Χίλια και ένα 'παραμύθια'

        Αδυναμίες είναι αυτές και είπα να βάλω να ακούσω oriental μουσική. Με την μουσική, το μυαλό ταξιδεύει και πλάθει εικόνες. Οι εικόνες παίρνουν μορφή αναλόγως της μουσικής επένδυσης, του μουσικού φόντου, που λέμε. Άρα από την Ανατολίτικη μουσική, φαντάστηκα πολλά χρώματα και χρυσοποίκιλτα μαξιλάρια. Ιδανικό φόντο για παραμύθια. Ας πούμε τις "Χίλιες και μία Νύχτες".
        Παραμύθια! Πόσο όμορφα μπορούν να είναι. Πόσο όμορφα μπορούν να γίνουν. Για να εξιστορηθεί σωστά ένα Παραμύθι, χρειάζεται ένας δεινός Παραμυθάς κι ένας δέκτης, που θα το ακούσει και θα μαγευτεί από την φαντασιακή ιστορία που ξετυλίγεται με μάρτυρες τα ώτα και το μυαλό του.
         Τα παραμύθια είναι διαχρονικά και τα λατρεύουν μικροί και μεγάλοι. Όσο μεγαλώνεις, βέβαια, δεν ακούς Παραμυθάκια τύπου 'ο Πρίγκιπας παντρεύτηκε την Σταχτοπούτα και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα', αλλά τύπου π.χ 'δεν θα αυξηθεί άλλο η φορολογία' (λέω τώρα εγώ)... Φυσικά η τέχνη της Παραμυθίας απαιτεί δεινές ικανότητες πειθούς από πλευράς Παραμυθά και εξαιρετικής 'ικανότητας' του ακούοντος να 'χάψει' το Παραμυθάκι, γιατί κι αυτό τέχνη θέλει. Είναι αυτό που λέμε θέλω να πέσω, δώσε μια σπρωξιά. Προσοχή όμως! Οι κατηγορίες είναι δύο και διακριτές. Κατηγορία που και να λες πολλά 'παραμύθια' (εδώ πλέον το βάζω σε εισαγωγικά) και να θες να τα πιστέψεις, δεν υπάρχει. 'Η θα είσαι το ένα ή το άλλο.
          Πρέπει πάντα όμως να έχουμε στο μυαλουδάκι μας, ότι ένα 'παραμύθι', είναι προσωρινά ευχάριστο και σχεδόν ποτέ εφαρμόσιμο στην πραγματικότητα. Γι' αυτό και λέγεται έτσι, αλλιώς θα το αποκαλούσαμε πραγματικότητα και μάλιστα σκληρή. Και σίγουρα δεν έχει πάντα το ευτυχές τέλος που όλοι αναμένουμε. Το ελπίζουμε ή το ονειρευόμαστε. Δεν σημαίνει ότι είναι πραγματοποιήσιμο κι απτό.
          Το πρώτο ζήτημα επομένως, είναι κατά πόσο είναι συνώνυμα τα 'παραμύθια' με τα ψέματα (κατά την ταπεινή μου άποψη, απόλυτα ταυτισμένα) και το δεύτερο, κατά πόσο τα έχουμε ανάγκη για να πιανόμαστε από αυτά, ώστε να βαυκαλιζόμαστε και να εθελοτυφλούμε. Γιατί προσωπικά, τα Παραμύθια τα έχω απόλυτη ανάγκη. Ακόμη και σήμερα θα με συγκινήσει η ιστορία του Ebenezer Scrooge, ακόμα και του Shrek, σαν πιο σύγχρονο Παραμύθι. Τα 'παραμύθια' όμως δεν τα χρειάζομαι καθόλου στην ζωή μου. Και νιώθω τόσο δυσάρεστα, κάθε φορά που θέλει κάποιος να μου τα πουλήσει. Κι άντε, τα κατά συνθήκη να προσποιηθώ ότι τα πίστεψα, αλλά κι αυτά τα χαζά που εμφανίζονται εκ του μη όντος....πόσο να κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά...
           Πάντως σας διαβεβαιώ ότι θα υπάρχουν και οι δύο κατηγορίες, εις τους αιώνας των αιώνων κι όσο υπάρχει ανθρωπότητα, γιατί πάντα θα υπάρχουν αυτοί που μπορούν να τα λένε και πάντα αυτοί που είναι έτοιμοι να τα καταπιούν αμάσητα!

Υ.Γ 1: Ένα πολύ αγαπημένο Παραμύθι των παιδικών μου χρόνων ήταν "Ο Κυανοπώγων", αλλά δεν ξέρω κατά πόσο αυτό ήταν φυσιολογικό...

Υ.Γ 2: "Τα Παραμύθια δεν είναι αλήθεια, αλλά τουλάχιστον δεν λένε ψέματα"....


Σε ένα Παραμύθι η κολοκύθα μπορεί να γίνει άμαξα. Στην αμείλικτη πραγματικότητα, ο εγκέφαλός μας μπορεί να γίνει κολοκύθα....