Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω στην ετικέτα αυτή, το διαχρονικά εκπληκτικό "Όσα παίρνει ο άνεμος", "Gone with the wind" στο πρωτότυπο, της Margaret Mitchell, που άφησε εποχή πάνω από όλα λόγω του εκρηκτικού πάθους μεταξύ Rhett και Scarlett, που κατέληξε, κατά την γνώμη μου, έτσι όπως θα έπρεπε να καταλήξει, γιατί δεν έλεγε να βάλει μυαλό η ηρωίδα μας.
Και δεν είναι ότι το βιβλίο ήταν καλογραμμένο και πετυχημένο από μόνο του. Ήταν και η καταπληκτική απόδοσή του στην μεγάλη οθόνη, έχοντας ένα cast που ερχόταν 'κουτί' και 'κούμπωνε' πάνω στον κάθε ρόλο, με μεγάλη αληθοφάνεια στις σκηνές πολέμου, τραυματισμών κτλ., μιας και τα τεχνικά και τεχνολογικά μέσα της εποχής δεν συγκρίνονται με αυτά του σήμερα και που αναγκαστικά έπρεπε να παραλείψει αρκετά, έως πολλά από το βιβλίο, γιατί τότε θα μιλούσαμε για μια μεταφορά - Μαραθώνιο, διάρκειας 6 ωρών με φειδωλούς υπολογισμούς!
Είναι που σου έμπαιναν στο μάτι αυτά τα εκπληκτικά φορέματα, είχες και τον Αμερικάνικο Εμφύλιο, για να σε βγάζει από την άνεση και την ασφάλεια που θα ένιωθες διαφορετικά στην εξέλιξη της πλοκής, είτε σαν θεατής, είτα σαν αναγνώστης, οπότε το βιβλίο πέρασε σε άλλη διάσταση! Δεν γίνεται να το διαβάζεις και να μην έχεις στο μυαλό σου την Vivien και τον Clark (σαν να είναι φιλαράκια μου τους ανέφερα, αλλά τόσο που έχω ασχοληθεί μαζί τους, σαν δικούς μου ανθρώπους τους αισθάνομαι βρε παιδάκι μου...) κι έτσι μας έμεινε ένας θρύλος!
Από τη μια, λατρεύω τον έντονο, δυναμικό, παθιασμένο χαρακτήρα της Scarlett, που τα καταφέρνει κάτω από όλες τις συνθήκες, από την άλλη θα ήθελα να τις δώσω μερικές φάπες για να συνέλθει. Αφήνεις να σε αφήσει ένας άντρας σαν τον Rhett; Εντάξει δεν είπαμε ότι ήταν και αγγελούδι αλλά άπαξ και είχε μάτια γι' αυτήν, είχε. Ενώ αυτή είχε μόνο για τους άλλους...Τι να πεις!...Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας...
Επειδή θα σκάσω όμως εάν δεν το σχολιάσω, κυκλοφορεί ένας αστικός θρύλος περί δυσκολίας των φιλιών μεταξύ των πρωταγωνιστών λόγω του ότι έτρωγε πολύ σκόρδο ο μεν ( είχε και μασέλα βέβαια, που δυσχέραινε τα πράγματα ) και ήταν ανυπόφορο να τον φιλήσει η δε. Προσωπικά δεν το πιστεύω, όχι γιατί έχω κάποια εμπειρία επί του θέματος -για τεχνικούς λόγους θα ήταν αδύνατον να έχω φιλήσει τον Clark Gable κάπως, κάπου, κάποτε-, αλλά με 5 γάμους και άπειρες σχέσεις στο ιστορικό του, λίγο δύσκολο να ήταν τόσο ανυπόφορος...Νομίζω δηλαδή...
Εν τέλει δεν μπορώ να πιστέψω ότι θηλυκή ύπαρξη πάνω στον μάταιο τούτο κόσμο, δεν έχει διαβάσει έστω και μια φορά το "Όσα παίρνει ο άνεμος". Η ταινία δεν πιάνεται, γιατί άλλη η μαγεία του βιβλίου κι άλλη του cinema! Οπότε το συστήνω α-νε-πι-φύ-λα-κτα, σε όποιον θέλει να πλάσει στο μυαλό του έναν δυνατό έρωτα και να ταξιδέψει συγχρόνως σε μια εποχή και σε πολιτείες της Αμερικής, που δεν μάς είναι και τόσο οικείες!
Και δεν είναι ότι το βιβλίο ήταν καλογραμμένο και πετυχημένο από μόνο του. Ήταν και η καταπληκτική απόδοσή του στην μεγάλη οθόνη, έχοντας ένα cast που ερχόταν 'κουτί' και 'κούμπωνε' πάνω στον κάθε ρόλο, με μεγάλη αληθοφάνεια στις σκηνές πολέμου, τραυματισμών κτλ., μιας και τα τεχνικά και τεχνολογικά μέσα της εποχής δεν συγκρίνονται με αυτά του σήμερα και που αναγκαστικά έπρεπε να παραλείψει αρκετά, έως πολλά από το βιβλίο, γιατί τότε θα μιλούσαμε για μια μεταφορά - Μαραθώνιο, διάρκειας 6 ωρών με φειδωλούς υπολογισμούς!
Είναι που σου έμπαιναν στο μάτι αυτά τα εκπληκτικά φορέματα, είχες και τον Αμερικάνικο Εμφύλιο, για να σε βγάζει από την άνεση και την ασφάλεια που θα ένιωθες διαφορετικά στην εξέλιξη της πλοκής, είτε σαν θεατής, είτα σαν αναγνώστης, οπότε το βιβλίο πέρασε σε άλλη διάσταση! Δεν γίνεται να το διαβάζεις και να μην έχεις στο μυαλό σου την Vivien και τον Clark (σαν να είναι φιλαράκια μου τους ανέφερα, αλλά τόσο που έχω ασχοληθεί μαζί τους, σαν δικούς μου ανθρώπους τους αισθάνομαι βρε παιδάκι μου...) κι έτσι μας έμεινε ένας θρύλος!
Από τη μια, λατρεύω τον έντονο, δυναμικό, παθιασμένο χαρακτήρα της Scarlett, που τα καταφέρνει κάτω από όλες τις συνθήκες, από την άλλη θα ήθελα να τις δώσω μερικές φάπες για να συνέλθει. Αφήνεις να σε αφήσει ένας άντρας σαν τον Rhett; Εντάξει δεν είπαμε ότι ήταν και αγγελούδι αλλά άπαξ και είχε μάτια γι' αυτήν, είχε. Ενώ αυτή είχε μόνο για τους άλλους...Τι να πεις!...Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας...
Επειδή θα σκάσω όμως εάν δεν το σχολιάσω, κυκλοφορεί ένας αστικός θρύλος περί δυσκολίας των φιλιών μεταξύ των πρωταγωνιστών λόγω του ότι έτρωγε πολύ σκόρδο ο μεν ( είχε και μασέλα βέβαια, που δυσχέραινε τα πράγματα ) και ήταν ανυπόφορο να τον φιλήσει η δε. Προσωπικά δεν το πιστεύω, όχι γιατί έχω κάποια εμπειρία επί του θέματος -για τεχνικούς λόγους θα ήταν αδύνατον να έχω φιλήσει τον Clark Gable κάπως, κάπου, κάποτε-, αλλά με 5 γάμους και άπειρες σχέσεις στο ιστορικό του, λίγο δύσκολο να ήταν τόσο ανυπόφορος...Νομίζω δηλαδή...
Εν τέλει δεν μπορώ να πιστέψω ότι θηλυκή ύπαρξη πάνω στον μάταιο τούτο κόσμο, δεν έχει διαβάσει έστω και μια φορά το "Όσα παίρνει ο άνεμος". Η ταινία δεν πιάνεται, γιατί άλλη η μαγεία του βιβλίου κι άλλη του cinema! Οπότε το συστήνω α-νε-πι-φύ-λα-κτα, σε όποιον θέλει να πλάσει στο μυαλό του έναν δυνατό έρωτα και να ταξιδέψει συγχρόνως σε μια εποχή και σε πολιτείες της Αμερικής, που δεν μάς είναι και τόσο οικείες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου