Περί τριχών ο λόγος!

      Η Πανσέληνος έφυγε, ξημέρωσε μια νέα μέρα και να πάλι, που μου ήρθε στα μούτρα κάτι τόσο πεζό και συνάμα τόσο σύνηθες περί γυναικών και τριχών. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν έχει βρεθεί γυναίκα που να είναι χαρούμενη με το χρώμα των μαλλιών της (εμένα μου αρέσουν πολύ τα δικά μου ως έχουν, για την ώρα τουλάχιστον, για να μην το παίζω κι έξυπνη...).
       Το μαλλί για την γυναίκα είναι δόγμα, είναι τόσο ιερό που ένας προσεκτικός παρατηρητής θα δει πως άπαξ και βρεθεί σε καβγά μεταξύ γυναικών, αυτό που θα προσπαθήσει να καταστρέψει η μία πάνω στην άλλη είναι το μαλλί της. Το μαλλί σηματοδοτεί το είναι της κι έτσι και τολμήσεις να βάλεις χέρι...βρες λαγούμι να κρυφτείς γιατί, φίλε μου, δεν σε βλέπω καλά!
        Πάρε για παράδειγμα μια φρεσκοχωρισμένη γυναίκα. Το πρώτο που θα αλλάξει είναι το κούρεμα και πολλές φορές καταστροφικά, την απόχρωση του μαλλιού. Στις ηλικίες δε, 14 - 18 γίνεται ο κακός χαμός. Λίγο λόγω των ορμονών, λίγο από αντιγραφή, λίγο από επανάσταση χωρίς αιτία, είναι οι ηλικίες που θα φανεί ποιες θα ενηλικιωθούν με καμένες τρίχες και δεν θα μπορέσουν να ξανακάνουν και πολλά και ποιες θα διατηρήσουν ένα ζωντανό μαλλί που θα το ξεκάνουν αργότερα.
          Ποτέ δεν κατάλαβα πάντως γιατί οι περισσότερες πρέπει από μελαχρινές να γίνονται σχεδόν platinum ξανθές με αποτέλεσμα να φαίνεται το τριχωτό, ατροφικό. Και μόνο στην ιδέα ότι θα μπω σε μια διαδικασία, 'η ρίζα άρχισε να φαίνεται, πάω να τα ξαναβάψω', με κούρασε ήδη. Και να πεις ότι θα κάνεις κάτι κοντά στους τόνους σου δεκτό και τέλειο. Αλλά από Μεσογειακή μελαχρινή, να γίνεις ξανθιά Σκανδιναβικής προέλευσης είναι μεγάλο το άλμα κι όχι απαραιτήτως επιτυχημένο!
           Όλα αυτά με αφορμή,κάποιες ξανθές παρουσίες στην μικρή ή μεγάλη οθόνη, στην γειτονιά, στην πόλη, στα περίχωρα αυτής και σε όλη την χώρα τέλος πάντων. Μετά πας και βλέπεις άντρες, μέλη black metal συγκροτημάτων εκ Σκανδιναβίας και είσαι πια σίγουρος ότι η ανασφάλεια δεν χτυπάει μόνο τις γυναίκες (για να μην τις αδικώ κιόλας), αλλά τελευταίως δεν έχει περιορισμούς. Εδώ το σκεπτικό, βέβαια, είναι άλλο. Σου λέει black metal παίζω, το λέει και το όνομα. Πού να πάω με ξανθό μαλλί...
            Βρε, δεν πειράζει, παίζε εσύ καλά την μουσική σου κι άσε τις τρίχες. Σημασία έχει να βγει μουσικά αυτό που πρεσβεύεις, γιατί το έχεις στο αίμα σου. Ξανθός ας είσαι, πάλι φίλοι θα 'μαστε! Κι επειδή κατάφερα να συνδυάσω το ξανθό με το black metal έχω να πω το εξής: Έκαστος στο είδος του. Μια μελαχρινή παρουσία, είναι φτιαγμένη έτσι γιατί της πάει. Αυτά είναι τα χρώματά της. Αν γεννήθηκε με ξανθές αποχρώσεις, τότε ακόμα καλύτερα...γεννήθηκε με αυτό που οι περισσότερες θα ήθελαν να είναι. Έτσι λοιπόν και το black metal, ακούγεται αυθεντικά σκοτεινό όταν προέρχεται από τον Βορρά. Γιατί εδώ οι νότες αλλάζουν και γίνονται πιο φωτεινές. Ξεφεύγουν από τα αυστηρά όρια αυτού του είδους μουσικής, γιατί αλλάζει η κουλτούρα.
             Γιατί εδώ υπάρχει άπλετο φως, ένας υπέροχος ήλιος και μια προκλητική θάλασσα που περιμένει να την εξερευνήσεις...

Υ.Γ. Ε, καλά δεν είπαμε να την εξερευνήσεις και πολύ γιατί σουλατσάρουν κάτι περίεργοι ξιφίες και ξεμπαρκάρουν πού και πού κάτι λευκοί καρχαρίες, οπότε συστήνω πλατσούρισμα στα ρηχά. This is much safer...


Κούκλες είναι either way!