Να που πιάσαμε 20 Αυγούστου και σιγά σιγά το καλοκαίρι μας αποχαιρετά! Τα χρώματα αρχίζουν ήδη να αλλάζουν και νυχτώνει νωρίτερα! Τα σχολεία, όπου να 'ναι θα ανοίξουν και περνάμε σε φθινοπωρινή τροχιά, γιατί όπως έχω καταστήσει σαφές, αυτή είναι η εξέλιξη των πραγμάτων! Κάτι φεύγει, κάτι μένει, κάτι άλλαξε, κάτι θα αλλάξει και φτου κι απ'την αρχή!
Και να που ένα σωρό άνθρωποι άρχισαν να νιώθουν την συνήθη μελαγχολία, λόγω της αλλαγής ή και λόγω οιασδήποτε αλλαγής, είτε γιατί είναι έτσι εκ φύσεως, είτε γιατί το τραβάει ο οργανισμός τους, είτε γιατί βρίσκονται σε κάποια ευαίσθητη συναισθηματική φάση και η σκιά του ποντικού στον τοίχο, μοιάζει με λιοντάρι, όπως λέει και το τραγούδι... τουτέστιν κάτι μικρό μπορεί να το τερατοποιήσεις επειδή είσαι ψυχολογικά, απίστευτα φορτισμένος.
Έχει τύχει κι εμένα, σε περίοδο παραπάνω άγχους να διαβάζω ένα βιβλίο και να κλαίω χωρίς λόγο! Όταν το έπιασα στα χέρια μου καιρό μετά, μού ήταν αδύνατον να συνειδητοποιήσω γιατί έκλαιγα! Δεν υπήρχε κάποια δικαιολογία, ούτε καν μια αφορμή! Υπήρχε όμως, αιτία! Εγώ δεν ήμουν καλά! Φάση ήταν και πέρασε! Πολλά πράγματα είναι φάσεις και περνάνε! Γιατί ο άνθρωπος έχει την απίστευτη ικανότητα της λήθης που έχει διττή σημασία!
Από την μια, είναι κακό να ξεχνάς...Όταν θυμάσαι, προστατεύεις εαυτόν από λάθος βήματα, λάθος ενέργειες, λάθος χειρισμούς. Μεγάλη κουβέντα "το πάθημα, μάθημα". Κι από την άλλη πρέπει απαραιτήτως να ξεχνάς για να συνεχίζεις. Εάν δεν αφήσεις πίσω σου ό,τι σε πλήγωσε, σου έκανε κακό ή σε βασάνισε, δεν θα βρεις ποτέ την δύναμη να συνεχίσεις, γιατί θα έχεις πάντα την συστολή του φόβου και ένα μεγάλο 'ναι αλλά αν...'. Ζωή χωρίς αυθορμητισμό, είναι ρυζόγαλο χωρίς κανέλα και είναι ωραία η κανέλα, πανάθεμά την (μεταξύ μας, την έχω σε μεγάλη εκτίμηση στην κουζίνα)!
Δεν υπάρχει πιο ασφυκτικό πράγμα από μια ζωή με φόβο! Ανησυχίες, μήπως, εάν, άμα, αλλά, θα έπρεπε.....Το λάθος είναι σεβαστό και πολλές φορές επιθυμητό! Δεν πειράζει. Πάλι κάτι θα γίνει και θα το διορθώσουμε. Άλλωστε, όπως μου είπαν κάποτε, για κάθε πρόβλημα υπάρχουν τουλάχιστον δύο λύσεις!
Εντάξει το ομολογώ! Ο μόνος λόγος που είχα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα μέχρι τα 18, ήταν το σχολείο. Δεν το μπορούσα βρε παιδί μου! Είπα, δεν παραπονιόμουν ποτέ, αλλά δεν μπορούσα να πετάξω την σκούφια μου από χαρά! Και μόνο που περίμενα τον Αγιασμό, ήμουν ένα ψυχικό ράκος! Η λύση αποκαλύφθηκε μπροστά μου, μόνον όταν πια τελείωσα το καταναγκαστικό καθήκον μου και κατάλαβα ότι αυτή ήταν η αιτία που κάθε αλλαγή των εποχών με διέλυε ψυχικά! Δεν λέω, αυτό διορθώθηκε, αλλά δεν ξεχνώ πώς ήταν...
Λένε και πολύ σωστά θα έλεγα, ότι σε έναν άνθρωπο που έχει μελαγχολία, κατάθλιψη ή είναι γενικώς στα κάτω του, δεν πρέπει ποτέ να του λες να σκεφτεί τους ανθρώπους που είναι σε χειρότερη μοίρα από τον ίδιο. Αυτό θα τον κάνει χειρότερα! Δεν είναι από κάποια αγνωμοσύνη ή αχαριστία το ότι εκείνη την στιγμή ή χρονική περίοδο δεν νιώθει καλά. Απλά δεν μπορεί να νιώσει διαφορετικά. Έρχεται σαν ένα σαρωτικό κύμα για να τον πνίξει. Θέλει χρόνο...Θα περάσει!
Εξάλλου, εμείς οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι από πέτρα κι αντέχουμε! Ναι, οι εποχές φεύγουν για να ξαναέρθουν. Μέσα στο πρόγραμμα είναι. Το θέμα είναι να προσπαθείς να ανακαλύπτεις την μαγεία σε κάθε μικρή λεπτομέρεια κι όταν βρεις τον μηχανισμό αυτό, βρήκες το κλειδί της εσώτερης ισορροπίας σου! Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο....
Ανατρίχιασα και μόνο στην θέα της εικόνας....
Και να που ένα σωρό άνθρωποι άρχισαν να νιώθουν την συνήθη μελαγχολία, λόγω της αλλαγής ή και λόγω οιασδήποτε αλλαγής, είτε γιατί είναι έτσι εκ φύσεως, είτε γιατί το τραβάει ο οργανισμός τους, είτε γιατί βρίσκονται σε κάποια ευαίσθητη συναισθηματική φάση και η σκιά του ποντικού στον τοίχο, μοιάζει με λιοντάρι, όπως λέει και το τραγούδι... τουτέστιν κάτι μικρό μπορεί να το τερατοποιήσεις επειδή είσαι ψυχολογικά, απίστευτα φορτισμένος.
Έχει τύχει κι εμένα, σε περίοδο παραπάνω άγχους να διαβάζω ένα βιβλίο και να κλαίω χωρίς λόγο! Όταν το έπιασα στα χέρια μου καιρό μετά, μού ήταν αδύνατον να συνειδητοποιήσω γιατί έκλαιγα! Δεν υπήρχε κάποια δικαιολογία, ούτε καν μια αφορμή! Υπήρχε όμως, αιτία! Εγώ δεν ήμουν καλά! Φάση ήταν και πέρασε! Πολλά πράγματα είναι φάσεις και περνάνε! Γιατί ο άνθρωπος έχει την απίστευτη ικανότητα της λήθης που έχει διττή σημασία!
Από την μια, είναι κακό να ξεχνάς...Όταν θυμάσαι, προστατεύεις εαυτόν από λάθος βήματα, λάθος ενέργειες, λάθος χειρισμούς. Μεγάλη κουβέντα "το πάθημα, μάθημα". Κι από την άλλη πρέπει απαραιτήτως να ξεχνάς για να συνεχίζεις. Εάν δεν αφήσεις πίσω σου ό,τι σε πλήγωσε, σου έκανε κακό ή σε βασάνισε, δεν θα βρεις ποτέ την δύναμη να συνεχίσεις, γιατί θα έχεις πάντα την συστολή του φόβου και ένα μεγάλο 'ναι αλλά αν...'. Ζωή χωρίς αυθορμητισμό, είναι ρυζόγαλο χωρίς κανέλα και είναι ωραία η κανέλα, πανάθεμά την (μεταξύ μας, την έχω σε μεγάλη εκτίμηση στην κουζίνα)!
Δεν υπάρχει πιο ασφυκτικό πράγμα από μια ζωή με φόβο! Ανησυχίες, μήπως, εάν, άμα, αλλά, θα έπρεπε.....Το λάθος είναι σεβαστό και πολλές φορές επιθυμητό! Δεν πειράζει. Πάλι κάτι θα γίνει και θα το διορθώσουμε. Άλλωστε, όπως μου είπαν κάποτε, για κάθε πρόβλημα υπάρχουν τουλάχιστον δύο λύσεις!
Εντάξει το ομολογώ! Ο μόνος λόγος που είχα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα μέχρι τα 18, ήταν το σχολείο. Δεν το μπορούσα βρε παιδί μου! Είπα, δεν παραπονιόμουν ποτέ, αλλά δεν μπορούσα να πετάξω την σκούφια μου από χαρά! Και μόνο που περίμενα τον Αγιασμό, ήμουν ένα ψυχικό ράκος! Η λύση αποκαλύφθηκε μπροστά μου, μόνον όταν πια τελείωσα το καταναγκαστικό καθήκον μου και κατάλαβα ότι αυτή ήταν η αιτία που κάθε αλλαγή των εποχών με διέλυε ψυχικά! Δεν λέω, αυτό διορθώθηκε, αλλά δεν ξεχνώ πώς ήταν...
Λένε και πολύ σωστά θα έλεγα, ότι σε έναν άνθρωπο που έχει μελαγχολία, κατάθλιψη ή είναι γενικώς στα κάτω του, δεν πρέπει ποτέ να του λες να σκεφτεί τους ανθρώπους που είναι σε χειρότερη μοίρα από τον ίδιο. Αυτό θα τον κάνει χειρότερα! Δεν είναι από κάποια αγνωμοσύνη ή αχαριστία το ότι εκείνη την στιγμή ή χρονική περίοδο δεν νιώθει καλά. Απλά δεν μπορεί να νιώσει διαφορετικά. Έρχεται σαν ένα σαρωτικό κύμα για να τον πνίξει. Θέλει χρόνο...Θα περάσει!
Εξάλλου, εμείς οι άνθρωποι είμαστε φτιαγμένοι από πέτρα κι αντέχουμε! Ναι, οι εποχές φεύγουν για να ξαναέρθουν. Μέσα στο πρόγραμμα είναι. Το θέμα είναι να προσπαθείς να ανακαλύπτεις την μαγεία σε κάθε μικρή λεπτομέρεια κι όταν βρεις τον μηχανισμό αυτό, βρήκες το κλειδί της εσώτερης ισορροπίας σου! Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο....
Ανατρίχιασα και μόνο στην θέα της εικόνας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου