"Η ταξιθέτρια" (solo)

         Αυτή είναι η ονομασία, του μονολόγου που είχα την τύχη να παρακολουθήσω εις διπλούν, από την ομάδα παραστατικών τεχνών "προΤΑΣΗ" στην Ρόδο. Φυσικά ομάδα εδώ δεν υπήρχε, γιατί μιλάμε για μονόλογο, οπότε παραδοσιακά, ο μονόλογος εκτελείται με την συνδρομή ενός. Το έργο παίχτηκε σε έναν ελαφρώς spooky χώρο, στην Ροδιακή Έπαυλη (προφανώς στην Ρόδο κι όχι στην Αμοργό), που σαφώς και είναι εγκαταλελειμμένη (το περίεργο θα ήταν να μην είναι), οπότε προσέδωσε μια επιπλέον ανατριχίλα, στο ήδη ψυχοπλακωτικά αφαιρετικό σκηνικό και την άμεση, αλλόφρονα ερμηνεία της πρωταγωνίστριας!
          Πρόκειται για την Έλενα, που κοντεύει τα 30 και όπως ισχυρίζεται, εργάζεται σαν ταξιθέτρια στην Σκάλα του Μιλάνου. Η ζωή της μοιράζεται ανάμεσα στον καθωσπρεπισμό του διασημότερου λυρικού θεάτρου του κόσμου και στο καταθλιπτικό δωμάτιό της, που δεν είναι παρά ένας απέραντος σκουπιδότοπος, με μια Έλενα, ακινητοποιημένη σ'ένα στρώμα όλες τις ώρες, βυθισμένη στην ανασφάλεια του κρεβατιού της, που σιγά σιγά μετατρέπεται σε ψευδαισθήσεις, εγκατάλειψη και μανία.
           Το κείμενο βασίζεται σε μέρος του ιταλικού μυθιστορήματος της Elena Soprano, "Η ταξιθέτρια" (1994), με ευθείες αναφορές στο έργο "My Bed" της βρετανίδας Tracey Emin. Τι να πω για την ερμηνεία; Ότι ήταν καταπληκτική, υπέροχη, μοναδική; Να πω αυτό που λέμε, 'τα έδωσε όλα'; Ε, ναι τα έδωσε όλα, ήταν όλα τα παραπάνω και κάτι περισσότερο! Δεν συνηθίζω να το λέω, αλλά όντως έδωσε την ψυχή της και κατέθεσε όλο το υποκριτικό της ταλέντο! Μακάρι να ανεβαίνουν τέτοια έργα και εμείς, σαν κοινό, να ανακαλύπτουμε ότι ταλέντα υπάρχουν. Οι ευκαιρίες είναι αυτές που δεν υπάρχουν...


Ακριβώς αυτό είναι το σκηνικό και η ηθοποιός, αλλά στο ακόμη πιο σκοτεινό!