Ερέθισμα: Μια διαφήμιση

        Λογισμοί, σκέψεις, προβληματισμοί που πυροδοτούνται με μια απλή κουβέντα, έναν ήχο,μια εικόνα, μια στιχομυθία...Μια απλή ραδιοφωνική διαφήμιση έθεσε σε τροχιά κάποιους πνευματικούς δορυφόρους, όχι ευχάριστους...Δυσάρεστη ήταν ούτως ή άλλως η διαφήμιση, εάν αναλογιστούμε πως κανείς δεν λαμβάνει υπ'όψιν κάποιους κανόνες υπευθυνότητας και προστασίας.
        Η διαφήμιση -εδώ να τονίσω πως θα έπρεπε να γίνονται πιο συχνά και να ακούγονται σχεδόν σε καθημερινή βάση-, ανέφερε πως όταν πίνουμε δεν παίρνουμε το τιμόνι γιατί "ίσως να είναι η τελευταία φορά που διασκεδάζεις με τους φίλους σου, ίσως η τελευταία φορά που αγκαλιάζεις την κοπέλα σου". Το υπόλοιπο μήνυμα είναι το γνωστό και ορθώς απαγορευτικό "Δεν οδηγάμε όταν πίνουμε".
        Οι συνειρμοί επήλθαν με αυτή την τρανταχτή παράλειψη της οικογένειας. Ναι, αναφέρθηκαν οι φίλοι, η σχέση, πουθενά, όμως, οι άνθρωποι που θα είναι οι μοναδικοί που θα τσακιστούν από το μοιραίο. Η στενή έννοια του όρου οικογένεια. Οι γονείς, τα αδέρφια...
        Κάνοντας για λίγο τον δικηγόρο του Διαβόλου, μπορώ να βρω ένα ελαφρυντικό στο ότι απευθύνεται σε νεαρές ηλικίες, που κακά τα ψέματα, έχουν το μυαλό τους στους φίλους και την κοπέλα, το ξενύχτι, τα γλέντια, καθώς η γονεϊκή φιγούρα βρίσκεται εκεί για να σου σπάει τα νεύρα με επικρίσεις, σπόντες, ανακρίσεις, που σε νεαρή ηλικία, ιδίως, μας κάνει κρόσσια την διάθεση, την υπομονή και την αυτοπεποίθηση.
         Με ένα δεύτερο φιλτράρισμα και πάλι, σκέφτομαι πως για μια μάνα ο χαμός του παιδιού της είναι σκληρός, επώδυνος και δύσκολα διαχειρίσιμος και δεν μπορεί να εξισωθεί με τον πόνο του φίλου, της παρέας, της σχέσης. Δεν θα ακύρωνα ποτέ την θλίψη τους, αλλά θα συνεχίσουν κανονικά να ζουν, θα βρουν κι άλλους φίλους, φυσικά θα θυμούνται και θα τιμούν την επέτειο θανάτου του κολλητού, του "αδερφού", αλλά αύριο θα ξημερώσει μια καινούργια μέρα.
         Η κοπέλα, με την σειρά της, είναι κοπέλα, θα διαλυθεί  αλλά θα ξανασυγκεντρώσει τα κομμάτια της, θα κάνει κάποια άλλη σχέση, κάποια στιγμή θα παντρευτεί και ίσως κάνει την δική της οικογένεια. Θα έχει μια γλυκιά ανάμνηση, ίσως και κάποια ξέθωρη. Ο χρόνος ξεδιαλύνει πράγματα..
        Για την οικογένεια, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι πάντα εκεί. Είναι μια γλυκόπικρη γεύση. Το ζωντανό με την ανάμνηση θα μπερδεύονται πάντα. Ναι, και η οικογένεια θα προχωρήσει. Με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο, με διαφορετικές πληγές στην ψυχή, με άλλες ριπές ανέμου...
       
        Να με συγχωρείτε αν λίγο βάρυνε το κλίμα -γι'αυτό ήμουν σύντομη- απλά με απασχόλησε κάπως το όλο θέμα και μιας και οι γιορτές των Χριστουγέννων συλλογίζομαι πως είναι κυρίως πικρές στην γεύση, κάπως θεώρησα πως είμαι στο πνεύμα των ημερών...

Το μήνυμα, εκτός από αγάπη, είναι σαφές: Δεν παίρνουμε τύφλα στο μεθύσι τα τιμόνια, γιατί δεν πρόκειται μόνο για το τομαράκι μας αλλά και για τον απέναντί μας που δεν φταίει σε τίποτα!

Δεν πάνε πακέτο. Ας μην το ζορίζουμε περαιτέρω...

Λατρεύω...

       Τα αρώματα...! Γενικώς ψάχνομαι με τις μυρωδιές και συνήθως αποφεύγω τα αρώματα που είναι πολυφορεμένα. Άλλωστε ό,τι είναι ευρέως γνωστό, δεν σημαίνει ότι ταιριάζει σε όλους ή εκφράζει τους πάντες! Ναι, οι μυρωδιές αποτυπώνονται εύκολα στο υποσυνείδητό μου και τις ανακαλώ όποτε το θεωρώ αναγκαίο! Το άρωμα είναι μια πολύ δική μου προσωπική υπόθεση...Είναι αναμνήσεις, είναι εικόνες, είναι αυτό που θέλεις να εκφράσεις χωρίς να μπεις στον κόπο να αναλωθείς σε συζητήσεις κι εξηγήσεις. Είναι το εγώ μου και οι προσδοκίες μου. Το χθες, το σήμερα και το αύριο. Είναι ταξίδι στα σύννεφα, σε πολύβουους δρόμους και στην απέραντη, δημιουργική μοναξιά! Είναι απλά όσα αναζητάω σε όμορφα μπουκαλάκια που θέλω να τα χαζεύω και να τα νιώθω...Είναι όλα αυτά και πολλά παραπάνω...!


Ένα από τα πολλά quotes που με βρίσκουν σύμφωνη...

Απεχθάνομαι...

         Την ασυνέπεια και τσαπατσουλιά των μαστόρων! Να πεις ότι άργησε αλλά ήρθε, κάνεις κόμπο το στομάχι και την καρδιά σου πέτρα και δίνεις τόπο στην οργή. Το να μην έρθει καθόλου ή να μην σηκώνει καν τηλέφωνο, πώς να το συγχωρήσεις; Μού συνέβη τρεις φορές και ήταν το ίδιο εξοργιστικό κάθε φορά. Η χειρότερη δε, ήταν όταν υδραυλικός ήρθε να κάνει αυτοψία του επίμαχου θέματος σε σπίτι που νοικιάζαμε, μια μέρα πριν (κουνιόταν η λεκάνη όλη με αποτέλεσμα να υπάρχει διαρροή πίσω στο σωλήνα). Μιλάμε για μια δουλειά που χρειάζεται στέγνωμα για 8 ολόκληρες ώρες. Τι πιο λογικό να επιθυμείς να έρθει πρωινή ώρα για να βολοδέρνεις έπειτα άνετα στους δρόμους μπας και ξοδέψεις το 8ωρο;! Εν τέλει συμβιβάστηκα με την ανακοίνωση "Θα έρθω 3 το μεσημέρι και μην με πάρετε τηλέφωνο, θα έρθω". Πάνω που χάρηκα ότι υπάρχουν κι εντάξει τεχνίτες, όχι μόνο δεν εμφανίστηκε μέχρι τις 8 τα απόγευμα, αλλά ενοχλήθηκε που τον πήραμε τηλέφωνο γιατί είχε πολλές επιδιορθώσεις πλυντηρίων κι εμείς δεν ήμαστε κάτι τόσο σπουδαίο για να τον απασχολούμε. Εννοείται ότι δεν τον ξαναεπέλεξα, δεν επέλεξα ποτέ κάποιον που με κρέμασε τόσο ανελέητα, ούτε επέλεξα κάποιον που πάτησε και άγγιξε στα πιο απίθανα σημεία, χωρίς να έχει λόγο να το κάνει, προσφέροντάς μου ατελείωτες ώρες απολύμανσης. Συγνώμη κιόλας αν θέλω να καθαρίζω την βρώμα, τα μικρόβια και τις μαυρίλες που αφήνουν τόσο απλόχερα σαν αποχαιρετιστήριο δώρο, αλλά δεν μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη κι ανέμελη πριν και μετά την επίσκεψη οποιουδήποτε μάστορα-τεχνίτη, σκεπτόμενη όλη την ταλαιπωρία του καθαρίσματος.
         Λυπάμαι ειλικρινά που δεν πήρα μαθήματα ηλεκτρολογίας και υδραυλικής για να μπορώ να αυτοεξυπηρετούμαι όποτε υπάρχει ανάγκη. Κάποια στιγμή το οφείλω στον εαυτό μου ένα τέτοιο Θείο Δώρο...


Και κούκλος να είναι και μουράτος και τυπάς, δεν ξεχνώ, δεν συγχωρώ...

"Η Γυναίκα με το Κρυμμένο Πρόσωπο"-Παρουσίαση

         Τόσα γίνονται στην πόλη μας και σε ρυθμούς που δεν τα προλαβαίνεις όλα! Να, όμως, που είχα την ιδιαίτερη χαρά να παρακολουθήσω την παρουσίαση βιβλίου της Άννας Τσιλιγκίρογλου-Φαχαντίδου 'Η Γυναίκα με το Κρυμμένο Πρόσωπο", στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών.
        "Ιστορίες από την μεγάλη πυρκαγιά του 1917 στην Θεσσαλονίκη", είναι η επεξήγηση-υπότιτλος του βιβλίου, για να ξέρουμε ποιο είναι το contexte μας, καθώς η πόλη έκλεισε φέτος 100 ολόκληρα χρόνια από εκείνες τις καταστροφικές 32 ώρες μέσα στην πύρινη λαίλαπα που ρήμαξε χωρίς διακρίσεις κι έλεος ό,τι βρέθηκε μπροστά της, αλλάζοντας σημαντικά την φυσιογνωμία της πόλης.
        Πολλές από τις λεπτομέρειες μάς είναι ήδη γνωστές από ιστορικές πηγές, πολλά αναγνώσματα που ασχολούνται με το θέμα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να επικεντρωθώ σε αυτές. Εστιάζουμε, λοιπόν, στις εικόνες και την ζεστασιά του χθεσινού απογεύματος.
        Για το βιβλίο μίλησε ο Στράτος Σιμιτζής, δημοσιογράφος και συγγραφέας με πολλά έργα στο βιογραφικό του, αποσπάσματα διάβασε η Μαρία Τσιμά, Αναπληρώτρια Καλλιτεχνική Διευθύντρια του ΚΘΒΕ, που διάβασε με τη υπέροχη φωνή της αποσπάσματα του βιβλίου και τέλος, είχα την μεγάλη χαρά να συγκινηθώ ( με έναν δικό μου τρόπο-όπως πάντα- ) με το οπτικοακουστικό υλικό της Αρχαιολόγου Ελένης Στούμπου-Κατσαμούρη.
        Ορίστε, λοιπόν, τι έλειπε σαν εγκεφαλικό ερέθισμα. Η εικόνα της εποχής. Όχι μόνο σαν απλές, στατικές φωτογραφίες αλλά επιπλέον σαν κίνηση. Σαν άμεση αποτύπωση της στιγμής, παγιδευμένη στην αιωνιότητα. Η μικρού μήκους ταινία συνοδευόταν από ένα παραδοσιακό Σεφαραδίτικο τραγούδι για την πυρκαγιά, του οποίου τους ελληνικούς στίχους παραθέτω στο τέλος και που, ομολογουμένως, δεν το ήξερα (όπως και πολλές ακόμη πληροφορίες για την αιτία εξάπλωσης της πυρκαγιάς).
         Ένα τόσο γλυκό, νωχελικό απόγευμα Δευτέρας, δεν θα μπορούσε να μην συνοδεύεται από μουσική και πιο συγκεκριμένα από τον ταξιδιάρικο ήχο του πιάνου που έπαιζε ένα νεότατο, ταλαντούχο παιδί, ο Σωκράτης Τουλιόπουλος, γνωστός και από την τηλεόραση (για όσους παρακολουθούν) και για να κλείσει ακόμα πιο υπέροχα η βραδιά, ήρθε ο Βασίλης Κασούρας με την θερμή, βαθιά φωνή του και τον ανατολίτικο ήχο από ούτι, να μας τραγουδήσει Σμυρνέικα τραγούδια, τέσσερα στο σύνολο, για να μπορώ κι εγώ, εν χορδαίς και οργάνοις μετέωρες μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου, να φτάσω στο σπίτι μου με γεμάτες τις αισθήσεις μου.
          Όλη η οργάνωση απέπνεε θαλπωρή, καθώς και η ίδια η συγγραφέας είναι ένας εξαιρετικά γλυκός, πολυπράγμων, ευγενέστατος άνθρωπος, Γυναίκα-Πρότυπο όπως την αποκαλέσαμε με την καταπληκτική φίλη Eva Pol! Μια τέτοια ευγενής φυσιογνωμία, δεν θα μπορούσε να μην λάβει τα πάντα υπ'όψιν και να μην οργανώσει στην εντέλεια το παραμικρό, που πάει να πει πως λόγω της ονομαστικής εορτής της προ δύο ημερών, είχε οργανώσει κέρασμα για όποιον ήθελε. Γίνεται να μην συγκινηθείς, με τέτοιες χειρονομίες;;;
          Εν τέλει, αυτή η πόλη έχει πάντα κάτι να δώσει, να αποκαλύψει, να φωτίσει...Μια πόλη που δεν σταματά ποτέ. Που είναι έτοιμη να πλέξει ιστορίες...Μια πόλη, πηγή έμπνευσης, για όποιον την αγαπά κι επιθυμεί να την υμνήσει...
          Από αυτήν την αγάπη, ξεκίνησε τούτο το βιβλίο...

Την ημέρα του Σαββάτου, όταν σήμανε η ώρα δυο, ξέσπασε η φωτιά στο Νέο Νερό κι απλώθηκε ως τον Λευκό Πύργο. Όμοια οι πλούσιοι κι οι φτωχοί ήμασταν όλοι ίσοι σέρναμε βήματα βαριά μέσα από χωράφια και στρατώνες. Μας δώσανε κάποιες σκηνές που ανέμιζαν στο φύσημα του αέρα Μας δώσανε ψωμί πικρό που δεν τρωγόταν ούτε με νερό. Τα περιστέρια πέταγαν εδώ κι εκεί σκορπίζοντας καταστροφή. Βαδίζαμε πασχίζοντας δίχως καταφύγιο, δίχως σκέπη. Καταλάβετε, σείς νέοι, οι αμαρτίες του Σαββάτου εξόργισαν τον Κύριο του κόσμου που μας έστειλε στο Ντουντουλάρ. Θεέ του ουρανού, τι άλλο θα μας κάνεις; Μας άφησες άθλιους φτωχούς δίχως ρούχο να φορέσουμε.   

"Υποχρεωτικά Δικαιώματα"

           Κάπου ανάμεσα σε tweets βρήκα ένα, σχετικά με την απόρριψη μιας Αμερικανής κοπέλας, από θέση εργασίας που την ενδιέφερε. Εννοείται πως μπήκα στον πειρασμό να "κλικάρω" και να διαβάσω το φοβερό έγκλημα που διέπραξε ώστε να καταλήξει στην απόρριψη, μολονότι το υποψιαζόμουν πάνω κάτω, καθώς οι καιροί μάς έχουν εκπαιδεύσει καταλλήλως!
           Η επικοινωνία γινόταν μέσω e-mail, όπου η εταιρία απαντούσε σε ερωτήσεις κι απορίες της ενδιαφερόμενης σχετικά με την θέση. Τελευταία ερώτηση που της έκαναν ήταν το αυτονόητο "έχετε κάτι άλλο να ρωτήσετε";. Αυτονόητη, επίσης, ερώτηση σε αυτή την ύστατη προτροπή, ήταν κάτι που μας μάθανε από μικρά πως δεν έχει τεράστια σημασία και ταυτόχρονα έχει την απόλυτη σημασία για την ζωή μας, δηλαδή τα λεφτά. Επομένως η ερώτηση ήταν "πόσα θα πληρώνομαι;"! Ποιος είδε τον Κύριο και δεν φοβήθηκε!!! Ξάφνου η ευγενική και μελιστάλαχτη ηλεκτρονική αλληλογραφία, μετατράπηκε σε ένα ωραιότατο ανάθεμα, σε μέγα αφορισμό κι έξω από την πόρτα. Αν μπορούσαν να τυπώσουν και αφίσες WANTED, χωρίς να μας ενδιαφέρει το DEAD ή ALIVE, θα το είχαν κάνει σίγουρα!
          Η τελεσίδικη απάντηση ανέφερε πως "αυτή η ερώτηση δεν δείχνει δέσμευση και αφοσίωση προς την εταιρία, η οποία εκτιμάει ιδιαιτέρως το πνεύμα σκληρής δουλειάς". Η φράση αυτή ήρθε να κουμπώσει με την γνωστή ειρωνική έκφραση -που άκουσα και πάλι προσφάτως- ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ.
        Δεν ξέρω πότε ακριβώς, σε ποια εποχή ή σε ποιον πλανήτη η εργασία αποτελούσε δικαίωμα. Δικαίωμα θα ήταν αν είχαμε επιλογές. Αυτό αποτελεί δικαίωμα. Να επιλέξω τι θέλω να κάνω! Ειδάλλως αποτελεί υποχρέωση, συμβιβασμό και ανάγκη.
          Σε μια εποχή που οι επιλογές λιγοστεύουν (ίσως να μην υπήρχαν ποτέ) και ο συμβιβασμός είναι απαραίτητος εάν θέλεις να εξακολουθείς να τρέφεσαι, να πληρώνεις φόρους και περαιτέρω λογαριασμούς, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για δικαίωμα. Οι ίδιοι οι εργοδότες, σού δείχνουν πολύ συγκεκριμένα (ξέρουν τον τρόπο) πως "αυτό είναι κι άμα γουστάρεις, γιατί στην ουρά περιμένουν πολλοί που έχουν ανάγκη κι εγώ είμαι εδώ για να εκμεταλλευτώ τις αδυναμίες σας και να ποδοπατήσω την αξιοπρέπειά σας".
          Ξαφνικά όλοι κλείνουν τα μάτια στην εργασία με ελάχιστη αμοιβή ή χωρίς καθόλου αμοιβή, χωρίς ασφάλιση ή στις καλύτερες των περιπτώσεων με ελάχιστα ένσημα, ενώ θα έπρεπε σε έναν ιδανικό κόσμο να αποτελούν δικαίωμα de jure (που δυστυχώς είναι μόνο στα χαρτιά, έτσι για να πιάνουν χώρο)!
          Και όχι μόνο πρέπει να συμβιβαστείς με τα ασυμβίβαστα, αλλά να δέχεσαι πιέσεις, νεύρα, λεκτικές επιθέσεις, κατάφωρες αδικίες, ύφος αφ'υψηλού, πισώπλατα μαχαιρώματα, σπιουνιές και προδοσίες από συναδέλφους, ανωτέρους, προϊσταμένους, διευθυντές, εργοδότες που έχουν απωθημένα από το σχολείο , που νομίζουν ότι είναι κάτι, ενώ δεν έχουν καμιά ισχύ στις εξελίξεις του κόσμου.
         Ξαφνικά θεωρείται αυτονόητο πως θα πρέπει να ξεπατώνεσαι στην δουλειά για τα συμφέροντα οποιουδήποτε άλλου πλην των δικών σου, με τον μύθο πως κάποια στιγμή θα πετύχεις. Μπορεί και να μην πετύχεις ποτέ! Εντάξει μπορείς να πεθάνεις προσπαθώντας, αλλά έχει την σημασία του το πότε θα πεθάνεις γιατί αν το πάθεις το εγκεφαλικό πολύ νωρίς, δεν άξιζε τον κόπο και δυστυχώς το συνειδητοποιείς λίγο αργά!
         Επίσης θεωρείται αυτονόητο πως θα έχεις από 15 ετών προϋπηρεσία, κανένας δεν έχει διάθεση να σε εκπαιδεύσει αλλά αν δεν μπει κανείς στον κόπο να το κάνει πώς θα αποκτήσεις, διάολε, αυτήν την ριμάδα την προϋπηρεσία;
         Πώς εξηγείται, από την άλλη, πως συχνότατα βλέπουμε να μην προσλαμβάνονται άτομα με τα απαιτούμενα προσόντα, ούτε καν με προσωπικότητα, αλλά από εσένα απαιτούν να μιλάς άπταιστα εφτά γλώσσες, να οδηγάς νταλίκα, να χειρίζεσαι όλα τα προγράμματα υπολογιστή, ακόμα κι αυτά που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη, ελικόπτερο και αεροπλάνο, να προσλαμβάνονται σε θέσεις λογιστών απόφοιτοι λυκείου, να πληρώνονται παραπάνω από εσένα όλες οι καλιακούδες που δεν ξέρουν γρι αγγλικά κι έχουν πρόβλημα και στα ελληνικά τους, ενώ η αγγελία έλεγε πως πρέπει να γνωρίζουν καλά Αγγλικά κι εσύ που τα μιλάς, να είσαι η λιγότερο αμειβόμενη; Τα ερωτήματα είναι ατελείωτα, εξηγήσεις υπάρχουν απλά δεν είναι της παρούσης....!
        Με αυτά και με αυτά αναρωτιέμαι....Από πότε αποτελεί δικαίωμα να φτάνεις συγχυσμένος στο σπίτι επειδή σε σκυλόβριζε όλη μέρα το αφεντικό σου; Από πότε οι σπασμένες φλέβες στα πόδια αποτελούν δικαίωμα; Από πότε οι εμετοί και σπασμοί στο στομάχι πριν την δουλειά αποτελούν δικαίωμα; Από πότε η απλήρωτη κι ανασφάλιστη εργασία μετατράπηκε σε δικαίωμα; Από πότε οι υστερίες της προϊσταμένης, που δεν μπορεί να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση, αποτελεί δικαίωμα; Από πότε το να δουλεύουν οι λίγοι για τους υπόλοιπους αποτελεί δικαίωμα;
        Από πότε και για ποιανού τα δικαιώματα συζητάμε;;
     
        Το χειρότερο όλων είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προστατεύσει τον απλό υπάλληλο...Τον νέο ηλικιακά υπάλληλο, που απλά πρέπει να συμβιβαστεί γιατί έτσι απλά, δεν γίνεται διαφορετικά και κανείς δεν του δίνει εναλλακτικές...

Αυτό αποτελεί ένα ξεκάθαρο δικαίωμα....     

Sivert Høyem - Sleepwalking Man (lyric video)

           Η φωνή του Sivert Hoyem, πρώην τραγουδιστή των Madrugada, δεν είναι απλά μια ζεστή φωνή. Δεν είναι απλά μια πολύ όμορφη φωνή. Είναι σαν το κελαρυστό νερό που δροσίζει το είναι μου. Σαν τα σύννεφα που μαζεύονται απειλητικά στον ουρανό. Σαν τον άνεμο που θα τα διαλύσει σύντομα. Σαν τις πρώτες ακτίνες που θα βγουν κοσμογονικά στον περίεργα χρωματισμένο ουρανό. Δεν φταίω εγώ! Έχει το χάρισμα...Κι απλά με συνεπαίρνει...

Δικαιοσύνη, Τέχνες, Αγάπες...

        Προ κάποιων εβδομάδων, η μητέρα μου δήλωσε γοητευμένη από ένα αφιέρωμα που παρακολούθησε στην τηλεόραση για την Clara Schumann. Σαφώς μπήκα στον πειρασμό να την αναζητήσω διαδικτυακά. Δεν ήξερα ότι είχε τόσο επιτυχημένη πορεία και καριέρα στην εποχή της, με περιοδείες σε Γαλλία, Αυστρία, φυσικά στην Γερμανία και ήταν πίσω από συνθέσεις του γνωστού σε όλους μας Robert Schumann.
        Οφείλω να ομολογήσω, επίσης, ότι δεν την ήξερα, ούτε θυμάμαι να την συζητήσαμε στο μάθημα της μουσικής που κάναμε στο Γυμνάσιο (νομίζω στην Β' Γυμνασίου-δεν παίρνω κι όρκο), ούτε και θυμάμαι ποτέ το όνομά της σε δίσκους και αφιερώματα σε μεγάλους κλασικούς. Πάντα είναι άντρες και είναι γνωστοί σε όλους μας.
        Συζήτηση στην συζήτηση, αναρωτηθήκαμε πόσες γυναίκες αναγνωρίσθηκαν στις τέχνες γενικότερα, πιάνοντας πρωτίστως την ζωγραφική. Πέρα από την Frida Kahlo, που κυρίως μας απασχόλησε με την προσωπική της ζωή και μετά ήρθαμε σε επαφή με τα έργα της, δεν γνωρίζω γυναίκες ζωγράφους. Ναι, ξέρουμε για  Tiziano, Da Vinci, Rubens, Caravaggio, Picasso, Dali, Rembrandt, Renoir, η λίστα είναι ατελείωτη....Επομένως έπρεπε να googlάρω, κατά το νέο ρήμα, για να δω πόσες ζωγράφους είχαμε π.χ. στον Μεσαίωνα. Κάποια ονόματα βρήκα, ωστόσο οικεία δεν μου είναι! Άλλο αν τα διδάσκονται εξειδικευμένα οι φοιτητές σε κάποιο τμήμα Καλών Τεχνών ή στο μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης.
         Έργα τους δεν ξέρουμε πάντως εμείς οι κοινοί θνητοί. Είμαι σίγουρη πως υπήρχαν πολλές ταλαντούχες που, όμως, ήταν αδύνατον, λόγω συνθηκών και αντιλήψεων, να προχωρήσουν στην τέχνη τους. Σκέψη στην σκέψη συνειδητοποίησα για πολλοστή φορά πως δεν μου αρέσει η διαρρύθμιση των κοινωνιών. Φαντάζομαι ότι στον Μεσαίωνα θα ήταν σκανδαλώδες να ασχολείται μια γυναίκα με την ζωγραφική ή την γλυπτική. Στην καλύτερη, θα στιγματιζόταν σαν 'κοινή' και στην χειρότερη, θα καιγόταν στην πυρά σαν μάγισσα. Μαικήνες κι επομένως χρηματοδότες θα ήταν δύσκολο να βρεθούν, κανένας δεν υπήρχε περίπτωση να τις εμπιστευτεί σε αγιογράφηση Ναών και γενικώς άξιζες ή όχι, η τύχη σου θα ήταν στην αφάνεια, αφού εγκλημάτησες κατά της ανθρωπότητος και γεννήθηκες γυναίκα.
          Η νοοτροπία δεν άλλαξε και πολύ ούτε με Αναγεννήσεις, ούτε με Διαφωτισμούς, ούτε με καμιά εποχή ή φιλοσοφία, αφού ο πυρήνας σκέψης μένει πάντα ίδιος κι απαράλλαχτος. Εξαιρέσεις σίγουρα θα υπήρχαν αλλά ξαναλέω ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ! Ίσως ήρθαν και κούμπωσαν κάποια αναγνώσματα των τελευταίων εβδομάδων, στα οποία είδα ξανά πως το νόημα της ζωής είναι να έχεις οπωσδήποτε τίτλους ιδιοκτησίας, περιουσία, τίτλους ευγενείας γενικότερα, για να γίνει ένας πετυχημένος γάμος και οι αντιλήψεις αυτές ίσχυαν και μέχρι τα μέσα του 1900, αν και πιστεύω πως σε πολλές περιοχές και χώρες ισχύουν μέχρι τώρα. Ούτε λόγος για αληθινούς έρωτες, για τον χτύπο καρδιάς, για την ελεύθερη επιλογή να ερωτευθείς όποιον ή όποια ήθελες. Άπαξ και οι περιουσίες και τα συμφέροντα δεν συνέπιπταν, με τα κυάλια θα έβλεπες την προσωπική σου ευτυχία ή και χωρίς κυάλια. Απλά δεν θα ευτυχούσες ποτέ!
          Μέχρι και σήμερα, λοιπόν, θλίβομαι με σκοταδιστικές αντιλήψεις τύπου "ο πατέρας μου ακόμα είναι απαρηγόρητος που έκανε μόνο κορίτσια (ενώ βρίσκεται με το ένα πόδι στον τάφο)" ή θα τηρήσουμε τα έθιμα για τα ΠΡΟΙΚΙΑ (ήμαρτον και έλεος Μεγαλοδύναμε), αλλά και για άλλα χαζά εθιμοτυπικά που συναντάμε κυρίως σε γάμους, που αποτελούν το λίκνο της παρακμής και της ζωντανής απόδειξης ότι ο Τορκεμάδα ζει και το σκοτεινό πνεύμα του θα μείνει άσβεστο κι αθάνατο πάνω από όλα τα Έθνη, τα μήκη και τα πλάτη αυτού του αλλόκοτου κόσμου. Ακόμα σκάω στα γέλια όταν ακούω "πάμε να ζητήσουμε την νύφη" λες και πρώτη φορά θα την δει ο γαμπρός και θα πέσουν ξεροί και οι δύο. Σεμεδάκια ακόμα κυκλοφορούν στην πιάτσα και νομίζω πως αυτά είναι που θα έπρεπε να καούν στην πυρά σαν εκμαυλιστές της ομορφιάς και της φινέτσας!
       Μα τι λέω η τρελή, εδώ τα σεμέν, κατά το γαλλικό chemin, κυκλοφορούν ελεύθερα και ξαφνικά νιώθω το άδικο να με κυριεύει επειδή δεν αναγνωρίστηκαν πολλές γυναίκες στις τέχνες;;;;;

Η υποκρισία δίνει και παίρνει κι ας τα βαφτίζουμε όλα 'παράδοση'...

Κρίμα και για την Clara που ίσως να μην έζησε την αποθέωση που της αναλογούσε δικαιωματικά...

Κρίμα και για όλες τις Clarες που δεν αναγνωρίστηκαν όσο ζούσαν...

Κρίμα για κάθε άνθρωπο που έφυγε από αυτήν την ζωή χωρίς να βιώσει κάτι απλό. Την αγάπη πλάι στον άνθρωπο που έχει κλειδώσει στην καρδιά του!

Αυτό είναι το ένδοξο ανθρώπινο γένος....

Ας γελάσουμε όλοι μαζί...


Αυτό είναι το πορτραίτο της Sofonisba Anguissola, όπου ο Μιχαήλ Άγγελος την αναγνώρισε σαν μεγάλο ταλέντο!

Ζωγραφική μετά τσιγάρων...

         Εχθές έγιναν τα εγκαίνια της έκθεσης Ζωγραφικής και Βυζαντινής Αγιογραφίας του Συλλόγου Ζωγράφων Θεσσαλονίκης και Β. Ελλάδος. Γενικώς οι εκθέσεις ζωγραφικής, γλυπτικής και άλλων ειδών τέχνης αποτελούν αδυναμία, πολύ περισσότερο όταν δεν υπάρχει ένα συγκεκριμένο θέμα κι επομένως ο κάθε πίνακας απεικονίζει κάτι μοναδικό, την μοναδικότητα της ψυχής του εκάστοτε δημιουργού του, όπως επίσης και την ολόδική του τεχνοτροπία! Ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα, είχα την μεγάλη χαρά να θαυμάσω και την αγιογραφία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης από μια νέα, ταλαντούχα και δημιουργικότατη καλλιτέχνιδα. Μπαλαρίνες, καταρράκτες, σπίτια, παραλίες, πολεμιστές, παράθυρα, τοπία γίνονται ένα και το αυτό! Η έκθεση, γενικώς, αξίζει μια επίσκεψη και αρκετή ώρα προς αφιέρωση, που πολύ δυστυχώς για εμένα, δεν έγινε με τον τρόπο που θα ήθελα για έναν βασικό λόγο!
         Αδυναμία και ανοχή στο τσιγάρο δεν έχω και πολύ (αυτά τα έχουμε ξαναπεί)! Ο χώρος της έκθεσης είναι υπόγειος και δεν υπάρχει ούτε ένα παράθυρο για ανανέωση της ατμόσφαιρας. Η βιομηχανική τσιγαρίλα -και όχι η στριφτή που δεν είναι το ίδιο- ήδη με πήρε από έξω και με ακόμα μεγαλύτερη θλίψη είδα πως εκείνη την στιγμή υπαίτιες του εγκλήματος ήταν τρεις γραίες, που τόσο ανυπόμονες ήταν και δεν μπορούσαν να ζήσουν ένα τρίωρο χωρίς τσιγάρο! Λυπάμαι που η κουλτούρα, δηλαδή ο πολιτισμός μας περιορίζεται στον πολιτισμό του νταή, δηλαδή "κάνω ό,τι γουστάρω κι ευχαριστεί εμένα", λυπάμαι που οι γύρω χώρες μας, τις οποίες αρεσκόμαστε να θεωρούμε -τρομάρα μας- υποανάπτυκτες είναι αμείλικτες με το τσιγάρο σε δημόσιους χώρους το οποίο υποχρεωτικά καπνίζεται σε εξωτερικούς χώρους και λυπάμαι που ο homo είναι πιο erectus από ποτέ. Sapiens δεν βλέπω στον ορίζοντα και είμαι αρκετά ρεαλίστρια για να μην περιμένω τον Άγιο Βασίλη τα Χριστούγεννα και τελικά ποτέ!
        Η απογοήτευσή μου ήταν διπλή γιατί ο σύζυξ, όντας πολύ χειρότερος από εμένα σαν πρώην καπνιστής, δεν μπήκε μέσα ούτε κατά διάνοια κι επομένως δεν απήλαυσε ένα, κατά τα άλλα, εξαιρετικό θέαμα κι εγώ δεν έμεινα όσο θα το επιθυμούσα, ρουφώντας τις εικόνες που θα ήθελα για να σκέφτομαι όμορφα πράγματα πριν πέσω για ύπνο...
        Last but not least, που λέμε σε απλά καθημερινά ελληνικά, υπήρχε κόσμος που ερχόταν, θαύμαζε και επαινούσε αποκλειστικά και μόνο τα έργα φίλων, δείχνοντας μια αστεία αδιαφορία για όλα τα υπόλοιπα. Για την προσωπική μου εγκυκλοπαίδεια savoir -vivre και εννοιών, δεν κατατάσσω κάτι τέτοιο σε 'φιλοτεχνία', αλλά είναι κι αυτό κάτι που το έχω δει να συμβαίνει, οπότε δεν θα συννεφοτσακιστώ, όπως μας πληροφορεί η γνωστή μας έκφραση! Απλά ήθελα να το πω να βγει από μέσα μου, να μην καταπιέζομαι!
        Εν τέλει παρηγορήθηκα αμέσως μετά, με την κίνηση στην Β. Όλγας, το ωραίο τσάι που ήπιαμε και την ακόμα πιο ωραία παρέα που είχαμε, λέγοντας κουβέντες σε πιο οικεία μήκη κύματος!

Υ.Γ. 1. Για όποιον δεν τραβάει ιδιαίτερο ζόρι με τσιγαρίλα στα μαλλιά και τα ρούχα του, η έκθεση είναι απογεύματα στις 6.30 και θα διαρκέσει μέχρι τις 20 Νοεμβρίου. Μια βόλτα ή και δυο και τρεις αξίζουν τον κόπο!

Υ.Γ.2. Τι να κάνω;;;; Ετικέτα "Ευ ζην" το έβαλα γιατί το θέαμα ήταν εκπληκτικά όμορφο. "Κακώς ζην" δεν το λες!!!!!

Ιδού και η αγιογραφία που προανέφερα από https://www.evapolart.com/

Τυχαίες Απορίες (part 9)

         Καιρό έχουμε να αναρωτηθούμε κάποια απλά πραγματάκια! Την τελευταία φορά που "κάψαμε" παρέα εγκεφαλικά κύτταρα, οι θερμοκρασίες χτυπούσαν κόκκινο και ο ιδρώτας έσταζε ακόμα κι αν καθόσουν άγαλμα στον καναπέ! Το "κάψιμο", όμως δεν έχει εποχή και θερμοκρασία και σήμερα θα ασχοληθούμε με κάτι που συμβαίνει σε όλους μας. Έχουμε κάποιες παγιωμένες αντιλήψεις που δύσκολα μπορούμε να ξεπεράσουμε. Μας ξενίζουν, μας εντυπωσιάζουν, μας αφήνουν στήλες άλατος ή ενίοτε πέφτουμε -ως γνωστόν- από τα πολύπαθα μα, κατά τα άλλα, πανέμορφα σύννεφα. Ένα πρόσφατο παράδειγμα ήταν μια συζήτηση που είχα με κάποιον και κάποια στιγμή (δεν έχει σημασία τι συζητούσαμε), είπε "Ωχ, τι ήταν κοντός και χοντρός;;;" Εκείνη την στιγμή γέλασα ρωτώντας τον "γιατί πρέπει κάποιος να είναι απαραιτήτως κοντός κι ευτραφής, όταν υπάρχουν και εναλλακτικές όπως ψηλός κι ευτραφής ή petit κι αδύνατος"΄!!!;;; Το συγκεκριμένο γεγονός μού έκανε αλγεινή εντύπωση την εποχή που δίδασκα ξένες γλώσσες, μιας και σε κάρτες που προορίζονταν σε παιδιά της junior B, που έπρεπε να μάθουν ζεύγη αντιθέτων όπως fat-slim, tall-short έδειχναν τον κοντό, χοντρό και τον ψηλό, αδύνατο!
           Κάτι τέτοιες κι ακόμα πιο πολύπλοκες αντιλήψεις ήρθαν να με χτυπήσουν κατακέφαλα εδώ και καιρό, παρακολουθώντας ή συζητώντας για τυχαία πράγματα.
          Τούβλο στο κεφάλι Νο1 : Παρακολουθώντας πριν καιρό την ζωή στην Ιαπωνία και την διάκριση των ρόλων μεταξύ αντρών και γυναικών, έμαθα κάποια επικοδομητικά  πράγματα περί εργασίας και οικογενειακής ζωής. Ένα από αυτά ήταν πως οι ώρες εργασίας είναι πάρα πολλές και για αυτό επιλέγει το ζευγάρι ποιος από τους δύο θα φέρνει τα χρήματα στο σπίτι ενώ ο άλλος θα κοιτάζει παιδί και σπίτι. Σε μια εκ των περιπτώσεων που μιλούσαν τα ζευγάρια και περιέγραφαν πώς έχει η κατάσταση στην καθημερινή τους ζωή, η γυναίκα ήταν αυτή που έλειπε όλη την ημέρα στην δουλειά και ο άντρας ήταν αυτός που έκανε ό,τι χρειάζεται ένα παιδί και ένα σπίτι για να είναι πάντα σε τάξη. Η γειτόνισσα που ερωτήθη για την κατάσταση απάντησε πως "η γυναίκα αυτή είναι πάρα πολύ τυχερή, μακάρι κι ο δικός της άντρας να τα έκανε όλα στο σπίτι και την ζηλεύει για αυτό"! ΟΡΙΣΤΕ;;;;; ΖΗΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΙΑΠΩΝΕΣ;;; Συγνώμη αλλά έχω μια εντύπωση πως ό,τι και όποιος έρχεται από την Άπω Ανατολή, είναι ζεν, έχει απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων του, είναι βαθύτατα φιλοσοφημένος και δεν μπορεί να άγεται και να φέρεται από "μικρά" και "δεύτερα" συναισθήματα όπως ζήλεια ή κακία και σίγουρα όχι να ανακατεύεται με χαζά κουτσομπολιά. Να είναι Έλληνας, μάλιστα! Άγγλος, Γάλλος, Ιταλός, Ισπανός, Πορτογάλος, Αμερικάνος, μάλιστα! Δεκτόν! Γιαπωνέζος ή Γιαπωνέζα;;;;; Jamais....
           Τούβλο στο κεφάλι Νο 2 : Δεν φεύγουμε από Ιαπωνία, καθώς αποτέλεσε πόλο έλξης της έκπληξής μου και σε ένα ακόμα επίπεδο! Συζητώντας με τον άντρα μου, με ενημέρωσε πως διάβασε σε site (δεν έχει σημασία ποιο), ότι οι γηραιότεροι στην Ιαπωνία ανησυχούν πολύ για την κατάσταση της νεολαίας τους και προς τα που οδεύει η χώρα τους, γιατί οι νεολαίοι τους δεν επιθυμούν να εργάζονται, αλλά να πίνουν μόνο καφέ! ΠΑΡΑΚΑΛΩ;;;; Κατ'αρχάς δεν ήξερα ότι οι νέοι στην Ιαπωνία έχουν την δική μας εμμονή με τον καφέ! Εκτός κι αν εννοούν τσάι, που βάζει κάπως τα πράγματα στην θέση τους. Με συγχωρείτε και πάλι, όμως! Δεν είναι μια πιο τακτοποιημένη χώρα η Ιαπωνία σε σχέση με το εδώ; Η Ιαπωνία έχει ανεργία; Μήπως οι γηραιότεροι εξ Ιαπωνίας να κατηφορίσουν προς Ελλάδα όπου νέοι, γέροι βρισκόμαστε σε μια γενική αναταραχή και πράγματι δεν γνωρίζουμε προς τα πού βαδίζουμε; Εκπέμπω σήματα καπνού προς Ιαπωνία, παρακαλώ...
           Τούβλο στο κεφάλι Νο 3 : Λατρεύω να συντονίζομαι στο Skyline webcams! Μπορώ μέσα σε λίγα λεπτά να χαζέψω ελέφαντες και αντιλόπες στην Ζάμπια, από εκεί να πεταχτώ στην Φλόριντα να δω αν περνάει κάποιος τυφώνας, έπειτα στο Μαρόκο να δω εάν φυσάει γενικώς και να καταλήξω στο Μιλάνο να δω πόσους τουρίστες έχει έξω από το Duomo. Στο αγαπημένο Μιλάνο, λοιπόν, προσγειωμένη και συντονισμένη σε κάμερα κοντά στον σιδηροδρομικό τους σταθμό, καθώς χάζευα τα γλυκούλια τα αυτοκινητάκια, περνάει μια..ΦΑΓΑΝΑ.!!! ΦΑΓΑΝΑ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ;;;;;;; Μιλάνο: Πόλη της μόδας, της πασαρέλας, του Pitti Uomo, των εκκεντρικών ενδυμάτων, των ενημερωμένων ντυσιμάτων, της λάμψης και της Σκάλας του Μιλάνου για περαιτέρω κουλτούρα. Τι δουλειά έχει η φτωχή πλην τίμια φαγάνα; Τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι; Τα κτίρια εκεί δεν χτίζονται με basses-classes μεθόδους. Είναι έτοιμα, ρε παιδί μου από θαύμα. Προσγειώνονται στο Μιλάνο κατά παραγγελία. Δεν υπάρχουν τσάπες στο Μιλάνο. Δεν υπάρχουν παρακατιανές λακκούβες στον δρόμο. Δεν υπάρχει λάθος πουθενά. Τι σού κάνανε Μιλάνο μου καλό; Μίλησε μου ανοιχτά;;;;;
           Πού είναι η αλήθεια, πού το ψέμα, αυτά τα περίεργα συμβαίνουν στον πλανήτη κι όποιος έχει κάποιες fixed ιδέες και κλονίστηκε να σηκώσει το χέρι!

Έχει αγροτιά η Ιαπωνία;;;;;; Κατόπιν έρευνας, ανακάλυψα ότι αυτός είναι ο πιο καλοντυμένος αγρότης στην Ιαπωνία. Και κάπως έτσι συναντήθηκαν η Ιαπωνία με το Μιλάνο! Φαγάνες δεν βλέπω κι ανησυχώ!

Ρομποτική και νήπια (;;;)

        Θα μπορούσα από μια διαφορετική οπτική, να εγκαινιάσω καινούργια στήλη με τον τίτλο "Ιστορίες από το αστικό", γιατί είναι ένα από τα μέρη που με βάζει σε προβληματισμούς περισσότερο από κάθε άλλο χώρο! Μπορεί να γίνει, μπορεί να μην γίνει, πάντως δεν σταματώ να εκπλήσσομαι και όσο ζω μαθαίνω και πορεύομαι...
        Παρασκευή, λοιπόν, και στο πήχτρα αστικό επιβιβάστηκε μια πολύ γλυκιά γιαγιά με την εγγονούλα της που την είχε πάρει από το σχολείο. Όταν λέμε 'γιαγιά', ξεκολλάμε από την εικόνα των πολλών ρυτίδων, του τσεμπεριού, της μαύρης φορεσιάς φούστα-μπλούζα-πανωφόρι, του μετά δυσκολίας βαδίσματος και των δαχτύλων με αρθριτικά. Μιλάμε για μια νέα γιαγιά, με άποψη στο ντύσιμο (φορούσε ωραία echarpe -κάπου χάθηκε ο τόνος του πρώτου e- και γήινα χρώματα στο υπόλοιπο σύνολο, που περιελάμβανε κάπα επίσης), είχε μια ησυχία στο βλέμμα και την φωνή και μια ευγένεια αναμεμειγμένη με κούραση και δυσφορία λίγο για την ώρα, λίγο για το αστικό, λίγο για το 'πού βαδίζει ο κόσμος όλος'. 'Έχει σημασία η περιγραφή γιατί όλα οδηγούν κάπου.
         Συνεχίζω με το εγγονάκι που ήταν δεν ήταν 4 χρονών και που είχε τα πιο θλιμμένα και κουρασμένα ματάκια που έχω δει σε παιδάκι που δεν ζει σε συνθήκες πείνας, ένδειας ή πολέμου. Είχε την απόλυτη έκφραση απελπισίας που βροντοφώναζε "αυτό είναι τελικά η ζωή"; Υποψιάζεσαι πως έχει παρατήσει την ζωή από τώρα και έχει στερέψει ήδη από δυνάμεις για τις μελλοντικές μάχες της. Αυτές οι σκέψεις προήλθαν από την θέαση της γλυκύτατα και συγχρόνως σπαρακτικά θλιμμένης εγγόνας.
          Η γιαγιά έπιασε συζήτηση με έναν κύριο δίπλα της και κάπου εν μέσω θορύβου και μπόλικης  σπρωξιάς ξεκίνησε να παραπονιέται για την εκπαίδευση. Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Μια έκφραση κρατώ: "Βάλανε την ρομποτική στα νηπιαγωγεία. Όταν βάζεις την ρομποτική σε τέτοιες ηλικίες, πώς να διδάξεις σ'ένα παιδί την μαγεία του δειλινού, όταν ζει σε τόση ασχήμια"!!!
         Οι Hell's Bells ξεκίνησαν να ηχούν καθότι και διότι...
         Πρώτον, δεν ήξερα ότι η ρομποτική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας, πολύ περισσότερο των νηπίων. Η ιδέα να εξοικειωθώ με τα ρομπότ, σε αυτήν την φάση της ζωής μου, μού φαίνεται από άρρωστη έως άχρηστη (φαντάσου αν ήμουν 4 ετών πόσο άχρηστο θα μου φαινόταν). Η τεχνολογία, άλλωστε, δεν εξελίχθηκε τόσο ραγδαία, όπως έχω παραθέσει σε άλλο κείμενο, ώστε να έχουμε όλοι υπηρέτες ρομπότ, όπως μας έδειχναν αδιαλείπτως ότι θα συμβεί το 2020, όλες οι sci-fi ταινίες των 80's και 90's.
           Δεύτερον, δεν κατάλαβα ποτέ μου γιατί ένα ρομποτοφέρον υπηρετικό προσωπικό, αποτελεί τον φάρο της εξέλιξης του ανθρώπινου πολιτισμού. Ρομποτοειδή σε πολλά μεγέθη και ηλικίες κυκλοφορούν ήδη στους δρόμους, τα πάρκα, τις γειτονιές, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις λαϊκές, τις πολυκατοικίες, τα κρεοπωλεία, τα μανάβικα, τα πολυκαταστήματα και τα ΑΣΤΙΚΑ...φυσικά. Μέχρι στιγμής το πείραμα έχει αποτύχει: Τα ρομποτοειδή είναι τελείως χαζά! Να ελπίζω σε περισσότερη χαζομάρα ως το 2050;
           Τρίτον, να μια γιαγιά που είχε πιο συμπαντικές και αισθαντικές ανησυχίες σε σχέση με το εάν χώρισε το τάδε ζευγάρι της showbiz ή εάν το Νomads είναι καλύτερο ή χειρότερο από το Survivor, καθώς με είχε προϊδεάσει, αλάνθαστα, το όλο στήσιμο, βλέμμα και look της. Στοιχηματίζω πως είναι από εκείνες τις γιαγιάδες που διαβάζει παραμύθια στα εγγόνια της (όχι απαραιτήτως μπροστά από τζάκι) και που προσπαθεί πάση θυσία να δείξει στους απογόνους της κάτι από την λίγη ομορφιά που απομένει γύρω μας.
           Τέταρτον,συνειδητοποίησα για ακόμη μια θλιβερή φορά πως όλα γύρω μας βαδίζουν προς μια αμετάκλητη ασχήμια. Τα κτίρια γίνονται όλο και πιο άσχημα γιατί η αρχιτεκτονική ασχημαίνει. Η μουσική φτωχαίνει κι επομένως ασχημαίνει. Οι άνθρωποι ασχημαίνουν όλο και περισσότερο ψυχικά. Μια άσχημη ψυχή, σημαίνει άσχημο βλέμμα, άσχημο πρόσωπο. Το άσχημο πρόσωπο δεν διορθώνεται με botox και κολλαγονάτα χείλη. Ακόμη δεν έχω ανακαλύψει κάποια ομορφιά στα γνωστά "παπιοειδή" χείλη σε ανθρώπινα πρόσωπα. Οι τέχνες έχουν γίνει γενικώς άσχημες και δυσνόητες. Η καθημερινότητά μας μέσα σε άσχημα διλήμματα και άσχημα αδιέξοδα (όχι πως έχει πέσει στην αντίληψή μου κάποιο αισιόδοξο αδιέξοδο). Η ασχήμια τείνει να γίνει βίωμα και συνήθεια. Η συνήθεια, όμως, δεν μπορεί να εξωραΐσει το άσχημο. Τουλάχιστον όχι στα μάτια όλων. Το άσχημο δεν μπορεί να γίνει όμορφο. Το άσχημο δεν είναι μέτριο. Το άσχημο, είναι απλά άσχημο!
           Πέμπτον, το κοριτσάκι αυτό ήταν τόσο θλιμμένο γιατί έχει ήδη συνειδητοποιήσει την ασχήμια; Γιατί απλά βαριέται το σχολείο με την αναθεματισμένη ρομποτική; Γιατί απλά η ρομποτική ουδόλως το απασχολεί;
           Ευτυχώς που έχει και μια γιαγιά που είναι εκεί για να του δείξει κάτι πολύ σπουδαίο. Λίγη από την ομορφιά...Που σε λίγο θα περάσει στην λήθη...Κι αυτό δεν είναι καθόλου ωραίο...!



Από 'δω ο μαστρο-Θανάσης που μένει στον 3ο. Αειθαλής ο άτιμος! Και κουτσομπόλης!!!! Τίποτα δεν ξεφεύγει από το radar του..

"Αλεξανδρινές φωνές στην οδό Λέψιους"

         Οτιδήποτε περιέχει Αίγυπτο, είναι υπέροχο...Οτιδήποτε περιέχει ελληνικό στοιχείο στην Αίγυπτο, περιβάλλεται από μια γλυκιά, ζεστή ανάμνηση...Οτιδήποτε περιλαμβάνει τον Καβάφη σαν ελληνικό στοιχείο στην Αίγυπτο και συγκεκριμένα στην Αλεξάνδρεια, είναι συγκινητικά δυνατό...
         Αυτή είναι η ιδέα του μυθιστορήματος της Πέρσας Κουμούτση, γεννηθείσα στο Κάιρο και με πολλές διακρίσεις πάνω στο μεταφραστικό της έργο, καθώς μεταφράζει Άραβες συγγραφείς και ποιητές στα Αγγλικά και τα Ελληνικά.
        Το βιβλίο αυτό δεν υπήρχε λόγος να το διακόψω! Έρεε από μόνο του, χωρίς κουραστικές επαναληπτικότητες και πολλά λόγια. Ξετυλίγονται μπροστά μας ιστορίες μιας γειτονιάς, της γειτονιάς του Καβάφη στα τελευταία χρόνια πριν τον θάνατό του, στην οδό Λέψιους, μεταξύ 1930-1933, όπου τίποτα δεν μοιάζει  να είναι ήρεμο και πολλές αλλαγές καραδοκούν να βγουν στην επιφάνεια λόγω της εύθραυστης πολιτικής κατάστασης του Μεσοπολέμου.
         Οι ιστορίες μοιάζουν ξέχωρες κι όμως όλες συνδέονται μεταξύ τους με έναν επίσης εύθραυστο τρόπο. Από τον επιφανή γιατρό που δείχνει να ζει μια τέλεια οικογενειακή ζωή, μέχρι την γλυκύτατη Ιταλίδα που όλοι μακαρίζουν για την ζωή της και λατρεύουν να κατηγορούν, μη κατανοώντας την τρικυμία της ψυχής της και τον βουβό της θρήνο, οι πάντες και τα πάντα σχετίζονται με ένα βαρύ μελαγχολικό πέπλο να τους καλύπτει.
         Λίγοι ήταν αυτοί που συναναστρέφονταν τον Καβάφη, καθώς όλοι ήταν επικριτικοί για τον τρόπο ζωής του. Λίγο ενδιέφερε τον "Ποιητή" η γνώμη των συμπολιτών και ομοεθνών του. Είχε τον δικό του τρόπο ζωής και η κριτική των άλλων δεν τον αφορούσε. Η φήμη του, όμως, είχε ήδη αρχίσει να εξαπλώνεται, φέρνοντας στην πόρτα του σημαντικές προσωπικότητες της εποχής, όπως τον Στρατή Τσίρκα (γεννηθέντα στο Κάιρο), τον Βρετανό Εdward Morgan Forster, τον Ιταλό Giuseppe Ungaretti (γεννηθέντα στην Αλεξάνδρεια), που συνέβαλλε στην διάδοση της ποίησης του Καβάφη στη Ιταλία.
         Στον θάνατό του, όμως, δεν έμεινε κανείς ασυγκίνητος. Τιμητικά το βιβλίο τελειώνει με μερικούς στίχους (επέλεξα να παραθέσω όλο το ποίημα) που, επίσης, τιμητικά απαγγέλθηκαν από τους παρευρισκόμενους για να αποχαιρετήσουν τον "περίεργο αυτόν Ποιητή"...Από το αγαπημένο του ποίημα "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον"...

Σάν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’, ἀκουσθεί
ἀόρατος θίασος νά περνᾶ
μέ μουσικές ἐξαίσιες, μέ φωνές –
τήν τύχη σου πού ἐνδίδει πιά, τά ἔργα σου
πού ἀπέτυχαν, τά σχέδια τῆς ζωῆς σου
πού βγῆκαν ὅλα πλάνες, μή ἀνωφέλετα θρηνήσεις.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.
Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν
ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙
μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,
ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,
τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.   

     Για τον άνθρωπο που "τον καταδίωκε μια παράξενη εμμονή ότι η πόλη αυτή του ανήκει. Μόνον εκείνος ήθελε να την λατρεύει, να την υμνεί, να την απαθανατίζει αλλά και να την επιτιμά, να την επικρίνει, να την αναθεματίζει"

     Την Αλεξάνδρεια που φεύγει...

Papercut - Morning Blues

            Να που η Ελλάδα δεν είναι μόνο ελαφρολαϊκό μπουζούκι. Το μπουζούκι είναι ωραιότατο σαν μονάδα απλώς συνοδεύεται στο σήμερα, από μια κουλτούρα που δεν αντιπροσωπεύει όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας. Οι Έλληνες μπορούν να δημιουργούν με δυνατά συναισθήματα και μα την αλήθεια, τα αποτελέσματα μπορούν να είναι εκπληκτικά, εκρηκτικά, παρασέρνοντας όλα τα συναισθήματά μας να βγουν στην επιφάνεια. Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα προ κάποιων ετών, κάτι πέρα από τυφώνα, με παρέσυρε στο άκουσμά του. Η βροχή, παντρεύτηκε με την μουσική και ξεχύθηκε ένας γλυκός, μελαγχολικός έρωτας! Όσο το ακούω, τόσο βυθίζομαι...Εκεί που θέλω και στα πράγματα ή τις σκέψεις, που επιθυμώ τόσο να βυθιστώ...   

Λατρεύω...

        Φυσικά και ο χρόνος μας είναι συγκεκριμένος και η καθημερινότητά μας πιεσμένη από πολλές πλευρές. Το μόνο που δεν χρειαζόμαστε είναι ατελείωτες ώρες στην κουζίνα που από μόνη της είναι χρονοβόρα σε όλα τα επίπεδα, πριν-κατά την διάρκεια-μετά, οπότε όταν κολλάει ο εγκέφαλος και συγχρόνως βιάζεσαι, συντελείται μια απελπισία, που πάει να πει πως θα ψάξεις γρήγορες συνταγές κι ευτυχώς υπάρχουν ουκ ολίγες! Το καλύτερό μου, όμως, είναι να βλέπω  με πηχαίους τίτλους εύκολες συνταγές για cakes (αυτές δεν θα τις εκτελέσω ουδεπόποτε). Λατρεύω τα γνωστά "Πανεύκολο cake με 4 υλικά", "Πεντανόστιμο cake με 3 υλικά", "Γρήγορο cake με ελάχιστα υλικά που όλοι έχουμε στο σπίτι" (γι'αυτό το τελευταίο μην είσαι καθόλου σίγουρος)!!!
        Δηλώνω ορθά κοφτά πως δεν πρόκειται να "τσιμπήσω". Η μαγκιά φαίνεται στον chef ή οποιονδήποτε που έχει το σκοτεινό βίτσιο της μαγειρικής, που θα ανακαλύψει το cake ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΥΛΙΚΟ! Όποιος τολμάει, λοιπόν, ας αναμετρηθεί με την ιδέα και όχι μόνο θα εκτελέσω την συνταγή, αλλά θα ακολουθήσω αυτόν τον ευφυή τύπο σε ό,τι λογαριασμό στα social media κι αν έχει!

        'Οσοι πιστοί προσέλθετε!

Αυτό θα έχει σίγουρα 8 υλικά, οπότε δεν μας κάνει!

        

Απεχθάνομαι...

       Την "Φρουτοπία". Δεν έχω απολύτως τίποτα με τον Ευγένιο Τριβιζά! Τουναντίον! Έχω μια εξαιρετική γνώμη για το ταλέντο και την ευφυΐα του. Η μεταφορά, όμως, του βιβλίου του σε σειρά στην TV (δεν θέλω σχόλια για την ηλικία και τις εποχές που ήμουν νιάνιαρο), ήταν ό,τι πιο φρικιαστικό μπορούσε να μού συμβεί. Όσο το σκέφτομαι με ακόμη καθαρότερο μυαλό, δεν υπήρχε κάτι που δεν ήταν τρομακτικό σε αυτήν την σειρά. Τα ίδια τα κουκλάκια με μύτες σαν μελιτζάνες και κόκκινα μάγουλα σαν ξαναμμένα από το ποτό, ο τρόπος που κινούνταν, το πώς μιλούσαν, το όλο στήσιμο, το κατατάσσει σε ένα από τα πιο τρομακτικά θεάματα για παιδιά εκείνης της εποχής. Συγχρόνως εμπεριείχε και αρκετές δόσεις μελαγχολίας, οπότε ήρθε και κούμπωσε με όλα τα ανάμεικτα συναισθήματά μου!
       Με "Του Κουτιού τα Παραμύθια" δεν έτρωγα τις ίδιες φρίκες! Μού ερχόντουσαν πιο διασκεδαστικά και βατά, ίσως γιατί δεν ήταν ο Ρούχλας ο κατ'εξοχήν ήρωας που έβλεπα από την αρχή ως το τέλος. Τι να πω;;; Ήταν γραφτό μου ο Πίκος Απίκος και τα λοιπά όντα να αφήσουν σημάδια στην παιδική ψυχούλα μου...Σνιφ, Κλαψ, Λυγμ...Μα πώς τα λέω έτσι;;;; Μα τέτοια λυρικότητα;;;;


Τα ουρλιαχτά μου πότε μπαίνουν;;; Δεν μπορώ να περιμένω άλλο!


Έτσι, τιμής ένεκεν το διάλεξα αυτό...

Μη μου τα κίνητρα τάραττε...

            Καθώς παρακολουθούσα στην ΕΤ3 την εκπομπή Xploration Nation: Earth 2050, έπεσα πάνω σε μια πολύ ειλικρινή κουβέντα που εκστόμισε ένας συμπαθητικότατος κύριος, δημιουργώντας μια έκρηξη σκέψεων στον πολύπαθο νου μου.
            Το επεισόδιο δεν το είδα εξ αρχής, πάντως το θέμα μας ήταν κάτι γλυκύτατες μελισσούλες που τις εκτρέφουν εδώ κι εκεί (στην Αμερική) όπως και στην περιοχή του αεροδρομίου του Houston. Μέσα σε όλα τα άλλα για τα οποία ενημερωθήκαμε, υπήρξε η πληροφορία πως σε αυτήν την προσπάθεια ελέγχου κι εκτροφής των μελισσών, διαλέγονται άτομα που έχουν μόλις αποφυλακιστεί, ώστε να τους δοθεί μια ευκαιρία να επανενταχτούν στην κοινωνία. Στο σημείο αυτό ήρθε και η κουβέντα του εν λόγω κυρίου που πολύ απλά κι ανθρώπινα είπε τα εξής: "Πριν από ένα χρόνο έκανα κάποιες κακές επιλογές και κατέληξα στην φυλακή. 'Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τις μέλισσες κατάλαβα πως πλέον θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω γι'αυτές. Πότε δεν θα είμαι ο ίδιος."
           Συγκινήθηκα τόσο, γιατί απλούστατα ο άνθρωπος είπε κάτι απλό. "Βρήκα κίνητρο". Βρήκε έναν λόγο να ξυπνάει το πρωί, να νιώθει δημιουργικός και χρήσιμος. Εάν είχε νωρίτερα αυτό το κίνητρο, πιθανότατα να μην είχε κάνει τις όποιες κακές επιλογές είπε πως έκανε. Ίσως, όμως, χωρίς τις κακές αυτές επιλογές να μην είχε καταφέρει, μέχρι τώρα, να βρει αυτό το πολυπόθητο κίνητρο. Αυτό το δίλημμα ακόμη δεν το έχω ξεκαθαρίσει στο κεφάλι μου!
           Πηγαίνοντας λίγο πιο πέρα την σκέψη και τις εικόνες του μυαλού μου, αναλογίζομαι πως η κατάθλιψη χτυπάει κόκκινο γιατί ακριβώς οι άνθρωποι ατομικά δεν έχουν κίνητρα.  Κίνητρα δεν είναι τα ατελείωτα posts στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για το πόσο τέλεια περνάει ο καθένας, ούτε οι υποκριτικά "ευτυχισμένες" selfies. Εξαιτίας αυτού μάλιστα η κατάθλιψη και το άγχος εξαπλώνονται με επιδημικές ταχύτητες, μιας κι ο καθένας προσπαθεί να προβάλλει μια φούσκα για την ζωή του ούτως ώστε να μπει "στην μύτη του άλλου" κι έχοντας στο μυαλό του πως "να ορίστε σας έδειξα πόσο μεγάλος είμαι, εσείς είστε μικροί" (εδώ τίθεται το θέμα του κατά πόσο θα "τσιμπήσει" ο άλλος).
           Αυτό, φυσικά, νομίζουν πως εκφράζουν αλλά πάντα θα είναι στην σφαίρα της δικής τους μικροαντίληψης κι όχι απαραιτήτως στο μυαλό κάποιου τρίτου παρατηρητή ή κάποιου που γνωρίζει πολύ καλά την ζωή αυτού του ανθρώπου όταν κλείνουν οι πόρτες του σπιτιού του. Γιατί όταν κλείσουν, καθένας έρχεται αντιμέτωπος με την ζοφερή αλήθεια: Κίνητρο;;;;
           Ναι, ναι, αυτό το ρημάδι σου δίνει την χαρά να ξυπνήσεις γεμάτος ενέργεια το πρωί, να συνεχίσεις έτσι την μέρα σου και κάθε μέρα την συναρπαστικής ζωής σου. Κι όμως! Η ζωή μπορεί να είναι απίθανα συναρπαστική!
           Εν τέλει καταλήγουμε στο ότι τα κίνητρα βρίσκονται πέρα από την οθόνη της τηλεόρασης ή του κινητού. Πέρα από πράγματα που είτε εν γνώσει μας είτε ακούσια αφήσαμε να εισβάλλουν στην ζωή μας. Πέρα από ανθρώπους που επιτρέψαμε να μπουν στην ζωή μας και δεν μας έκαναν καλό και που αργά ή γρήγορα το καταλάβαμε αφήνοντάς τους έξω από την πολύτιμη ζωή, καθημερινότητα και πραγματικότητά μας.
          Αμέσως μετά ο νους πέταξε σε κάποια άλλη σκέψη. Την δύναμη της επιλογής. Είναι πολύ διαφορετικό να σου δίνεται μια επιλογή, το κίνητρο, που είναι θέμα δικό σου αν θα το κρατήσεις και θα το αξιοποιήσεις ή αν θα το πετάξεις στον κάλαθο των αχρήστων και πολύ διαφορετικό να μην σου προσφέρει κανείς, ποτέ, αυτήν την επιλογή. Αυτές τις αντιλήψεις η χώρα μας δεν τις διαθέτει ακόμα. Ένα ενθαρρυντικό βήμα αποτελεί, σίγουρα, η προσπάθεια ένταξης νέων με προβλήματα αυτισμού ή αναπηριών στον χώρο εργασίας. Ιδιωτική, φυσικά, πρωτοβουλία με αξιόλογα αποτελέσματα. Ίσως πολλές ιδιωτικές πρωτοβουλίες να φέρουν κάποια στιγμή ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Περισσότερους χαρούμενους ανθρώπους, περισσότερα κίνητρα...
       
         Χαρούμενοι συνάνθρωποι σημαίνει χαρά και προς εμάς... Ποιος θέλει να βρίζεται με τον διπλανό του με το που ξυπνάει; Ζοχάδες θα υπάρχουν πάντα. Το θέμα είναι να μην καταντήσουμε όλοι έτσι...

         Δύσκολες αποφάσεις...Όχι κι ακατόρθωτες...Να τι μπορεί να καταφέρουν λίγες μελισσούλες...!

Jennifer Donnelly's "These Shallow Graves"

              Η Jennifer Donnelly μάς έγινε γνωστή στην Ελλάδα μέσω της πασίγνωστης "τριανταφυλλένιας" τριλογίας της "Το Τριανταφυλλάκι", "Το Τριαντάφυλλο του Χειμώνα" και "Το 'Άγριο Τριαντάφυλλο", που εξιστορούν την ιστορία τριών αδερφών και την πορεία τους προς αναζήτηση του προσωπικού τους αστεριού μέσα από ένα σωρό δυσκολίες, προβλήματα, διλήμματα, εντός, εκτός κι επί τα αυτά (για να ευθυμήσουμε λιγάκι), οπότε έχουμε έναν τόμο για τον καθένα, ζωή να 'χουν! Καθηλωτικά ήταν και τα τρία  όπως και το εκπληκτικό "Επαναστατημένες Ζωές" που μας ταξιδεύει σε πιο γαλλικά χώματα και μας διηγείται την πτώση και την άνοδο μιας έφηβης που προσπαθεί να αυτοτιμωρηθεί για μια λάθος στιγμή που κόστισε την ζωή του αδερφού της. Κι αυτό το βιβλίο έφυγε μονοκοπανιά, σφηνάκι που λέμε! Έχουμε επίσης "Το Βόρειο Σέλλας" που την είχε την καταθλιψούλα του, να μην είμαι αχάριστη, αλλά άξιζε τον κόπο. Τώρα μάλιστα που το ανασύρω από την μνήμη μου, καθώς το διάβασα πέρσι τέτοια εποχή, δεν υπήρχε μια σελίδα με κάτι ευχάριστο. Παρόλ' αυτά έδεσε υπέροχα ένα πραγματικό γεγονός με την φανταστική ιστορία που ήθελε να διαβάσουμε σαν περίεργοι αναγνώστες που είμαστε!
             Ερχόμαστε, όμως, στο δια ταύτα και να ξεκαθαρίσω πως επέλεξα τον πρωτότυπο τίτλο γιατί αυτός ταιριάζει με την πλοκή του έργου κι όχι "Η Γέφυρα των Μυστικών" όπως μεταφράστηκε στην γλώσσα μας. Ας το πούμε δική μου παραξενιά, γιατί ναι μεν έχουμε μυστικά, αλλά δεν έχουμε μια γέφυρα για πρωταγωνίστρια απλώς και μόνο επειδή εξελίσσεται η ιστορία μας στην Νέα Υόρκη. Τέλοσπάντων δεν θα τα χαλάσουμε στις λέξεις, το θέμα πάντως είναι πως άπαξ κι ένας τάφος είναι ρηχός, τα μυστικά θα αποκαλυφθούν sooner or later, για αυτό είμαστε όλοι μας σίγουροι!
             Έχουμε και λέμε: Ηρωίδα μας είναι η 17χρονη Josephine Montfort σε μια Αμερικανική κοινωνία του 1890 που η τύχη κάθε κοπέλας και μάλιστα ευγενούς, γνωστής και πλουσίας οικογενείας, είναι να κάνει έναν γάμο με κάποιον χλιαρό βουτυρομπεμπέ, να αποκτήσει κληρονόμους για να διαιωνιστούν τα πλούτη -κι εγώ να προσθέσω, να κατασπαταληθούν από χαραμοφάηδες απογόνους-. Η Jo μας, λοιπόν, δεν το θέλει αυτό και μπράβο της, καθώς όνειρό της είναι να γίνει μια μέρα δημοσιογράφος, πράγμα ανεπίτρεπτο και σκανδαλώδες για τα στερεότυπα της εποχής.
             Ένα βράδυ, λοιπόν, δολοφονείται ο πατέρας της και ζιζάνιο εκ φύσεως, αποφασίζει να ανακαλύψει την αλήθεια, μαζί με την βοήθεια ενός δημοσιογράφου, ονόματι Eddie Gallagher, που θα τα κάνουν και γυαλιά καρφιά και αναμεταξύ των, αλλά σημασία έχει ο ιερός σκοπός. Η εύρεση της αλήθειας. Από εκεί και πέρα ζωντανοί και νεκροί θα μιλήσουν και αυτά που έχουν να πουν δεν είναι καθόλου, μα καθόλου ευχάριστα! Το μαχαίρι θα μπει στο κόκαλο, η αλήθεια θα λάμψει εκτυφλωτικά κι όλα αυτά από μια εξαίσια περιγραφή των σαλονιών και των αλωνιών μιας κοινωνίας με πολλές αγκυλώσεις που ισχύουν και μας ταλαιπωρούν μέχρι σήμερα πανανθρωπίνως!
            Ένα βιβλίο που αξίζει, αναμφισβήτητα, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα και που σίγουρα θα το ευχαριστηθείτε αν το επιλέξετε για ανάγνωση!

Albert Buss - Al Andalus

         Μαγδαληνούλες όλου του κόσμου Χρόνια μας Πολλά, Καλά, Υγιή και Ευτυχή. Σε όποια εκδοχή κι αν είναι αυτό το όνομα είναι γλυκύτατο κι όμορφο, οπότε εύχομαι διεθνώς σε κάθε Madeleine, Magdalena ή όπως αλλιώς Happy Name Day! Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην πολυαγαπημένη μας δασκάλα Oriental που μας σύστησε αυτό το κομμάτι, όπως και την πιο fusion εκδοχή του orientlal με flamenco. Το κομμάτι αποδείχθηκε υπέρ-αγαπημένο και γι'αυτό το επέλεξα για την σημερινή μέρα παρόλο που η λίστα με τα αγαπημένα χάνεται στο άπειρο καθώς δεν έχει τελειωμό!

Τυχαίες Απορίες (part 8)

       Μπορεί να είναι καλοκαιράκι και να νεκρώνει από λίγο έως πολύ η ικανότητα σκέψης και αντίληψης, οι απορίες, όμως, δεν παύουν να είναι απορίες όσο βλακώδεις κι αν είναι, επομένως έχουμε και λέμε:
       Απορία Νο1: Γιατί αποτελεί παιδικό όνειρο-επάγγελμα, στα αγοράκια, ο αστροναύτης; Να υποθέσω ότι φαντάζει φαντασμαγορικά ασύλληπτο; Εξωπραγματικό; Κοσμογονικό; Χαώδες; Και πάλι, είναι σε θέση ένα παιδάκι να αντιληφθεί κάτι τόσο πέρα από τα συνηθισμένα; Εκτός κι αν εξιτάρεται από την στολή και από τον τρόπο που ουσιαστικά πετάνε οι αστροναύτες λόγω έλλειψης βαρύτητας. Την απάντηση "ποδοσφαιριστής" την καταλαβαίνω. Είναι μπάλα, γήπεδο, άθλημα, μπορεί να έχει και κάποια προσωπικά ινδάλματα. Οδηγός Formula1 το κατανοώ εξίσου. Αυτοκίνητα, ταχύτητα, άνοιγμα champagne στο τέλος. Όλα αυτά είναι πιο απτά! Αυτός ο αστροναύτης με απασχολεί εδώ και χρόνια! Χρειάζομαι βοήθεια!
       Απορία Νο2: Γιατί ο άνθρωπος πάτησε μια φορά στο φεγγάρι κι έξω από την πόρτα; Πάτησε σε εποχές που τεχνολογικά ήταν πιο δύσκολο και κολλάει στο τώρα; Δεν πιστεύω ότι είναι οικονομικό το ζήτημα. Το εγχείρημα δεν ήταν ούτε τότε φθηνό. Οι ποδοσφαιρικές ομάδες ξοδεύουν πολλά περισσότερα για μεταγραφές παικτών. Στο σήμερα θα οφείλαμε να έχουμε εξελιχθεί τόσο ώστε να έχουμε εβδομαδιαίως βαν που θα φεύγουν για φεγγάρι. " Πού θα πας φέτος διακοπές"- "Α, φέτος έχουμε κλείσει θέση για φεγγάρι! Μοναδική εμπειρία, θα επιτρέπονται κάμερες και φωτογραφικές, οπότε θα σου φέρω υλικό". Τουτέστιν θα έπρεπε να είχε εξελιχθεί σε εξωτικό προορισμό διακοπών και, γιατί όχι, να αναθέσουν την ανοικοδόμηση σε Έλληνες, να χτίσουν κάθε εκατοστό του φεγγαριού με κακόγουστα κτίρια και στις πυλωτές να δοθούν άδειες για βενζινάδικα, να ανατινάξουμε και το φεγγάρι να ησυχάσουμε...! Χμ, food for thought...
       Απορία Νο3: Από τα αγαπημένα παιχνίδια στα οποία ανέβαινα μικρή στο λούνα παρκ και θα μπορούσα και τώρα να ανέβω με μεγάλη μου χαρά, ήταν και είναι η 'μπαλαρίνα'! Γιατί, όμως, η 'μπαλαρίνα'  λέγεται πράγματι έτσι ενώ δεν μοιάζει σε τίποτα με μπαλαρίνα;;;; Με σπανιόλα χορεύτρια, ναι! Με χορεύτρια 'καν-καν', ναι! Αυτό είναι! 'Καν-Καν' έπρεπε να το λέμε. Γιατί και πώς επικράτησε η ονομασία 'μπαλαρίνα'; Τι παρασκήνιο υπάρχει; Εγώ πότε θα το μάθω; Ζητάω και πάλι βοήθεια!
      Φεγγαροχτυπημένες και διαστημόπληκτες απορίες μεν καμιά απορία δεν είναι προς χλευασμό δε!

That's all folks!!! See you around! Πάω να δροσιστώ η γυναίκα!

Το όνειρο κάθε πιτσιρικά σε εικόνες....

Άπλα για χτίσιμο...Η χαρά του εργολάβου!


Tην λες μπαλαρίνα τώρα αυτήν; Εγώ αλλιώς τα έχω ταξινομημένα στο μυαλό μου!

Αχ, Flamenco Flamenco, γιατί να είσαι τόσο ωραίο Flamenco...!

       Με ιδιαίτερη χαρά  παρακολούθησα την Τετάρτη 28-06, το Ισπανικό μπαλέτο "Bravo Flamenco", του οποίου διευθυντής και χορογράφος είναι ο Juan Antonio de los Reyes. 'Ότι δεν τον γνώριζα, δεν τον γνώριζα αλλά να είναι καλά το Διαδίκτυο που βρίσκεις τα πάντα. Μεγάλη η ιστορία του, χορεύει εδώ και δεκαετίες ολόκληρες, δίνει παραστάσεις σε όλο τον κόσμο και κάνει άλλα τόσα workshops παγκοσμίως.
       Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, τρεις ήταν οι παραστάσεις που δόθηκαν στην Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Κήπου. Το θέατρο αυτό μού αρέσει ιδιαιτέρως γιατί είναι συμμαζεμένο κι ενώ βρίσκεται στην καρδιά της πόλης, ουσιαστικά αφήνεις εκτός τα πάντα. Την κίνηση, τα φανάρια, τις κόρνες -για τις σειρήνες κάποιου ασθενοφόρου ή αστυνομικού οχήματος, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Κάτι θα ακούσεις αλλά χωρίς να αποσπαστεί τραγικά η προσοχή σου από αυτό που βλέπεις-. Εκείνη την βραδιά είχε ένα πολύ όμορφο φεγγάρι κι έναν εξίσου μαγευτικό ουρανό και φυσικά αρκετή ζέστη για να νιώθεις αρκετά κολλώδης, κάτι που δεν με ξετρελαίνει πολύ αυτήν την εποχή. Αυτό, όμως, είναι πταίσμα.
       Η παράσταση ξεκίνησε γύρω στις 9.25 και το μοναδικό διάλειμμα, ήρθε στις 10.05. Στην αρχή παραξενεύτηκα γιατί θεώρησα πως η διάρκειά της θα είναι μάλλον σύντομη. Μέγα λάθος!!! Το πρώτο μέρος ήταν απλά η προθέρμανση καθώς στο δεύτερο τα έδωσαν όλα. Δεν ήταν μόνο οι ομαδικές χορογραφίες αλλά και οι solo που έχυσαν τόσο ιδρώτα και έδωσαν ρέστα...έτσι απλά. Σαν να μην χόρευαν αλλά πετούσαν.
       Δεν ήταν μόνο η δύναμη του χορού. Ήταν και η ζωντανή μουσική που συνόδεψε σχεδόν όλες τις χορογραφίες. Ο κιθαρίστας ήταν αυτό που λέμε gitano corazon (sorry αλλά έχω ένσημα από την εργασία μου πάνω σε τόσες λατινοαμερικάνικες σαπουνόπερες). H τραγουδίστρια απλά ανατριχιαστική. Τι φωνή, τι εκφραστικότητα, επίσης με ωραίες flamenco ικανότητες, τις οποίες κάποια στιγμή ξεδίπλωσε γι' αυτό είμαι σε θέση να το πω. Ο τρίτος της μουσικής κομπανίας ήταν πιο ήπιων τόνων αλλά πάντα με εξαιρετική διάθεση και χαμόγελο!
       Εναλλασσόμενα κοστούμια, χρώματα, σχέδια, απίστευτη δύναμη και ταχύτητα στο σώμα και φυσικά στα πόδια. Δεν γνωρίζω flamenco. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι θα ήθελα να σηκωθώ να χορέψω χωρίς τεχνική, χωρίς γνώσεις απλά με την ίδια χαρά που είχαν όλοι οι χορευτές! Την χαρά και το πάθος μπορούσαν πανεύκολα να σου τα μεταδώσουν!
       Να πω κι ένα συγχαρητήρια σε μια κοπελίτσα που, απ'όσο κατάλαβα, μπορεί να ήταν η παρθενική της εμφάνιση σε περιοδεία, γιατί στις ομαδικές χορογραφίες κοιτούσε να δει τι κάνουν οι διπλανές της, κοιτούσε αρκετά στο έδαφος αλλά μόλις έφτασε η στιγμή που χόρευε ολομόναχη μεταμορφωνόταν σε κύκνο και δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από καμιά άλλη χορεύτρια.
       Είθε να βλέπουμε περισσότερα τέτοια θεάματα, κουλτούρες, χορούς, μουσικές...! Οι ορίζοντές μας πρέπει πάντα να ανοίγουν μπροστά μας...!

Η εικονιζόμενη είναι η Soledad Gomez, βαρύ πυροβολικό και παλιά καραβάνα του μπαλέτου που έδωσε κάτι πέρα από την ψυχή της στην σκηνή!


       

Για μια χούφτα κουκλάκια.....!

      Προβληματίζομαι η γυναίκα με όλ'αυτά που ακούω γύρω μου...Το σκεπτικό των ανθρώπων έχει αλλάξει! Κάτι δεν πάει καλά στις σκέψεις, τα κίνητρα των σκέψεων και πολλές φορές δεν υπάρχει καν κάποιο σπουδαίο κίνητρο. Πολλές κουβέντες εκσφενδονίζονται απλά για να εκσφενδονίζονται κι όποιος επιβιώσει ΕΥΓΕ! Για τους υπόλοιπους δεν θα μπορέσουμε! Το αστικό λεωφορείο αποτελεί με διαφορά τον κατ'εξοχήν χώρο εκτροφής παρανοϊκών συζητήσεων. Γενικώς επιβιβάζεται κι αποβιβάζεται μια παράνοια που όσο πάει και χειροτερεύει (ω, ναι, ναι, υπάρχει και η δημιουργική παράνοια που έχει όμορφα αποτελέσματα. Εδώ μιλάμε για κακή!)...Κι όποιος αντέξει, άντεξε...
      Ευρισκόμενη , λοιπόν, εντός αστικού άκουγα δυο πιτσιρίκες να μιλάνε περί πολλών ακατάληπτων πραγμάτων (λογικό αφού μιλούσαν για μια δική τους πραγματικότητα) και κάποια στιγμή η μια είπε στην άλλη τα εξής ακόμα πιο ακατάληπτα: "Αν έμπαινα κάποια στιγμή σπίτι σου να σε κλέψω, ξέρεις τι θα σου έκλεβα; Τα κουκλάκια voodoo που έχεις"!!!!!!
      Εκείνη την στιγμή άρχισα να δαγκώνομαι, στην αδέξια παιδιάστικη προσπάθειά μου να κρύψω τον γέλωτα που ήταν στα πρόθυρα ξεσπάσματος, ακούγοντας νοητικά την μουσική του 'Εξορκιστή". Το πρόβλημα είναι ποια από τις τρεις χρειαζόταν περισσότερο τον εξορκισμό. Εγώ, η άμοιρη με τα ανέμελα ώτα, η εν δυνάμει κλέφτρα ή η voodoo-ασκούσα που μπορεί να έχει ξεπαστρέψει ουκ ολίγους μέχρι τώρα;;;;
      Κατά πρώτον και κυριότερο, για ποιο λόγο να μπεις στην διαδικασία να κάνεις διάρρηξη; Φίλη σου είναι, μπορείς να της τα ζητήσεις για κάποιο διάστημα και να ξεχαρμανιάσεις λίγο. Κατά δεύτερον, στην περίπτωση που δεν στα δανείσει για να μην μείνει χωρίς εξοπλισμό για κάποιο σεβαστό διάστημα (κι εγώ είμαι περίεργη με κάποια συγκεκριμένα αντικείμενα που δεν τα αποχωρίζομαι), στην εποχή του Διαδικτύου ζούμε. Μπορείς κάλλιστα να παραγγείλλεις τα δικά σου. Βρίθουν τα sites από τέτοια αντικείμενα, so what's the big deal??? Κατά τρίτον, θα την κάνεις που θα την κάνεις την διάρρηξη, να μην οργανωθείς λίγο; Έτσι μπακαλίστικα θα την βγάλεις; Πού είναι το αλατοπίπερο στην ζωή σου; Θα την ζήσεις την αναθεματισμένη την περιπέτεια! Κάνε την τουλάχιστον σωστά! Κατά τέταρτον, πώς σου ήρθε αυτή η ιδέα να την εκστομίσεις κιόλας; Κατά πέμπτον, η φίλη ξέσπασε στα γέλια σαν να της ανακοίνωσε κάτι πολύ απλό τύπου "Σήμερα θα φάμε φασόλια για να τυμπανιστούμε λίγο" Κατά έκτον, φίλες είστε εσείς ή οι αδελφοί Dalton καταζητούμενες η μεν για εξολόθρευση ανθρώπων με αδιαφανείς διαδικασίες και η δε για τζαμπατζοκλέφτρα;
      Εν τέλει, τι ήθελε να πει ο ποιητής; Γιατί ειπώθηκε όλο αυτό; Τελικά αν ήμουν η φίλη με τα κουκλάκια θα φλέρταρα με την ιδέα να κάνω voodoo στην φίλη μου; Θα τσιμέντωνα από εκείνη την στιγμή κι έπειτα την πόρτα μου; Θα την ξαναέβαζα σπίτι μου μετά την αποκάλυψη; Μήπως να μην είχα εξαρχής τέτοια κουκλάκια; Μήπως χρειάζομαι μουρουνέλαιο γιατί καίω κι εγώ τα λαμπάκια μου, όπως λέει η διαφήμιση;

Αν φτάσει κάτι στα αυτιά μου από το ημερήσιο αστυνομικό δελτίο, δεν θα εκπλαγώ...

 

ishvari lost in love

       Νέος ακουστικός και μεγάλος έρωτας με αυτό το κομμάτι εξ Ινδίας. Δεν είναι απαραίτητο να χαθείς στην αγάπη.  Επιβάλλεται, όμως, να χαθείς στις νότες και τις εικόνες που δημιουργούνται αυτομάτως και αβίαστα κάπου μεταξύ Γαίας, Υδάτων, Ανατολής και Δύσης του Ηλίου...

Μπορώ να εκνευριστώ! Πάμε στοίχημα;;;

         Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μου...Από τις πολλές τις σκέψεις στο τέλος πνίγομαι...Πριν το τελικό "μπαμ" συνειδητοποιώ και πάλι το απλό...Έτσι ήταν και έτσι θα είναι...Μην το παίρνεις τόσο βαριά...
         Και κάπως έτσι συνηθίζεις στο μικρό άδικο....
         Για να είσαι έτοιμος να δεχτείς το μεγάλο άδικο χωρίς να σου κάνει αίσθηση...

   
         Επιλέγουμε συνήθως ένα κεντρικότατο καφέ, για να πιούμε -τι άλλο- τον καφέ μας (φοβερά τα συνδύασα!), κυρίως επειδή απαγορεύεται το τσιγάρο στον επάνω όροφο. Για τους καπνίζοντες έχει απλωσιά έξω και τέτοιες μέρες που είναι χαρά Θεού και χτυπάει τόσο αναζωογονητικά  ο ήλιος, δεν υπάρχει καλύτερο τρίπτυχο από 'καλοκαιρία-καφές-τσιγαράκι'.
         Το τσιγάρο το ξεκίνησα πολύ στο χαλαρό αλλά το έκοψα πολύ συνειδητά και πολύ συνειδητά το αποφεύγω στην καθημερινότητά μου. Άλλωστε δεν έχω παράπονο. Εισπνέω τοξικά, τρώω τοξικά, πίνω τοξικά, επομένως δεν χρειάζομαι το τσιγάρο κανενός. Εσύ που το επιλέγεις κάνεις πολύ καλά αλλά είναι ΔΙΚΗ ΣΟΥ επιλογή και παρόλ'αυτά με υποχρεώνεις να τραβηχτώ στον βόθρο μαζί σου επειδή έτσι απλά..."σου κάπνισε".
        Ναι, έχω κάνει την παραχώρηση και την υποχώρηση να ικανοποιηθεί η ανάγκη του καπνιστή για τσιγάρο, τουτέστιν να βρεθώ σε χώρους καπνιζόντων, να εισπνεύσω καταναγκαστικά άφθονο καπνό και την άλλη μέρα να τρέχουν μαύρα υγρά φυσώντας την μύτη μου, να βρωμοκοπάω ελεεινή τσιγαρίλα στα μαλλιά και τα ρούχα και κάποια στιγμή να αντιλαμβάνομαι κάτι πολύ απλό: Ποτέ κανένας καπνιστής και, υποτίθεται φίλος, δεν έχει κάνει την παραχώρηση να σεβαστεί εμένα, κάνοντας την απλή ανθρώπινη κίνηση να μην καπνίσει τα κέρατά του όταν είμαστε μαζί αλλά να επιλέξει να κάνει πολύ λιγότερα βγαίνοντας για λίγο έξω. Έτσι απλά, λοιπόν, σαλτάρω με την σειρά μου κι αποφασίζω να βάλω όρια και να κανονίζω εγώ τι θα κάνω και μέχρι πού θα το φτάσω, γιατί έτσι το θέλω και το κυριότερο; Μπορώ...
        Για να επανέλθω στο καφέ που μου κάνει την τιμή να μην επιτρέπει στον συγκεκριμένο χώρο τσιγάρο και γι'αυτό το τιμώ, ήρθα κατά μέτωπο με την τζάμπα μαγκιά και την αγραμματίλα που μας χαρακτηρίζει σαν λαό, γιατί σαν σύνολο, μπορούμε και έχουμε την διάθεση να είμαστε αλαζονικά βόδια. Ανεβαίνοντας ανέμελη και περιχαρής, οσφράνθηκα την βαριά μυρωδιά του τσιγάρου σε έναν χώρο που δεν μπορεί να αεριστεί εύκολα κι όλα'αυτά για την αφεντιά ενός θεριακλή. Αφού τσατίστηκα μέχρι εκεί που δεν πάει και δεν άντεξα να κρατήσω το στοματάκι μου κλειστό, πήρα τον άντρα μου (ο οποίος είναι πολύ χειρότερος και απόλυτος με αυτό το ζήτημα), να κατεβούμε στον κάτω όροφο που αν μη τι άλλο είχε ανοιχτές πόρτες και έμπαινε καθαρότερος αέρας.
       Αυτό που με τσάτισε όμως δεν ήταν η συμπεριφορά αυτή καθεαυτή αλλά το γεγονός ότι ο τσιγαραναύτης ήταν μέλος μιας μεγάλης παρέας που μέλος της ήταν πολιτική φυσιογνωμία της πόλης, που ΑΝ ΉΘΕΛΕ θα μπορούσε κάλλιστα να εμποδίσει την όλη πράξη λέγοντάς του να πάει για λίγο έξω. Όχι δεν έχω την ψευδαίσθηση πως οι νομοθέτες πρέπει να τηρούν τις νομοθεσίες τους, γιατί είναι οι πρώτοι που θα τις αθετήσουν. Απαιτώ, έστω και υποκριτικά όμως, να κρατήσουν κάποια προσχήματα, σε κάτι τόσο γελοία εφαρμόσιμο. Τελικά ούτε στην υποκρισία δεν τα καταφέρνουμε...;;!!
       Κι έρχομαι τώρα στο δεύτερο σκέλος του εκνευρισμού μου, που είναι η πολιτική του καταστήματος. Είμαι σίγουρη πως αν εγώ, που είμαι άσημη και μη πολιτικό πρόσωπο, άναβα τσιγάρο σε χώρο με αυτόν τον κανονισμό, δεν υπήρχε περίπτωση  να μην επέλθει η λογική παρατήρηση ή επίπληξη. Στην περίπτωση που προανέφερα, όμως;;;; Όχι μόνον δεν συνέβη τίποτα τέτοιο, αλλά αν ήθελαν θα μπορούσαν να καπνίσουν όλοι της παρέας, ανεξαιρέτως.
       Ισονομία;;;;; Τι είναι ακριβώς αυτό;;;; Φίλε μου, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο...
       Δικαιοσύνη;;;;;Τι είναι ακριβώς αυτό;;;; Φίλε μου, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο....

Είναι που απλά μού λείπουν κάτι τέτοιες αξίες. Ε, ναι...Θέλω η γυναίκα του Καίσαρα και ο Καίσαρας και ο Νέρωνας και ο Μέγας Κωνσταντίνος να μην είναι μόνον αλλά και να φαίνονται...Έτσι απλά!
   
Γιατί όσο μεγαλώνω η υπομονή μου γίνεται πιο εύθραυστη και οι απαιτήσεις μου πιο συγκεκριμένες...

Η δική μου κρίση πάει ρολόι!

      Πόσο φτηνιάρικα επικίνδυνη μπορεί να γίνει μια ήδη τραγική πληροφορία; Η απάντηση είναι "όσο πάει, μέχρι να βρει πάτο στο πηγάδι της βλακείας, που για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν έχει πάτο"! Η αφορμή Νο1; Η είδηση, προ εβδομάδων,  πως ένα 16χρονο κορίτσι εξέπνευσε στην τάξη εν ώρα διαλείμματος χωρίς κάποια εμφανή προειδοποιητικά συμπτώματα. Αφού λοιπόν η δημοσιογράφος προλόγισε το θέμα, πριν πέσει το βίντεο είπε σαν τελευταία λόγια "...και επρόκειτο για πολύ καλή μαθήτρια"!!!!!!!!!!
      What the hell was that? Ξαφνικά τσιτώθηκαν όλες οι φλέβες, οι αρτηρίες, οι νευρώνες μου, με την απίστευτη αγραμματίλα που μας δέρνει ακόμα σαν έθνος και δυστυχώς αυτό έτσι θα πάει, δεν υπάρχει θεραπεία. Άντε και πες,  ρε φιλενάδα, ότι δεν ήταν δυνατή μαθήτρια και δεν τα έσταζε στα φροντιστήρια! Θα λέγαμε τι καλά που πέθανε, δεν της άξιζε η ζωή; Ή μήπως η στενοχώρια είναι παραπάνω επειδή απλά ήταν "και καλή μαθήτρια" άρα το πλήγμα μεγαλύτερο; Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να ερμηνεύσω τι στο καλό προσέδωσε αυτή η πανάχρηστη και αθλιοτάτη πληροφορία.
       Πάνω απ'όλα την θεώρησα μια επικίνδυνη πληροφορία, που ο μέσος θεατής δεν θα κάτσει να την επεξεργαστεί, αλλά υποσυνείδητα θα την ενστερνιστεί. Να, λοιπόν, πώς ξεκινάνε οι κατατάξεις, οι διαχωρισμοί, οι κατηγοριοποιήσεις από μικρή ηλικία. Εσύ είσαι καλός, εσύ κακός μαθητής. Εσύ χοντρός, εσύ αδύνατος. Εσύ φοράς γυαλιά, εσύ όχι. Όλοι ζήσαμε τις διακρίσεις στο σχολείο από δασκάλους, καθηγητές και συμμαθητές (για να είμαστε έτοιμοι για την έξω κοινωνία;!). Τα παιδιά, μάλιστα, είναι τρομακτικά σκληρά μεταξύ τους, δίχως έλεος και οίκτο για το πιο αδύναμο ή ευαίσθητο παιδάκι της τάξης.
      Ο δηθενισμός και η αρχοντοχωριατίλα σε αυτήν την χώρα περισσεύει και με το παραπάνω. Έχουμε μπόλικες δόσεις από αυτά, που μπορούμε να δανείσουμε σε όλα τα μήκη και πλάτη της Υφηλίου, έτσι για να ενισχύεται το υφάκι και το δυσκοίλιον του χαρακτήρος, κάθε πικραμένου 'λόγια να 'χαμε να λέμε".
      Και πάνω που πίστευα πως έχω συνέλθει από το χαστούκι, ήρθε προ ημερών και η τελική μπουνιά που θα έβγαζε nock out και τον Rocky Balboa. H αφορμή Νο2 ήταν το φρικτό ατύχημα με την Porsche και γενικώς δεν επιθυμώ να επαναλάβω τις χιλιοεπαναλαμβανόμενες πληροφορίες. Ειπώθηκαν τόσα πολλά, όμως, είναι κάποιες κουβέντες που με στοίχειωσαν.
      Έτερη δημοσιογράφος, θέλοντας να προσδώσει περισσότερη θλίψη και πόνο ξεστόμισε τα εξής για το άλλο παιδί, συνοδηγό του μοιραίου αυτοκινήτου: ...γιος επιστημόνων, καθημερινά οι γονείς του σώζουν ανθρώπινες ζωές...". Πες πως είμαι καλόπιστη και προσπαθώ να μπω στο μυαλό της για να ανακαλύψω την τραγική ειρωνεία. Λυπάμαι, όσο κι αν με πίεσα δεν τα κατάφερα. Την βρήκα μια ακόμα υπερφίαλη δήλωση. Και πες πως ήταν γιος γαιοκτήμονα του Θεσσαλικού κάμπου. Χωράφια αλλά χρήμα. Εκεί πώς ακριβώς θα διατυπωνόταν η τραγική ειρωνεία; Γιατί οι γαιοκτήμονες δεν θεωρούνται επιστήμονες κι ούτε σώζουν ζωές απ'όσο γνωρίζω.
      Τελικά αυτό είναι το πρόβλημά μας; Η εικόνα μας; Η διατήρηση του status quo; Μού έκανε απίστευτη εντύπωση το πώς έσπευσαν όλοι να μιλήσουν για την ταπεινότητα του νεαρού οδηγού, τονίζοντας πως δεν χρησιμοποιούσε το όνομά του για να ανοίξουν πόρτες και χρησιμοποιούσε τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για τις μετακινήσεις του. Σε τελική ανάλυση και τι έγινε εάν χρησιμοποιούσε το όνομά του; Εδώ σε ξεχασμένες επαρχίες, χρησιμοποιείται ακόμη η ευτράπελη έκφραση "Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;" Όσοι μεγαλώσαμε σε επαρχίες, γνωρίζουμε πολύ καλά την ρύση "στους τυφλούς, ο μονόφθαλμος"! Άμα έχεις ατού το επίθετό σου, δεν είναι ποινικό αδίκημα να το χρησιμοποιήσεις. Και γιατί αποτελεί εξέχουσα είδηση το ότι χρησιμοποιούσε τα ΜΜΜ; Είτε τα χρησιμοποιούσε, είτε όχι, αυτό δεν απασχολεί κανέναν. Οι περισσότεροι πήραμε τα διπλώματα για να αποφεύγουμε την ταλαιπωρία των ΜΜΜ. Αυτά όλα είναι που έχουν σημασία ή το τελικό αποτέλεσμα;
     Μπορώ να καταλάβω την όλη προσπάθεια για την δημιουργία ενός συγκεκριμένου profile αλλά δεν μπορώ να την δικαιολογήσω. Τίποτα από αυτήν την σαχλαμαρολογία που προανέφερα δεν μπορώ να δικαιολογήσω.
     Το πρόβλημα στον εγκέφαλο, είμαι βεβαία, πως δεν το έχω εγώ...

Απεχθάνομαι...

        Την προσφώνηση "κορίτσι", στις εξής απεχθείς εκφράσεις: "Γεια σου κορίτσι;", "Τι κάνεις κορίτσι;", "Πού είσαι κορίτσι;". Έχω μια αμυδρή εντύπωση πως γνωρίζω ότι είμαι κορίτσι κι εδώ που τα λέμε είμαι βεβαία ότι είμαι κορίτσι. Εάν ήμουν κάμπια προφανώς θα με ρωτούσαν "τι κάνεις κάμπια;". Ή μάλλον κανείς δεν θα με ρωτούσε τίποτα γιατί απλούστατα ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΚΑΜΠΙΑ, με ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΚΑΜΠΙΑΣ και ΔΕΝ θα μπορούσα να ΣΥΝΟΜΙΛΗΣΩ με ΚΑΝΕΝΑΝ!!!!!!! Η βάφτισή μου τελέσθηκε για να έχω όνομα κι ακόμα καλύτερα ονόματα , γιατί είμαστε πολύ large με την ονοματολογία στην οικογένεια και καλό θα ήταν οι γνωρίζοντες να με αποκαλούν με το όνομά μου ή να μην λένε τίποτα. Ένα "γεια σου" είναι αρκετό. Το ίδιο ισχύει και για τους αγνώστους. Λυπάμαι αλλά την θεωρώ απρόσωπη, άστοχη και τυπικά ψυχρή προσφώνηση. Καθόλου του γούστου μου...

Ολόκληρο γουρουνάκι κι έχει όνομα! Κι εγώ θα είμαι απλά "κορίτσι";;;;;; Δεν 'σφάξαν!

Λατρεύω...

       Το πιπέρι. Κόκκινο, μαύρο, πορτοκαλί, άσπρο, πράσινο, δεν με ενοχλεί, αρκεί να είναι πιπέρι! Είναι αυτή η αψιά του μυρωδιά και γεύση που το καθιστά ακαταμάχητο για την όσφρηση και προκλητικό για την γλώσσα! Το επιλέγω για τα πάντα. Είναι δυστύχημα που δεν μπαίνει στα γλυκά, αλλά δεν με πειράζει! Βολεύομαι στην πίτσα, τις σούπες, τα μακαρόνια, τα γεμιστά, τα ψητά, το κακάο ή το τσάι και οπουδήποτε μου υπαγορεύουν οι αισθήσεις. Στον καφέ δεν το έχω δοκιμάσει ακόμα, γιατί είναι μια άλλη ξεχωριστή λατρεία, οπότε δεν έχω τολμήσει να παντρέψω δυο λατρείες μαζί. Μπορεί να ισούται με απέχθεια κι αυτό θα μου στοιχίσει τρομερά. Ας είναι...

Τα σκέφτομαι σε έναν ωραίο μύλο και ήδη νιώθω την μυρωδιά να ξεχύνεται...

Και εγένετο...κουλουβάχατα!

     Η Ελλάδα δεν αντέχει στο αναπάντεχο! Δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω, έπειτα από αυτό το κύμα κακοκαιρίας. Νομίζω ότι δεν θα πρέπει να μιλάμε για κύμα χιονιά, χαμηλών θερμοκρασιών και ψύχους. Μιλάμε για κύμα ανευθυνότητας, απογύμνωσης των δομών, προχειρότητας. Ναι, η προχειρότητα είναι το βασικό χαρακτηριστικό μας στα πάντα.
     Είναι που τα τρομολαγνικά δελτία ανέκαθεν αρέσκονταν στον πανικό. Είναι τα δελτία καιρού που πολύ συχνά πέφτουν έξω. Είναι το δικό μας κλασικό "έλα μωρέ θα περάσει-τι μπορεί να συμβεί". Είναι που γενικώς ποτέ δεν έχουμε plan b ή c γιατί δεν υπάρχει λόγος να έχουμε καν a.
    Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως κάθε χρόνο στην Βρετανία, την Ελβετία, την Ουγγαρία, την Πολωνία, την Γερμανία, την Γαλλία, τρυπάνε λέβητες και σωληνώσεις, σκάνε καλοριφέρ, πλημμυρίζουν υπόγεια και ανώγεια σπιτιών, καταστημάτων και σχολείων και τρέχουν πανικόβλητοι οι υδραυλικοί. Στην Φινλανδία, απ' 'όσο με πληροφόρησαν, έχουν ειδικά συστήματα θέρμανσης, γιατί αν ήταν Ελληνικού τύπου, θα είχε ερημώσει πολλές δεκαετίες τώρα η χώρα και θα θεωρούνταν ακατάλληλη προς κατοίκηση.
     Αλήθεια, οι υδραυλικοί που τρέχουν δεν είναι οι ίδιοι με αυτούς που περνάνε τόσες εγκαταστάσεις σε μπαλκόνια κι όχι μόνο, γνωρίζοντας πως είναι εκτεθειμένες σε λογιών λογιών καιρικές συνθήκες; Η μισή Ελλάδα έχει παραδοσιακά θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να είσαι έτοιμος και για το -1 που συγκριτικά με το -16 είναι καλοκαίρι.
     Όντως, πριν 3 χρόνια ξυπνήσαμε ένα πρωί χωρίς νερό γιατί πάγωσαν οι σωλήνες στο μπαλκόνι. Όταν φώναξα έξαλλη αυτόν που μας είχε κάνει την εγκατάσταση, με μια φοβερή ελαφρότητα μου είπε ότι θα επενδύσει με ειδικό υλικό τις σωληνώσεις, τις οποίες φυσικά δεν τις είχε περιποιηθεί δεόντως όταν τις περνούσε και, φυσικά, μού έδωσε οδηγίες περί λειτουργίας, που εννοείται δεν μπήκε στον κόπο να μου τις δώσει εξ' αρχής. Τουτέστιν ποιος ο λόγος να μην είναι όλα εντάξει από την πρώτη στιγμή για να μην τρέχω μετά;
      Με την ίδια απορία γεμίζει ο εγκέφαλός μου για όλες τις σωληνώσεις φυσικού αερίου που πάγωσαν. Δηλαδή οι τεχνογνωσία μας φτάνει μέχρι τις τσιμούχες και μετά το Χάος; Γιατί είμαστε σε όλα τόσο προχειράντζες;;;
      Για τον ίδιο λόγο που ακόμα χτίζονται πολυκατοικίες χωρίς μόνωση και οι σωλήνες αποχέτευσης που εξυπηρετούν τόσα άτομα είναι ακόμα πολύ μικρής διαμέτρου. Είμαστε βρωμύλοι σαν έθνος. Έχουμε μια σαχλή αντίληψη πως η τουαλέτα εκτός όλων των άλλων είναι και σκουπιδοτενεκές. Φυσικά με τέτοιους σωλήνες, όλη η καταστροφή θα ξεσπάσει στον πρώτο όροφο που δεν χρωστάει σε τίποτα να τρέχει για τις αηδιαστικές συνήθειες των πολυαγαπημένων του "γειτόνων". Στην Ελβετία μπορείς να τα πετάς στην τουαλέτα σου γιατί έχουν άλλο σύστημα και στις σωληνώσεις χωράνε δυο άνθρωποι μαζί.
     Κι αφού είμαστε τόσο ανεύθυνοι μεταξύ μας, έχουμε και τις κατάλληλες πολιτικές εξουσίες με την ίδια νοοτροπία, τύπου "δεν το πιστεύαμε ότι θα ισχύει", με την ίδια προχειρότητα στην όλη οργάνωση, δηλαδή ποια οργάνωση; Η φιλοσοφία είναι "μην οργανώνεσαι, για να το παίζεις έκπληκτος μετά"!
     Και κάπως έτσι το να μπεις σε μια τράπεζα ήταν Mission Impossible αφού μας μάραναν και τα μάρμαρα πολυτελείας, μια κάθοδος στο super market  απαιτούσε  να συντάξεις προηγουμένως την διαθήκη σου, οπότε αποφάσισα να αποκλειστώ οικειοθελώς στο σπίτι μου αφού φρόντισα να έχω τροφή και θέρμανση (μιας και είχαμε ευτυχώς νερό) για να μην βρεθώ αποκρυσταλλωμένη σε κατάσταση ασιτίας κι αφυδάτωσης μετά από τρεις μήνες . Έκτοτε δεν ξέρω τι έχει συμβεί στον έξω κόσμο...
     Παρακαλείται ο Καιρός να μην μας ξαναενοχλήσει τόσο έντονα γιατί εμείς είμαστε του Ήλιου, του Φεγγαριού, της Θάλασσας και της Φιλοσοφίας. Οτιδήποτε πέραν αυτών μας ταράζει και μας εκτροχιάζει πνευματικά...!

Υ.Γ.1 Πέρα από την όποια πλάκα, ειρωνεία, στηλίτευση, ήθελα να πω πόσο 'μικροί΄και 'λίγοι' είμαστε μπροστά σε τόσους συνανθρώπους μας που βρίσκονται χωρίς στέγη, θέρμανση και φαγητό και αντιμετώπισαν για ακόμη μια φορά όλες αυτές τις συνθήκες στις οποίες εμείς οι 'καλοζωισμένοι', πιθανότατα να είχαμε πει "Τετέλεσται"!

Υ.Γ.2 Έχω μια ακατανίκητη επιθυμία να κάνω voodoo σε όποιον ξαναπεί αυτήν την μπαρούφα περί χιονιού και είδαμε άσπρη μέρα. Αν οι άσπρες μέρες είναι έτσι τότε οι μαύρες πώς είναι;

Η δύστυχη η αλεπουδίτσα σίγουρα δεν είδε άσπρη μέρα...