επετεύχθη. Μας έδειξες και με το παραπάνω....
         Απόηχος Νο 4: Ο καρπουζάς. Σέβομαι απόλυτα αυτό που κάνει και δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο να ψήνεται κάτω από τον ήλιο, κάθε μέρα, όλη μέρα. Βρε καλέ μου όμως, πιάνεις εκεί το μεγάφωνο στις 3 το μεσημέρι και παθαίνουν συγκοπή τα τζιτζίκια. Στην γειτονιά μου πάντως, ξεπαστρεύτηκαν όλα.. Από ανακοπή καρδιάς είπαν οι ιατροδικαστές. Είναι κι αυτό που άμα περνάει, νοστιμούλα, τσαχπίνα, με σωματάκι αρχίζει, "Έλα ο καρπουζάς! Νόστιμα καρπούζια λέμε. Αχ, τι είσαι εσύ παιδί μου". Κι αν πει μόνο αυτό, πάει στο καλό. Άγιο, λες, είχε η κοπελιά!
          Απόηχος Νο 5 : ΜΜΕ και παραλίες. Εδώ δεν έχει να κάνει με το αν ένα κανάλι θεωρείται "σοβαρό" ή όχι. Κάθε φορά με τα θέματα καύσωνας, παραλίες, διακοπές, τριήμερα, τετραήμερα κτλ. τα πλάνα είναι ίδια. Οι πισινοί να σουλατσάρουν στην παραλία. Μάλιστα γίνεται και zoom σε άπαντα οπίσθια, καλλίπυγα, τουρλωτά, flabby, την ώρα που το reportage αναφέρει ότι οι ηλικιωμένοι καλό είναι να κάτσουν στα αυγά τους και να μην μετακινούνται ασκόπως. Δεν είναι κακή ιδέα, μιας και ο ηλικιωμένος θα δει άφθονες "Εύες" (για τον Αδάμ δεν χολοσκάει ιδιαιτέρως) στην τηλεόρασή του, αν ακούσει τελικά την προτροπή του δημοσιογράφου να μείνει εντός τειχών.
          Απόηχος Νο 6 : Η αιώνια ερώτηση "Πού πήγες διακοπές" ή "Πού ΘΑ πας διακοπές" ή ακόμα χειρότερα "Γιατί δεν πήγες διακοπές"; Με βλέπεις βρε πουλάκι μου, να έχω διάθεση να σου αναλύσω ένα από όλα αυτά; Κι αφού εγώ δεν σε ρωτάω και για την ακρίβεια ποτέ δεν σε ρωτάω κάτι, γιατί δεν με απασχολεί κάτι από την ζωή σου, τι εξηγήσεις περιμένεις ακριβώς; Α, ξέρω! Είναι το γνωστό 'κουβέντα να γίνεται'.
           Άντε βρε και του χρόνου μια από τα ίδια πάλι.....!!!

Μα κοίτα, όλοι περνάνε τέλεια!!!



Ε, καλά δεν είπαμε κι έτσι! Μια μέση λύση μέσα στις ζέστες είπαμε να βρεθεί!

Η "Misery" του Stephen King

       Λατρεύω τα αστυνομικά μυθιστορήματα και γενικώς οτιδήποτε παραπέμπει σε αστυνομικό. Ο Stephen King θεωρώ ότι είναι 'μάστορας', σε ό,τι έχει να κάνει με τον τρόμο, ψυχολογικό και μη, την αγωνία, αυτό που χρειάζεται οπωσδήποτε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, δηλαδή "τι θα γίνει στην επόμενη σελίδα", για να θεωρείται επιτυχημένο! Μαζί με την Patricia Highsmith, τους κατατάσσω στους κορυφαίους συγγραφείς και διαχειριστές τρόμου και το βιβλίο "Misery", σαφώς και επιβεβαίωσε τον κανόνα.
       Το έπιασα να το διαβάσω, σαν φοιτήτρια και εισέπραξα στην κυριολεξία αυτό που κατάφερε να περιγράψει με τόση μαεστρία. Τον σωματικό τρόμο (γι' αυτό άνωθεν έγραψα ψυχολογικό και μη). Ο προσωπικός του φόβος με κάποια περιστατικά φανατικών οπαδών του, στην πραγματική ζωή, ήταν η αφορμή για να γράψει αυτό το βιβλίο (καθώς και άλλα), όπου μέσα σε αυτό εξελίχθηκε η άρρωστη σχέση που μπορεί να δημιουργηθεί ανάμεσα σε έναν μοναχικό, παθιασμένο αναγνώστη, με τον δημιουργό μιας σειράς βιβλίων, που όμως κατά βάθος δεν είναι με τον δημιουργό αυτόν καθ' εαυτό, αλλά με το δημιούργημά του. Ο αναγνώστης παθιάστηκε τόσο με το ήρωα της σειράς βιβλίων, που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το τέλος που του δόθηκε!
        Έχει γυριστεί και σε ταινία αλλά όχι, το ομολογώ, δεν την έχω δει. Το βιβλίο με κάλυψε τόσο, που θεωρώ ότι, άπαξ και την έβλεπα, θα γκρεμιζόταν αυτό που ένιωσα, όλον τον καιρό που το διάβαζα!
         Η ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία και προσωπικότητά του King, αποτυπώνεται σε όλα τα βιβλία του και σαφώς εάν δεν ήταν τέτοιος χαρακτήρας, δεν θα μπορούσε να έχει τέτοιο αποτέλεσμα! Τα δημιουργήματά μας πάντα, είναι ανάλογα του τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς μας και μόνον έτσι μπορούν να βγουν αυθεντικά!
          "Misery" λοιπόν για όποιον θέλει να νιώσει την δυστυχία ενός ταλαίπωρου, που έπεσε την λάθος ώρα, πάνω στον λάθος άνθρωπο!




         

Χίλια και ένα 'παραμύθια'

        Αδυναμίες είναι αυτές και είπα να βάλω να ακούσω oriental μουσική. Με την μουσική, το μυαλό ταξιδεύει και πλάθει εικόνες. Οι εικόνες παίρνουν μορφή αναλόγως της μουσικής επένδυσης, του μουσικού φόντου, που λέμε. Άρα από την Ανατολίτικη μουσική, φαντάστηκα πολλά χρώματα και χρυσοποίκιλτα μαξιλάρια. Ιδανικό φόντο για παραμύθια. Ας πούμε τις "Χίλιες και μία Νύχτες".
        Παραμύθια! Πόσο όμορφα μπορούν να είναι. Πόσο όμορφα μπορούν να γίνουν. Για να εξιστορηθεί σωστά ένα Παραμύθι, χρειάζεται ένας δεινός Παραμυθάς κι ένας δέκτης, που θα το ακούσει και θα μαγευτεί από την φαντασιακή ιστορία που ξετυλίγεται με μάρτυρες τα ώτα και το μυαλό του.
         Τα παραμύθια είναι διαχρονικά και τα λατρεύουν μικροί και μεγάλοι. Όσο μεγαλώνεις, βέβαια, δεν ακούς Παραμυθάκια τύπου 'ο Πρίγκιπας παντρεύτηκε την Σταχτοπούτα και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα', αλλά τύπου π.χ 'δεν θα αυξηθεί άλλο η φορολογία' (λέω τώρα εγώ)... Φυσικά η τέχνη της Παραμυθίας απαιτεί δεινές ικανότητες πειθούς από πλευράς Παραμυθά και εξαιρετικής 'ικανότητας' του ακούοντος να 'χάψει' το Παραμυθάκι, γιατί κι αυτό τέχνη θέλει. Είναι αυτό που λέμε θέλω να πέσω, δώσε μια σπρωξιά. Προσοχή όμως! Οι κατηγορίες είναι δύο και διακριτές. Κατηγορία που και να λες πολλά 'παραμύθια' (εδώ πλέον το βάζω σε εισαγωγικά) και να θες να τα πιστέψεις, δεν υπάρχει. 'Η θα είσαι το ένα ή το άλλο.
          Πρέπει πάντα όμως να έχουμε στο μυαλουδάκι μας, ότι ένα 'παραμύθι', είναι προσωρινά ευχάριστο και σχεδόν ποτέ εφαρμόσιμο στην πραγματικότητα. Γι' αυτό και λέγεται έτσι, αλλιώς θα το αποκαλούσαμε πραγματικότητα και μάλιστα σκληρή. Και σίγουρα δεν έχει πάντα το ευτυχές τέλος που όλοι αναμένουμε. Το ελπίζουμε ή το ονειρευόμαστε. Δεν σημαίνει ότι είναι πραγματοποιήσιμο κι απτό.
          Το πρώτο ζήτημα επομένως, είναι κατά πόσο είναι συνώνυμα τα 'παραμύθια' με τα ψέματα (κατά την ταπεινή μου άποψη, απόλυτα ταυτισμένα) και το δεύτερο, κατά πόσο τα έχουμε ανάγκη για να πιανόμαστε από αυτά, ώστε να βαυκαλιζόμαστε και να εθελοτυφλούμε. Γιατί προσωπικά, τα Παραμύθια τα έχω απόλυτη ανάγκη. Ακόμη και σήμερα θα με συγκινήσει η ιστορία του Ebenezer Scrooge, ακόμα και του Shrek, σαν πιο σύγχρονο Παραμύθι. Τα 'παραμύθια' όμως δεν τα χρειάζομαι καθόλου στην ζωή μου. Και νιώθω τόσο δυσάρεστα, κάθε φορά που θέλει κάποιος να μου τα πουλήσει. Κι άντε, τα κατά συνθήκη να προσποιηθώ ότι τα πίστεψα, αλλά κι αυτά τα χαζά που εμφανίζονται εκ του μη όντος....πόσο να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά...
           Πάντως σας διαβεβαιώ ότι θα υπάρχουν και οι δύο κατηγορίες, εις τους αιώνας των αιώνων κι όσο υπάρχει ανθρωπότητα, γιατί πάντα θα υπάρχουν αυτοί που μπορούν να τα λένε και πάντα αυτοί που είναι έτοιμοι να τα καταπιούν αμάσητα!

Υ.Γ 1: Ένα πολύ αγαπημένο Παραμύθι των παιδικών μου χρόνων ήταν "Ο Κυανοπώγων", αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αυτό ήταν φυσιολογικό...

Υ.Γ 2: "Τα Παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν λένε ψέματα"....


Σε ένα Παραμύθι η κολοκύθα μπορεί να γίνει άμαξα. Στην αμείλικτη πραγματικότητα, ο εγκέφαλός μας μπορεί να γίνει κολοκύθα....

Attack of the Sand Griffins - Prince of Persia: Sands of Time

     Μιλάω που μιλάω σήμερα για τα Παραμύθια / 'παραμύθια', τι πιο κατάλληλη μουσική υπόκρουση, από το ιστορικό pc game "Prince of Persia". Η πρώτη μου επαφή με το παιχνίδι ήταν με την έκδοση του 1989, όπου το παίζαμε χρόνια μετά, με τον αδερφό μου! Αλλά είναι αυτά τα παμπάλαια γραφικά που κάθε φορά που τα βλέπω συγκινούμαι. Όσο για τα άνωθεν (γραφικά λέμε), ουδεμία σχέση έχουν με τα πρωτότυπα! 

Φιλοσοφίες 'του καναπέ'...

         Η φιλοσοφία 'του καναπέ' είναι μια καλπάζουσα ως προς την διάδοση φιλοσοφία, την συναντάς από το πρωί μέχρι το βράδυ, σε τηλεοράσεις ή και συζητήσεις που ακούς γύρω σου, ακόμα κι όταν πηγαίνεις για να ψωνίσεις τα ζαρζαβατικά σου, που εκφράζεται τόσο κυριολεκτικώς, όσο και μεταφορικώς, και που την επανασυνειδητοποίησα με αφορμή μια διαφωτιστική συζήτηση που είχα με τον αδερφό μου!
          Η εκτέλεση αυτής, είναι πανεύκολη και δεν χρειάζεται ιδιαίτερες τεχνικές, γνώσεις ή ικανότητες για να το καταφέρεις. Γίνεσαι 'καναπές' αργά και σταδιακά. Από περσινή συζήτηση με φίλη είχε προκύψει κι άλλος όρος, αυτός 'της παντόφλας', όπου έφτασα στο σήμερα, 22 Αυγούστου, να τα συνδυάσω και να τα θεωρήσω συνώνυμα. Χάριν ευκολίας όμως, θα χρησιμοποιήσω τον όρο 'του καναπέ' για να μην παίζω με τους χαρακτηρισμούς!
           Ο άνθρωπος που αντιπροσωπεύει επάξια τον όρο, είναι αυτός που αρχίζει λίγο λίγο να χτίζει την ζωή του πάνω στον καναπέ του σαλονιού του, φέρνοντας τον έξω κόσμο, και δημιουργώντας την στάση ζωής του, σε αυτόν. Είναι αυτός που θα προτιμήσει όλες οι συναντήσεις να γίνονται στο σπίτι, να μαζευτούνε όλοι στον καναπέ και να ξεκινήσουν τις ατελείωτες υπερφίαλες φιλοσοφίες του τίποτα. Άπαξ και ξεκινήσει η χρήση του κατά τα άλλα συμπαθέστατου επίπλου, με αυτόν τον τρόπο, αρχίζει και διαποτίζεται η προσωπικότητα και περνάει στην νοοτροπία.
           Επιμένω, όμως. Η χειρότερη χρήση που μεταλλάσσει άσχημα την προσωπικότητα του ατόμου, είναι οι ατέρμονες αναλύσεις πάνω στην ζωή, τον θάνατο, την ζωή μετά τον θάνατο, το τώρα, το μετά, το χθες, το σήμερα, το αύριο, το δίκαιο, το άδικο, τα μπορώ και δεν μπορώ, τα θέλω και δεν θέλω... Παραμένουν όμως αναλύσεις επί αναλύσεων και δεν οδηγούν ποτέ, πουθενά. Ούτε μπορεί να βγει κάποιο πόρισμα, γιατί όλα αυτά δεν είναι θέματα με μια οπτική, μια όψη, μια απόχρωση. Είναι πώς τα νιώθει, τα βιώνει και τα αντιλαμβάνεται ο καθένας, χωρίς να είναι ανάγκη να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα.
            Κι από την τόση φιλοσοφία, ξεχνάμε να ζήσουμε, στην πράξη. Και σίγουρα η ζωή δεν εξελίσσεται σε έναν καναπέ με τις παντόφλες. Προσοχή! Εννοείται πως κι αυτά είναι απαραίτητα, τα χρειαζόμαστε οργανικά, βιολογικά. Είναι η ώρα που κλείνει η πόρτα του σπιτιού και βρισκόμαστε εμείς, με τον καλό και κακό εαυτό μας, τα ενδιαφέροντά μας, το βαθύτερο είναι μας. Ούτε είπε κανείς πού χανόμαστε, πού βρισκόμαστε, να είμαστε σε ένα club τη μία, σε μια μπουζουκλερί την άλλη και σε ένα party την μεθεπόμενη. Ούτε είναι απαραίτητο να έχεις έναν κοινωνικό κύκλο που δεν κλείνει ποτέ. Απλά η ζωή εξελίσσεται εκεί έξω αέναα. Ακόμα κι όταν έχεις απογοητευτεί από τους ανθρώπους δεν χρειάζεται να χτίσεις τείχη γύρω σου.
             Ένας άνθρωπος 'του καναπέ', θα θυμηθεί να στείλει "Χρόνια Πολλά" ευχόμενος ''την ισορροπία'' που ψάχνει ο εορτάζων (ευχή 'του καναπέ'). Επειδή όμως δεν έχει πολλά πάρε δώσε πλέον μαζί του, γιατί έμεινε κολλημένος στον καναπέ του, δεν μπήκε στον κόπο να μάθει ότι ο έχων την εορτή του, έχει βρει τις ισορροπίες του εδώ και πάρα πολύ καιρό κι αυτό γιατί έπαψε τις πολλές αναλύσεις κι ανακάλυψε ότι 1+1 κάνουν 2 και τελικά τα πράγματα είναι πιο απλά στην πράξη απ' ό,τι στην θεωρία. Άνθρωπος 'του καναπέ' είναι, επίσης, αυτός με τις ανυπόφορα μίζερες αντιλήψεις για την ζωή και τον μίζερο τρόπο ζωής, που όμως πάντα βρίσκει χρόνο για αμπελοφιλοσοφίες. Είναι αυτός που σε βραδινή του έξοδο στις 5.30 τα ξημερώματα, θα αρχίσει να μιλάει με εμπάθεια για ανθρώπους που δεν χωνεύει. Αντί να σκέφτεται ότι είναι ώρα διασκέδασης και χαλάρωσης και ουδείς λόγος χρειάζεται να δηλητηριάζει τον εαυτό του και τον συνομιλητή του με ανούσια πράγματα, ούτε έχει και κανείς την όρεξή του, τέτοια ώρα.
              Το ομολογώ! Δεν λατρεύω τις ογκώδεις και πομπώδεις αναλύσεις. Θέλω να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα γύρω μου, με τον τρόπο που τα αντιλαμβάνομαι, κάνοντας τις δικές μου σκέψεις, τους δικούς μου συνειρμούς κι από 'κει και πέρα συνεχίζω την πορεία μου με ό,τι αυτό περιλαμβάνει. Όλα έχουν ένα μέτρο. Απαραίτητες είναι και οι φιλοσοφίες και οι πράξεις, αλλά με δόσεις. Και σίγουρα δεν είναι όλα για όλες τις ώρες.  Γι΄ αυτό προσπαθώ να κρατάω τον καναπέ μου, μόνο για ωραίες κουβέντες, ευχάριστα νέα και ευχάριστους ανθρώπους, γιατί όλα τ' άλλα είναι απλώς μπανανόφλουδες...Και έχω και μια ζωή να ζήσω και να εξερευνήσω....

Σε λίγο το μυαλό, ο τρόπος ζωής, και οι αντιλήψεις του, θα έχουν την ίδια εικόνα...

Berlin - Take My Breath Away

        Τι να κάνω! Αφού λατρεύω την δεκαετία του '80 και μουσικά, έβγαλε διαχρονικά 'διαμάντια' και στην pop και στην rock μουσική σκηνή! Πόσο μάλλον ένα τραγούδι που συνόδεψε μια ταινία σταθμό και προέτρεψε κάθε νεανία της εποχής, να θέλει να γίνει πιλότος....Απολαύστε το!

Μεσάνυχτα στο Παρίσι - για τους ονειροπόλους

      Σε γενικές γραμμές, οι ταινίες του Woody Allen μου αρέσουν και κυρίως τα δείγματα των τελευταίων ετών (είναι κάτι σαν τα εξαιρετικά αποτελέσματα που έφερε o Clint Eastwood, σε μεγαλύτερη ηλικία, πίσω από τις κάμερες) κι αυτό φάνηκε και με το Μatchpoint, αλλά δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω το "Midnight In Paris".
      "Μεσάνυχτα στο Παρίσι". Ποιος δεν θα ήθελε να του συμβεί ό,τι συνέβη στον ήρωά μας; Να ζωντανέψουν οι άνθρωποι που θαυμάζει και του έχουν δώσει την έμπνευση να ακολουθήσει τα χνάρια τους και να ταξιδέψει πίσω στον χρόνο μαζί τους!
        Κακά τα ψέματα, δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι δύσκολα θα μπορέσουν να συναντηθούν κάπου στον χωροχρόνο. Ένας ρομαντικός συγγραφέας, που λατρεύει να περπατάει στην βροχή, δεν θα γίνει ποτέ κατανοητός από μια αρραβωνιαστικιά που είναι πάντα προσγειωμένη στο τώρα και την ύλη και που φυσικά απεχθάνεται να βρέχεται στην βροχή! Υπό άλλες συνθήκες μπορεί και να ταίριαζαν, αν η δεύτερη προσπαθούσε να κατανοήσει τις ευαισθησίες του πρώτου, χωρίς να τις υποτιμά ή να τις χλευάζει κι ο πρώτος να αποδεχτεί ότι η δεύτερη, δεν θα βρει ποτέ τον τρόπο να προσδώσει λίγη μαγεία στην ζωή της, να φύγει πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια της κι ακούν τα αυτιά της! Αλλά έτσι δεν θα είχε γούστο. Θα υπήρχε μόνιμη ένταση και ατελείωτες προστριβές!
         Οπότε όλα τέθηκαν στη σωστή τροχιά, χωρίς μπερδέματα, πικρίες ή ενοχές. Αλλά κυρίως ζωντάνεψαν άνθρωποι που έμειναν αποτυπωμένοι μέσα σε σελίδες και πίνακες, που απασχόλησαν με την ζωή και το έργο τους! Αυτό ήταν που έδωσε άλλη διάσταση κι άλλον αέρα στην ταινία. Τόσο που φαντάζομαι ότι μπορεί να συμβεί και σε εμένα αν ακολουθήσω τον τρόπο και τον τόπο που μου δείχνει (η ταινία λέμε)!
         Επομένως μια βόλτα μεσάνυχτα ακριβώς στο Παρίσι, μπορεί να αποζημιώσει μια ονειροπόλα, αγνά ρομαντική ψυχή που πιστεύει ότι μπορεί να δει αυτά που δεν τολμούν να φανταστούν οι άλλοι!

Φθινόπωρο ante portas

      Να που πιάσαμε 20 Αυγούστου και σιγά σιγά το καλοκαίρι μας αποχαιρετά! Τα χρώματα αρχίζουν ήδη να αλλάζουν και νυχτώνει νωρίτερα! Τα σχολεία, όπου να 'ναι θα ανοίξουν και περνάμε σε φθινοπωρινή τροχιά, γιατί όπως έχω καταστήσει σαφές, αυτή είναι η εξέλιξη των πραγμάτων! Κάτι φεύγει, κάτι μένει, κάτι άλλαξε, κάτι θα αλλάξει και φτου κι απ'την αρχή!
       Και να που ένα σωρό άνθρωποι άρχισαν να νιώθουν την συνήθη μελαγχολία, λόγω της αλλαγής ή και λόγω οιασδήποτε αλλαγής, είτε γιατί είναι έτσι εκ φύσεως, είτε γιατί το τραβάει ο οργανισμός τους, είτε γιατί βρίσκονται σε κάποια ευαίσθητη συναισθηματική φάση και η σκιά του ποντικού στον τοίχο, μοιάζει με λιοντάρι, όπως λέει και το τραγούδι... τουτέστιν κάτι μικρό μπορεί να το τερατοποιήσεις επειδή είσαι ψυχολογικά, απίστευτα φορτισμένος.
       Έχει τύχει κι εμένα, σε περίοδο παραπάνω άγχους να διαβάζω ένα βιβλίο και να κλαίω χωρίς λόγο! Όταν το έπιασα στα χέρια μου καιρό μετά, μού ήταν αδύνατον να συνειδητοποιήσω γιατί έκλαιγα! Δεν υπήρχε κάποια δικαιολογία, ούτε καν μια αφορμή! Υπήρχε όμως, αιτία! Εγώ δεν ήμουν καλά! Φάση ήταν και πέρασε! Πολλά πράγματα είναι φάσεις και περνάνε! Γιατί ο άνθρωπος έχει την απίστευτη ικανότητα της λήθης που έχει διττή σημασία!
        Από την μια, είναι κακό να ξεχνάς...Όταν θυμάσαι, προστατεύεις εαυτόν από λάθος βήματα, λάθος ενέργειες, λάθος χειρισμούς. Μεγάλη κουβέντα "το πάθημα, μάθημα". Κι από την άλλη πρέπει απαραιτήτως να ξεχνάς για να συνεχίζεις. Εάν δεν αφήσεις πίσω σου ό,τι σε πλήγωσε, σου έκανε κακό ή σε βασάνισε, δεν θα βρεις ποτέ την δύναμη να συνεχίσεις, γιατί θα έχεις πάντα την συστολή του φόβου και ένα μεγάλο 'ναι αλλά αν...'. Ζωή χωρίς αυθορμητισμό, είναι ρυζόγαλο χωρίς κανέλα και είναι ωραία η κανέλα, πανάθεμά την (μεταξύ μας, την έχω σε μεγάλη εκτίμηση στην κουζίνα)!
         Δεν υπάρχει πιο ασφυκτικό πράγμα από μια ζωή με φόβο! Ανησυχίες, μήπως, εάν, άμα, αλλά, θα έπρεπε.....Το λάθος είναι σεβαστό και πολλές φορές επιθυμητό! Δεν πειράζει. Πάλι κάτι θα γίνει και θα το διορθώσουμε. Άλλωστε, όπως μου είπαν κάποτε, για κάθε πρόβλημα υπάρχουν τουλάχιστον δύο λύσεις!
          Εντάξει το ομολογώ! Ο μόνος λόγος που είχα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα μέχρι τα 18, ήταν το σχολείο. Δεν το μπορούσα βρε παιδί μου! Είπα, δεν παραπονιόμουν ποτέ, αλλά δεν μπορούσα να πετάξω την σκούφια μου από χαρά! Και μόνο που περίμενα τον Αγιασμό, ήμουν  ένα ψυχικό ράκος! Η λύση αποκαλύφθηκε μπροστά μου, μόνον όταν πια τελείωσα το καταναγκαστικό καθήκον μου και κατάλαβα ότι αυτή ήταν η αιτία που κάθε αλλαγή των εποχών με διέλυε ψυχικά! Δεν λέω, αυτό διορθώθηκε, αλλά δεν ξεχνώ πώς ήταν...
           Λένε και πολύ σωστά θα έλεγα, ότι σε έναν άνθρωπο που έχει μελαγχολία, κατάθλιψη ή είναι γενικώς στα κάτω του, δεν πρέπει ποτέ να του λες να σκεφτεί τους ανθρώπους που είναι σε χειρότερη μοίρα από τον ίδιο. Αυτό θα τον κάνει χειρότερα! Δεν είναι από κάποια αγνωμοσύνη ή αχαριστία το ότι εκείνη την στιγμή ή χρονική περίοδο δεν νιώθει καλά. Απλά δεν μπορεί να νιώσει διαφορετικά. Έρχεται σαν ένα σαρωτικό κύμα για να τον πνίξει. Θέλει χρόνο...Θα περάσει!
            Εξάλλου, εμείς οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι από πέτρα κι αντέχουμε! Ναι, οι εποχές φεύγουν για να ξαναέρθουν. Μέσα στο πρόγραμμα είναι. Το θέμα είναι να προσπαθείς να ανακαλύπτεις την μαγεία σε κάθε μικρή λεπτομέρεια κι όταν βρεις τον μηχανισμό αυτό, βρήκες το κλειδί της εσώτερης ισορροπίας σου! Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο....

Ανατρίχιασα και μόνο στην θέα της εικόνας....


          

Armin van Buuren ft. Sharon den Adel - In and Out of Love (Official Musi...

    Πω, πω, σήμερα άργησα πολύ, αλλά ήταν μια μέρα που είχε απ'όλα! Κατ' αρχάς να ευχηθώ Χρόνια Πολλά στον αδερφό μου γιατί γιορτάζει και το track αυτό, επειδή το έχει άμεσα συνδυασμένο με την Κύπρο, ξέρω ότι του αρέσει και του φέρνει θάλασσα και beach bars στο μυαλό! Χρόνια Πολλά λοιπόν my dear brother, τις υπόλοιπες ευχές τις γνωρίζεις! Επίσης σαν σήμερα, πριν από 3 χρόνια παντρεύτηκα, οπότε σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα!

Στο club των 'πετυχημένων'

       "Επιτυχία"....Μια τόσο σχετική έννοια, που ο καθένας την πλάθει στο μυαλό του αναλόγως της πνευματικής του αντίληψης για τον κόσμο, τους ανθρώπους και την υπόστασή του. Εάν γυρίσεις όμως το κεφάλι σου γύρω τριγύρω, θα διαπιστώσεις ότι η επιτυχία έχει να κάνει με κάποια συγκεκριμένα βήματα και στερεότυπα, που άπαξ και τα κάνουν δυο - τρεις, μετά δημιουργούν μόδες (έστω και εφήμερες) κι όλοι ακολουθούν σαν τα προβατάκια, γιατί θέλουν απεγνωσμένα να εισέλθουν στο club. Αυτό των 'επιτυχημένων' ή τουλάχιστον αυτοαποκαλούμενων ως 'επιτυχημένων'.
         Βήμα Νο 1: Μαζεύονται όλοι σε συγκεκριμένα μαγαζιά. Δεν γίνεται σε κάποιες πόλεις, αλλά σε όλες. Είναι το 'μουράτο' μαγαζί και από εκεί και πέρα το χάος. Πόσες φορές έχω αναρωτηθεί εάν το τάδε μαγαζί έχει μέλι ή δίνει τον καφέ free και γίνεται λαϊκό προσκύνημα! Εκεί όμως! Επιμονή! Έστω και όρθιοι, έστω και στριμωγμένοι θα περιμένουν μέχρι να αδειάσει κανένα τραπέζι για να αράξουν. Εγώ το ομολογώ...Δεν μπορώ να ευχαριστηθώ καφέ μέσα στην οχλοβοή, βλέποντας τους καημένους τους σερβιτόρους να τρέχουν πέρα δώθε σαν τρελοί για να προλάβουν! Απλά δεν το απολαμβάνω...
         Βήμα Νο 2 : Πρέπει όλοι να ντύνονται το ίδιο. Αυτό φαίνεται, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, στα αγόρια. Ίδιες μπλούζες, ίδια παντελόνια, το παπούτσι που πάνω κάτω περιμένεις να φορέσει ο dude απέναντί σου, ακόμη και ίδια κόμμωση, γιατί δυστυχώς οι άντρες τι να κάνουν, είναι περιορισμένοι στυλιστικά!
          Βήμα Νο 3: Πρέπει απαραιτήτως να στέκονται και να κοιτούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Ο αέρας που εκπέμπει ο καθένας είναι κόπια. Εδώ οι θηλυκές υπάρξεις δίνουν ρέστα. Είναι όλες ακριβώς ίδιες, κάνοντας τις ίδιες πόζες και υιοθετώντας ακριβώς το ίδιο βλέμμα τύπου "Είμαι καλύτερη σας, το ξέρω και το δείχνω".
           Βήμα Νο 4: Σκι στο βουνό. 'Πετυχημένος' που δεν κανονίζει μέσα στον χειμώνα και κυρίως στα Χριστούγεννα, μια εξόρμηση στο βουνό για σκι, απλά δεν έχει λόγο να περιφέρεται ανάμεσα σε τέτοιους κύκλους, γιατί δεν είναι 'πετυχημένος'. Δεν έχει σημασία αν σιχαίνεσαι το σκι φίλε ή φίλη μου! Πρέπει να παίξεις το παιχνίδι αλλιώς δεν θα σε παίζουν και οι άλλοι!
           Βήμα Νο 5: Τα γνωστά νησιά! Εδώ χασμουριέμαι μέχρι να με πάρει ο ύπνος! Ο 'μαϊντανισμός' επιβάλλει να πας ή σε Μύκονο ή σε Σαντορίνη. Μέχρι εκεί φτάνει η φαντασία ενός 'επιτυχημένου', όταν ένας ολόκληρος κόσμος ξεδιπλώνεται γύρω σου και περιμένει να τον ανακαλύψεις! Άβυσσος...
           Βήμα Νο 6: Ένας 'επιτυχημένος' πρέπει να δίνει το παρόν στο γυμναστήριο, κάνοντας μόστρα σε νεαρές μουσίτσες που χασκογελούν ανουσίως, γιατί κι αυτές προετοιμάζονται να εισέλθουν στους 'πετυχημένους' κύκλους. Δεκτό και το σενάριο να μην κάνει μόστρα σε πιτσιρίκες, γιατί είναι τρελά ερωτευμένος με το σώμα του και δεν προλαβαίνει να χαζεύει εδώ κι εκεί, γιατί έχει να χαζέψει τον εαυτό του!
            Βήμα Νο 7: Η σχέση. Πρέπει απαραιτήτως να ζευγαρώνουν με έτερον ήμισυ που γνωρίζει σκι, προτιμάει κάθε χρόνο ένα από τα δύο προαναφερθέντα νησιά, έχει το γνωστό ντύσιμο copy paste και πάει σε συγκεκριμένα 'πετυχημένα' στέκια. Δηλαδή ψάχνεις κάτι σαν και του λόγου σου, αλλά σε opposite version.
             Βήμα Νο 8: Τα μπουζούκια την Πρωτοχρονιά. Πάση θυσία, πρέπει να κλείνεις τραπέζι για να γιορτάσεις την αλλαγή του Έτους, σπάζοντας πιάτα και επίσης το κεφάλι σου την επόμενη μέρα, που κουδουνίζει από 'τα ποτά' που κατέβασες για να δείξεις ότι διασκεδάζεις! Εξού και η τετριμμένη ερώτηση "Σε ποιον έκλεισες τραπέζι για Πρωτοχρονιά;". Εγώ προσωπικά σε κανέναν!
             Βήμα Νο 9: Το εξοχικό. Εδώ μιλάμε για το αποκορύφωμα της επιτυχίας! Δεν έχει σημασία αν πλέον δεν μπορείς να το συντηρείς. Φτάνει να το διαθέτεις κι ας τρως μόνο ψωμί και τυρί όλο τον χρόνο για να περισσεύεις χρήματα για χαράτσια. Σημασία έχει να σε θεωρούν νεόπλουτο οι γύρω σου. Όλα τα άλλα είναι οδοντόκρεμες.
              Βήμα Νο 10: Το αμάξι. Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας! Εάν και οι Ελληνικοί δρόμοι δεν είναι για ταχύτητες κι αν και σκυλοβρίζεις μέσα σου (ή κι απ' έξω σου), κάθε φορά που πέφτεις σε λακκούβα ευχόμενος να οδηγούσες ή tank ή κάρο, γιατί θα ήσουν ήσυχος και στις δύο περιπτώσεις, το αμάξι είναι η αρχή, η μέση και το τέλος στη ζωή ενός 'επιτυχημένου'! Η λαμαρίνα δηλώνει επιτυχία. Όσα περισσότερα άλογα διαθέτεις, τόσο αυξάνεται και το prestige. Εάν είναι και cabrio (convertible για τους φίλους στην Αμερική), σε συνδυασμό με άφθονο μπράτσο αλλά ελάχιστες τρίχες στο κεφάλι, τελείωσε... είσαι top και με την βούλα!
              Βήμα Νο 11: Last but not least είναι τα Καρναβάλια...Ακόμη μια banal ερώτηση τύπου "Τι θα ντυθείς φέτος". O true πετυχημένος πρέπει να σκέφτεται όλο το έτος τι στολή θα βάλει για να κάνει πάταγο, αλλά και να στρωθεί να σκεφτεί σε πια πόλη θα βρεθεί για να απολαύσει καμιά παρέλαση ή θα συμμετάσχει αυτοπροσώπως. Εδώ μάλιστα! Αυτή είναι η επιτομή της επιτυχίας! Να θεωρείς το Καρναβάλι, άλλοθι για να ξεφτιλιστείς από το πολύ ποτό και τις σαχλαμάρες και να το συζητάς μήνες πριν!
              Τώρα για 'σενα φίλε μου, που ακόμη πας διακοπές στο χωριό σου, δεν έχουμε κάποια ομάδα κατάταξης, αλλά φρόντισε να αλλάξεις προορισμό, γιατί δεν σε βλέπω σύντομα στην κορυφή της κοντόφθαλμης επιτυχίας...


"Πετυχημένα" κορμιά σε "πετυχημένες" διακοπές!

The Stranglers - Midnight Summer Dream

      Ναι, αυτό το τραγούδι αν και ονομάζεται "Midnight Summer Dream", μου φέρνει πάντα στο μυαλό το τέλος του καλοκαιριού, τις πρώτες ψυχρές βραδιές που θυμίζουν φθινόπωρο, τις πρώτες στάλες από τις βροχές του Σεπτέμβρη και χρώματα που παύουν να είναι τόσο ζωντανά όσο πριν δύο μήνες. Δεν παύει να είναι όμως ένα τραγούδι που σου φέρνει αρώματα, χρώματα, σκέψεις γλυκά μελαγχολικές και το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια καρέκλα μπροστά στο παράθυρο για να χαζεύεις την φύση το απόγευμα!

Como me gustan las telenovelas!!!

       Τώρα ό,τι και να πω για τις λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες είναι λίγο! Απλά πεθαίνω, τις λατρεύω, είναι cult με έναν τόσο δικό τους μοναδικό, ανεπανάληπτο τρόπο, που επί λυκειακών εποχών τις είχα πάρει όλες παραμάζωμα και δεν άφησα τίποτα να μου ξεφύγει. Εάν, βέβαια, έλειπε και η καταστροφική μεταγλώττιση θα φαίνονταν πολύ πιο σοβαρές, γιατί κακά τα ψέματα, κάποιες λέξεις ή εκφράσεις που ακούγονται, δεν τις χρησιμοποιούμε στη δική μας γλώσσα και ως εκ τούτου μοιάζουν τόσο τραγελαφικά ξένες προς εμάς που τους προσδίδουν μια γελοιότητα που ειδάλλως θα είχε αποφευχθεί!
       Για να μην μιλήσω για την άκρως συγκινητική στιγμή (το λέω και ανατριχιάζω ακόμη και σήμερα), όπου βρισκόμενη μετά του συζύγου μου, σε ένα laundry στο αγαπημένο μου L.A. και άκρως απορροφημένη από τον τρόπο με τον οποίο γυρνούσαν τα ρούχα, εν ώρα πλυσίματος, μέσα στον κάδο, έχοντας παρατηρήσει ότι η τηλεόραση κάτι δείχνει αλλά χωρίς να αντιληφθώ επ' ακριβώς το τι, ακούω το jingle της γνωστής σειράς "La Usurpadora", που εδώ είχε προβληθεί αιώνες πριν και ξαναπροβάλεται τώρα, για να ακούσω επιτέλους τις πραγματικές φωνές τους. Από εκείνη την στιγμή ούτε που με ένοιαζε το πόσες ώρες θα έμενα μέχρι να περιμένω και το στέγνωμα. Έβλεπα ένα κομμάτι των νεανικών μου χρόνων, στην αυθεντική του έκδοση κι αυτό μου έφτανε!
        Είναι όμως που λατρεύω τα υπέροχα στερεότυπα που έχουν κι αυτά, όπως κάθε βιομηχανία θεάματος που σέβεται τον εαυτό της και είναι σαν να σου χτυπάει το καμπανάκι και να σου λέει ότι βρίσκεσαι σε γνώριμα μέρη!
        Καμπανάκι Νο 1: Πώς γίνεται η γνωριμία! Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Φτωχή πλην τίμια, άκρως περιποιημένη, καθαρή, chic, στο full βαμμένη κουκλάρα (δηλαδή ίσα ίσα της φτάνουν για να φάει , αλλά είναι υπεραρκετά για να έχει ολόκληρη παλέτα με σκιές και άκρως πανύψηλα τακούνια) θα έχει ένα μοιραίο ατύχημα, σε κάποια γωνία, ή στον δρόμο με έναν πλούσιο παίδαρο, με άψογους κοιλιακούς και ο έρωτας θα είναι δυνατός, κεραυνοβόλος, παθιασμένος, σαν να λέμε δίχως αύριο. Εδώ δεχόμαστε και την εκδοχή να κάνει ο πλούσιος αλλά εξαιρετικά καλόκαρδος πατέρας, το ψυχικό να φέρει μια ορφανή, βρώμικη, πιτσιρίκα από την ενορία της γειτονιάς του, για να της δώσει ένα σπίτι, λίγη μόρφωση και αγωγή. Όχι επειδή είναι γερομπισμπίκης και του αρέσει η μικρούλα, αλλά από αγνό αλτρουισμό. Φυσικά η νεαρά θα ερωτευτεί τον ολίγον άχρηστο, αλλά κούκλο γιο του ευεργέτη της!
        Καμπανάκι Νο 2: Η μέλλουσα πεθερά, απλά δεν την θέλει! Δεν είναι δυνατόν, η περιουσία να περάσει στα χέρια μιας τυχάρπαστης που απλά τύλιξε τον γιο της με μάγια και θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να διαλύσει την σχέση.
        Καμπανάκι Νο 3: Υπάρχει στην μέση μια αρραβωνιαστικιά. Κι αυτή με την σειρά της θα προσπαθήσει να διαλύσει το ειδύλλιο, σε συνεργασία, κατά προτίμηση, με την προαναφερθείσα, διαβολική πεθερά. Δεχόμαστε και την εκδοχή η αρραβωνιαστικιά να μην πολυγουστάρει τον φέρελπι νεαρό γιατί τους έχουν αρραβωνιάσει από κούνια και δεν τους ρώτησαν, οπότε θα νιώσει κι αυτή ελεύθερη να ερωτευτεί όποιον θέλει! Άρα ο καθείς θα τραβήξει τον δρόμο του!
        Καμπανάκι Νο 4: Η τυχάρπαστη, με τρόπους χοντροκομμένους, θα μεταμορφωθεί σε μια κυρία, με comme il faut τρόπους, άψογο γούστο και αέρινο περπάτημα. Δηλαδή η πάπια θα γίνει κύκνος 100%, οπότε μην ανησυχείτε!
        Καμπανάκι Νο 5: Ως συνήθως υπάρχουν και οι περιφερειακοί χαρακτήρες που θα είναι κάπως πιο αφελείς. Αυτοί πρέπει απαραιτήτως να ντύνονται ελεεινά, να φοράνε μεγάλους μυωπικούς σκελετούς, να διαθέτουν πάση θυσία κάποιο tic και να έχουν αποκρουστικό μαλλί, να γελάνε ανόητα και να μην πιάνουν αυτό που λέμε, 'πουλιά στον αέρα'. Αλλά θα επέλθει και γι' αυτούς η κάθαρσις (θα καταλάβετε παρακάτω).
         Καμπανάκι Νο 6: Ο κακός δεν είναι μόνο ένας, αλλά ξεφυτρώνουν σαν τα κεφάλια της Λερναίας 'Υδρας. Σημασία δεν έχει όμως η ποσότητα αλλά η ποιότητα. Ένας κακός που σέβεται τον εαυτό του, όχι μόνο παραμένει κακός μέχρις εσχάτων, αλλά στη πορεία κάνει όλο και πιο φρικτά εγκλήματα για να καταστρέψει αφ' ενός το βασικό ζευγάρι κι αφ' ετέρου να διαλύσει όποιον σταθεί εμπόδιο στον δρόμο του. Είναι άσος στην προσποίηση και οι ίντριγκες που προκαλεί ξεπερνούν κάθε Μακιαβελικό σενάριο!
          Καμπανάκι Νο 7: Υπάρχει Η Ύβρις, η Νέμεσις και η  Κάθαρσις. Η τελευταία θα υπάρξει ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα! Θέλεις κυρία μου και κύριέ μου να είσαι κακός, άνευ λόγου και αιτίας; Γούστο σου και καπέλο σου! Όμως θα πληρώσεις! Ο κακός δεν υπάρχει περίπτωση να μην τιμωρηθεί. ΄Η που θα σκοτωθεί ή που θα μείνει παράλυτος, τυφλός, ή μουγκός. Εάν δε, του συμβούν και τα τρία ταυτοχρόνως, τότε πήρε αυτό που του άξιζε για τα ατελείωτα κρίματά του. Η Κάθαρσις θα επέλθει και για τον αφελή μας ήρωα, που ξαφνικά θα αλλάξει μαλλί, ρούχα και θα πετάξει τα γυαλιά μυωπίας στο πυρ το εξώτερον κι αυτομάτως θα τον ερωτευθεί η κοπελιά που κυνηγούσε μεν αυτός, αλλά το φτύσιμο πήγαινε σύννεφο. Επίσης από την στιγμή που άλλαξε το style του, έγινε και πιο έξυπνος (γιατί η ευφυΐα έχει άμεση σχέση με το φαίνεσθαι και το ντύνεσθαι) κι εξαφανίστηκε δια παντός το δυσάρεστο tic!
           Καμπανάκι Νο 8: Χάνει η μάνα το παιδί και τούμπαλιν! Δεν έχει σημασία αν η ηρωίδα πάνω σε μια στιγμή τρέλας, παραδώσει τον καρπό του έρωτά της σε κάποιο ίδρυμα. Ακόμη και μετά από 18 χρόνια θα τον βρει γιατί έχει το αλάνθαστο ένστικτο της μάνας. Δεν έχει σημασία αν ένας από τους δύο βρεθεί με αμνησία στο νοσοκομείο. Θα περάσουν τα μύρια όσα, την μνήμη τους θα την ξαναβρούν και θα ξαναγαπηθούν. Δεν έχει σημασία αν από πείσμα χωρίσουν οι δρόμοι τους και αρραβωνιαστούν ή παντρευτούν άλλους στην πορεία. Πάλι θα βρεθούν και σύμφωνα με τους νόμους της συμπαντικής νομοτέλειας ή που θα ξεπαστρευτούν οι αρραβωνιαστικοί - σύζυγοι ή που θα ξενερώσουν και θα απομακρυνθούν από μόνοι τους, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά!
            Καμπανάκι Νο 9: Οι κυρίες θα κάθονται στο σπίτι με περίτεχνα χτενίσματα, φορτωμένες κοσμήματα και με άψογο maquillage. Η γηραιότερη κυρία του σπιτιού, που έχει κτίσει όλη την περιουσία, μετά κόπων και βασάνων, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξυπνήσει το πρωί με make up και άφθονα δαχτυλίδια στο χέρι (κρίμα που έχουμε μόνο 10 δάχτυλα και υπάρχει ένας κάποιος αριθμητικός περιορισμός στα μπιχλιμπίδια), την ώρα που ζητάει το πρωινό στο κρεβάτι.
             Καμπανάκι Νο 10: Σκοτεινά μυστικά.... Κάποιος θα είναι υιοθετημένος (είναι αυτό που λέγαμε ότι χάνει η μάνα το παιδί), κάποιος προσπαθεί να καλύψει ένα μυστικό από το σκοτεινό παρελθόν, δύο πανομοιότυπες κυρίες αλλάζουν θέσεις και κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα παρά μόνο μετά από έναν χρόνο (ενώ έβγαζε μάτι η τράμπα), κάποιος δεν είναι πραγματικός πατέρας, κάποια δεν είναι η αληθινή μάνα, αλλά όλα αργά ή γρήγορα, θα βγουν στην φόρα και θα μπουν σε τάξη!
               Γι' αυτούς τους εξωπραγματικούς λόγους αυτές οι soap operas είναι μοναδικές στο είδος τους και δεν τις αλλάζω με τίποτα! Επομένως...Buenas tardes amigos y hasta manana (με περισπωμένη στο προτελευταίο n)!

Οι παλιές αγάπες δεν ξεχνιούνται!

wake up its a beautiful morning

     Γιατί αυτό ακριβώς είναι το σημερινό πρωινό! Υπέροχο, δροσερό και σιγά σιγά το καλοκαίρι μας χτυπάει καμπανάκι ότι αποχωρεί για να μας λείψει μέχρι την επόμενη χρονιά.... 

One, two, three and.... go!

      Επειδή απλούστατα δεν θα άντεχα μέχρι αύριο, θέλω απλά να αναφέρω δύο 'πατατούλες' που άκουσα στην τηλεόραση, μέσα σε αυτό το άτυπο τετραήμερο, με τις οποίες έσκασα στα γέλια.
      Είναι που πολλές φορές δεν είναι κάτι τόσο πολύ αστείο από μόνο του αλλά, λίγο επειδή είσαι πνευματικά αμέριμνος, λίγο επειδή είσαι σωματικά χαλαρός, σε κάνουν να σκάσεις από τα γέλια και να γελάσεις τόσο αβίαστα, δυνατά και παθιασμένα που αναρωτιέσαι ακόμα κι εσύ ο ίδιος το γιατί...
       Η πρώτη 'πατατούλα' ακούστηκε προχθές, Δεκαπενταύγουστο, σε βραδινό δελτίο, όπου έντρομος reporteur μιλούσε με την φρίκη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του ( μολονότι ο τυχερούλης βρισκόταν στα Χανιά ) και πάνω στον τρόμο με τον οποίο προσπαθούσε να αποδώσει τον καύσωνα, είπε "Είμαστε στην πιο θερμή ζέστη του έτους".....ΝΤΙΝ, ΝΤΙΝ, ΝΤΑΝ.....Kι από εκεί που βρισκόμουν λιώμα από την ζέστη και φαρδιά πλατιά στον καναπέ, βρέθηκα στο πάτωμα, με κομμένη την ανάσα από τα γέλια. Φανταστείτε δηλαδή να ήταν το πιο θερμό κρύο του έτους, η πιο θερμή θέρμη ή η πιο ζεστή ζέστη. Εκεί τι θα πάθαινα;;;;.....Αναμένω τώρα το πιο παγωμένο κρύο του έτους....
      Και η δεύτερη μου ήρθε πάλι εν ώρα βραδινού δελτίου, όπου η κοπέλα που προσπαθούσε να μεταφέρει την 'συγκλονιστική' είδηση του γιατί η Jennifer Aniston δεν κάνει botox, αφού είπε ότι λόγω κληρονομικότητας δεν βγάζει ρυτίδες, είπε να αναφέρει κι ότι ο πατέρας της έχει μόλις μια ρυτίδα αν και σε προχωρημένη ηλικία, αλλά το πήρε τόσο στραβά, που είπε ότι "ο πατέρας της, αν και είναι ΜΟΛΙΣ 80 χρονών, έχει μια ρυτίδα"....Ελπίζω κάποιος να ενημέρωσε την κοπέλα μετέπειτα, ότι α) οι φέροντες την ηλικία των 80 χρόνων δεν κατατάσσονται πλέον στην κατηγορία 'Προσκοπάκι', β) άμα λες κάποιον ότι είναι μόλις 80 ετών, τι θα πεις για κάποιον που είναι μόλις 15 και γ) άπαξ και στα 80 έχεις έστω και 5 ρυτίδες είσαι σε πολύ καλό δρόμο!
       Δεν έφτανε δηλαδή όλη η ζέστη, μου ήρθαν κι αυτά σφοντύλι...αποτελειώθηκα η δόλια...
       Άντε...όλο τέτοια να 'χουμε, να διασκεδάζουμε!

Όσα παίρνει ο Άνεμος

         Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω στην ετικέτα αυτή, το διαχρονικά εκπληκτικό "Όσα παίρνει ο άνεμος", "Gone with the wind" στο πρωτότυπο, της Margaret Mitchell, που άφησε εποχή πάνω από όλα λόγω του εκρηκτικού πάθους μεταξύ Rhett και Scarlett, που κατέληξε, κατά την γνώμη μου, έτσι όπως θα έπρεπε να καταλήξει, γιατί δεν έλεγε να βάλει μυαλό η ηρωίδα μας.
          Και δεν είναι ότι το βιβλίο ήταν καλογραμμένο και πετυχημένο από μόνο του. Ήταν και η καταπληκτική απόδοσή του στην μεγάλη οθόνη, έχοντας ένα cast που ερχόταν 'κουτί' και 'κούμπωνε' πάνω στον κάθε ρόλο, με μεγάλη αληθοφάνεια στις σκηνές πολέμου, τραυματισμών κτλ., μιας και τα τεχνικά και τεχνολογικά μέσα της εποχής δεν συγκρίνονται με αυτά του σήμερα και που αναγκαστικά έπρεπε να παραλείψει αρκετά, έως πολλά από το βιβλίο, γιατί τότε θα μιλούσαμε για μια μεταφορά - Μαραθώνιο, διάρκειας 6 ωρών με φειδωλούς υπολογισμούς!
           Είναι που σου  έμπαιναν στο μάτι αυτά τα εκπληκτικά φορέματα, είχες και τον Αμερικάνικο Εμφύλιο, για να σε βγάζει από την άνεση και την ασφάλεια που θα ένιωθες διαφορετικά στην εξέλιξη της πλοκής, είτε σαν θεατής, είτα σαν αναγνώστης, οπότε το βιβλίο πέρασε σε άλλη διάσταση! Δεν γίνεται να το διαβάζεις και να μην έχεις στο μυαλό σου την Vivien και τον Clark (σαν να είναι φιλαράκια μου τους ανέφερα, αλλά τόσο που έχω ασχοληθεί μαζί τους, σαν δικούς μου ανθρώπους τους αισθάνομαι βρε παιδάκι μου...)  κι έτσι μας έμεινε ένας θρύλος!
            Από τη μια, λατρεύω τον έντονο, δυναμικό, παθιασμένο χαρακτήρα της Scarlett, που τα καταφέρνει κάτω από όλες τις συνθήκες, από την άλλη θα ήθελα να τις δώσω μερικές φάπες για να συνέλθει. Αφήνεις να σε αφήσει ένας άντρας σαν τον Rhett; Εντάξει δεν είπαμε ότι ήταν και αγγελούδι αλλά άπαξ και είχε μάτια γι' αυτήν, είχε. Ενώ αυτή είχε μόνο για τους άλλους...Τι να πεις!...Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας...
             Επειδή θα σκάσω όμως εάν δεν το σχολιάσω, κυκλοφορεί ένας αστικός θρύλος περί δυσκολίας των φιλιών μεταξύ των πρωταγωνιστών λόγω του ότι έτρωγε πολύ σκόρδο ο μεν ( είχε και μασέλα βέβαια, που δυσχέραινε τα πράγματα ) και ήταν ανυπόφορο να τον φιλήσει η δε. Προσωπικά δεν το πιστεύω, όχι γιατί έχω κάποια εμπειρία επί του θέματος -για τεχνικούς λόγους θα ήταν αδύνατον να έχω φιλήσει τον Clark Gable κάπως, κάπου, κάποτε-, αλλά με 5 γάμους και άπειρες σχέσεις στο ιστορικό του, λίγο δύσκολο να ήταν τόσο ανυπόφορος...Νομίζω δηλαδή...
             Εν τέλει δεν μπορώ να πιστέψω ότι θηλυκή ύπαρξη πάνω στον μάταιο τούτο κόσμο, δεν έχει διαβάσει έστω και μια φορά το "Όσα παίρνει ο άνεμος". Η ταινία δεν πιάνεται, γιατί άλλη η μαγεία του βιβλίου κι άλλη του cinema! Οπότε το συστήνω α-νε-πι-φύ-λα-κτα, σε όποιον θέλει να πλάσει στο μυαλό του έναν δυνατό έρωτα και να ταξιδέψει συγχρόνως σε μια εποχή και σε πολιτείες της Αμερικής, που δεν μάς είναι και τόσο οικείες!

The Hellacopters - It's Good But It Just Ain't Right

       Επειδή η μουσική δεν έχει σύνορα και δεν θα ήταν δυνατόν να περιοριστώ σε ένα και μόνο μουσικό είδος, διάλεξα αυτό το κομμάτι από τους Σουηδούς "Hellacopters" γιατί αφ'ενός το λατρεύω κι αφ'ετέρου κρατάω τον στίχο 'ended up with a donkey when my mind was set on a horse'. Για την κουβέντα που είχαμε το πρωί, μαμά....

Δίνω για να πάρω...

      Να ένα θέμα που συζητούσα πριν καιρό με έναν φίλο, που το έθεσε ακριβώς έτσι: Η ευκολία του να ζητάς πράγματα και η δυσκολία του να προσφέρεις.
       Το να ζητάς πολλές φορές δεν είναι κακό. Αντιθέτως βοηθάει να εκπληρώνεις τα θέλω σου και να αποφεύγεις την συσσώρευση απωθημένων, γιατί τα θέλω μας δεν περιορίζονται σε ένα ρούχο, ένα υπόδημα ή μια καρφίτσα. Όσο μεγαλώνουμε και ενηλικιωνόμαστε, τα θέλω μας γίνονται ανάλογα των περιστάσεων και πολλές φορές γίνονται ψυχικά, συναισθηματικά, εσωτερικά.
        Τι γίνεται όμως όταν μαθαίνουμε μόνο στο "θέλω, θέλω, θέλω..τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα", αδυνατώντας να κατανοήσουμε αν ο απέναντί μας μπορεί. Γιατί αυτό λέγεται θράσος και δείχνει έναν πνευματικά και συναισθηματικά ανάπηρο ον, που από ατύχημα βγήκε δίποδο. Όλοι έχουμε βρεθεί με ανθρώπινες καθημερινές σχέσεις φιλικής, επαγγελματικής, συναδελφικής, συναισθηματικής προέκτασης και άρα ο καθείς έχει το δικαίωμα να κρίνει από την στιγμή που κρίνεται.
         Έχω υπάρξει "θύμα" τέτοιων ατόμων, που μόνο θέλουν... Θέλουν να ακούς συνέχεια αυτό που έχουν να πουν γιατί πάντα είναι πιο σπουδαίο αυτό που λένε και πάντα έχουν τον τρόπο να 'καπελώνουν' τα λεγόμενά σου γιατί η δική τους version, πάνω στο ίδιο ακριβώς θέμα είναι πολύ καλύτερη. Θέλουν να μιλάνε μόνον αυτοί. Θέλουν να τους τιμήσεις οπωσδήποτε στον γάμο ή την βάφτισή τους κι ας είναι στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά δεν τους απασχολεί πώς θα φτάσεις μέχρι εκεί κι αν δύνασαι. Θέλουν να τους κάνεις δώρο...Άλλο πάλι και τούτο!!! Να απαιτείς από τους άλλους να σου κάνουν δώρα!
          Πάνω σε αυτό το θέμα, έχω μια από τις πολλές προσωπικές μου εμπειρίες, όπου συμμαθήτρια και φίλη στο Γυμνάσιο μου ζήτησε δώρο από τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Το ζήτησε και με πολύ κομψό τρόπο, τύπου "Μην με ξεχάσεις, φέρε μου κάτι καλό από εκεί που θα πας". Σαν μαθήτρια που ήμουν κι επομένως χωρίς δικά μου έσοδα, δεν μπήκα στη διαδικασία να το πολυψάξω και να αναλογιστώ "Στάσου ρε, γιατί να υποχρεώσω τους δικούς μου να μου δώσουν λεφτά να πάρω 'κάτι καλό', επειδή απλά μου έδωσε μια παραγγελία αυθαιρέτως και χωρίς λόγο"! Κι όμως κάθισα να ψάξω για να βρω 'κάτι καλό' που τώρα πια δεν θυμάμαι αν ήταν ένα set κοσμημάτων με κοχύλια ή μια κοσμηματοθήκη με κοχύλια. Πάντως σε θάλασσα παρέπεμπε! Τι χαρούλες που έκανε...Και ήρθε η σειρά της να πάει διακοπές όπου από μόνη της μου είπε το τέλειο "Δεν θα σε ξεχάσω ούτε κι εγώ". Ιδιαίτερη σκασίλα δεν είχα αλλά αφού μου είπε  ότι κάτι θα μου φέρει, καλώς να έρθει. Κι αυτό που μου έφερε ήταν δύο carte-postales. Επί δραχμών να πω ότι της στοίχισαν από 20 δραχμές έκαστη; Άντε 50. Ουάου, καταξοδεύτηκε...
           Και να σκεφτεί κανείς, ότι ακόμη δεν είχα βγει στον σκληρό τούτο κόσμο. Προετοιμαζόμουν όμως. Και με εντατικούς ρυθμούς μάλιστα. Οπότε έφτασα στο σήμερα, όπου 'καλός μας' γείτονας ούρλιαζε ότι φταίμε εμείς για μια διαρροή που είχε και μας υποχρέωσε με το έτσι θέλω να γκρεμίσουμε και να σκάψουμε από το δικό μας μπάνιο για να αποδειχτεί περίτρανα ότι η διαρροή ήταν τελικά δική του κι όχι μόνο δεν μας πλήρωσε 'τα σπασμένα' αλλά έστειλε τους εργάτες που επισκεύασαν την δική του ζημία, να πληρωθούν από εμάς! Μωρέ κούνια που σε κούναγε φίλε μου...Αλλά δεν πειράζει! Σε αυτήν την ζωή όλα δανεικά είναι...
           Τα θέλω των απέναντί μου δεν είχαν, έχουν και θα έχουν τελειωμό. Σε πολλά και ποικίλα θέματα. Πότε θα μάθουν όμως ότι πρέπει κι αυτοί να δίνουν και καλό θα ήταν μέσα από την καρδιά τους, χωρίς υστεροβουλία; Γιατί δεν φτάνει να δίνεις. Το σημαντικό είναι να μην βρίσκεσαι στο ποταπό εκείνο σημείο του να δίνεις με απώτερο σκοπό να πάρεις. Και μάλιστα περισσότερα από όσα έδωσες....Ελάχιστοι όμως είναι αυτοί που δεν περιμένουν ανταπόδοση. Κι αυτό δείχνει το μεγαλείο της ψυχής που ένας ρηχός άνθρωπος δεν θα καταλάβει ποτέ...
            Αλλά τι να κάνεις...οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τον υδράργυρο...Απλά δεν θα τις πιάσεις ΠΟΤΕ!!!! Γι' αυτό ας πάω να ρίξω μια ματιά στον ουρανό....ο ήλιος λάμπει!!!!!!! Δε βαριέσαι...


Τώρα που το σκέφτομαι...με τον υδράργυρο από μακριά κι αγαπημένοι!!!




             

Poison - I Won't Forget You (Subtitulada)

        Τι να πω...είναι που εχθές βράδυ κάθισα να δω το "Rock of Ages" με τον Tom Cruise; Είναι που τρελαίνομαι για glam, Los Angeles και Sunset strip; Είναι που απλά έτσι ξύπνησα; Είναι που το βρήκα υποτιτλισμένο στα Ισπανικά κι αυτό με τρελαίνει ευχάριστα ; Το τραγούδι αυτό είναι τόσο όμορφο που απλά δεν μπορώ να αντισταθώ....

Περί τριχών ο λόγος!

      Η Πανσέληνος έφυγε, ξημέρωσε μια νέα μέρα και να πάλι, που μου ήρθε στα μούτρα κάτι τόσο πεζό και συνάμα τόσο σύνηθες περί γυναικών και τριχών. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν έχει βρεθεί γυναίκα που να είναι χαρούμενη με το χρώμα των μαλλιών της (εμένα μου αρέσουν πολύ τα δικά μου ως έχουν, για την ώρα τουλάχιστον, για να μην το παίζω κι έξυπνη...).
       Το μαλλί για την γυναίκα είναι δόγμα, είναι τόσο ιερό που ένας προσεκτικός παρατηρητής θα δει πως άπαξ και βρεθεί σε καβγά μεταξύ γυναικών, αυτό που θα προσπαθήσει να καταστρέψει η μία πάνω στην άλλη είναι το μαλλί της. Το μαλλί σηματοδοτεί το είναι της κι έτσι και τολμήσεις να βάλεις χέρι...βρες λαγούμι να κρυφτείς γιατί, φίλε μου, δεν σε βλέπω καλά!
        Πάρε για παράδειγμα μια φρεσκοχωρισμένη γυναίκα. Το πρώτο που θα αλλάξει είναι το κούρεμα και πολλές φορές καταστροφικά, την απόχρωση του μαλλιού. Στις ηλικίες δε, 14 - 18 γίνεται ο κακός χαμός. Λίγο λόγω των ορμονών, λίγο από αντιγραφή, λίγο από επανάσταση χωρίς αιτία, είναι οι ηλικίες που θα φανεί ποιες θα ενηλικιωθούν με καμένες τρίχες και δεν θα μπορέσουν να ξανακάνουν και πολλά και ποιες θα διατηρήσουν ένα ζωντανό μαλλί που θα το ξεκάνουν αργότερα.
          Ποτέ δεν κατάλαβα πάντως γιατί οι περισσότερες πρέπει από μελαχρινές να γίνονται σχεδόν platinum ξανθές με αποτέλεσμα να φαίνεται το τριχωτό, ατροφικό. Και μόνο στην ιδέα ότι θα μπω σε μια διαδικασία, 'η ρίζα άρχισε να φαίνεται, πάω να τα ξαναβάψω', με κούρασε ήδη. Και να πεις ότι θα κάνεις κάτι κοντά στους τόνους σου δεκτό και τέλειο. Αλλά από Μεσογειακή μελαχρινή, να γίνεις ξανθιά Σκανδιναβικής προέλευσης είναι μεγάλο το άλμα κι όχι απαραιτήτως επιτυχημένο!
           Όλα αυτά με αφορμή,κάποιες ξανθές παρουσίες στην μικρή ή μεγάλη οθόνη, στην γειτονιά, στην πόλη, στα περίχωρα αυτής και σε όλη την χώρα τέλος πάντων. Μετά πας και βλέπεις άντρες, μέλη black metal συγκροτημάτων εκ Σκανδιναβίας και είσαι πια σίγουρος ότι η ανασφάλεια δεν χτυπάει μόνο τις γυναίκες (για να μην τις αδικώ κιόλας), αλλά τελευταίως δεν έχει περιορισμούς. Εδώ το σκεπτικό, βέβαια, είναι άλλο. Σου λέει black metal παίζω, το λέει και το όνομα. Πού να πάω με ξανθό μαλλί...
            Βρε, δεν πειράζει, παίζε εσύ καλά την μουσική σου κι άσε τις τρίχες. Σημασία έχει να βγει μουσικά αυτό που πρεσβεύεις, γιατί το έχεις στο αίμα σου. Ξανθός ας είσαι, πάλι φίλοι θα 'μαστε! Κι επειδή κατάφερα να συνδυάσω το ξανθό με το black metal έχω να πω το εξής: Έκαστος στο είδος του. Μια μελαχρινή παρουσία, είναι φτιαγμένη έτσι γιατί της πάει. Αυτά είναι τα χρώματά της. Αν γεννήθηκε με ξανθές αποχρώσεις, τότε ακόμα καλύτερα...γεννήθηκε με αυτό που οι περισσότερες θα ήθελαν να είναι. Έτσι λοιπόν και το black metal, ακούγεται αυθεντικά σκοτεινό όταν προέρχεται από τον Βορρά. Γιατί εδώ οι νότες αλλάζουν και γίνονται πιο φωτεινές. Ξεφεύγουν από τα αυστηρά όρια αυτού του είδους μουσικής, γιατί αλλάζει η κουλτούρα.
             Γιατί εδώ υπάρχει άπλετο φως, ένας υπέροχος ήλιος και μια προκλητική θάλασσα που περιμένει να την εξερευνήσεις...

Υ.Γ. Ε, καλά δεν είπαμε να την εξερευνήσεις και πολύ γιατί σουλατσάρουν κάτι περίεργοι ξιφίες και ξεμπαρκάρουν πού και πού κάτι λευκοί καρχαρίες, οπότε συστήνω πλατσούρισμα στα ρηχά. This is much safer...


Κούκλες είναι either way!

Rialto - Monday Morning 5.19

       Ορίστε ένα αγαπημένο μου Δευτεριάτικο κομμάτι, που μου δίνει μια γλυκιά μελαγχολία γιατί είναι κρίμα που ο κύριος όσο και να τηλεφωνήσει, δεν θα σηκώσει κανείς το ακουστικό στην άλλη άκρη της γραμμής. Δεν πειράζει, αυτή θα χάσει γιατί κάποια άλλη θα βρεθεί να απαντήσει....Κι επειδή με ρωτάτε γιατί οι αναρτήσεις μου φαίνονται να γίνονται ξημερώματα, είναι όχι επειδή είμαι νυχτοπούλι, αλλά διότι έχω ώρα Ειρηνικού, που μου αρέσει πιο πολύ! Pacific λοιπόν και ξερό ψωμί!

Με αφορμή την Αυγουστιάτικη Πανσέληνο...

        Να που έφτασε και πάλι η Αυγουστιάτικη Πανσέληνος... Και παρόλο που θα έχουμε την χαρά να απολαύσουμε πολλά ολόγιομα φεγγάρια μέσα στο έτος, είναι κάτι που κάνει μοναδική τη σημερινή βραδιά. Βάζει λίγο το χεράκι του και ο γλυκός καιρός που έχει συνήθως τις Αυγουστιάτικες νύχτες, είναι που με κάνει και αναλογίζομαι ότι ένα ακόμη όμορφο καλοκαίρι φτάνει οσονούπω στο τέλος του, για να το διαδεχθούν ένα ακόμη Φθινόπωρο κι ένας ακόμη Χειμώνας, που είναι εξίσου υπέροχοι με τον δικό τους μοναδικό τρόπο και περνούν οι εποχές για να ξανάρθουν, και πάει λέγοντας...
         Μέχρι τώρα καθόμουν στο μπαλκόνι και αναλογιζόμουν τόσα και τόσα... Το 2012 η Πανσέληνος έλαμπε στις 31 Αυγούστου, όπου είχα την χαρά να την χαζέψω στην Ρόδο, στον υπέροχο κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου, που άνοιξε τις πόρτες του για μια βραδιά αφιερωμένη στον Pablo Neruda και τα ερωτικά σονέτα του.
          Ίσως ήταν αυτό το εκπληκτικό φως του φεγγαριού που έκανε την νύχτα μέρα, ο μαγευτικός καταπράσινος χώρος που φάνταζε πιο μυστηριώδης μέσα από τις σκιές και το φως, οι φωνές των αναγνωστών που απήγγειλαν τα ποιήματα ντυμένοι στα λευκά, οι ταξιδιάρικες νότες από την κιθάρα που έπαιζε ένας εξαιρετικά ταλαντούχος νεαρός ανάμεσα στις απαγγελίες, ζωντανεύοντας τον ποιητή και φέρνοντας την Χιλή ακριβώς μπροστά σου, τα αγέρωχα εκθέματα που στέκονταν μπρος μου και μού φώναζαν "έλα μετά να μας δεις, αξίζουμε κι εμείς μια ματιά"... Ίσως τελικά όλα αυτά τα στοιχεία να συνέθεσαν μια ανεξάλειπτη, από την μνήμη μου, εικόνα..ανάμνηση...
          Κι έτσι για ακόμη μια φορά ήρθα αντιμέτωπη με το μυαλό και την ψυχή μου! Όχι, η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη. Τουναντίον. Αν βάλεις σε μια ζυγαριά τις δυο όψεις, το τάσι με τις έγνοιες, τα προβλήματα, τα άγχη, τις ευθύνες και τα βάρη, θα βρεθεί στα Τάρταρα. Έτσι, όμως, είμαστε φτιαγμένοι εμείς οι άνθρωποι. Και αξίζει όντως τον κόπο να παλεύεις, να σηκώνεσαι, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι για να δεις αυτόν τον ουρανό κι αυτή την Πανσέληνο.
          Είναι αυτό το μοναδικό αίσθημα ευφορίας κι αστείρευτης χαράς που παίρνω κάθε φορά που αντικρίζω το γαλάζιο του ουρανού πριν ξεψυχήσει στο δειλινό. Ακόμα καλύτερα, όταν έχει αυτό το υπέροχο μωβ που σε προτρέπει να το απολαύσεις τώρα, γιατί αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Είναι οι μοναδικές αποχρώσεις της θάλασσας και του νερού, που λάμπουν κάτω από το φως του ζωοδόχου ήλιου και γίνονται μαγευτικές υπό το φως του φεγγαριού. Είναι ο ήχος και η όψη του κύματος που 'σκάει' πάνω στον βράχο και με έχει βοηθήσει πλειστάκις, να βάλω σε τάξη το μυαλό μου. Είναι ο ήχος της βροχής που δίνει τον ρυθμό και τον παλμό στον χτύπο της καρδιάς μου. Είναι το λευκό χιόνι που 'εξαγνίζει' τα πάντα γύρω του, μαζί και την ψυχή μου. Είναι τα απάτητα βουνά που δεν πρόκειται να τα φτάσω, γιατί μου φτάνει να τα χαζεύω. Είναι οι ακτίνες που διαπερνούν τα σύννεφα καθώς σουρουπώνει και μόνον έτσι μπορώ να περιγράψω την γαλήνη και την συναισθηματική πληρότητα που νιώθω. Είναι ο τρόπος που χορεύουν τα φύλλα tango με τον άνεμο και τα υπέροχα χρώματα των φυτών που με προκαλούν να τα μυρίσω την άνοιξη. Είναι ο σχηματισμός των πουλιών την ώρα που διασχίζουν ελεύθερα κι ανέμελα τους αιθέρες και το κελάηδημά τους που γίνεται τόσο μελωδικά έντονο νωρίς το πρωί...
          Για όλα αυτά η ζωή είναι υπέροχη που να πάρει...Κι αξίζει να απολαμβάνεις τις πιο μικρές χαρές που σου προσφέρει. Αυτό είναι για 'μένα ευτυχία. Όλα αυτά που δεν μπορώ να φτάσω, ούτε και να πιάσω. Αλλά έχω την βαθιά χαρά να θαυμάζω. Γιατί αν περίμενα να βιώσω την ευτυχία με τον τρόπο που έχουν ορίσει οι άνθρωποι...αφήστε το καλύτερα!
           Ευτυχώς κατάλαβα από πολύ νωρίς, ότι ο χρόνος θα κυλήσει με ή χωρίς εμένα γιατί φεύγει και δεν περιμένει κανέναν. Έτσι αποφάσισα κι εγώ να προχωράω μπροστά χωρίς να αφήνω ανθρώπους και καταστάσεις να με τραβούν στα 'μετόπισθεν'. Αλλιώς την έχασα την μάχη! Άλλωστε τι ζητάω; Να έχω τις αισθήσεις μου για να μπορώ να βλέπω, να ακούω και να 'γεύομαι' αυτές τις χαρές. Να έχω την πνευματική και ψυχική μου διαύγεια για να μπορώ να τις φυλάω μέσα μου και να τις κάνω πνευματικούς πίνακες στολίζοντας την υπόστασή μου. Γιατί η ζωή και η φύση πάντα είναι έτοιμες να μας τα προσφέρουν. Εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να τα δεχτούμε, να τα εκτιμήσουμε και να τα αξιολογήσουμε...
            Κλείνω αναφέροντας τα λόγια του ίδιου του Neruda για το έργο του:
"Έχω για την ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. 'Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου, δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ΄αυτά τα φυτά, την μοναξιά, την σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές "Ποιητικές Πραμάτειες" που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε".

Υ.Γ  Όποιος σκέφτεται "τι εύκολα τα λες, δεν είναι έτσι" ας κοιτάξει οποιοδήποτε απόγευμα τον ουρανό ή ας αφουγκραστεί το κύμα αν έχει εύκαιρη την θάλασσα κοντά του..."Είναι μια κάποια λύση" και μπορεί να ηρεμήσει...



Για όλα τα παρακάτω, η κάθε μέρα είναι για να την ζεις κι όχι να την αναλώνεις ασκόπως...