Να ένα θέμα που συζητούσα πριν καιρό με έναν φίλο, που το έθεσε ακριβώς έτσι: Η ευκολία του να ζητάς πράγματα και η δυσκολία του να προσφέρεις.
Το να ζητάς πολλές φορές δεν είναι κακό. Αντιθέτως βοηθάει να εκπληρώνεις τα θέλω σου και να αποφεύγεις την συσσώρευση απωθημένων, γιατί τα θέλω μας δεν περιορίζονται σε ένα ρούχο, ένα υπόδημα ή μια καρφίτσα. Όσο μεγαλώνουμε και ενηλικιωνόμαστε, τα θέλω μας γίνονται ανάλογα των περιστάσεων και πολλές φορές γίνονται ψυχικά, συναισθηματικά, εσωτερικά.
Τι γίνεται όμως όταν μαθαίνουμε μόνο στο "θέλω, θέλω, θέλω..τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα", αδυνατώντας να κατανοήσουμε αν ο απέναντί μας μπορεί. Γιατί αυτό λέγεται θράσος και δείχνει έναν πνευματικά και συναισθηματικά ανάπηρο ον, που από ατύχημα βγήκε δίποδο. Όλοι έχουμε βρεθεί με ανθρώπινες καθημερινές σχέσεις φιλικής, επαγγελματικής, συναδελφικής, συναισθηματικής προέκτασης και άρα ο καθείς έχει το δικαίωμα να κρίνει από την στιγμή που κρίνεται.
Έχω υπάρξει "θύμα" τέτοιων ατόμων, που μόνο θέλουν... Θέλουν να ακούς συνέχεια αυτό που έχουν να πουν γιατί πάντα είναι πιο σπουδαίο αυτό που λένε και πάντα έχουν τον τρόπο να 'καπελώνουν' τα λεγόμενά σου γιατί η δική τους version, πάνω στο ίδιο ακριβώς θέμα είναι πολύ καλύτερη. Θέλουν να μιλάνε μόνον αυτοί. Θέλουν να τους τιμήσεις οπωσδήποτε στον γάμο ή την βάφτισή τους κι ας είναι στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά δεν τους απασχολεί πώς θα φτάσεις μέχρι εκεί κι αν δύνασαι. Θέλουν να τους κάνεις δώρο...Άλλο πάλι και τούτο!!! Να απαιτείς από τους άλλους να σου κάνουν δώρα!
Πάνω σε αυτό το θέμα, έχω μια από τις πολλές προσωπικές μου εμπειρίες, όπου συμμαθήτρια και φίλη στο Γυμνάσιο μου ζήτησε δώρο από τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Το ζήτησε και με πολύ κομψό τρόπο, τύπου "Μην με ξεχάσεις, φέρε μου κάτι καλό από εκεί που θα πας". Σαν μαθήτρια που ήμουν κι επομένως χωρίς δικά μου έσοδα, δεν μπήκα στη διαδικασία να το πολυψάξω και να αναλογιστώ "Στάσου ρε, γιατί να υποχρεώσω τους δικούς μου να μου δώσουν λεφτά να πάρω 'κάτι καλό', επειδή απλά μου έδωσε μια παραγγελία αυθαιρέτως και χωρίς λόγο"! Κι όμως κάθισα να ψάξω για να βρω 'κάτι καλό' που τώρα πια δεν θυμάμαι αν ήταν ένα set κοσμημάτων με κοχύλια ή μια κοσμηματοθήκη με κοχύλια. Πάντως σε θάλασσα παρέπεμπε! Τι χαρούλες που έκανε...Και ήρθε η σειρά της να πάει διακοπές όπου από μόνη της μου είπε το τέλειο "Δεν θα σε ξεχάσω ούτε κι εγώ". Ιδιαίτερη σκασίλα δεν είχα αλλά αφού μου είπε ότι κάτι θα μου φέρει, καλώς να έρθει. Κι αυτό που μου έφερε ήταν δύο carte-postales. Επί δραχμών να πω ότι της στοίχισαν από 20 δραχμές έκαστη; Άντε 50. Ουάου, καταξοδεύτηκε...
Και να σκεφτεί κανείς, ότι ακόμη δεν είχα βγει στον σκληρό τούτο κόσμο. Προετοιμαζόμουν όμως. Και με εντατικούς ρυθμούς μάλιστα. Οπότε έφτασα στο σήμερα, όπου 'καλός μας' γείτονας ούρλιαζε ότι φταίμε εμείς για μια διαρροή που είχε και μας υποχρέωσε με το έτσι θέλω να γκρεμίσουμε και να σκάψουμε από το δικό μας μπάνιο για να αποδειχτεί περίτρανα ότι η διαρροή ήταν τελικά δική του κι όχι μόνο δεν μας πλήρωσε 'τα σπασμένα' αλλά έστειλε τους εργάτες που επισκεύασαν την δική του ζημία, να πληρωθούν από εμάς! Μωρέ κούνια που σε κούναγε φίλε μου...Αλλά δεν πειράζει! Σε αυτήν την ζωή όλα δανεικά είναι...
Τα θέλω των απέναντί μου δεν είχαν, έχουν και θα έχουν τελειωμό. Σε πολλά και ποικίλα θέματα. Πότε θα μάθουν όμως ότι πρέπει κι αυτοί να δίνουν και καλό θα ήταν μέσα από την καρδιά τους, χωρίς υστεροβουλία; Γιατί δεν φτάνει να δίνεις. Το σημαντικό είναι να μην βρίσκεσαι στο ποταπό εκείνο σημείο του να δίνεις με απώτερο σκοπό να πάρεις. Και μάλιστα περισσότερα από όσα έδωσες....Ελάχιστοι όμως είναι αυτοί που δεν περιμένουν ανταπόδοση. Κι αυτό δείχνει το μεγαλείο της ψυχής που ένας ρηχός άνθρωπος δεν θα καταλάβει ποτέ...
Αλλά τι να κάνεις...οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τον υδράργυρο...Απλά δεν θα τις πιάσεις ΠΟΤΕ!!!! Γι' αυτό ας πάω να ρίξω μια ματιά στον ουρανό....ο ήλιος λάμπει!!!!!!! Δε βαριέσαι...
Τώρα που το σκέφτομαι...με τον υδράργυρο από μακριά κι αγαπημένοι!!!
Το να ζητάς πολλές φορές δεν είναι κακό. Αντιθέτως βοηθάει να εκπληρώνεις τα θέλω σου και να αποφεύγεις την συσσώρευση απωθημένων, γιατί τα θέλω μας δεν περιορίζονται σε ένα ρούχο, ένα υπόδημα ή μια καρφίτσα. Όσο μεγαλώνουμε και ενηλικιωνόμαστε, τα θέλω μας γίνονται ανάλογα των περιστάσεων και πολλές φορές γίνονται ψυχικά, συναισθηματικά, εσωτερικά.
Τι γίνεται όμως όταν μαθαίνουμε μόνο στο "θέλω, θέλω, θέλω..τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα", αδυνατώντας να κατανοήσουμε αν ο απέναντί μας μπορεί. Γιατί αυτό λέγεται θράσος και δείχνει έναν πνευματικά και συναισθηματικά ανάπηρο ον, που από ατύχημα βγήκε δίποδο. Όλοι έχουμε βρεθεί με ανθρώπινες καθημερινές σχέσεις φιλικής, επαγγελματικής, συναδελφικής, συναισθηματικής προέκτασης και άρα ο καθείς έχει το δικαίωμα να κρίνει από την στιγμή που κρίνεται.
Έχω υπάρξει "θύμα" τέτοιων ατόμων, που μόνο θέλουν... Θέλουν να ακούς συνέχεια αυτό που έχουν να πουν γιατί πάντα είναι πιο σπουδαίο αυτό που λένε και πάντα έχουν τον τρόπο να 'καπελώνουν' τα λεγόμενά σου γιατί η δική τους version, πάνω στο ίδιο ακριβώς θέμα είναι πολύ καλύτερη. Θέλουν να μιλάνε μόνον αυτοί. Θέλουν να τους τιμήσεις οπωσδήποτε στον γάμο ή την βάφτισή τους κι ας είναι στην άλλη άκρη του κόσμου, αλλά δεν τους απασχολεί πώς θα φτάσεις μέχρι εκεί κι αν δύνασαι. Θέλουν να τους κάνεις δώρο...Άλλο πάλι και τούτο!!! Να απαιτείς από τους άλλους να σου κάνουν δώρα!
Πάνω σε αυτό το θέμα, έχω μια από τις πολλές προσωπικές μου εμπειρίες, όπου συμμαθήτρια και φίλη στο Γυμνάσιο μου ζήτησε δώρο από τις καλοκαιρινές διακοπές μου. Το ζήτησε και με πολύ κομψό τρόπο, τύπου "Μην με ξεχάσεις, φέρε μου κάτι καλό από εκεί που θα πας". Σαν μαθήτρια που ήμουν κι επομένως χωρίς δικά μου έσοδα, δεν μπήκα στη διαδικασία να το πολυψάξω και να αναλογιστώ "Στάσου ρε, γιατί να υποχρεώσω τους δικούς μου να μου δώσουν λεφτά να πάρω 'κάτι καλό', επειδή απλά μου έδωσε μια παραγγελία αυθαιρέτως και χωρίς λόγο"! Κι όμως κάθισα να ψάξω για να βρω 'κάτι καλό' που τώρα πια δεν θυμάμαι αν ήταν ένα set κοσμημάτων με κοχύλια ή μια κοσμηματοθήκη με κοχύλια. Πάντως σε θάλασσα παρέπεμπε! Τι χαρούλες που έκανε...Και ήρθε η σειρά της να πάει διακοπές όπου από μόνη της μου είπε το τέλειο "Δεν θα σε ξεχάσω ούτε κι εγώ". Ιδιαίτερη σκασίλα δεν είχα αλλά αφού μου είπε ότι κάτι θα μου φέρει, καλώς να έρθει. Κι αυτό που μου έφερε ήταν δύο carte-postales. Επί δραχμών να πω ότι της στοίχισαν από 20 δραχμές έκαστη; Άντε 50. Ουάου, καταξοδεύτηκε...
Και να σκεφτεί κανείς, ότι ακόμη δεν είχα βγει στον σκληρό τούτο κόσμο. Προετοιμαζόμουν όμως. Και με εντατικούς ρυθμούς μάλιστα. Οπότε έφτασα στο σήμερα, όπου 'καλός μας' γείτονας ούρλιαζε ότι φταίμε εμείς για μια διαρροή που είχε και μας υποχρέωσε με το έτσι θέλω να γκρεμίσουμε και να σκάψουμε από το δικό μας μπάνιο για να αποδειχτεί περίτρανα ότι η διαρροή ήταν τελικά δική του κι όχι μόνο δεν μας πλήρωσε 'τα σπασμένα' αλλά έστειλε τους εργάτες που επισκεύασαν την δική του ζημία, να πληρωθούν από εμάς! Μωρέ κούνια που σε κούναγε φίλε μου...Αλλά δεν πειράζει! Σε αυτήν την ζωή όλα δανεικά είναι...
Τα θέλω των απέναντί μου δεν είχαν, έχουν και θα έχουν τελειωμό. Σε πολλά και ποικίλα θέματα. Πότε θα μάθουν όμως ότι πρέπει κι αυτοί να δίνουν και καλό θα ήταν μέσα από την καρδιά τους, χωρίς υστεροβουλία; Γιατί δεν φτάνει να δίνεις. Το σημαντικό είναι να μην βρίσκεσαι στο ποταπό εκείνο σημείο του να δίνεις με απώτερο σκοπό να πάρεις. Και μάλιστα περισσότερα από όσα έδωσες....Ελάχιστοι όμως είναι αυτοί που δεν περιμένουν ανταπόδοση. Κι αυτό δείχνει το μεγαλείο της ψυχής που ένας ρηχός άνθρωπος δεν θα καταλάβει ποτέ...
Αλλά τι να κάνεις...οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν τον υδράργυρο...Απλά δεν θα τις πιάσεις ΠΟΤΕ!!!! Γι' αυτό ας πάω να ρίξω μια ματιά στον ουρανό....ο ήλιος λάμπει!!!!!!! Δε βαριέσαι...
Τώρα που το σκέφτομαι...με τον υδράργυρο από μακριά κι αγαπημένοι!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου