Να που έφτασε και πάλι η Αυγουστιάτικη Πανσέληνος... Και παρόλο που θα έχουμε την χαρά να απολαύσουμε πολλά ολόγιομα φεγγάρια μέσα στο έτος, είναι κάτι που κάνει μοναδική τη σημερινή βραδιά. Βάζει λίγο το χεράκι του και ο γλυκός καιρός που έχει συνήθως τις Αυγουστιάτικες νύχτες, είναι που με κάνει και αναλογίζομαι ότι ένα ακόμη όμορφο καλοκαίρι φτάνει οσονούπω στο τέλος του, για να το διαδεχθούν ένα ακόμη Φθινόπωρο κι ένας ακόμη Χειμώνας, που είναι εξίσου υπέροχοι με τον δικό τους μοναδικό τρόπο και περνούν οι εποχές για να ξανάρθουν, και πάει λέγοντας...
Μέχρι τώρα καθόμουν στο μπαλκόνι και αναλογιζόμουν τόσα και τόσα... Το 2012 η Πανσέληνος έλαμπε στις 31 Αυγούστου, όπου είχα την χαρά να την χαζέψω στην Ρόδο, στον υπέροχο κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου, που άνοιξε τις πόρτες του για μια βραδιά αφιερωμένη στον Pablo Neruda και τα ερωτικά σονέτα του.
Ίσως ήταν αυτό το εκπληκτικό φως του φεγγαριού που έκανε την νύχτα μέρα, ο μαγευτικός καταπράσινος χώρος που φάνταζε πιο μυστηριώδης μέσα από τις σκιές και το φως, οι φωνές των αναγνωστών που απήγγειλαν τα ποιήματα ντυμένοι στα λευκά, οι ταξιδιάρικες νότες από την κιθάρα που έπαιζε ένας εξαιρετικά ταλαντούχος νεαρός ανάμεσα στις απαγγελίες, ζωντανεύοντας τον ποιητή και φέρνοντας την Χιλή ακριβώς μπροστά σου, τα αγέρωχα εκθέματα που στέκονταν μπρος μου και μού φώναζαν "έλα μετά να μας δεις, αξίζουμε κι εμείς μια ματιά"... Ίσως τελικά όλα αυτά τα στοιχεία να συνέθεσαν μια ανεξάλειπτη, από την μνήμη μου, εικόνα..ανάμνηση...
Κι έτσι για ακόμη μια φορά ήρθα αντιμέτωπη με το μυαλό και την ψυχή μου! Όχι, η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη. Τουναντίον. Αν βάλεις σε μια ζυγαριά τις δυο όψεις, το τάσι με τις έγνοιες, τα προβλήματα, τα άγχη, τις ευθύνες και τα βάρη, θα βρεθεί στα Τάρταρα. Έτσι, όμως, είμαστε φτιαγμένοι εμείς οι άνθρωποι. Και αξίζει όντως τον κόπο να παλεύεις, να σηκώνεσαι, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι για να δεις αυτόν τον ουρανό κι αυτή την Πανσέληνο.
Είναι αυτό το μοναδικό αίσθημα ευφορίας κι αστείρευτης χαράς που παίρνω κάθε φορά που αντικρίζω το γαλάζιο του ουρανού πριν ξεψυχήσει στο δειλινό. Ακόμα καλύτερα, όταν έχει αυτό το υπέροχο μωβ που σε προτρέπει να το απολαύσεις τώρα, γιατί αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Είναι οι μοναδικές αποχρώσεις της θάλασσας και του νερού, που λάμπουν κάτω από το φως του ζωοδόχου ήλιου και γίνονται μαγευτικές υπό το φως του φεγγαριού. Είναι ο ήχος και η όψη του κύματος που 'σκάει' πάνω στον βράχο και με έχει βοηθήσει πλειστάκις, να βάλω σε τάξη το μυαλό μου. Είναι ο ήχος της βροχής που δίνει τον ρυθμό και τον παλμό στον χτύπο της καρδιάς μου. Είναι το λευκό χιόνι που 'εξαγνίζει' τα πάντα γύρω του, μαζί και την ψυχή μου. Είναι τα απάτητα βουνά που δεν πρόκειται να τα φτάσω, γιατί μου φτάνει να τα χαζεύω. Είναι οι ακτίνες που διαπερνούν τα σύννεφα καθώς σουρουπώνει και μόνον έτσι μπορώ να περιγράψω την γαλήνη και την συναισθηματική πληρότητα που νιώθω. Είναι ο τρόπος που χορεύουν τα φύλλα tango με τον άνεμο και τα υπέροχα χρώματα των φυτών που με προκαλούν να τα μυρίσω την άνοιξη. Είναι ο σχηματισμός των πουλιών την ώρα που διασχίζουν ελεύθερα κι ανέμελα τους αιθέρες και το κελάηδημά τους που γίνεται τόσο μελωδικά έντονο νωρίς το πρωί...
Για όλα αυτά η ζωή είναι υπέροχη που να πάρει...Κι αξίζει να απολαμβάνεις τις πιο μικρές χαρές που σου προσφέρει. Αυτό είναι για 'μένα ευτυχία. Όλα αυτά που δεν μπορώ να φτάσω, ούτε και να πιάσω. Αλλά έχω την βαθιά χαρά να θαυμάζω. Γιατί αν περίμενα να βιώσω την ευτυχία με τον τρόπο που έχουν ορίσει οι άνθρωποι...αφήστε το καλύτερα!
Ευτυχώς κατάλαβα από πολύ νωρίς, ότι ο χρόνος θα κυλήσει με ή χωρίς εμένα γιατί φεύγει και δεν περιμένει κανέναν. Έτσι αποφάσισα κι εγώ να προχωράω μπροστά χωρίς να αφήνω ανθρώπους και καταστάσεις να με τραβούν στα 'μετόπισθεν'. Αλλιώς την έχασα την μάχη! Άλλωστε τι ζητάω; Να έχω τις αισθήσεις μου για να μπορώ να βλέπω, να ακούω και να 'γεύομαι' αυτές τις χαρές. Να έχω την πνευματική και ψυχική μου διαύγεια για να μπορώ να τις φυλάω μέσα μου και να τις κάνω πνευματικούς πίνακες στολίζοντας την υπόστασή μου. Γιατί η ζωή και η φύση πάντα είναι έτοιμες να μας τα προσφέρουν. Εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να τα δεχτούμε, να τα εκτιμήσουμε και να τα αξιολογήσουμε...
Κλείνω αναφέροντας τα λόγια του ίδιου του Neruda για το έργο του:
"Έχω για την ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. 'Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου, δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ΄αυτά τα φυτά, την μοναξιά, την σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές "Ποιητικές Πραμάτειες" που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε".
Υ.Γ Όποιος σκέφτεται "τι εύκολα τα λες, δεν είναι έτσι" ας κοιτάξει οποιοδήποτε απόγευμα τον ουρανό ή ας αφουγκραστεί το κύμα αν έχει εύκαιρη την θάλασσα κοντά του..."Είναι μια κάποια λύση" και μπορεί να ηρεμήσει...
Για όλα τα παρακάτω, η κάθε μέρα είναι για να την ζεις κι όχι να την αναλώνεις ασκόπως...
Μέχρι τώρα καθόμουν στο μπαλκόνι και αναλογιζόμουν τόσα και τόσα... Το 2012 η Πανσέληνος έλαμπε στις 31 Αυγούστου, όπου είχα την χαρά να την χαζέψω στην Ρόδο, στον υπέροχο κήπο του Αρχαιολογικού Μουσείου, που άνοιξε τις πόρτες του για μια βραδιά αφιερωμένη στον Pablo Neruda και τα ερωτικά σονέτα του.
Ίσως ήταν αυτό το εκπληκτικό φως του φεγγαριού που έκανε την νύχτα μέρα, ο μαγευτικός καταπράσινος χώρος που φάνταζε πιο μυστηριώδης μέσα από τις σκιές και το φως, οι φωνές των αναγνωστών που απήγγειλαν τα ποιήματα ντυμένοι στα λευκά, οι ταξιδιάρικες νότες από την κιθάρα που έπαιζε ένας εξαιρετικά ταλαντούχος νεαρός ανάμεσα στις απαγγελίες, ζωντανεύοντας τον ποιητή και φέρνοντας την Χιλή ακριβώς μπροστά σου, τα αγέρωχα εκθέματα που στέκονταν μπρος μου και μού φώναζαν "έλα μετά να μας δεις, αξίζουμε κι εμείς μια ματιά"... Ίσως τελικά όλα αυτά τα στοιχεία να συνέθεσαν μια ανεξάλειπτη, από την μνήμη μου, εικόνα..ανάμνηση...
Κι έτσι για ακόμη μια φορά ήρθα αντιμέτωπη με το μυαλό και την ψυχή μου! Όχι, η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη. Τουναντίον. Αν βάλεις σε μια ζυγαριά τις δυο όψεις, το τάσι με τις έγνοιες, τα προβλήματα, τα άγχη, τις ευθύνες και τα βάρη, θα βρεθεί στα Τάρταρα. Έτσι, όμως, είμαστε φτιαγμένοι εμείς οι άνθρωποι. Και αξίζει όντως τον κόπο να παλεύεις, να σηκώνεσαι, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι για να δεις αυτόν τον ουρανό κι αυτή την Πανσέληνο.
Είναι αυτό το μοναδικό αίσθημα ευφορίας κι αστείρευτης χαράς που παίρνω κάθε φορά που αντικρίζω το γαλάζιο του ουρανού πριν ξεψυχήσει στο δειλινό. Ακόμα καλύτερα, όταν έχει αυτό το υπέροχο μωβ που σε προτρέπει να το απολαύσεις τώρα, γιατί αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Είναι οι μοναδικές αποχρώσεις της θάλασσας και του νερού, που λάμπουν κάτω από το φως του ζωοδόχου ήλιου και γίνονται μαγευτικές υπό το φως του φεγγαριού. Είναι ο ήχος και η όψη του κύματος που 'σκάει' πάνω στον βράχο και με έχει βοηθήσει πλειστάκις, να βάλω σε τάξη το μυαλό μου. Είναι ο ήχος της βροχής που δίνει τον ρυθμό και τον παλμό στον χτύπο της καρδιάς μου. Είναι το λευκό χιόνι που 'εξαγνίζει' τα πάντα γύρω του, μαζί και την ψυχή μου. Είναι τα απάτητα βουνά που δεν πρόκειται να τα φτάσω, γιατί μου φτάνει να τα χαζεύω. Είναι οι ακτίνες που διαπερνούν τα σύννεφα καθώς σουρουπώνει και μόνον έτσι μπορώ να περιγράψω την γαλήνη και την συναισθηματική πληρότητα που νιώθω. Είναι ο τρόπος που χορεύουν τα φύλλα tango με τον άνεμο και τα υπέροχα χρώματα των φυτών που με προκαλούν να τα μυρίσω την άνοιξη. Είναι ο σχηματισμός των πουλιών την ώρα που διασχίζουν ελεύθερα κι ανέμελα τους αιθέρες και το κελάηδημά τους που γίνεται τόσο μελωδικά έντονο νωρίς το πρωί...
Για όλα αυτά η ζωή είναι υπέροχη που να πάρει...Κι αξίζει να απολαμβάνεις τις πιο μικρές χαρές που σου προσφέρει. Αυτό είναι για 'μένα ευτυχία. Όλα αυτά που δεν μπορώ να φτάσω, ούτε και να πιάσω. Αλλά έχω την βαθιά χαρά να θαυμάζω. Γιατί αν περίμενα να βιώσω την ευτυχία με τον τρόπο που έχουν ορίσει οι άνθρωποι...αφήστε το καλύτερα!
Ευτυχώς κατάλαβα από πολύ νωρίς, ότι ο χρόνος θα κυλήσει με ή χωρίς εμένα γιατί φεύγει και δεν περιμένει κανέναν. Έτσι αποφάσισα κι εγώ να προχωράω μπροστά χωρίς να αφήνω ανθρώπους και καταστάσεις να με τραβούν στα 'μετόπισθεν'. Αλλιώς την έχασα την μάχη! Άλλωστε τι ζητάω; Να έχω τις αισθήσεις μου για να μπορώ να βλέπω, να ακούω και να 'γεύομαι' αυτές τις χαρές. Να έχω την πνευματική και ψυχική μου διαύγεια για να μπορώ να τις φυλάω μέσα μου και να τις κάνω πνευματικούς πίνακες στολίζοντας την υπόστασή μου. Γιατί η ζωή και η φύση πάντα είναι έτοιμες να μας τα προσφέρουν. Εμείς δεν είμαστε έτοιμοι να τα δεχτούμε, να τα εκτιμήσουμε και να τα αξιολογήσουμε...
Κλείνω αναφέροντας τα λόγια του ίδιου του Neruda για το έργο του:
"Έχω για την ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. 'Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου, δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ΄αυτά τα φυτά, την μοναξιά, την σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές "Ποιητικές Πραμάτειες" που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε".
Υ.Γ Όποιος σκέφτεται "τι εύκολα τα λες, δεν είναι έτσι" ας κοιτάξει οποιοδήποτε απόγευμα τον ουρανό ή ας αφουγκραστεί το κύμα αν έχει εύκαιρη την θάλασσα κοντά του..."Είναι μια κάποια λύση" και μπορεί να ηρεμήσει...
Για όλα τα παρακάτω, η κάθε μέρα είναι για να την ζεις κι όχι να την αναλώνεις ασκόπως...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου