Απεχθάνομαι...

   ....Και για την ακρίβεια απεχθανόμουν ανέκαθεν να με φιλάνε θείες σαλιώνοντας τα τρυφερά μαγουλάκια μου, που είχα η δύσμοιρη σαν μικρό κοριτσάκι. Ήταν ένα πολύ δύσκολο κομμάτι και τα δευτερόλεπτα που κρατούσε το όλο μαρτύριο, ήταν αρκετά για να περνάει η ζωή από μπροστά μου, η αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο, οι χτύποι της καρδιάς να ανεβαίνουν επικίνδυνα και με το πέρας της mission impossible, να πρέπει να σπάω το κεφάλι μου πώς να αποσυρθώ διακριτικά για να πλύνω τα καταπονημένα μαγουλάκια μου. Από τα πολλά ματς μουτς, κόλλησα σε μεγαλύτερη ηλικία σταφυλόκοκκο, γι'αυτό να με παρατήσουν όλοι. Στον αέρα τα φιλάκια κι έξω από εδώ! Άει στο καλό...!


STOP, back off, ουουστ...!!!!!!!

Λατρεύω...

      ...Τους χτύπους του ρολογιού μέσα στην νύχτα. Σκοτάδι, ησυχία και το χαρακτηριστικό τικ-τακ. Συνήθως αναρωτιέμαι κουκουλωμένη στο κρεβάτι, τι μετράνε τελικά αυτοί οι δείκτες; Την χαρά που έφυγε; Την χαρά που έρχεται; Την λύπη που έφυγε; Την λύπη που έρχεται; Το άπειρο; Το άπιαστο; Το τώρα; Το τίποτα; Την αντίστροφη μέτρηση; Τι θέλει τελικά αυτός ο χτύπος; Τελικά...έχει και τόση σημασία; Απλά μού αρέσει να ακούω τον ήχο! Τέλος!

Ω, μα τι κόσμος, μαμά!

       Αυτό το αναφωνώ πολύ συχνά στην καθημερινότητά μου. Για πολύ σοβαρά πράγματα και για άλλα όχι και τόσο, που, όμως, αποδεικνύουν τι κόσμος είναι αυτός που ζούμε και διερωτώμενη σε απλά ελληνικά what's wrong with people???
        Προ μηνός (ε,ναι τώρα το καταγράφω-έκαστος με τα ελαττώματά του), στην προηγούμενη πόλη που βρισκόμουν, χρειάστηκα κάποια πράγματα από κατάστημα καλλυντικών, όπου και πήγα για να πραγματοποιήσω τις απαιτούμενες αγορές μου. Όταν έφτασα πια στο ταμείο , συνέβη κάτι σαν το Big Bang στον εγκέφαλό μου, αλλά όχι για καλό σκοπό. Με αυτό το Big Bang θα μπορούσα να καταστρέψω τον κόσμο κι όχι να τον δημιουργήσω!
         Τι συνέβη κι εξεράγη το ηφαίστειο;;; Μόλις είχαν βγάλει έναν κουμπαρά (τον γνωστό σε σχήμα σπιτιού), από το "Χαμόγελο του Παιδιού" (είναι γνωστό το τεράστιο έργο που προσφέρει και πόσες ανάγκες έχει), με το λογικό σκεπτικό, πως λίγο λίγο θα γεμίσει μέχρι τα Χριστούγεννα. Σε γενικές γραμμές το ποσό που θα αφήσει η madame ή η mademoiselle, στο κατάστημα καλλυντικών, είναι πάνω κάτω 10€, με την προϋπόθεση ότι δεν θα παρασυρθεί από κάτι ακόμη που είδε σε δελεαστική τιμή, οπότε μπορεί να ανέβει, σε μια τέτοια περίπτωση στα 15€ (περίπου). Ωραία, λοιπόν, δίνεις με μεγάλη ευκολία 10-15 ευρουλάκια και ξαφνικά η τσιγκουνιά σου σε πιάνει στον κουμπαρά;; Με τεράστια θλίψη, είδα να είναι γεμάτος μόνο με μονόλεπτα, δίλεπτα και πεντάλεπτα. Τι λες τώρα κυρά μου; Έχεις δώσει τα χάρτινά σου και κόλλησες στο περίσσευμα;;; Της ψυχής σου;;; Α, ναι....Ξέχασα! Δεν έχεις ψυχή, οπότε δύσκολο να έχεις περίσσευμα από κάτι που δεν  διαθέτεις. Για μια ακόμα φορά η έλλειψη ψυχής μού έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι. Δεν υπήρχε διάθεση, ούτε καν για ένα 10λεπτο.  Να φύγεις από το στενόκαρδο χάλυβα με επικάλυψη χαλκού και να ανέβεις level σε κράμα χαλκού.
         Αυτό που με ενοχλούσε ανέκαθεν, είναι να βλέπω ανθρώπους να σπαταλάνε χρήματα σε ένα σωρό σαχλαμάρες, να δίνουν εβδομαδιαίως ένα καλό ποσό για καφέδες κι όχι απαραιτήτως σε take away καταστήματα, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να δώσουν το κάτι παραπάνω, συν το ότι μπορεί να βρίσκονται εκεί επί καθημερινής βάσης και μόλις έρθει η ώρα για κάποια τέτοιου είδους ανάγκη, απλά..ΝΑ ΜΗΝ ΈΧΕΙ! Ένα τέτοιο άτομο, δεν είναι άνθρωπος. Είναι ο Houdini! Τέτοια μαγικά;;;
          Τέτοιους ανθρώπους, είχα στην ζωή μου. Δεν, τους έχω πλέον, γιατί δεν θεωρώ ότι έχω κάτι κοινό με αυτούς. Για την ακρίβεια δεν τους θεωρώ καν της ίδιας ανθρώπινης φυλής. Είναι κάτι άλλο. Είμαι κάτι άλλο. Κι όταν οι σκέψεις είναι παράλληλες, δεν μπορείς να τις εκβιάσεις για να αρχίσουν να τέμνονται. Η αρχή δε θα γίνει, ούτε κατά διάνοια! Με μεγάλη μου θλίψη και ακόμα μεγαλύτερη ντροπή, ένιωσα την ανάγκη να βάλω και γι'αυτούς. Όσα μού υπαγόρευσε ακαριαία η συνείδησή μου, για να ξεπλύνω την αναλγησία και ξεφτίλα του σκηνικού...Ω, μα τι κόσμος, μαμά...!!!
          Το δεύτερο ερέθισμα για να κάτσω να αραδιάσω τούτες τις σειρές, ήταν ένα ασθενοφόρο. Η δουλειά του οποίου είναι να ηχεί σαν τρελό, όταν υπάρχει κατεπείγουσα ανάγκη. Εάν δεν ηχεί, προφανώς σημαίνει το ανάποδο, ότι δηλαδή δεν υπάρχει ανάγκη κι επομένως δεν χρειάζεται να κάνεις στην άκρη για να περάσει. Έλα, λοιπόν, που έπεσα σε ένα τέτοιο σκηνικό (με την σειρήνα να κάνει σαν τρελή), με την ατυχία να έχω έναν  μπάρμπα δίπλα μου στο πεζοδρόμιο (ούσα πεζή), ο οποίος ενοχλημένος αναφώνησε "Ωωωωχ, μας ξεκούφανες, ντε!".
           Κατ'αρχάς να σου δώσω τα συγχαρητήριά μου, γιατί εάν και σε ηλικία Μαθουσαλίξ, έχεις ακοή Φραμπαλά. οπότε thumbs up που έχεις άριστη ακοή, που κατάφερε να ενοχληθεί κιόλας. Η αμέσως επόμενη σκέψη ήταν πως επειδή ακριβώς είσαι Μαθουσαλίξ, εάν ΕΣΥ θα ήθελες να βρισκόσουν εκεί μέσα κι ακόμα χειρότερα να μην κάνουν έγκαιρα τα αυτοκίνητα στην άκρη, για να βρεθείς ΕΣΥ έγκαιρα σε νοσοκομείο κι όχι εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως. Δεν βρίσκω, ακόμα και τώρα, τον λόγο για τον οποίο εκστόμισε αυτήν την κοτσάνα και απλά ελπίζω να μην ξεκουφάνει κι αυτός με την σειρά του κάποιον έτερο Γαλάτη που θα περπατάει αμέριμνος στο Γαλατικό χωριό... Το μόνο που πρέπει να ευχόμαστε είναι το απλό "Μην σού τύχει". Έχω χορτάσει από τζάμπα μαγκιές, οπότε..."Όχι, ευχαριστώ-δεν θα πάρω άλλη μαγκιά"...Ω, μα τι κόσμος, μαμά...!!!


Αυτός είναι και γουστόζικη φιγούρα, δεν μπορείς να πεις!



Ουδέν σχόλιο..

Να τρώει κανείς ή να μην τρώει;

       Και πείτε ότι επιλέγει να τρώει...Το θέμα είναι τι θα τρώει;;;; Τώρα τι με έπιασε ξαφνικά, θα  αναρωτηθείτε!
        Υποψιαζόμουν εδώ και πολλά χρόνια ότι κάποιες τροφές είναι ασήκωτες για τον οργανισμό μου. Για κάποιες άλλες ήμουν σίγουρη στο maximum, οπότε και τις απέφευγα. Τώρα, όμως, το έχω ελέγξει και με επίσημη πλέον γνωμάτευση, ξέρω τι θα πρέπει να αποφεύγω. Η ζωή σου ξαφνικά αλλάζει, γιατί αρχίζεις και δίνεις σημασία σε πράγματα που πριν δεν σε απασχολούσαν. Εάν σκεφτεί κανείς πως κάποιες τροφές όπως το σιτάρι, το βούτυρο, η ντομάτα, το μαρούλι και η λευκή ζάχαρη είναι απαγορευτικές, κοιτάς τα σφολιατοπιτοειδή, toasts και sandwiches με το βλέμμα cowboy που ετοιμάζεται να πυροβολήσει τον εχθρό στην μέση της ερήμου. Οι κάκτοι στέκονται βουβοί, ο ήχος από το ελαφρύ αεράκι που σηκώνεται ως δια μαγείας, είναι το μόνο που ακούγεται, ενώ η σκόνη βρομίζει τις ήδη βρόμικες μπότες και θαμπώνει τα σπιρούνια. Κατά προτίμηση υπάρχει κι ένα κομματάκι από κλαδί δέντρου ή κάποιο θαμνοειδές φυτό στο στόμα, για περισσότερο βάρος και σκληρό ύφος. Τώρα είμαι έτοιμη να πυροβολήσω τα βλαβερά για τον οργανισμό μου, συστατικά....Για μια στιγμή, ρε παιδιά....Κι εγώ τώρα τι θα τρώω;;;
        Να που ήρθε ένα ακόμα πιο ζωτικής σημασίας ερώτημα από το γνωστό "To be or not to be". "To eat or not to eat"? And even worse, what to eat? Εντάξει, του junk φαγητού δεν ήμουν ποτέ. Κι από γλυκά έχω απόθεμα, από τα παιδικά μου χρόνια, οπότε ουδέν δάκρυ! Αλλά αν βρεθείς έξω και γουργουρίσει το στομάχι ένα τοστάκι θα το τιμήσεις.
         Κατάλαβα, πρέπει να είμαι πάντα έτοιμη από το σπίτι. Επομένως, έδωσα απάντηση στο ερώτημα. Το να μην είσαι , είναι το παιδαριωδώς εύκολο κομμάτι. Δεν είσαι και τέλος. Δεν υπάρχει ούτε λήθη, ούτε μνήμη. Το δύσκολο είναι να είσαι. Κι ακόμα δυσκολότερο, το πώς θα είσαι.
         Και πάνω που λες πως βγήκες από την άγνοιά σου, δεν φτάνουν οι προσωπικές δυσανεξίες κι αλλεργίες σου, έχεις να ακούς για το μολυσμένο νερό, τα φρούτα και λαχανικά γεμάτα φυτοφάρμακα, τα κρεατικά με τις ορμόνες, τον μολυσμένο αέρα που εισπνέουμε και την ατελείωτη ακτινοβολία που δεχόμαστε νυχθημερόν. Αν τα βάλω όλα μαζί, να πως βγαίνει το 'να μην είσαι' και για την ακρίβεια 'δεν θα είσαι', έτσι που το πάμε σαν ανθρωπότητα!
         Η αλήθεια είναι πως δεν υπέστην το shock που ίσως θα ερχόταν αν ήμουν μικρότερη, απλά μου ήρθε στο κεφάλι (για να μην πω στα μούτρα), η αποστροφή μου για τα ταπεράκια, που μάλλον τώρα θα τα λουστώ σε όλο τους το μεγαλείο.
          Γιατί σε αυτήν την ζωή ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι κι ό,τι αποστρέφεσαι, το συναντάς συνεχώς μπροστά σου!

Χμ, να αποστρέφεσαι ή να μην αποστρέφεσαι;;; Ιδού ακόμα ένα ερώτημα....

"De profundis"

"Yet each man kills the things he loves
By each let this be heard
Some do it with a bitter look
Some with a flattering word
The coward does with a kiss
The brave man with the sword"

     ...Είναι τα σοφά λόγια από το έργο "Η μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντινγκ", ενός πολύ ιδιαίτερου και σοφού μυαλού, του Oscar Wilde, που είχε την ανησυχία, την δική του οπτική στα πράγματα, ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του- πράγμα δύσκολο να το αποδεχτούν οι γύρω του στα τέλη του 19ου αιώνα-και που ευτυχώς άφησε αριστουργήματα κι ας μας είναι γνωστότερο "Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ", που και μόνο σαν σύλληψη και θεματολογία, αποδεικνύει το επίπεδο του μυαλού του.
        Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, όμως, το θεατρικό έργο που παρακολούθησα εχθές ήταν το "De Profundis", που πάντρευε δύο έργα δηλαδή το ομώνυμο και αυτό που ανέφερα στην πρώτη σειρά. To "De profundis" αποτελεί ένα γράμμα προς τον βαθιά ματαιόδοξο και υλιστή Lord Alfred Douglas ή αλλιώς Bosie, που τον οδήγησε στην οικονομική, ηθική και συναισθηματική καταστροφή του και εν τέλει στην φυλακή και που εκδόθηκε 5 χρόνια μετά τον θάνατό του, το 1905. "Η Μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντινγκ"είναι έργο που έγραψε μετά την φυλακή και είναι αφιερωμένο σε έναν συγκρατούμενό του που καταδικάστηκε και κρεμάστηκε για τον φόνο της γυναίκας του και που μιλάει ο ίδιος δια στόματος Oscar Wilde, αφού σαν ψυχή πλέον που βαδίζει σοκαρισμένη προς την Κρίση, αναγνωρίζει μια αλήθεια που θα την εξιλεώσει. Πως πάντα σκοτώνουμε αυτό που αγαπούμε.
        Κατά μία έννοια επί σκηνής και καθ' όλη την διάρκεια του έργου, παντρευόταν η τρέλα με την λογική, το παραλήρημα με τον ειρμό, από έναν και μόνο άνθρωπο, με ένα όραμα, για πολλά επίπεδα. Ο Σπύρος Κυριαζόπουλος ήταν υπεύθυνος για την διασκευή των κειμένων, την σκηνοθεσία, την ερμηνεία και την ενδυματολογική επιμέλεια.  'Οπου μέσα σε 65' λεπτά, τα έφερε εις πέρας, λέγοντας, σαν Oscar Wilde, μεγάλες, διαχρονικές αλήθειες. Μια από αυτές, πως μόνον η θλίψη μπορεί να εκπαιδεύσει την ψυχή.
         Και πώς να μην είναι αλήθεια, αφού μόνο μια ψυχή και καρδιά, με πίκρα και πόνο εκπαιδεύονται. Η ατέρμονη χαρά, μας βρίσκει απροετοίμαστους στις σημαντικές και δύσκολες αλλαγές της ζωής. Και σε αυτές πρέπει να επιδεικνύουμε διπλάσιο σθένος για να τις αντιμετωπίσουμε, αν και είναι ακατόρθωτο να είμαστε προετοιμασμένοι για τις στροφές που συναντάμε στην ζωή.
         Να τονίσω επίσης την σωστά δοσμένη ηχητική επένδυση και να εξυμνήσω το υπέροχο τέλος όπου παίρνει την σκυτάλη η κούκλα , που στέκεται υπομονετικά σε όλη την διάρκεια του έργου για να αποκτήσει ξαφνικά σάρκα κι οστά, ψυχή και πνοή, ώστε να συνεπάρει τον θεατή σε μια έντονη, συναισθηματική δίνη.

Εν ολίγοις, συγχαρητήρια και ευχαριστώ...Εκ Βαθέων...

"Η ώρα του Διαβόλου"

         Θέατρο είχα να δω αρκετό καιρό, παρόλο που το αγαπώ πολύ! Ευκαιρία λοιπόν να δω ένα έργο που με ιντρίγκαρε και προκάλεσε την περιέργειά μου σε πολλά επίπεδα!
         Όχι, το βιβλίο του Πορτογάλου, Fernando Pessoa, δεν το έχω διαβάσει, άρα πήγα αδαής και tabula rasa, πράγμα που με βοήθησε περισσότερο να καταλάβω αυτό που εξελίχθηκε μπροστά μου. Συνήθως η σύγκριση ανάμεσα στο βιβλίο και την ταινία (που είναι πιο σύνηθες) ή το θεατρικό έργο, στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να απογοητεύσει ή να μην εκπληρώσει τις προσδοκίες κι απαιτήσεις του θεατή. Οπότε δεν είχα κάποια βάση σύγκρισης.
          Κατ' αρχάς να πω, πως είχα διαβάσει περί της ανατρεπτικής ματιάς του σκηνοθέτη Γρηγόρη Αποστολόπουλου, αλλά άλλο να το ακούς κι άλλο να το βλέπεις! Αφαιρετικό decor, αφαιρετική ματιά, αφαιρετική ένδυση (και στην κυριολεξία), αφαιρετικό στήσιμο. Εντούτοις οι διάλογοι ή μονόλογοι ήταν έντονοι και σε σημεία θα έλεγα ανατριχιαστικά έντονοι, με πλούσιο νόημα, με σκέψεις που όλοι κάνουμε κατά καιρούς, ερωτήματα που θέτουμε από την στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και την θέση μας σε αυτόν και που καθείς μπορεί να τα απαντήσει κατά το δοκούν ή και να αποτύχει να τα απαντήσει εντελώς.
           Κατά την προσωπική μου ερμηνεία, η προσπάθεια να απαντήσουμε σε ζητήματα που είναι πολύ μεγαλύτερα από εμάς, τις ταπεινές οντότητες, θα μας εξαντλήσει, θα μας ρουφήξει, θα μας καταπονήσει και θα μας βγάλει σε ένα τεράστιο αδιέξοδο, που δεν ξέρω αν είναι κάτι ακόμη που χρειάζεται να προσθέσουμε στις ήδη πολύπλοκες ζωές μας!
            Ε, λοιπόν το έργο μοιράζει απλόχερα τροφή για σκέψη και η αλήθεια είναι πως προσπάθησα να είμαι όσο πιο συγκεντρωμένη γίνεται. Λίγο να έχανα τον ειρμό, θα έχανα την ουσία. Επιπλέον, θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσω την καταπληκτική ερμηνεία του Γιώργου Χρανιώτη. Νομίζω ότι στέρεψε κι ο ίδιος πάνω στην σκηνή, με την τόση ενέργεια και το νεύρο με το οποίο απέδωσε τον ρόλο του Διαβόλου. Το βλέμμα του στο τέλος νομίζω ότι μίλησε από μόνο του και τα μάτια του έδειξαν αυτά που δεν χρειάστηκε να πει με λόγια. Ακόμα και ο τρόπος που ευχαρίστησε ήταν λιτός αλλά γεμάτος!
           Συμπρωταγωνίστρια στο έργο ήταν η Τίνα Λεονώρα, (έχω να πω πως έχει χτίσει ένα φανταστικό κορμί- θα ήταν άδικο να μην το εγκωμιάσω), αλλά ακόμα και σήμερα δεν ξέρω κατά πόσο ο ρόλος σαν ρόλος βοήθησε στην εξέλιξη της πλοκής και τον θεωρώ και λίγο αδικημένο (τον ρόλο λέμε), καθώς επισκιάστηκε με διαφορά από τον βασικό χαρακτήρα, αλλά αφού έτσι το ήθελε ο Pessoa, καλώς!
            Εν τέλει εισέπραξα τα καλύτερα που θα μπορούσα να εισπράξω ακόμα ένα κρύο Σαββατόβραδο, για να καταλήξουμε στο αιώνιο ερώτημα..."Τελικά, γιατί πεθαίνουμε;"

"Γιατί ίσως δεν ονειρευόμαστε αρκετά..."

Η αυλαία πέφτει...



Υ.Γ. Δεν έχω λόγια για την μουσική! Δυναμική, ρυθμική, ενίοτε τρυφερή, απλά έτσι όπως άρμοζε για την εκάστοτε σκηνή!

Brandon Flowers - I Can Change (Lyric Video)

      Έχουμε και λέμε: Το τραγούδι είναι ερωτεύσιμο, γιατί ο ήχος, ο ρυθμός, είναι πασιφανώς οικείοι. Επίσης υπόσχεται ωραία πράγματα που όμως, διατηρώ επιφυλάξεις για το εάν μπορεί να τα κάνει! Πολλοί έχουν τάξει πολλά, αλλά στην εκτέλεση μπερδεύτηκαν κι έχασαν τον δρόμο! Πάντως είναι τόσο όμορφο το τραγούδι, που δεν με απασχολεί αν τηρήσει τις υποσχέσεις! Φτάνει να τις ακούω!

Are you kidding me?

        Δεν φτάνει που τόσες μέρες ήμουν σε ιντερνετκό χάος, ο υπολογιστής εκεί που έγραφα, απλά "κράσαρε" και έπρεπε να επισκευαστεί για 4 μέρες! Πείτε μου, εάν αυτό δεν είναι ειρωνεία της τύχης και συμπαντικός χλευασμός, τότε πώς αποκαλείται;; Όχι, πείτε μου... Απλά είπα δυο λόγια για να εξηγήσω γιατί από εκεί που έδωσα παρών, εξαφανίστηκα και πάλι!...Ανωτέρα τεχνολογική βία....

Νομίζω ότι περιγράφει καλά την κατάσταση στην οποία βρέθηκα!!!

"Παράξενες Μέρες"

          Ήταν ο τίτλος της 14ης έκθεσης Comics κι Επιτραπέζιων Παιχνιδιών που έλαβε χώρα στο Γαλλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, 26-29 Νοεμβρίου (ας όψεται η μεταφορά internet που γράφω τις εντυπώσεις μου αργότερα )!
          Καθώς δεν ήταν δυνατόν να μην πάω το κρύο εκείνο βραδάκι του Σαββάτου (μιλάμε για ανοιχτή έκθεση από τις 10 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ, που αξίζει τόσο τον κόπο, όταν εκθέτεις στην κυριολεξία την αγάπη για αυτό με το οποίο ασχολείσαι και θέλεις να το διαδώσεις), ξεσήκωσα και τον σύζυγο και φτάσαμε σε μια έκθεση που πρώτα απ'όλα δεν περίμενα να έχει τόσο κόσμο:
           Δεν ήξερα ότι αποτελεί αντικείμενο ενασχόλησης  στην Ελλάδα και ήταν ιδιαιτέρως ευχάριστο να βλέπεις όλες τις ηλικίες, γονείς με τα παιδιά τους, φοιτητοπαρέες, παρέες γενικά και να γίνεται ένα πατώ σε, πατείς με, σε σημείο που ήταν και δύσκολο να συγκεντρωθείς.
            Δεύτερον, ήταν συγκινητικό: Και τι ήταν τόσο συγκινητικό; Να βλέπεις ξανά όλα τα τεύχη, το σχήμα, τις εικόνες, των ηρώων των παιδικών σου χρόνων. Μιλάμε, όμως, για πολύ κλασσικά έργα. Να περνούν και πάλι από μπροστά μου ο Asterix, ο Lucky Luke, ο Corto Maltese, ο Isnogood... και ξαφνικά να λες "τι κρίμα να μην τα έχουν διαβάσει οι νεότερες γενιές"! Έχω γελάσει με την ψυχή μου και έχω ευχαριστηθεί  αναγνώσεις κι αναγνώσεις ιστοριών!
            Τρίτον, ήταν διαφωτιστική: Με το άθλημα δεν ασχολούμαι, δηλαδή δεν είμαι συλλέκτης, δεν ακολουθώ μετά μανίας ό,τι κυκλοφορεί σε 'σχεδιασμένη λωρίδα' (κατά το γαλλικόν) και δεν είμαι, γενικώς, μέσα στα πράγματα αυτού του τομέα! Επομένως χάρηκα πάρα πολύ που είδα πόσο έχει εξελιχθεί το 'άθλημα' κι ως εκ τούτου να μεταφράζονται ένα σωρό comics από το εξωτερικό, να γράφονται καινούρια εδώ, να διαθέτουμε πολλούς Έλληνες σκιτσογράφους και σεναριογράφους στο εξωτερικό και πάλι, που διαπρέπουν στον τομέα αυτόν και να έχουμε και πολλές βραβεύσεις σε ελληνικές δημιουργίες. Επίσης κάτι που είδα με τα μάτια μου, είναι πως δεν μιλάμε πια για μικρά τεύχη συγκεκριμένων σελίδων, αλλά για ολόκληρα βιβλία, για να μην πω τόμους, εικονογραφημένα με όλη την τεχνοτροπία του comic. Όπως πληροφορήθηκα από κάποιες εκδόσεις, η ενασχόληση έχει ανέβει στην χώρα μας, τα τελευταία 15 χρόνια. Μπράβο και εύγε λοιπόν, για την άνοδο μιας τέτοιας δημιουργικής απασχόλησης!
           Τέταρτον, είχε πολλούς διαγωνισμούς και περαιτέρω εκδηλώσεις, που πάει να πει χρόνο και διάθεση να είχες και θα μπορούσες να κάτσεις και τις 12 ώρες παρέα με τους εκδότες και όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης.
            Ο τίτλος λοιπόν ήταν "Παράξενες Μέρες", πράγμα που με προβλημάτισε κάπως και σε αυτό το σημείο ας μού επιτραπεί να έχω μια μικρή ένσταση! Με πυξίδα αυτόν τον τίτλο, έβλεπες στους τοίχους πολλές σύντομες ιστορίες comics, γραμμένες από Έλληνες, στα ελληνικά (λογικό το βρίσκω)! Οι ιστορίες, όμως, στην πλειοψηφία τους θα μπορούσα να πω πως εστίαζαν στην μοναξιά, τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα, την θλίψη, το περιθώριο και μια εσωτερική 'ασχήμια' που έβγαινε προς τα έξω κι επομένως γινόταν εξωτερική. Ναι, οι μέρες που διανύουμε δεν είναι απλά παράξενες, αλλά υπερφυσικά αλλόκοτες. Αλλά το παράξενο στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, δεν σημαίνει απαραιτήτως και κακό. Μπορεί να έχει μια  ευχάριστη νότα, να με ιντριγκάρει, να με σπρώξει προς κάτι άγνωστο και συγχρόνως συναρπαστικό. Ένας δράκος είναι κάτι παράξενο και φανταστικό. Δεν σημαίνει ότι είναι κάτι καταθλιπτικό και άσχημο!
             Το μόνο που μού έλειψε στισ σύγχονες κυκλοφορίες, είναι η αισιοδοξία εικονογραφημένη . Είναι κάτι που όλοι χρειαζόμαστε κι ας ακούγεται ουτοπικό. Είναι σπουδαίο να θέλεις να διατηρείς τα φτερά του μυαλού, της ψυχής και της φαντασίας σου για να μπορείς να πετάς. Δηλαδή, χτυπήσαμε τοίχο; Μέχρι εδώ ήταν τα φτερά μας; Ώρα να τα κόψουμε; Χμμμμμμ, αυτό δεν το θέλω....Κι ας ακούγεται παράξενο......

Υ.Γ. Ναι, ο,τιδήποτε καινούργιο και τροφοδοτικό για το πνεύμα, αποτελεί Ευ Ζην, εξού και η κατάταξη στην πρώτη ετικέτα!

Ακόμα να γίνει χαλίφης ο καψερός...

BACK IN THE SADDLE AGAIN!

           Έ-ΛΕ-ΟΣ!!!!!!!!!!!!
         Ζητάς μια απλή μεταφορά τηλεφώνου, από ιδιωτική εταιρεία (στην οποία κατέφυγες επειδή σε απογοήτευσε η παραδοσιακή) και βρίσκεσαι 37 ημέρες χωρίς σταθερό και 44 χωρίς internet! Ούτε να ζητούσα μεταφορά από την Γουατεμάλα. Θα είχε γίνει πολύ γρηγορότερα! Δεν θα εστιάσω όμως στην απογοήτευση και την γκρίνια!
         Είπα πως ζήτησα μεταφορά τηλεφώνου, πράγμα που σημαίνει πως βρίσκομαι σε νέα πόλη, την πολυαγαπημένη μου Θεσσαλονίκη! Εντάξει, για εμένα δεν είναι και τόσο νέα, καθώς σπούδασα εδώ, όμως επιστρέφω στον "τόπο του εγκλήματος", με άλλα μυαλά, άλλα όνειρα, άλλες ελπίδες (αυτές δεν πρέπει να σταματούν ποτέ)!!!!!!
         Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, για όλη σας την αγάπη και την υποστήριξη, παρόλη την απίστευτα μεγάλη, χρονικά, απουσία μου! Είστε υπέροχοι φίλοι και υπόσχομαι πως θα τα λέμε συχνότερα!

Λίγο καλοκαιρινή η φωτό, αλλά η Ροτόντα είναι παντός καιρού!

Το δικό μου αμάξι δεν πετάει...

         Γενικώς, το μέλλον και η γνώση του πώς θα είναι και τι θα φέρει, ιντριγκάρει τον άνθρωπο! Χαρτομαντεία, όνειρα, φλυτζάνι κι ένα σωρό άλλα, δίνουν και παίρνουν. Προσωπικά δεν είχα ποτέ μου ιδιαίτερο καημό να ξέρω ή να φαντάζομαι το μέλλον (εκτός κι αν φαντάζομαι κάτι πολύ ευχάριστο), γιατί θα χάσω το τώρα. Κι άπαξ και χάσω το παρόν χωρίς να το κατανοήσω, δεν θα έχω προσωπική συνέχεια! Η σειρά παρελθόν, παρόν και μέλλον μού είναι απαραίτητη στην πορεία που ακολουθώ πάνω σε αυτήν την γη!
         Τώρα θα αναρωτηθεί κάποιος "τι την έπιασε με την μελλοντολογία". Απολύτως τίποτα. Είναι, όμως, που με ιντρίγκαρε κι εμένα κάτι. Μια διαφήμιση. Με αποτέλεσμα να κάνω κάποιες σκέψεις. Η διαφήμιση είναι γνωστής ελληνικής τραπέζης, που όσες φορές κι αν την είδα δεν στάθηκα στο τί προβάλλει αλλά πώς το προβάλλει. Αυτό που προβάλλει, είναι μια οικογένεια του μέλλοντος που ζει μια καθημερινότητα του μέλλοντος και τέλος πάντων όλα είναι του μέλλοντος. Από το μπόλικο μέλλον, επήλθε ένα domino σκέψεων και αναδρομής σε ταινίες, καθώς και ανώμαλη προσγείωση στο παρόν. Τουτέστιν:
         Domino No 1: Οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του ΄80, μιλούσαν για το 2020 ή 2030 που ναι μεν φάνταζε μακρινό τότε έλα δε που δεν είναι ακριβώς έτσι, τώρα που διανύουμε την νέα χιλιετία και είμαστε πιο κοντά από ποτέ σε αυτές τις χρονολογίες! Για παράδειγμα, βρισκόμαστε ήδη στο 2015 κι ακόμη τα αυτοκίνητα δεν πετάνε. Έτσι περνάω στο...
          Domino No 2: Μια sci fi ταινία που σέβεται τον εαυτό της, πρέπει απαραιτήτως να δείχνει αυτοκίνητα που πετάνε. Άλλο πάλι και τούτο. Έδω στην γη δεν τα καταφέρνουμε, θα αλληλοσποαραχτούμε και στους αιθέρες; Δεν φτάνει και τόσο το μυαλό μου, ώστε να φανταστώ ένα απλό, εναέριο τροχαίο, με αυστηρά και μόνο υλικές ζημιές. Είναι πιο sci fi κι από sci fi! Από τον αέρα λοιπόν, έρχομαι στην γη με αποτέλεσμα να συμβεί το...
           Domino No 3: Εάν συμβεί το αδιαχώρητο στους αιθέρες, ποιος θα μείνει στην γη και πού ακριβώς θα πάνε οι θάλασσες; Θα τις σηκώσουμε κι αυτές; Θα τις κάνουμε κάθετες για να ενώνουν γη με ουρανό και τούμπαλιν; Οι θάλασσες με απασχολούν, δεν σας το κρύβω. Σε τι διάταξη θα κολυμπάς; Πώς θα ταξιδεύει το πλοίο; Η αμμουδιά που θα στηριχτεί; Νομίζω ότι είμαι δέκα βήματα πιο μπροστά από τους σκηνοθέτες, όμως κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, έρχομαι στο...
           Domino No 4: Αφού είμαστε ήδη 5 χρονάκια πριν από το 2020 και αφού οι ταινίες φαντασίας προανήγγειλαν με τον δικό τους τρόπο, κοσμοϊστορικές αλλαγές στην καθημερινότητα μας, γιατί εγώ καίω ακόμη πετρέλαιο θέρμανσης και γιατί το πληρώνω ακριβά; Γιατί απέτυχε ο κινηματογράφος τόσο πολύ και με παραμύθιασε με ένα σωρό ψέμματα; Σκεφτείτε πως από την στιγμή που δεν έχω εναλλακτικούς τρόπους θέρμανσης, πώς θα φτάσει στο σημείο να πετάξει το καλό μου το αμαξάκι; Κι επειδή η εναέρια κυκλοφορία με έχει στοιχειώσει, κάνω πάσα στο...

          Domino No 5: Είμαι περίεργη να δω πώς θα εφαρμοστεί στην Ελλάδα η οδήγηση αλά Top Gun, που έχει ένα από τα πιο κακοφτιαγμένα οδικά δίκτυα (στο έδαφος). Προσπαθώ να φανταστώ τι κακοτεχνίες μπορούν να συμβούν επί αέρος! Πάω επίσης στοίχημα, ότι σε ολόκληρο αέρα θα χτιστούν τρομακτικά στενοί εναέριοι διάδρομοι (ή και καθόλου διάδρομοι), ενώ ένθεν και ένθεν θα πήξουμε σε σταθμούς ανεφοδιασμού στους οποίους θα έχουν δοθεί αβέρτα άδειες λειτουργίας κι ακριβώς από πάνω θα χτιστούν πολυκατοικίες. Το σενάριο πως θα ασφυκτιά και ο ελληνικός ουρανός (με τόση άπλα), ακριβώς όπως το ελληνικό έδαφος, είναι το πιο ρεαλιστικό που θα μπορούσα να φανταστώ ever! Φαντάζομαι ακόμη και τα σύννεφα να χτίζονται..Θα στουπώσουμε στo beton arme (με accent και στα δύο e) εντός, εκτός κι επί τ' αυτά....!

Υ.Γ.1: Διατηρώ τις επιφυλάξεις μου ως προς την υλοποίηση και το χρονικό περιθώριο πραγματοποίησης τέτοιων γεγονότων (ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι)! 
Υ.Γ.2: Οικεία εικόνα επιστημονικής φαντασίας (και της εν λόγω διαφημήσεως βεβαίως, βεβαίως), είναι μια χαρούμενη νεαρά που σε ξυπνάει το πρωί και που προσωπικά με φρικάρει. Δεν επιθυμώ να με ξυπνάει κάποιος άγνωστος μέσα από μια οθόνη!
Υ.Γ. 3: Ο George Orwell, βιάστηκε ακόμα περισσότερο!

"Έχω και κότερο. Πάμε μια βόλτα;"



Δεν ξέρω κατά πόσο οι Έλληνες οδηγοί είναι έτοιμοι για τόσα γκάζια!

          

Delerium- Lamentation

       Εντάξει, το "Silence" ήτο η παγκόσμια, εμπορική επιτυχία των Delerium. Αξίζουν, όμως, μεγάλη αφιέρωση χρόνου για να ανακαλύψεις την δύναμη του ήχου και το πάντρεμα νότας και ψυχής. Κάθε άλλο παρά θρήνο, θλίψη και πίκρα προκαλεί αυτό το άσμα! Θα έλεγα ότι μάλλον κλίνει προς ευδαιμονία, ψυχική ανάταση και  προς ξύπνημα μιας εσωτερικής δύναμης που ψάχνει χώρο για να εκραγεί και να εκφράσει πως "τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα"!

Cantoma - Pandajero

      Τι ζήτησα η δόλια, η καψερή;;; Απλά, λιτά κι απέριττα πράγματα: Μια αιώρα, 2-3 φοίνικες και μια ατελείωτη θάλασσα (βολεύομαι και με ωκεανό αλλά και με πέλαγος, δεν κάνουμε διακρίσεις) και να ακούω στο repeat  αυτόν τον ήχο!  Ο χορός υπό αυτούς τους ήχους, θα συνεκτιμηθεί!

Απεχθάνομαι...

         Όχι άλλο Μαυρογιαλούρο και "Θανασάκης ο Πολιτευόμενος"! Θα αρχίσω να έχω εφιάλτες! Έχω πάθει σε απλά ελληνικά...overdose! Δεν μιλάμε για cult ταινίες. Cult είναι το "Μάνα γιατί με γέννησες" (αλήθεια, απάντηση έλαβες στο ερώτημα;;;). Εδώ η κατάσταση τείνει να εξελιχθεί σε grand guignol. Πέρασαν και οι εποχές που τις έβλεπες κάθε τέσσερα χρόνια. Τουλάχιστον είχες και λίγα έτη αέρα για να τις ξεχάσεις. Τώρα προβάλλονται με ταχύτητες φωτός! Ο σκληρός δίσκος μου χρειάζεται επειγόντως format! Ένα πράγμα κρατάω μόνο...ότι ..."Θα μας εξαφανίσουνε"!!!

Λατρεύω...

            ....Τα βασανισμένα πρόσωπα των πρωταγωνιστών σε πολιτικές διαφημίσεις. Στις Tυχαίες Aπορίες μου (part 5), προβληματίστηκα ιδιαιτέρως με τις ουτοπικές έως εξωγήινες διαφημίσεις που δείχνουν ωραίους, ξεκούραστους, λαμπερούς γονείς και γενικώς πρωταγωνιστές με φιδίσια σώματα και πλούσια μαλλιά. Να, όμως, που τα προεκλογικά spot φρόντισαν να με βάλουν στην θέση μου και να μού δείξουν την αλήθεια κατάματα δίχως φόβο και πάθος!
            Εδώ η κατάσταση δεν εξωραΐζεται. Ο άνθρωπος ο ταπεινός, του μόχθου, της διπλανής πόρτας, της τρίτης ηλικίας, παρουσιάζεται έτσι απλά. Χωρίς retouche και βαρύ make up. Χωρίς φανφάρες. Χωρίς καλλωπισμούς και φιοριτούρες. Κατάκοπος από τα βάσανα της ζωής και τα άγχη της καθημερινότητας.
            Γιατί αυτή είναι τελικά η ζωή. Η ομορφιά είναι δύο ταχυτήτων. Σαν τις κοινωνίες. Διαφημίζεις αποσμητικό; Είσαι κούκλος. Διαφημίζεις το πρόγραμμα του τάδε κόμματος; Κλάφτα Χαράλαμπε. Διαφημίζεις δημητριάκά; Είσαι ψηλός, αδύνατος και εύρωστος. Διαφημίζεις τα αρνητικά του δείνα κόμματος;;; Είσαι αδιάφορα ντυμένος και ασουλούπωτος. Συμπέρασμα;  Πρόσεχε τι διαφημίζεις! Θα σε στιγματίσει....

Υ.Γ. Μήπως η ζέστη του Σεπτεμβρίου με έχει κάψει εγκεφαλικά;;; Ή το γεγονός ότι το σχολείο στο οποίο ψηφίζω, το βλέπω πιο συχνά από το σπίτι μου;;; Ιδού το ερώτημα....

Συνέχισε με τα δημητριακά και την υγεία! Ού μπλέξεις με πολιτικα spot!




Κύριε! Εάν επιθυμείτε μια στροφή στην καριέρα σας, μπορείτε να έρθετε στην Ελλάδα και να ξεκινήσετε σαν ταλαιπωρημένο πρόσωπο προεκλογικής διαφήμισης. Εγγυημένο εισόδημα, μιας κι έχουμε πολύ συχνά εκλογές, με προοπτική εξέλιξης!

Της παραλίας τα εννιάμερα...

           ....Και ο νοών νοείτω, για να μην πω και τίποτα άλλο που δεν μου το επιτρέπει η αγωγή μου (ναι, καλά...)!!! Ακόμα καλοκαίρι το λες αυτό που ζούμε, με ωραίο ήλιο, υψηλές θερμοκρασίες, οπότε οι παραλίες εξακολουθούν και ασφυκτιούν. Η παραλία σαν παραλία, ουδέν πρόβλημα έχει! Το πρόβλημα προκύπτει από το πώς "πρέπει" να εμφανίζεσαι σε αυτήν.
              Κάθε χρόνο έχουμε το ίδιο 'βαρύ' σκηνικό της εμφάνισης στην παραλία, που τροφοδοτείται ανουσίως από εκπομπές και ιστοσελίδες και 'κοπιάρεται' ακρίτως από τον δέκτη. Δεν φτάνει απλά να εμφανίζεσαι για να λιαστείς και να πλατσουρίσεις. Πρέπει να κάνεις γδούπο! Πρέπει να γίνει αντιληπτή η άφιξή σου μέσω τεσσάρων άσκοπων διαύλων: Α) Το maillot της παραλίας, Β) Το παρεό, σαλβάρι, δίχτυ, κιμονό, ζουρλομανδύα της παραλίας, Γ) Το maquillage της παραλίας (ήμαρτον), Δ) Τα accessoires-bijoux της παραλίας (διπλό ήμαρτον)!!!
               Στο μυαλό μου κάποιες έννοιες έχουν συγκεκριμένη ετυμολογία και δεν μπορώ να ξεφύγω πέραν της αυστηρής έννοιας και σημασίας τους. Διακοπές σημαίνει ΔΙΑΚΟΠΗ, έστω και προσωρινή, από κάθε τι που αποτελεί κανόνα τις υπόλοιπες μέρες του έτους. Και σίγουρα διακοπή από το άγχος, που προσπαθούν όλοι να σου εμφυσήσουν τεχνητά! Που πάει να πει, ότι επιθυμώ να διακόψω παρτίδες με το άγχος "πώς θα βγω στην plage" (όχι ότι έχω κάποια ιδιαίτερη πίεση τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου! Λόγια να ΄χαμε να λέμε)! Η κατσίκα, όμως, είτε δεν μασάει ταραμά είτε μασάει και φτύνει και τα κουκούτσια! Πάντως σίγουρα δεν θα υποκύψει (η κατσίκα λέμε), στο φτιαχτό άγχος που προσπαθούν να σου πλασάρουν...Επομένως έχουμε και στηλιτεύουμε:
               Τεχνητό άγχος Νο 1: 'Οχι, maillot δεν φοράω τον χειμώνα (είμαι από τις φυσιολογικές κατσίκες) και δεν μπαίνω στην διαδικασία να το διαλέξω από τον Μάρτιο, επομένως μού είναι απλά αδύνατον να κάτσω να ασχοληθώ με τις ώρες για να διαλέξω κάτι που α) θα το φορέσω εξωφρενικά λίγες φορές και β) θα είναι εκ προοιμίου όμορφο και που απλά θα στραπατσαριστεί από το αλατόνερο και τα αντηλιακά. Δεν κατάλαβα ποτέ προς τι τόση φιλοσοφία, αφού τα χρώματα είναι υπέροχα, τα σχέδια επίσης και τα κοψίματα γίνονται όλο και πιο καλλιτεχνικά. Γιατί τόσο άγχος για το πώς θα δείχνει αυτό το δείγμα υφάσματος πάνω μου; Άπαξ κι αποφύγεις το λευκό (για ευνόητους λόγους), δεν έχεις να φοβάσαι για τίποτα. Εάν πάλι δεν φοβάσαι τίποτα, τότε διάλεξε λευκό και δεν θα χάσεις. Απλή εξίσωση...Και μην αφήνεις κανέναν να θίξει το maillot σου...Όλα δείχνουν υπέροχα!
               Τεχνητό άγχος Νο 2: Δεν έχεις να ασχοληθείς μόνο με το ύφασμα κατάσαρκα, αλλά και με τι θα το καλύψεις, έως ότου φτάσει η στιγμή να το αποκαλύψεις! Συγγνώμη;;;!!! Κι αυτό ανάγεται στην σφαίρα του άγχους;;; Σιγά μην σκάσω, μιας και θα αφήσω στάμπες αλατόνερου επάνω! Πίστεψέ με, δείχνει πιο στυλάτο και sexy όταν είναι ελαφρώς βρεγμένο. Άρα ποιος ο λόγος να ξοδέψω πάνω από 5 λεπτά για να σκεφτώ με τι θα ντυθώ και γδυθώ, με τι θα αναχωρήσω και πώς θα καταλήξω;;;
                Τεχνητό άγχος Νο 3: Μια κατσίκα που σέβεται τον εαυτό της, πρέπει να πάει με μπουκωμένους πόρους στην παραλία. Μα την αλήθεια, εάν το γυναικείο δέρμα είχε φωνή θα βροντοφώναζε "κάτω τα ξερά σου, εσύ και τα make up σου". Παστώνομαι ούτως ή άλλως πολλές φορές μέσα στο έτος. Να παστωθώ και όταν βγω βόλτα για ποτό μετά την παραλία, ναι-το δέχομαι! Είναι ανάγκη να ασφυκτιώ και μέσα στο νερό; Κάτω από τον ήλιο; Την ομπρέλα; Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να αγχώνομαι για το πώς θα πάθω δερματική ασφυξία. Ξυπνάει μέσα μου το αγωνιστικό πνεύμα, που επιτάσσει ίσα δικαιώματα σε όλες τις στοιβάδες του δέρματος. Ζήτω η Ελευθερία του Μούτρου!
                Τεχνητό άγχος Νο 4: Εδώ νομίζω ότι ξεφεύγουμε από τα γήινα και αναχωρούμε για νέους πλανήτες και παράλληλα σύμπαντα. Εντάξει! Θέλω να εξομολογηθώ κάτι: Σιχαίνομαι να κολλάω από αντηλιακό και να κολλάει πάνω μου η άμμος! Είμαι από τις κατσίκες και δεν με ξετρελαίνει η αίσθηση της αλμύρας στο δέρμα μου, οπότε με την άμμο γίνομαι έξαλλη! Γιατί το αναφέρω αυτό;;; Για να καταλήξω στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει λόγος να κακοποιώ τα κοσμήματά μου στην παραλία, φλερτάροντας με την καταστροφή τους από τον ήλιο και το θαλασσινό νερό! Επιπλέον βαριέμαι να τα καθαρίζω αμέσως μετά κι ακόμα χειρότερα δεν μού είναι εγκεφαλικά ξεκάθαρο το εάν πρέπει να βουτάω με τα βραχιόλια μου και τα δαχτυλίδια μου (επικίνδυνο βίτσιο που ερωτοτροπεί με τον πάτο της θάλασσας και δεν έχω ανησυχίες επιπέδου Jacques-Yves Cousteau) ή να τα βγάζω, να βουτάω κι αμέσως μετά να τα ξαναφοράω. Ποιος είπε πως έχω όρεξη να παίζω με την κοσμηματοθήκη μου κατά την διάρκεια της 'διακοπής μου' από τα συνηθισμένα;
                 Εν τέλει, δεν μού επιτρέπω να αγχώνομαι για την διασκέδαση και χαλάρωσή μου....Alea jacta est:  Κάποιες μέρες τον χρόνο, το μόνο που επιθυμώ είναι να διακόπτω τις επαφές μου με το πνεύμα της Madame Σουσού που επικρατεί μέσα μου! Έτσι για αλλαγή....

Υ.Γ. Νο 1: Άντε από του χρόνου πάλι....Γιατί τώρα...ΚΑΘΕ ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ  ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΤΟΥ.......(Oh, mon Dieu)!!!!!!!
Υ.Γ. Νο 2: Το άγχος δεν είναι Ευ Ζην...


Είπαμε να ακινητοποιηθεί το Πνεύμα της Madame Σουσού, όχι να ξυπνήσει το Πνεύμα της Virginia Woolf....!!!! (Κατά τα άλλα το look αυτό με ξετρελαίνει)!

Απεχθάνομαι...

    ....Την έκφραση "Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του". Μια έκφραση που την άκουγα παραδοσιακά τέτοιες μέρες, προ αγιασμού των σχολείων και που στοίχειωσε την παιδική μου ηλικία. Κατ' αρχάς σαν πιο μικρή δεν μπορούσα να καταλάβω την έννοια του "κατεργάρη". Εν συνεχεία δεν μπορούσα να κατανοήσω γιατί με αποκαλούσαν οι μεγαλύτεροι έτσι και γιατί η τιμωρία μου ήταν να πάω σχολείο για να πάψω να είμαι "κατεργάρα"...! Τέλος δεν μπόρεσα ποτέ να ερμηνεύσω την έννοια του πάγκου και γιατί πρέπει να βρεθώ, πάνω, πίσω , εμπρός από αυτόν ή τέλοσπάντων παρέα μαζί του...! Κοινώς δεν έχω καταλάβει γιατί κυκλοφορεί αυτή η έκφραση και ακόμα χειρότερα γιατί να υποστώ το βασανιστήριο να την ακούω!


Σε καταλαβαίνω μικρή μου, αλλά κάθε κατεργάρης στον πάγκο του...

SADENESS ENIGMA

     Οι Enigma δεν ήταν απλά ένα ακόμα συγκρότημα! Τάραξαν τα νερά σε πολλά επίπεδα. Γενικώς δεν σε προσκαλούν να τους ακούσεις απλά, αλλά να αφουγκραστείς τον ίδιο σου τον εαυτό σε σχέση με την ανωτερότητα της μουσικής τέχνης. Η μουσική τους σε ενώνει με το είναι σου, προκαλεί τις αισθήσεις, οπότε απαγορεύεται να προσπεράσεις έναν τέτοιον ήχο κι ένα τέτοιο μουσικό σχήμα! 

Λατρεύω...

        .....Τα χρώματα τις φύσης που έχουν αρχίσει εδώ και μέρες να αλλάζουν! Πιο κιτρινωπά, πιο θαμπά, πιο φθινοπωρινά, χωρίς να προκαλούν όμως, κάποια ασήκωτη κι ανείπωτη θλίψη, γιατί σε τελική ανάλυση η φύση και ο χρόνος κάνουν τους κύκλους τους για να επιστρέψουν στα ίδια. Κι εμείς, σαν άνθρωποι, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αλλάζουμε, να εξελισσόμαστε, να αναπτυσσούμε την σκέψη και την προσωπικότητά μας, για να συναντηθούμε εκ νέου με τους αέναους κύκλους του χρόνου...Πιο έτοιμοι και πιο συγκροτημένοι...

Καλό μήνα!

 
      Σεπτέμβρης.....Ευτυχώς η μετάβαση δεν είναι απότομη, μιας και η ζέστη καλά κρατεί! Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αρχίζει μια πανέμορφη εποχή του χρόνου, με την δική της γλύκα, τις δικές τις μυρωδιές, τα δικά της χρώματα και εικόνες! Αν και δεν έχουμε επισήμως φθινόπωρο, παρόλ' αυτά....καλό φθινόπωρο (αφού δεν τον γλιτώνουμε ούτως ή άλλως)!


      

Απεχθάνομαι...

       Τους κλόουν! Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί είναι ευχάριστη νότα σε ένα παιδικό party! Με φρικάρουν όλα πάνω τους: Οι περούκες τους, το κάτασπρο maquillage με την κόκκινη μύτη, το ζωγραφισμένο χαμόγελο ή τα ζωγραφισμένα δάκρυα που μου προκαλούν θλίψη, τα ρούχα τους και τα παπούτσια τους, η βουβαμάρα τους. Φρικάρω ακόμα και με κλόουν σε κούκλα και μάλιστα σε ανθρώπινα μέτρα (μάλλον καταλάβατε για ποια μιλάω) που έτυχε να δω αμέριμνη έξω από το γνωστό ταχυφαγείον και η καρδιά μου έχασε περί 10 και βάλε χτύπων κι όχι ενός όπως τραγουδούν οι Pet Shop Boys! Δεν λέω, καλά να είναι οι άνθρωποι και να βγάζουν το ψωμί τους αλλά κατά προτίμηση εκτός οπτικού μου πεδίου....

Τώρα δηλαδή εγώ φταίω; Όχι πείτε μου....

Λατρεύω...

        Τους decadence στα όρια του cult τίτλους ασπρόμαυρων ελληνικών ταινιών όπως: "Η αγνή του Λιμανιού" (με αποδείξεις;), "Η Παραστρατημένη" (ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία), "Εκείνες που δεν πρέπει να  Αγαπούν" (ντροπή, η αγάπη είναι για όλους), "Η κατάρα της Μάνας" (μην σου τύχει), "Είναι μεγάλος ο Καημός" (εμένα μού λες!..), "Κατατρεγμένοι της μοίρας" (ουδείς τέλειος), "Με λύγισε η φτώχεια"(κάτοικος Ελλάδας 2015)...και γενικώς πολλά έργα, ων ουκ έστιν αριθμός και ακόμη πιο γενικώς αυτό που έλεγε ο Γκιωνάκης σε μια ταινία του, "Αλί και τρισαλί μού κουρέψαν το μαλλί". Εγώ να προσθέσω "πιο πόνος, πίκρα και μαράζι πεθαίνεις" και να ξεκαθαρίσω ότι δεν μπορώ να κάτσω να τις παρακολουθήσω!  Οι τίτλοι τους και μόνο μού έχουν φτιάξει το κέφι! Μην καταστραφεί από την ταινία....

Το θέμα είναι ότι πιάνει που να πάρει...


Για να μην είμαι άδικη, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ....


Μην ανησυχείς dear, διαχρονικό και πανανθρώπινο το ολίσθημα..

Billy Idol - Flesh For Fantasy

        Το πιο ιστορικό στραβό στόμα (επιτηδευμένως σαφώς), που έκανε τον Βασίλη Είδωλο να μείνει στις μνήμες κάθε ρομαντικής ψυχής που αναπολεί την παραγωγική δεκαετία των 80's και που τέτοια δεν θα ξαναϋπάρξει. Με διαφορά ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια...
Υ.Γ.1: Ναι, κάτι πρόλαβα να αντιληφθώ από τα 80's!
Υ.Γ.2: Ποια είναι η πιο δόκιμη ελληνική version του επιθέτου του;;; Ειδωλόπουλος, Ειδωλόγλου, Ειδωλάκης, Ειδωλίδης, Ειδωλάτος; (τα πιο χτυπητά πήρα)! 

Aquapura 17

         Μεγάλό έρωτα έχω με αυτό το τραγούδι! Το χόρεψα, το λάτρεψα, το άκουσα αμέτρητες φορές κι έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις, που ξυπνούν ακούγοντάς το....

Santana - Maria Maria ft. The Product G&B

       Ε, ρε μανούλα μου τι γινόταν το 2000 με αυτό το τραγούδι...!!!Το τραγούδι υμνεί μια Μαρία, που έπεται της Μαρίας του Banderas (δεν φταίω εγώ, το όνομα είναι και εύχρηστο και πολυσύχναστο). Έλα,όμως, που λικνιζόταν και η κουτσή Μαρία με τούτο το track, άκουγε δεν άκουγε ξένη μουσική! Οι της χρονιάς μου, όπως και οι γύρω γύρω χρονιές, το ακούσαμε με την ψυχή μας και αφήσαμε τον ήχο και την κιθάρα να μας ταξιδέψει σε πιο Λατινικές χώρες με πιο έντονο ταμπεραμέντο!

Απεχθάνομαι...

        Το καυτό φαγητό! Το θεωρώ τρέλα να θέλεις να τρως κάτι που μόλις έχει βγει από τον φούρνο, το τηγάνι, την σχάρα και δεν συμμαζεύεται! Υποτίθεται ότι θέλεις να καταλάβεις την γεύση. Πώς στο καλό θα συμβεί αυτό άμα καίγεται η γλώσσα σου;;; Λυπάμαι άλλα το φαγητό το θέλω είτε χλιαρό, είτε κρύο. Η συνήθης εικόνα μου είναι ή να φυσάω το πιάτο μου ή να απλώνω το περιεχόμενο μέχρι να κρυώσει. Αλλιώς δεν μπορώ να το αγγίξω...


Εντάξει...Πλάκα έχει ε;;;;

Λατρεύω...

          Τις πεταλουδίτσες! Είναι άκακες, είναι πανέμορφες, είναι τόσο γλυκές που πέφτεις σε κατάθλιψη άμα αναλογιστείς το σύντομο της ζωής τους. Προσωπικά, τις θεωρώ ένα ακόμη θαύμα τις φύσης, καθώς από κακάσχημη κάμπια, μετατρέπεται σε χρυσαλίδα για να βγει πια από το κουκούλι σαν μια εκπληκτική πεταλούδα! Μπορώ να την παρτακολουθώ με τις ώρες να πετάει από λουλούδι σε λουλούδι και να σκέφτομαι ότι είναι τυχερή γιατί είναι πεταλούδα και δεν καταλαβαίνει πολλά από αυτά που συμβαίνουν γύρω της. Γενικώς μακαρίζω τα ιπτάμενα όντα, μιας και τα θεωρώ πολύ πιο ελεύθερα κι ανέμελα σε σχέση με αυτά που πατούν στην γη ή με τα όντα που ζουν σε νερά και θάλασσες (αυτά τα θεωρώ εντελώς άτυχα). Τι να κάνεις όντα είναι, ούτε συναίσθηση της τύχης, ούτε της ατυχίας έχουν! Εμείς είμαστε απαράδεκτοι που δεν εκτιμούμε τα διαμάντια που μας χαρίζει η φύση και μας είναι αδύνατον να τα εισπράξουμε και να τα κατανοήσουμε!

Me Gustas Tú - Manu Chao (with lyrics)

         Μαγδαληνές όλου του κόσμου ενωθείτε!!! Κανείς δεν πολυθυμάται τούτη την γιορτή κι αν δεν υπάρχει το όνομα μέσα στην οικογένεια, όπως συμβαίνει με πάρα πολλά ονόματα, είναι λογικό! Επειδή, όμως, έχω αυτό το πολύ όμορφο όνομα, εύχομαι σε όλες τις Magdalenas και Madeleines Χρόνια Πολλά, Χρόνια όμορφα, γλυκά, υγιή και ειρηνικά! Φτάνει με τις ευχές (δεν είμαι τόσο καλή σε αυτές). Πώς να ξεχάσω, όμως, αυτό το τραγούδι που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2001 και στοίχειωσε το τελευταίο καλοκαίρι μου σαν μαθήτρια, καθώς το τελευταίο τελευταίο το μέτρησα σαν ακαδημαϊκός πολίτης! Εάν δεν το χορέψαμε, δεν το γυροβολήσαμε, δεν το μεταφράσαμε, δεν το τραγουδήσαμε (κακίστως, τουλάχιστον εγώ),  ψέματα θα πω! Ε, το έχω στην καρδιά και τα κύταρά μου...Αφού και τώρα που το ακούω νιώθω μια γλυκιά ευφορία...Κάποιες αδυναμίες, είναι παντοτινές!!!

will.i.am - Heartbreaker ft. Cheryl Cole

        Γιατί μου αρέσει τόσο πολύ αυτό το τραγούδι;;; Και γιατί το βρίσκω τόσο καλοκαιρινό;;;;Εάν δεν λανθάνω, πρέπει να κυκλοφόρησε το 2008, οπότε κρατάει εδώ και κάποια χρόνια η κολόνια...

Ένα σύντομο σχόλιο

          Πολλά έχουν συμβεί στην χώρα, από τις τελευταίες αναρτήσεις μου, περί ηφαιστείων κι επαναληπτικότητας, χλωρίνης, "El Greco" και Michael Jackson...Έκτοτε έχουν έρθει τα πάνω-κάτω και τούμπαλιν!  Το θέμα δεν είναι να προσθέσω κάτι πάνω στο θέμα. Εξάλλου έκαστος έχει την άποψη του και με βάση το προσωπικό του συμφέρον ή την δική του οπτική, καταθέτει τις απόψεις του. Επομένως κι εγώ έχω τις δικές μου απόψεις κατά το προσωπικό μου συμφέρον που ουδόλως αφορούν τους γύρω μου.          
          Το μόνο που έχω να πω, είναι πως πριν λίγες εβδομάδες, κατέφθασε ένα email από την Deutsche Welle, (καθώς έχω ζητήσει να ενημερώνομαι για διάφορα πολιτιστικά και όχι μόνο δρώμενα, πληροφορίες κτλ.) με θέμα τους "Ήρωες". Να περιγράψω δηλαδή έναν ήρωα, όποιος κι αν είναι αυτός και γιατί τον θεωρώ ήρωα, περιγράφοντας την ιστορία του και τους λόγους για τον οποίο τον θεωρώ ήρωα.
           Δεν έχω ψευδαισθήσεις. Μετά από ώριμη και σύντομη σκέψη, κατέληξα στον προσωπικό μου ήρωα που δεν είναι άλλος από εμένα....
            Με τόση αβεβαιότητα για το μέλλον μου και το μέλλον τούτου του σαρκοφάγου πλανήτη, δεν νομίζω πως χωράει αμφιβολία: Ήρωας είναι κάθε νέος άνθρωπος που επιθυμεί και ονειρεύεται πράγματα άπιαστα, με την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα τα αγγίξει, έχοντας να αντιμετωπίσει γύρω του ανθρώπους, που κάνουν ό,τι μπορούν για να τα ανακόψουν! Τα μεγάλα όνειρα δεν τα αποκαλώ αιθεροβατισμό ή επικίνδυνη φιλοδοξία ή ματαιοδοξία αλλά πρόοδο, εξέλιξη και μεγάλη σκέψη.
             Στο κάτω κάτω ουδείς έχει το δικαίωμα να χλευάζει τα όνειρα των άλλων κι άλλο τόσο να τα σταματά. Ήρωας νιώθω και για ένα σωρό άλλους λόγους που έχουν άμεση σχέση με την τωρινή πραγματικότητα που βιώνω. Είπα, όμως, πως το σχόλιο είναι σύντομο και ο στόχος μου δεν είναι να γράψω κάτι πολιτικού περιεχομένου, μιας και η πολιτική δεν είναι το γούστου μου...
             Απλά να πω πως εδώ είμαστε, να πούμε και καμιά ελαφρότητα να περάσει η ώρα και να χαλαρώσουμε μέσα στο κατακαλόκαιρο που προσωπικά δεν μου αφήνει περιθώρια βαθιάς και πολύπλοκης σκέψης, Όταν έχει ζέστη δεν μπορώ να σκέφτομαι ιδιαιτέρως. Στα κρύα θα το ξανασυζητήσουμε....Μπορώ, όμως, να χορεύω! Κάτι είναι κι αυτό!!!


....Και να διαβάσω και κανένα βιβλίο μπορώ!!!!

             

Απεχθάνομαι...

         Την επανάληψη! Κάτι μπορεί να το αναφέρεις από μια έως τρεις φορές. Δεκτόν! Το να επαναλαμβάνεις κάτι ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, πρώτον: είναι βαρετό, δεύτερον: καταντάει αηδία, τρίτον: μπορεί να είναι κοινωνική αμετροέπεια (εξαρτάται την περίσταση και τι είναι αυτό που επαναλαμβάνεται συνεχώς στα μούτρα σου) και τελικά να οδηγήσει σε έκρηξη κι όποιον πάρει ο Χάρος. Και πιστέψτε με, δεν φταίει ποτέ το ηφαίστειο όταν εκρήγνυται. Άλλωστε ηφαίστειο είναι και για εκρήξεις προορίζεται! Η επανάληψη υπάρχει συνεχώς στην ζωή μας, από τις επαναλήψεις στην τηλεόραση, μέχρι την ανακύκλωση των ιδίων προσώπων που προβάλλονται σε αυτήν, από την επαναληπτική καθημερινότητά μας, από τις επαναλήψεις στο σχολείο (κάπως, κάπου, κάποτε-τώρα επαναλαμβάνομαι κι εγώ), από της επαναλαμβανόμενες συζητήσεις που κάνουμε ή ακούμε, ακόμα και από τις επαναλαμβανόμενες συμβουλές της μαμάς που δεν γλιτώνεις ούτε σε 20 ή 30 χρόνια! Να τονίσω πως κυρίως στις συμβουλές της μαμάς, ή που θα εκραγείς ή που θα εξασκηθείς να κρατάς πνευματική νηφαλιότητα ώστε να επιτευχθεί η νηνεμία της ημέρας!

Προτιμώ να εκραγώ σαν ηφαίστειο παρά να χαζεύω το ηφαίστειο! Υπάρχει τεράστια διαφορά!

Λατρεύω...

         Την μυρωδιά της χλωρίνης και του χλωρίου. Μού βγάζει τόση αίσθηση καθαριότητας που συγκινούμαι. Δεν είπαμε να φτάσω στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα. Όμως, το να ανοίγει η πόρτα ενός σπιτιού και να μυρίζει χλωρίνη, είναι δείγμα rendez-vous με την καθαριότητα οπότε two thumbs up! Επίσης να τονίσω πως μπορώ να περάσω ώρες σε κολυμβητήριο όχι σαν δελφίνι που κολυμπάει ή αθλούμενη, αλλά σαν παρατηρητής των κυματισμών του νερού που οσφραίνεται την ανατριχιαστικά υπέροχη μυρωδιά του χλωρίου! Θα το κοιτάξω κάποια στιγμή της ζωής μου...

Ακόμη και σε εξωτερικό χώρο, η μυρωδιά δεν υποβαθμίζεται!

I Want You Back - The Jackson 5

           Σαν σήμερα, πριν 6 χρόνια, ξύπνησα ως συνήθως το πρωί (οποία πρωτοτυπία), για να μου ανακοινώσει η μαμά μου, πως κάποιος άλλος έπεσε σε ύπνο βαθύ και αιώνιο κι αυτός ο κάποιος δεν ήταν άλλος από τον Michael Jackson. Γενικώς, όσο μεγαλώνεις δεν σε πολυαγγίζουν θάνατοι διασήμων και κυρίως όταν πρόκειται για θανάτους από ξιπασιά και λάθος χειρισμούς της ζωής. Για τον Μιχαήλ, όμως, στενοχωρήθηκα. Στενοχωρήθηκα γιατί ήταν ένα πρόσωπο συνδεδεμένο με την παιδική μου ηλικία. Με την ανυπομονησία να δούμε ξανά και ξανά τα θεατρικώς γυρισμένα video clip του. Να θαυμάσουμε τα special effects, την κινησιολογία του, την γνώριμη χροιά της φωνής του και να μιμηθούμε ό,τι μπορούσαμε κι εμείς τα πιτσιρίκια. Μπορούσες να πεις, πως ένα μωρό θα ήταν πιο εύκολο να φάει εν ώρα προβολής του "Remember the time" ή του "Black or White", γιατί κάθε μωράκι μαγευόταν από την κίνηση και τα χρώματα αυτού που έβλεπε. Άμα ένα μωρό καθηλώνεται να δει τον Michael Jackson, φανταστείτε τι παθαίναμε εμείς τα μεγαλύτερα μωρά!
            Ήταν αυτό που λέμε, μεγάλο ταλέντο, παραδεκτό από φίλους και εχθρούς και μπορώ να πω μετά βεβαιότητος πως λυπήθηκαν εντός χώρας, ακόμα και άνθρωποι που δεν άκουγαν pop μουσική. Τέτοιου βεληνεκούς καλλιτέχνες, δεν είναι εύκολο να βρεις. Κάποια καλούπια είναι μοναδικά. Εάν πω rest in peace θα ακουστεί λίγο banal, αλλά επειδή ήταν μια ταραγμένη ψυχή, με ταραγμένο εσωτερικό κόσμο, που πέρασε πολλά από τρυφερή ηλικία για να γίνει αυτό που έγινε, νομίζω πως όντως βρήκε την ειρήνη την οποία έψαχνε κι αποζητούσε. Η αίσθηση που μου προκαλούσαν τα λεγόμενά του στις συνεντεύξεις του, ήταν αυτή της απέραντης μοναξιάς και θλίψης παρόλο που περιστοιχιζόταν από ένα σωρό ανθρώπους! Ότι θα ήθελε απλά να τα παρατήσει. Ότι είχε μια βαθειά κόπωση. Τι μπορεί να νιώθει κάποιος που αποθεώνεται από εκατομμύρια ανθρώπων, έχοντας πάνω του στραμμένα όλα τα φώτα και μετά βρίσκεται μόνος του σ'ένα δωμάτιο παλεύοντας με τα φαντάσματά του; Είναι κάτι που βίωνε μετά από κάθε του συναυλία!
              Όπως και να έχει ο Μιχαήλ απέθανε, αλλά τα τραγούδια και η παρουσία του μέσω αυτών ζει. Καλό θα ήταν να εκτιμήσουν τα άσματά του και οι νεότερες γενιές...
               Τέλος, να πω ότι επέλεξα ένα τραγούδι από τους Jackson 5, μιας κι από εκεί ξεκίνησαν όλα! Και μην μου πείτε πως δεν σας κερδίζει κατευθείαν με την γλυκύτητα και την τσαχπινιά του;;; Αφού το ταλέντο φαινόταν από χιλιόμετρα μακριά...Ή μήπως να πω μίλια;;;;

"El Greco"

           Μιας και ανέφερα τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο στο προηγούμενο κείμενό μου, κάτι με έτρωγε πνευματικά αλλά και σωματικά, κυρίως στην περιοχή των δαχτύλων, ώστε να κάτσω να γράψω τούτες τις γραμμές και να πω δυο τιμητικά λόγια για την εκπληκτική ταινία του Γιάννη Σμαραγδή. Ο ελληνικός κινηματογράφος σε γενικές γραμμές δεν με εντυπωσιάζει. Φτωχή θεματολογία, ξοφλημένο χονδροειδές humour, τετριμμένες ατάκες, κοινώς τα ίδια Παντελή μου, τα ίδια Παντελάκι μου. Να, όμως, που ξεπροβάλλουν και κάποια αριστουργήματα όπως ο "El Greco", "Πολίτικη κουζίνα", "Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι", "Οι Νύφες" και κάποιες ακόμη (να μην τις πω όλες γιατί ίσως ξεχάσω κι επομένως αδικήσω κάποια), όπου αναφώνησα "Υπάρχει ακόμα ελπίδα"!
           Όταν παρακολουθείς μια ωραία ταινία (όπως και με κάθε τι ωραίο), δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να μην επηρεαστείς ακόμα και για αποφάσεις που θα πάρεις στην ζωή σου. Και αν μπορεί να επηρεάσει η ταινία "El Greco" έναν άνθρωπο και να τον κάνει να σκεφτεί αλλιώς τα πράγματα, το καταφέρνει σε δύα βασικά σημεία.
            Το πρώτο είναι αυτό της ελεύθερης επιλογής και της τόλμης με την οποία θα ακολουθήσεις το μονοπάτι της ζωής σου. Σαν Θεοτοκόπουλος ακόμη, πολύ πριν γίνει γνωστός στο ευρύτερο ευρωπαϊκό κοινό, ζούσε στην γενέτειρά του την Κρήτη και παρόλο που ήταν γνωστός εκεί, δεν επαναπαύτηκε, αλλά επέλεξε να συνεχίσει και να καλλιεργήσει το τάλαντό του φεύγοντας για Ιταλία κι από εκεί για  Ισπανία. Σαν θεατής, λοιπόν, το εξέλαβα ως το μήνυμα που χρειάζεται κάθε άνθρωπος, για να πορευτεί στην σύντομη ζωή του. Μην μένεις σε αυτά που ξέρεις. Προχώρα για μέρη που δεν ξέρεις κι ας μην γνωρίζεις πού θα βγεις. Λάθη μπορούν να γίνουν! Σεβαστά! Δεν σημαίνει, όμως, πως στην ζωή σου θα ζεις χωρίς να κάνεις λάθη. Κι αν δεν τολμήσεις, πώς θα πορευτείς; Ναι, όλο αυτό το εισέπραξα παρακολουθώντας την ταινία και ,ναι, όλες αυτές τις σκέψεις τις έκανα μετά το πέρας της προβολής της.
            Το δεύτερο σημείο, που ουδεμία σχέση φέρει με το πρώτο, είναι τρομακτικό και είναι αυτό στο οποίο στάθηκα και περισσότερο. Στην αλλοίωση του χαρακτήρα, την μεταβολή της προσωπικότητας και την καθοδήγηση της σκέψης. Αναφέρομαι στην σχέση του καλλιτέχνη με τον Nino ( με περισπωμένη στο δεύτερο n) de Guevara, όπου τον γνώρισε σαν έναν ήρεμο, σκεπτόμενο, ιδεαλιστή ιερωμένο για να τον ξανασυναντήσει σαν έναν στυγνό Ιεροεξεταστή. Εξάλλου δεν είναι τυχαίες οι λέξεις στην αφίσα "Μπορεί το σκοτάδι να νικήσει το φως;" Η αλλαγή που επήλθε στις ιδέες και αντιλήψεις του, μετάλλαξαν και το πρόσωπό του. Άλλωστε το πρόσωπό μας είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας και κάπου εκεί η ταινία μας δείχνει πώς ο Ιεροεξεταστής έχασε τις ισορροπίες του. Από την μια είχε να παλέψει την εκτίμηση που έτρεφε στο πρόσωπο του Θεοτοκόπουλου και από την άλλη να μείνει πιστός σε έναν δογματισμό που οδηγούσε στην πυρρά. Προσωπικώς, ανατρίχιασα στην σκηνή που ο ζωγράφος του αποκαλύπτει το πορτραίτο που τόσο επίμονα και επί μακρόν ζητούσε να του φτιάξει. Η οργή που ξεχείλισε, όταν αντίκρισε τον εαυτό του και κατάλαβε πως δεν είχε την Θεία Πνοή που είχαν άλλες προσωπογραφίες του Θεοτοκόπουλου! Άλλωστε βλέπουμε πόσο δυσκολεύτηκε να απεικονήσει πιο ενάρετα το πρόσωπό του Guevara γιατί δεν μπορούσε να ανακαλύψει κάτι πέρα από τα γήινα. Ναι, το πρόσωπο ήταν σκοτεινό, γιατί αυτό ήταν η ψυχή του....
             Από εκεί και πέρα, ήταν μια αξιόλογη, αξιοπρόσεκτη, υπέροχη ταινία, με υπέροχο φόντο, σκηνικά, κοστούμια και φυσικά ερμηνείες και εύγε στον Γιάννη Σμαραγδή που δεν καταπιάστηκε με τα εύκολα!

Υ.Γ.1. Η "Πολίτικη Κουζίνα" δεν θα γλιτώσει από τα εγκωμιαστικά μου λόγια!
Υ.Γ.2. Πόσο σοφό είναι αυτό που λένε πως στα 20 έχεις το πρόσωπο με το οποίο γεννήθηκες και στα 40 αυτό που σου αξίζει...!!!

Obsesión- Aventura [Video Oficial] [HD]

      Τα φοιτητικά μου χρόνια είναι συνυφασμένα με αυτό το τραγούδι! Δεν υπήρχε ραδιοφωνικός σταθμός που δεν έπαιζε ασταμάτητα αυτό το τραγούδι! Δεν υπήρχε νεαρά, που δεν λικνιζόταν στο άκουσμα του και δεν έψαχνε πάση θυσία την μετάφραση για να μάθει τι θέλει να πει ο αοιδός! Πάω να χορέψω...

Τυχαίες Απορίες (part 5)

           Οι απορίες μου τελειωμό δεν έχουν, αλλά τι σημασία έχει! Μια απορία, όσο φαιδρή κι αν είναι, έχει πάντα την βάση και το νόημά της..Έχει και ζέστη, οπότε λίγο "κάψιμο" εγκεφαλικών κυτάρων δεν είναι παρεξηγήσιμο.Μάλλον θα έλεγα ότι επιβάλλεται κιόλας! Για σήμερα πρέπει να καταγγείλω όλες τις παραπλανητικές πληροφορίες που δέχομαι από νήπιο...
           Απορία Νο 1: Γιατί "Το μικρό σπίτι στο λιβάδι" με παραπλάνησε; Τι να κάνω κι εγώ η δόλια η καψερή, μεγάλωσα βλέποντας αυτήν την θρυλική σειρά. Μεγαλώσαμε μαζί της, όπως και οι ίδιοι οι ηθοποιοί της σειράς, ενηλικιώθηκαν ή γέρασαν στα plateaux. Παιδάκι ήμουν, όμως, και κατάλαβα λάθος κάποια πράγματα...Για παράδειγμα, κάθε φορά που έπιανε πυρκαγιά σε κάποιο επεισόδιο, έπιανε με μαθηματική ακρίβεια και βροχή. Σημασία δεν είχε η στιγμή. Μπορεί να έπιανε η βροχή κατά την διάρκεια της πυρκαγιάς, πράγμα που σημαίνει πως προλάβαινε την καταστροφή ή ακριβώς μετά την καταστροφή. Πολύ αργά μεν εκεί πάντα δε! Κοινώς, πυροσβεστικό δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Μόνον η συμπονετική φύση. Τι να κάνω κι εγώ;; Το πίστεψα. Οπότε συνδύασα την φωτιά με την βροχή. Μόνη μου έπρεπε να κάνω format τον σκληρό δίσκο, για να αποθηκεύσω εκ νέου στα εγκεφαλικά κύταρα, πως η φωτιά ουδεμία σχέση έχει με την βροχή κι ότι οι φωτιές δεν σβήνουν ως δια μαγείας. Πολύ σκληρό..Αναλογιστείτε την απογοήτευσή μου μόλις το συνειδητοποίησα....
           Απορία Νο 2: Γιατί οι διαφημίσεις επιμένουν να με παραπλανούν δείχνοντάς μου άψογες οικογένειες; Συνήθως η μαμά είναι περιποιημένη, με άψογο κορμί, ανησυχητικά ξεκούραστη και χαμογελαστή, εκπληκτική μαγείρισσα και άψογη στην απολύμανση και την καθαριότητα, καθώς ο χώρος γύρω της λαμποκοπά και δεν νευριάζει ποτέ με την ζημία του παιδιού της, παρά μόνον χαμογελά (για ακόμη μια φορά). Ο πατήρ από την άλλη, είναι κούκλος, με χαμόγελό Tom Cruise και Take my breath away περιτύλιγμα, με μαλλί δάσος Αμαζονίου σε πυκνότητα (συμβιβαζόμαστε και με Βουλώνης), εκτιμάται ιδιαιτέρως και λίγο σφιχτό μπρατσάκι για να αποπνέει τον αέρα "στιβαρή παρουσία-βασίσου πάνω μου", που σου αφήνει περιθώριο να φανταστείς και τους κοιλιακούς κάτω από την μπλούζα. Τα δε παιδιά είναι γελαστά, καλόβολα, τρώνε το φαγητό τους, δεν έχουν ορμόνες και εφηβικά νευράκια στα ύψη κι επίσης απολαμβάνουν να τρώνε με τους γονείς στο μεσημεριανό ή βραδινό τραπέζι καθώς είναι super οικογένεια και δεν υπάρχει περίπτωση να μαλώσουν, να διαπληκτιστούν ή να φύγει ο καθείς στο δωμάτιό του μέσα στην τσατίλα! Είπαμε...Όχι κι έτσι!
            Απορία Νο 3: Γιατί στα βιβλία και στις ταινίες το ερωτευμένο ζευγάρι ξυπνάει ορεξάτο, πανέμορφο, πεντακάθαρο και πιο ερωτευμένο από ποτέ; Γιατί δεν έχουν μάτι κουνουπίδι, γιατί δεν πάνε να βουρτσίσουν πρωτίστως κανένα δόντι, γιατί δεν κατουριούνται και γιατί δεν υπάρχει σίελος στο μαξιλάρι τους;;; Τι παίρνουν και δεν μας δίνουν; Τι γονίδια είναι αυτά; Μεταγγίζονται; Πωλούνται στα φαρμακεία ή στις υπαίθριες αγορές; Nα πάμε να τα πάρουμε; Μήπως είμαστε πολύ banal, καθημερινοί άνθρωποι και δεν κάνει;;; Θέλω να γίνω ηρωίδα βιβλίου ή ταινίας ΤΩΡΑ!


Μπα...Δεν θα πιάσει βροχή! Δεν φλέγεται κάτι στο background!



???????

The Mambo Kings- Beautiful Maria Of My Soul (lyrics)

          Ναι, με πιάνει κι ο ρομαντισμός πού και πού! Δηλώνω ένοχη, αλλά δεν είναι δυνατόν να μην ερωτευτείς αυτό το τραγούδι, να μην επιθυμείς διακαώς να το χορέψεις... Δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος! Προθυμοποιούμαι να το χορέψεω και με τον ίδιο τον Antonio (Banderas, λέμε)! Τώρα, όμως, που το σκέφτομαι θα ξεφτιλιστώ. Χρειάζομαι ταχύρυθμα στην βηματολογία! Προλαβαίνω;;;
Ωραία και η ταινία, να το πω κι αυτό....Σε πιάνει η συγκίνηση εδώ που τα λέμε....

Μέρα αργίας..Ευκαιρία για τέχνη!

         "Τέχνη είναι να πετάς δροσερά καρπούζια στον κάτω κόσμο, να κλέβεις ένσημα από τον Χάρο, να κοσκινίζεις με το κόσκινο του ζαχαροπλάστη, να πυροβολείς μια καμπάνα για να ακούσεις τον ήχο που θα κάνει (αυτό ειπώθηκε ολίγον διαφορετικά, αλλά υπέστη παραλλαγή και επεξεργασία από την υποφαινόμενη)..."
          Αυτά ήταν κάποια από τα λόγια που ειπώθηκαν δια στόματος κ. Μάριου Σπηλιόπουλου, πρώην Πρύτανη της Ανώτερης Σχολής Καλών Τεχνών, προλογίζοντας την καλλιτέχνιδα και ως εκ τούτου την έκθεση αυτής, Ελένη Μολύβα.
          Ανήμερα του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή αργία, γιορτή και σχόλη και τι πιο ωραίο να παρακολουθήσεις μια έκθεση καθώς ο καιρός ήταν φιλικότατος και μας έκανε την χάρη να μην βρέξει ούτε να μας θερίσει με το ψυχρό αεράκι της εποχής, που βγαίνει γύρω στις 8 (τούτη ορίστηκε να είναι η ώρα των εγκαινίων, οπότε ουδέν παρασκήνιο υπάρχει όσον αφορά το νούμερο "8")!
           Ιδού η ευκαιρία να παρακολουθήσω την στάση ζωής, την οπτική και τον τρόπο έκφρασης μιας νέας κοπέλας με την δική της πινελιά και τις δικές της τεχνοτροπίες. Όχι, προσωπικώς έχω τονίσει πως δεν είμαι καλλιτέχνις και η καλλιτεχνία μου περιορίζεται στον θαυμασμό αυτού που βλέπω. Καλόγουστη, όμως, είμαι κι επομένως όποτε μου δίνεται η ευκαιρία προσπαθώ να παρακολουθώ ό,τι μπορώ. Φιλοσοφία σαφώς και δεν χρειάζεται ώστε να συνειδητοποιείς κάθε φορά πως ο κάθε ζωγράφος, γλύπτης, κεραμοποιός έχει το δικό του style και είναι πάντα μια χαρά που παίρνεις από την αρχή, κάθε φορά που βρίσκεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την αποτύπωση του είναι του, δηλαδή των έργων του.
           Η Ελένη Μολύβα, είναι πολύπλευρη και όσο ασχολείται με την ακουαρέλα, άλλο τόσο ασχολείται με την φωτογραφία, το απλό σχέδιο με μολύβι, την χαρακτική, το παιχνίδισμα με τα χρώματα αλλά και την απομόνωση της λεπτομέρειας. Ναι, βρήκα εξαιρετικά ευφάνταστη την ιδέα να αποτυπώσει ένα τμήμα δέρματος, να το μεγενθύνει και να το ετοιμάσει ώστε να κοσμήσει κάποια στιγμή το σαλόνι ή την κρεβατοκάμαρα εμού, εσού και οιουδήποτε άλλου.
            Ακριβώς την προηγούμενη ημέρα παρακολούθησα με τόση χαρά στην συχνότητα της Βουλής Τηλεόρασης ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον Leonardo Da Vinci (η εκπομπή έχει καλύψει σε επεισόδια κι άλλους εξαιρετικούς καλλιτέχνες όπως τον Michelangelo), που ομολογουμένως με έπιασε θλίψη μόλις τελείωσε. Δίνονταν τόσο μοναδικά υπέροχες πληροφορίες για την τεχνοτροπία του, τον τρόπο σκέψης και αντίληψής του, την ζωή του και όλα αυτά συναρτήσει των έργων του και πώς αποτυπώνονται σε αυτά.
             Η σκέψη που έκανα μοιραία ήταν πως τέτοιοι καλλιτέχνες βγήκαν μια φορά και όμοιοί τους δεν θα ξαναβγούν. Χωρίς καμία απολύτως τεχνολογία, παρά μόνον με σκαλωσιές και αυτοσχέδιους γερανούς, αυτοί οι άνθρωποι φιλοτέχνησαν ολόκληρους Ναούς, ταβάνια, θόλους και κτίρια. Αυτός, όμως, ήταν και ο προορισμός τους, γι΄αυτό ήταν πλασμένοι και αυτό εξετέλεσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χαράζοντας τους εαυτούς τους, δια παντός, στα κιτάπια της καλλιτεχνικής ιστορίας. Ερχόμενη την ακριβώς επόμενη μέρα, όμως, κλήθηκα να μονολογήσω το αυτονόητο: "Ξέρεις κάτι, δεν χρειαζόμαστε νέους Μιχαήλ Άγγελους και Δομήνικους Θεοτοκόπουλους. Γιατί υπήρξαν και ήταν απτοί. Ποιος χρειάζεται μια σύγχρονη απομίμηση; Θα είναι προσβολή στο πρωτότυπο"!
            Οι καιροί εξελίσσονται, οι ματιές απλουστεύονται, η ζωή έχει μια ζυγαριά που παίζει ανάμεσα στις καθαρές γραμμές και το αφηρημένο. Η Ελένη (συγγνώμη για την οικειότητα, αλλά δύναμαι να το κάνω), με βοήθησε να δω πως δεν είμαστε σε εποχές μαικήνων, βασιλέων και παλατιών. Οι εποχές είναι συγκεκριμένες, με συγκεκριμένη αρχή, μέση και τέλος και το βαρύγδουπο δεν έχει θέση πλέον στην ζωή μας. Το βαρύγδουπο φαίνεται αστείο, είτε όταν αποτυπώνεται στα ρούχα, είτε στην αρχιτεκτονική, είτε στην διακόσμηση. Γιατί να μην απλουστευτεί και η τέχνη;
             Επομένως, είμαι διπλά και τριπλά χαρούμενη που παρακολούθησα ένα κομμάτι από την προσωπικότητα και το πνεύμα μιας κοπέλας που έχει κάτι να μας πει με τον κατάδικό της τρόπο! Μην σταματήσεις...Άλλωστε η εξέλιξη του νου δεν σταματάει ποτέ. Κι ένας  νους σε κίνηση, μπορεί πάντα να δημιουργεί και να προσφέρει....!