Αυτό είναι το όνομα της ζωγράφου και το θέμα της έκθεσης, που είχα την χαρά να παρακολουθήσω στην Ρόδο, στην Οδό των Ιπποτών, στην Παλιά Πόλη, στις 9 Σεπτεμβρίου του '12 και ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να δω ένα τρομακτικά ζεστό απόγευμα, σε έναν μήνα που μόνον τα νησιά έχουν ακόμη τουρισμό, ενώ οι μικρές ηπειρωτικές πόλεις βρίσκονται σε ρυθμούς ψυχοπλακώματος (γιατί ανοίγουν τα σχολεία βρε...κι ο τουρισμός τέρμα, οπότε τα κεφάλια μέσα! Προσωπικά πάντως ήμουν χάλια κάθε φορά παραμονές Αγιασμού...!)
Έτσι κίνησα για την Παλιά Πόλη για να ανταμώσω κοχυλάκια! Οι τουρίστες έδιναν και έπαιρναν στην Οδό των Ιπποτών - προσοχή δεν συστήνω τακούνια γιατί γλιστράνε πολύ οι πέτρες -, όπως επίσης και τα flash των φωτογραφικών μηχανών, καθώς όλοι θέλουν μια photo καθώς διασχίζουν την οδό αυτή (αν και δεν ξέρω γιατί) κι έφτασα να δω την έκθεση.
Τα κοχύλια ήταν αξιαγάπητα και αν και δεν είμαι της θάλασσας με την έννοια "ανυπομονώ να κολυμπήσω", λατρεύω το θαλασσινό στοιχείο, πόσο μάλλον τα κοχύλια που είναι πανέμορφα. Προσπάθησα να απομονώσω την φασαρία που ερχόταν από τους διερχόμενους για να φανταστώ ότι ακούω απλά μια μακρινή βουή έτσι όπως θα την αισθανόμουν μέσα στη θάλασσα και γενικά προσπάθησα να φανταστώ ότι είμαι εγώ και τα κοχύλια κάτω από το νερό. Το πείραμα πέτυχε και πολλοί πίνακες κατάφεραν να με 'βυθίσουν' στον πάτο της θάλασσας, άρα για εμένα και τα δικά μου μέτρα και σταθμά, η έκθεση κατάφερε να φέρει εις πέρας την αποστολή της, δηλαδή να με ταξιδέψει κάτω από το νερό. Οπότε εύγε!
Η καλλιτέχνης ήταν πολύ γελαστή, συμπαθεστάτη, άκρως ευχάριστη σαν παρουσία και με πολύ χαρά με ενημέρωσε ότι παραδίδει μαθήματα ζωγραφικής και εξ αποστάσεως, δεν απαιτείται ιδιαίτερος εξοπλισμός ως προς τις δυνατότητες του υπολογιστή ή κάτι παρόμοιο και μου έδωσε την ευκαιρία να το καλοσκεφτώ μπας και ξεκινήσω κανένα μάθημα. Φυσικά έμεινα μόνο στην σκέψη μιας και για την ώρα δεν μπορώ να αφιερωθώ σε κάτι τόσο όμορφο και δημιουργικό, αλλά επιφυλάσσομαι για το μέλλον, γιατί ποτέ δεν ξέρεις!
Μια ματιά στο διαδικτυακό "Εικαστικό Καφενείο" που είναι της ιδίας, αξίζει τον κόπο. Γιατί όσο ζεις μαθαίνεις κι ό,τι μαθαίνεις είναι πάντα για καλό....
Έτσι κίνησα για την Παλιά Πόλη για να ανταμώσω κοχυλάκια! Οι τουρίστες έδιναν και έπαιρναν στην Οδό των Ιπποτών - προσοχή δεν συστήνω τακούνια γιατί γλιστράνε πολύ οι πέτρες -, όπως επίσης και τα flash των φωτογραφικών μηχανών, καθώς όλοι θέλουν μια photo καθώς διασχίζουν την οδό αυτή (αν και δεν ξέρω γιατί) κι έφτασα να δω την έκθεση.
Τα κοχύλια ήταν αξιαγάπητα και αν και δεν είμαι της θάλασσας με την έννοια "ανυπομονώ να κολυμπήσω", λατρεύω το θαλασσινό στοιχείο, πόσο μάλλον τα κοχύλια που είναι πανέμορφα. Προσπάθησα να απομονώσω την φασαρία που ερχόταν από τους διερχόμενους για να φανταστώ ότι ακούω απλά μια μακρινή βουή έτσι όπως θα την αισθανόμουν μέσα στη θάλασσα και γενικά προσπάθησα να φανταστώ ότι είμαι εγώ και τα κοχύλια κάτω από το νερό. Το πείραμα πέτυχε και πολλοί πίνακες κατάφεραν να με 'βυθίσουν' στον πάτο της θάλασσας, άρα για εμένα και τα δικά μου μέτρα και σταθμά, η έκθεση κατάφερε να φέρει εις πέρας την αποστολή της, δηλαδή να με ταξιδέψει κάτω από το νερό. Οπότε εύγε!
Η καλλιτέχνης ήταν πολύ γελαστή, συμπαθεστάτη, άκρως ευχάριστη σαν παρουσία και με πολύ χαρά με ενημέρωσε ότι παραδίδει μαθήματα ζωγραφικής και εξ αποστάσεως, δεν απαιτείται ιδιαίτερος εξοπλισμός ως προς τις δυνατότητες του υπολογιστή ή κάτι παρόμοιο και μου έδωσε την ευκαιρία να το καλοσκεφτώ μπας και ξεκινήσω κανένα μάθημα. Φυσικά έμεινα μόνο στην σκέψη μιας και για την ώρα δεν μπορώ να αφιερωθώ σε κάτι τόσο όμορφο και δημιουργικό, αλλά επιφυλάσσομαι για το μέλλον, γιατί ποτέ δεν ξέρεις!
Μια ματιά στο διαδικτυακό "Εικαστικό Καφενείο" που είναι της ιδίας, αξίζει τον κόπο. Γιατί όσο ζεις μαθαίνεις κι ό,τι μαθαίνεις είναι πάντα για καλό....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου