Translate

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

"Περιμένοντας τους βαρβάρους"

       Πόσο διαχρονικό είναι αυτό το ποίημα και πόσο βαθιά αληθινό. Δεν είμαι της ελληνικής φιλολογίας για να μπω στην διαδικασία να κάνω ανάλυση. Άλλωστε η ανάλυση στην λογοτεχνία είναι κάτι που δεν με αφορά, γιατί είναι προσωπική υπόθεση του καθενός το πώς την εκλαμβάνει. Την λογοτεχνία και πολύ περισσότερο την ποίηση, την νιώθεις. Οπότε θα σταθώ στους τελευταίους δύο στίχους που για 'μένα έχουν διττή σημασία.
        Αφ' ενός είναι το ότι όλοι λίγο πολύ χρειαζόμαστε στην καθημερινότητά μας λόγους, που θα μας βγάλουν από την πλήξη, την βαρεμάρα ή την ανία. Είναι τόσες πολλές οι καθημερινές μας έγνοιες που χρειαζόμαστε το ευτράπελο, το ανούσιο, το απόλυτο τίποτα που θα αποσπάσει την προσοχή μας από τον όγκο και την σπουδαιότητα των προβλημάτων μας. Χρειαζόμαστε τους βαρβάρους για να ξεφύγουμε...
         Αφ' ετέρου είναι αυτό το δέσιμο που έχουμε με αυτά (τα προβλήματα) που μας υποδουλώνουν τόσο και μας είναι αδύνατον να διανοηθούμε την ζωή μας χωρίς αυτά. Γιατί τα χρειαζόμαστε για να δίνουμε αξία στην ζωή μας. Τρεφόμαστε από αυτά! Εν μέρει αυτό το νόημα, το ταυτίζω με την κεντρική ιδέα της ταινίας Manderlay του σκηνοθέτη Lars von Trier. Όταν σου δίνεται η ελευθερία και η επιλογή να ξεφύγεις από τον δυνάστη σου, είναι αδύνατον να την διαχειριστείς γιατί δεν έχεις μάθει να αναπνέεις χωρίς να λογοδοτείς. Άρα, εδώ, το πρόβλημα το χρειάζεσαι για να συνεχίσεις να ζεις φυσιολογικά. Αντιφατικό αλλά πολλές φορές αληθινό. Αν μάθεις να ζεις έτσι, γίνεται τρόπος ζωής...
         Επομένως...ας περιμένουμε μαζί τους βαρβάρους. Γιατί ίσως να 'ναι μια κάποια λύση!

    — Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

        Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
  Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
        Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
        Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
 και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
 στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
        Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
        τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
        για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
        τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
 σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
 γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
 και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
 γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
 μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
        και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
 να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
        κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
 κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
 Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
 κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

        Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
        Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
        και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

 Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
 Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις. 

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Ο μικροαστισμός πέθανε...Ζήτω ο μικροαστισμός! (part 2)

       Συνεχίζουμε λοιπόν, με το sequel του ελλαδικού μικροαστισμού, όπως τον εννοούν οι εδώ κάτοικοι σε κάθε κατσάβραχο και ραχούλα!
        Αφού λοιπόν έχεις υποστεί πλύση εγκεφάλου εξ απαλών ονύχων και οι πρώτες λεξούλες που λες μετά το 'μαμά - μπαμπάς' είναι "Σέλω να γίνω γιατός", έρχεται η ώρα να αποκτήσεις και το ανάλογο ύφος. Γιατί δεν φτάνει να ανακοινώνεις ότι είσαι σπουδαίος, μέσα πάντα στα στενά όρια της μικροπρεπούς κοινωνίας, αλλά και να το δείχνεις. Να το αποπνέεις. Είσαι πλέον η γυναίκα του Καίσαρα ή κι ο ίδιος ο Καίσαρας. Κι αποφάσισες να αποτρελαθείς από μόνος σου συντροφιά με τους γονείς σου που ήταν τρελαμένοι ούτως ή άλλως από την εποχή της σύλληψής σου.
         Έχω μια συμμαθήτρια που έγινε ΤΑΡΑΤΑΤΑ.....Δικηγόρος κι ενώ πάντα είχε υφάκι, τώρα ξέφυγε από τα ανθρώπινα όρια. Ντύνεται από νεαρή ηλικία σαν θείτσα, κοιτάει σαν θείτσα, μιλάει σαν θείτσα, στέκεται σαν θείτσα κι όταν βρέθηκα από σπόντα σε μια συζήτηση μαζί της, όπου ερωτήθηκε εάν έχει δουλειές, απάντησε με το ανάλογο 'δεν μας παρατάς' ύφος "Εγώ έχω τις υποθέσεις μου". Να σας πω εγώ τι υποθέσεις έχει, γιατί είμαι σε θέση να γνωρίζω πάνω κάτω πέντε πραγματάκια για τέτοιου είδους απαντησούλες. ΒΑΡΑΕΙ ΜΥΓΕΣ! Όπως και οι περισσότεροι αυτού του επαγγέλματος, στις  επαρχίες. Αλλά δεν πειράζει! Ας ψοφάς από την πείνα! Φτάνει να δείχνεις 'πετυχημένος' προς τα έξω. Όταν κλείνουν οι πόρτες των σπιτιών, κανείς δεν βλέπει τίποτα....
           Κι επειδή βρισκόμαστε στον κλάδο των δικηγόρων, δεν θα ήθελα επ' ουδενί να παραλείψω μια παρατήρηση που είχα κάνει στη Ρόδο. Έπινα καφέ πολύ κοντά στα εκεί δικαστήρια, οπότε ήταν λογικό να κάθονται και πολλοί δικηγόροι. Παρατήρησα δυο κούκλες δικηγορίνες, ντυμένες στην πένα, με μαλλί που δεν πετούσε ούτε τρίχα, βαμμένες στην εντέλεια, που τα έλεγαν με πολύ scherzo και brio, μέχρι που έφτασε η καταραμένη ώρα να πληρώσουν. Από εκεί που έδειχναν τόσο high class, έγιναν πιο low κι από low class. Καμιά δεν είπε από τις δύο 'άσε δικά μου' (δύο ρημαδοκαφέδες από δύο ευρώ ήταν) κι έβγαλε έκαστη από μια χούφτα κέρματα ψάχνοντάς τα με δέος, για να βγάλουν το ποσό σε όσο πιο ψιλά μπορούσαν. Να βράσω και τα συνολάκια σας και όλα....
            Παράλληλα, πήγαινες σε ένα νοσοκομείο επί καλών εποχών και όλοι, μαθητευόμενοι και μη, είχαν τον αέρα του Grey's Anatomy. Όσο για διαγνώσεις;  Εδώ βρισκόμαστε σε επίπεδα κάτω του μηδενός. Δεν είναι μόνο το ότι άλλα σου λέει ο ένας κι άλλα ο άλλος, με σκοπό να σε 'ξηλώσουν' και να σε τρελάνουν, αλλά δεν έχουν την στοιχειώδη παιδεία να σου μιλήσουν ανθρώπινα, με υπομονή, για να μην σου μείνει κάποια αμφιβολία. Το θέμα είναι όμως άλλο. Τι σχέση έχει ο μαθητής που ήταν άριστος στην παπαγαλία κι έγραφε εικοσάρια με το αν θα γίνει καλός γιατρός. Γιατί οι 'Ελληνες πρέπει να μένουν υποχρεωτικώς εσωτερικοί σε σχολή καλών τρόπων, ευστροφίας (πολύ δύσκολο να το διδαχθούν αυτό) και επαγγελματικής συμπεριφοράς. Ελάχιστος χρόνος φοίτησης 4 χρόνια στο νερό! Αλλά είναι αυτό που λέμε ότι όλοι θέλουν να γίνουν γιατροί για να βοηθάνε τον συνάνθρωπό τους. Μπα, άστο να μου λείπει τέτοια βοήθεια. Μπούχτισα από βοήθεια!
             Έχεις κιόλας καθηγητές Πανεπιστημίου να γράφουν άρθρα σχετικά με την κρίση. Έτυχε να διαβάσω ένα πέρσι, εξαιρετικά γραμμένο, με άφθονο βαρύγδουπο λεξιλόγιο, που τα έλεγε πάρα πολύ ωραία για το ότι όλοι στην Ελλάδα πρέπει να πάνε πανεπιστήμιο και να σπουδάσουν τα γνωστά σε όλους μας επαγγέλματα κι έμειναν πίσω πάμπολλες ειδικότητες όπως του αγρότη, του οικοδόμου, του υδραυλικού και η χώρα αυτή έχει σοβαρότατη έλλειψη από πρακτικά μυαλά και πρακτικά χέρια. Οπότε είναι αδύνατον να ορθοποδήσουμε εάν δεν αλλάξουμε μυαλά. Μα, τι ωραία που τα έγραψε....με μια μικρούλα λεπτομέρεια! Τα παιδιά του δεν τα έκανε ούτε κτηνοτρόφους, ούτε επαγγελματίες οδηγούς, ούτε delivery boys, ούτε υπαλλήλους σε καταστήματα. Τα έκανε κι αυτά πανεπιστημιακούς και τα έχει εκεί μαζί του. Για τα παιδιά των άλλων, τα έγραψε βρε κουτό!
             Την ίδια εξυπνάδα αμόλησε, προ μηνών, κι ένας, κατά τα άλλα, συμπαθέστατος ηθοποιός - τραγουδοποιός, που όμως το εννοούσε προφανώς για των υπολοίπων τα παιδιά, μιας και την κόρη του την έκανε κι αυτήν τραγουδίστρια κι όχι παραγωγό πορτοκαλιών!
            Επειδή λοιπόν σε αυτήν την χώρα καλό είναι να μην μιλάει κανείς γιατί δεν τον παίρνει, άμα εξετάσει κανείς τον βίο και τις επιλογές του, προτείνω λίγη περισσότερη ποιότητα και αληθινή class στους τρόπους κι όχι το ύφος του ξιπασμένου -τώρα δεν πιάνομαι με τίποτα-, που έχουν οι περισσότεροι. Γιατί για μένα αυτό θα πει χοντροκομμένος, 'φθηνός' άνθρωπος. Κι ας νομίζει ότι περνιέται για κάτι ή κάποιον σπουδαίο και τρανό. Άλλωστε όλοι ζουν τον μύθο τους, με τον δικό τους σαχλό τρόπο.
             Όταν ξέρεις όμως και τι ρόλο βαράει και ποιο είναι το παρελθόν του..... τότε τα γίδια βγήκαν παγανιά....


Άμα δεν αποτάξεις το γίδι που υπάρχει μέσα σου, μια ακτινογραφία αυτό θα δείξει!

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Ο μικροαστισμός πέθανε...Ζήτω ο μικροαστισμός!

         Είπαμε, σε αυτήν την χώρα δεν υπάρχει περίπτωση να μην γεννιούνται πανέξυπνοι, πανέμορφοι, πολυτάλαντοι πολίτες κάθε λεπτό της ημέρας! Και δεν φτάνει που είναι από μόνοι τους 'ιδιοφυΐες', έχεις και τον μέσο γονέα να παινεύει συνεχώς, διαρκώς κι ασταμάτητα το genius τέκνο του και κάπου αρχίζεις να νιώθεις ναυτία με όλη αυτή την ξιπασιά και το δηθενιλίκι, γιατί συνειδητοποιείς ότι δεν μεγάλωσες στραβά επειδή  οι γονείς σου δεν σε παίνευαν δεξιά κι αριστερά. Αντιθέτως μεγάλωσες πολύ πιο συμμαζεμένα και πειθαρχημένα από τον μέσο λουκουμά που πρέπει να αυτοπαινεύεται για να επιβεβαιώνει την ανθρώπινη ανιαρή ύπαρξή του.
          Γιατί ήδη γνωρίζεις, εσύ φίλε αναγνώστη που οσφραίνεσαι το μέλλον, ότι αυτός ο πολυτάλαντος άνθρωπος θα γίνει α) δημόσιος υπάλληλος, β) γιατρός, γ) δικηγόρος, δ) πολιτικός μηχανικός, ε) πολιτευόμενος. Μωρέ τόσο genius και μέχρι εκεί φτάνει η φαντασία του μέσου πανέξυπνου! Από αυτό το σημείο, περνάμε από τον κακώς εννοούμενο 'ιδιοφυή', στο κυριολεκτικώς εννοούμενο 'αστροπελέκι'. Ο ιδιοφυής, δεν θα έχει την ανάγκη να παινεύεται, ούτε και θα επιτρέπει στους γονείς του να κοκορεύονται. Πρωτίστως όμως δεν θα επαναπαυτεί. Θα ψάχνεται όσο ζει κι αναπνέει. Θα ανακαλύπτει ένα σωρό νέους ορίζοντες και θα κινεί γη και ουρανό για να ανακαλύπτει τις αστείρευτες γνώσεις, μέσα από το κάθε τι. Μια πραγματική ιδιοφυΐα, θα βρεθεί με την αξία του σε ένα κέντρο ερευνών του εξωτερικού για να προσφέρει όλα αυτά που μπορεί ή οπουδήποτε θα αναγνωριστεί το ταλέντο του χωρίς να χτυπάει πόρτες και να φιλάει ποδιές με πιπί επάνω τους.
            Από την άλλη το αστροπελέκι θα κάνει το εξής απλό: Θα συμβιβαστεί. Σε μια μικροαστική κοινωνία, με μικροαστικές αντιλήψεις, η μικροαστικώς εννοούμενη 'ιδιοφυΐα', είναι αυτή που μέχρι κάποια συγκεκριμένη ηλικία θα πρέπει να έχει παντρευτεί - γιατί έχουμε το γνωστό και μη εξαιρετέο "πρέπει επιτέλους να σοβαρευτείς", λες και γυρνάς στους δρόμους χωρίς βρακί και ξεφτιλίζεσαι (σημειωτέον γνωρίζω ένα κάρο ανθρώπους που ξεφτιλίστηκαν μετά τον γάμο, άρα το κόλπο με την σοβαροφάνεια δεν πιάνει)- ,να έχει κάνει απαραιτήτως παιδί στο πρώτο εξάμηνο του έγγαμου βίου, άρα πρέπει να είναι ήδη έγκυος η νύφη (για να επιβεβαιωθεί το γνωστό "όλα του γάμου δύσκολα και η νύφη γκαστρωμένη") και να έχει απαραιτήτως τακτοποιηθεί σε μία από τις προαναφερθείσες δουλειές αλλιώς θεωρείται επισήμως loser.
            Σε μια κοινωνία που η υποκρισία περισσεύει και η φαντασία είναι άγνωστη έννοια για τον μέσο εγκέφαλο της γραίας καρακάξας που έχεις για γειτόνισσα (δυστυχώς), αλλά ακόμη και για τους εγκεφάλους πιο 'επιφανών' όντων - οπότε ας μην κατηγορώ την ηλικιωμένη κουρούνα μόνο -, είναι αδιανόητο να θέλεις να κάνεις κάτι διαφορετικό. Για να μην πω αυτή την στιγμή, πόσες περιπτώσεις γνωρίζω αργόσχολων μισθωτών, γιατρών που δεν ξέρουν να κάνουν μια σωστή διάγνωση και να έχουν μια ανθρώπινη συμπεριφορά, δικηγόρων που το έχουν ρίξει στο pacman γιατί μειώθηκαν οι δίκες και πολιτικών μηχανικών που παίζουν βελάκια για να 'πληγώσουν' τον τοίχο, ώστε να μπουν στον κόπο να τον στοκάρουν μπας κι απασχοληθούν, γιατί τίποτα δεν κτίζεται εκεί έξω. Όσο για τους πολιτευόμενους....είναι όλοι αυτοί που απέτυχαν ακόμα και στα παραπάνω banal!
             Όμως, μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι γιατί ακολούθησαν το μπουρζουαζικό μοντέλο πλήξεως κι έκαναν τους γονείς τους περήφανους. Τζάμπα από την γέννησή τους τα παίνευαν τα σπλάχνα τους; Τουλάχιστον τώρα είναι ανιαρές προσωπικότητες και με την βούλα. Και μπήκαν στο μάτι της ζηλόφθονης κυράτσας, που ρωτούσε κάθε μέρα αν αποκαταστάθηκαν τα παιδιά τους!

Ες αύριον η συνέχεια....όπου θα σταθώ κυρίως στα επαγγέλματα!!!!!!!!  

  

Η Όπερα της βαλίτσας

      Να και κάτι που δεν ήξερα και που είχα την ευκαιρία να το μάθω αλλά και να το παρακολουθήσω, πού αλλού, στη Ρόδο και πιο συγκεκριμένα στο Παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου, στην Παλιά Πόλη.
       "Η Όπερα της βαλίτσας" ανήκει στην Εθνική Λυρική Σκηνή, που είχε όμως στόχο να φέρει την όπερα πιο κοντά στο κοινό, εξού και ο όρος 'της βαλίτσας', γιατί τα σκηνικά και τα κοστούμια χωρούν στις αποσκευές των καλλιτεχνών και με μουσική υπόκρουση, όχι μια ολόκληρη ορχήστρα, αλλά ένα πιάνο και μόνο.
         Έτσι είναι πολύ πιο εύκολο να δίνουν παραστάσεις οπουδήποτε και οποτεδήποτε, ακόμη και σε σχολεία, γι' αυτό μου δόθηκε και εμένα η δυνατότητα να τους παρακολουθήσω. Το έργο ήταν το "La Boheme" ( με accent grave στο προτελευταίο e ), του Giacomo Puccini και φυσικά η βραδιά υπέροχη. Υπήρχαν τα monitors πιο ψηλά που έδειχναν το κείμενο στα Ιταλικά κι ακριβώς παραδίπλα στα Ελληνικά. Μολονότι ο καιρός ήταν υπέροχος, απέδωσαν εξαιρετικά τον χειμώνα, το κρύο και τον θάνατο που άρχισε να ακολουθεί την ηρωίδα Μιμή, ράφτρα στο επάγγελμα και να την χωρίζει οριστικά από τον ποιητή Ροδόλφο, δίνοντας ένα τέλος στον έρωτά τους.
          Ήταν απλά υπέροχο, η ιδέα εξαιρετική, χωρίς να πρέπει να φοράς επίσημη τουαλέτα και tuxedo, γιατί έτσι έχουμε όλοι τις παραστάσεις της όπερας στο μυαλό μας, κι όταν κάτι μπορεί να το δεις υπό ένα διαφορετικό πρίσμα, χωρίς να 'προδώσει' το αρχικό νόημα, τότε γιατί όχι; Άλλωστε ποιος είπε ότι το απλό και προσιτό, είναι συνάμα κι ευτελές; Για να μην πω ότι το απήλαυσαν και δεκάδες τουριστών, διαφόρων εθνικοτήτων, λέγοντας τα καλύτερα, καθώς δεν σημαίνει ότι θέλουν όλοι απαραιτήτως να ξεφαντώνουν σαχλαμαρίζοντας τα βράδια!






Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

52 + 6 τρόποι να γίνεις zombie

       Τρελαίνομαι να σερφάρω σε γυναικεία, τύπου life style portals κι όχι μόνο, όπου πάντα θα δω κάτι για να γελάσω με την ψυχή μου, γιατί ξέρω ότι προσπαθούν απεγνωσμένα να μου δημιουργήσουν ανάγκες από εκεί που δεν υπάρχουν ή να μου παρουσιάσουν το ίδιο θέμα με πανομοιότυπους τίτλους για να με κάνουν απλά να εκραγώ!
        Κατ' αρχάς έχω θίξει σε ανύποπτο χρόνο, ότι έχει γίνει πολύ σύνηθες να γράφονται τίτλοι 5+1, 8+1, 12+3 π.χ μυστικά ομορφιάς! Δεν είναι δυνατόν να γραφτεί πολύ απλά 6, 9,15 μυστικά ομορφιάς; Μάλλον βάζοντας το + γίνεται πιο 'μουράτο'. Κι από εδώ ξεκινάει η κόλασις....
         Αφού έχεις αθροίσει με το μυαλό σου πόσα είναι πια αυτά τα μυστικά, που μεταξύ μας δεν τα λες και μυστικά γιατί τα έχεις ακουστά χρόνια πριν και είσαι βέβαιος ότι θα δεις ξανά τα ίδια γραμμένα αλλιώς, αύριο και μεθαύριο και τον επόμενο μήνα, αρχίζεις και διαβάζεις τα μυστικά του douche! Μεταξύ μας δεν ήξερα ότι έχει κάποιο ιδιαίτερο μυστικό. Άπαξ κι έχω σφουγγάρι, νερό, σαπούνι ή αφρόλουτρο έχω κάνει το πρώτο βήμα για να κατακτήσω τον πλανήτη Άρη. Στην πορεία βλέπεις αν πρέπει να τρίψεις τις φτέρνες σου κι όλα τα σκληρά σημεία κι αν πρέπει να θερίσεις καμιά τρίχα για να μην κυκλοφορείς σαν τον άνθρωπο των σπηλαίων. Όστις ή ήτις θέλει αποτρίχωση με κερί αυτό θα το βολέψει σύμφωνα με το πρόγραμμά του. Αλλά 9 + 1 που ισούται με 10 ολόκληρα μυστικά, δεν είχα καταμετρήσει στον φτωχό μου εγκέφαλο.
          Το ίδιο ισχύει με 6 + 1 κόλπα για να πακετάρεις σωστά τα πράγματα στην βαλίτσα. Τόσα χρόνια που πακετάριζα ανακαλύπτοντας μόνη μου τι με βολεύει και τι όχι, έπαθα τίποτα; Γιούριααααα! Εγώ όμως θα σε ταπώσω και θα σου πω ότι υπάρχουν 14 + 1 μυστικά κι όσο και να ψάχνεις δεν θα τα βρεις...Τώρα αν σε κάποιον δεν του κόβει και πάνω στα ρούχα βάλει και τα παπούτσια του χωρίς να τα έχει πακετάρει σε ξεχωριστή θήκη, καλά θα κάνει να συνηθίσει στην ιδέα ότι α) μόλις φτάσει στον προορισμό του πρέπει να κάνει επειγόντως laundry β) θα κυκλοφορεί με μια πατημασιά πάνω στο ρούχο σαν σχέδιο, οπότε διάλεξε και πάρε!
            Παράλληλα έχεις, επί καθημερινής βάσης, κι εκείνα τα μυστικά για το πώς να ρίξεις την κοιλιά. Φάε αυτά- μην φας τα άλλα, κάνε αυτό, κάνε εκείνο. Εγώ το ξέρω από πρώτο χέρι. Δεν πιάνει τίποτα! Κάνε εκεί μια φυσιολογική διατροφή και γυμναστικούλα και η κοιλίτσα θα βρίσκεται σε πολύ ωραία, θηλυκά και καμπυλωτά επίπεδα. Ε, ας έχω και λίγη κοιλίτσα, δεν χάθηκε ο κόσμος! Το ίδιο ισχύει και για την κυτταρίτιδα! Άμα το 'χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες, άστο να πάει το παλιάμπελο! Κι αυτή έχει την χάρη της!
           Από την άλλη έχουμε το πολύ γνωστό "αυτά είναι τα 5 προϊόντα που πρέπει να έχετε στο καλοκαιρινό necessaire σας". ΠΡΕΠΕΙ; Από ποιον ακριβώς πρέπει; Από πού κι ως πού πρέπει, αν δεν τραβάω ιδιαίτερο ζόρι. Επειδή το βλέπω γραμμένο μπροστά μου; Α, να με συγχωρείτε, αλλά σε αυτήν τη ζωή τίποτε δεν πρέπει εάν δεν το θέλεις! Κι επειδή στην ηλικία που είμαι ξέρω τι μου πρέπει και τι όχι, καλύτερα να τα πούμε μια άλλη φορά!
            Φυσικά να μην ξεχάσω την πιο banal είδηση, "Δείτε την τάδε με φουσκωμένη κοιλίτσα". Εδώ δεν ξέρεις πραγματικά ποια είναι η είδηση! Ότι θα γεννήσει η τάδε διασημότητα ή ότι φούσκωσε η κοιλιά. Γιατί εάν είναι το δεύτερο, να υπενθυμίσω ότι από την εποχή του homo erectus, το θηλυκό είναι αυτό που έχει την ικανότητα της κυοφορίας και άμεση συνέπεια μιας κυοφορίας, είναι η φουσκωμένη κοιλιά. Εάν πάλι είναι το πρώτο, πάλι δεν μου κάνει εντύπωση, διότι κάποια στιγμή της ζωής της, βάσει πιθανοτήτων θα κυοφορήσει. Οπότε οποία έκπληξις σε όλο αυτό;! Απλά για να γίνει ο εγκέφαλος κιμάς.
             Για να μην μιλήσω για τους βαρύγδουπους τίτλους "ΣΟΟΟΟΚ", "ΤΡΟΜΕΡΟΟΟ" κτλ. που σε προκαλούν να τα διαβάσεις και το θέμα είναι κάτι παραπάνω από "δεν μας παρατάς ρε πατάτα" (είπα να μην βρίσω), γιατί τελικά σου αναφέρει πόσες φορές ανοιγοκλείνει η κάμπια τα μάτια της σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ή ότι οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι η ζέβρα έχει τελικά 32 χρώματα αλλά το ανθρώπινο μάτι αντιλαμβάνεται μόνο τα δύο. Πλάκα μου κάνουν, ε;
             Last but not least αυτός ο αναθεματισμένος χρόνος! Για κάθε τι σου ξεφουρνίζουν και το ουτοπικό "τι είναι 5 λεπτά από τον χρόνο σου για να ασκηθείς στο γραφείο"; Ομολογουμένως, τα 5 λεπτά δεν είναι τίποτα. Το ότι θα ιδρώσω και δεν θα ξέρω που να κάνω ένα ξέπλυμα μέσα στο γραφείο δεν ξέρω, βάλε κι ότι πρέπει να αλλάξω και ρούχα. Αυτομάτως τα 5 γίνονται 25 λεπτά κι όντως 25 λεπτά δεν έχω. Κι αν κάνω την σούμα για κάθε τι που θα ήταν καλό να κάνω στην καθημερινότητά μου, σου βγάζω ένα δίωρο στο νερό κι άντε να εξασφαλίσεις αυτό το διωράκι. Και κάπως έτσι σου μπαίνουν ιδέες να κόψεις ώρες από τον υπέροχο ύπνο σου... Και κάπως έτσι αρχίζεις να νιώθεις κόπωση...Κι όταν νιώθεις κόπωση αρχίζει να φαίνεται...Κι όταν αρχίζει να φαίνεται, θυμίζεις ένα zombie...Zombieοποιείται και το σώμα αλλά πρωτίστως το πνεύμα...Κι αν τελικά είσαι ένα zombie, τι νόημα έχουν όλα τα άλλα;
           

John Lee Hooker - Chill Out




       Σήμερα είπα να κινηθώ σε πιο blues ρυθμούς, και το πάντρεμα της υπέροχης φωνής του John Lee Hooker, με την κιθάρα του Carlos Santana, μόνο υπέροχα αποτελέσματα μπορεί να φέρει! Κρατάω το βασικό μήνυμα του τραγουδιού 'οne of these days things are gonna change'. Είναι ωραίο να ελπίζουμε ότι μια από αυτές τις μέρες τα πράγματα θα αλλάξουν....Προς το καλύτερο μόνο.....!

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Το ημερολόγιο της Bridget Jones

          Πόσο έχει καταφέρει να με διασκεδάσει αυτή η ταινία, επί καλών εποχών που με διασκέδαζε το cinema ( τα είπαμε αυτά μην επαναλαμβάνομαι )! Το νούμερο ένα το θεωρώ αξεπέραστο και σε καμία περίπτωση δεν το φτάνουν το δεύτερο και τρίτο μέρος. Έχω γελάσει απίστευτα με τους άγαρμπους τρόπους της Bridget Jones ( που την υποδύεται η Renee Zellweger, το προτελευταίο e με τόνο ), με την ικανότητά της να κάνει πάντα το λάθος πράγμα την λάθος στιγμή κι ακόμα χειρότερα να λέει το λάθος πράγμα την λάθος στιγμή.
           Φυσικά στα avantages της ταινίας είναι και οι δύο πρωταγωνιστές της, ο ένας και μοναδικός Colin Firth και φυσικά ο Hugh Grant. Ο μεν, ερμηνεύει τον ολίγον 'δυσκοίλιο' δικηγόρο που δεν πολυεκφράζεται και έχει επηρμένο ύφος κι ο δε, τον γόη που ξέρει ότι κάθε γυναίκα θα πέσει στα δίχτυα της γοητείας του αλλά είναι πολύ πιο trash στους τρόπους και την συμπεριφορά του, κάτι που τον καθιστά πιο προσιτό και συγχρόνως άπιαστο.
            Η ιστορία μας ξεκινάει κάπου παραμονές Χριστουγέννων ( τώρα θα μου πεις, πλάκα μας κάνεις στο κατακαλόκαιρο μέσα, να μιλάς για Χριστούγεννα). Ναι, αλλά δεν είπα ότι όλη η ταινία εξελίσσεται εντός Χριστουγέννων, απλά είναι το εφαλτήριο που θα οδηγήσει την ηρωίδα μας, να πάρει κάποιες αποφάσεις και να φροντίσει να αλλάξει την ζωή της μέσα σε έναν χρόνο καταγράφοντας όλα όσα θα ζήσει σε ένα ημερολόγιο.
             Και εδώ που τα λέμε, μην περιμένετε και καμιά θερινή ταινία εξ Αγγλίας, γιατί χειρίζεται με εξαιρετική μαεστρία τα πιο μουντά και χειμερινά θέματα. Εξάλλου, έκαστος στο είδος του! Πάντως, εγώ σαν αποφάσισα να πω δυο λογάκια από την καλή μου την προαίρεση, τα είπα κι αξίζει να περιμένει κανείς τον χειμώνα για μια προβολή εντός των οικιακών τειχών, στον καναπέ με τις χουχουλιάρικες pyjamas του, πίνοντας κάτι ζεστό ( τώρα ο καθένας ό,τι επιθυμεί αρκεί να μην κάψει γλώσσα και λάρυγγα) και να απολαύσει μια πολύ ανάλαφρη ταινία, γιατί δεν είναι πάντα αναγκαίο να βλέπουμε οτιδήποτε βαρύ κι ασήκωτο για να θεωρούμαστε sophisticated!
             Λοιπόν, ψηφίζω την αβάσταχτη ελαφρότητα και το πολυτάραχο ημερολόγιο της Bridget Jones και χωρίς αμφιβολία όλοι τους σε αυτήν την ταινία, είναι ένας κι ένας!





Paul Oakenfold - Southern Sun HD (Original mix)



        Με τέτοια ζέστη και υγρασία αυτές τις μέρες, τι καλύτερο από ένα τραγούδι που έχει μέσα της τον ήλιο! Και μάλιστα καυτό, από τα νότια! Κι όπως μας πληροφορεί τον τραγούδι "είναι πιο εύκολο να πετάς"! Αχ, κάθομαι με τον καφέ μου και το απολαμβάνω, αφήνοντας την φαντασία μου να πετάξει (αυτή είναι εύκολο να πετάξει)!

Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Από την διατροφή στην διαστροφή

          Να που φτάσαμε στην εποχή της διαστροφής, ακολουθώντας διατροφικά μονοπάτια, γιατί σήμερα κι ο τελευταίος έχει άποψη περί 'σωστής' διατροφής! Δεν υπάρχει μέρα που να μην περιπλανηθώ σε ιστοσελίδες και να μην πέσω πάνω σε τίτλους όπως 'super foods', 'αυτές είναι οι δέκα τροφές που θα σας κρατήσουν για πάντα νέους', 'αυτές είναι οι πέντε τροφές που θα καθαρίσουν την επιδερμίδα σου', 'αυτές είναι οι δώδεκα τροφές που θα κάνουν πλάκα την κοιλιά σου', 'αυτά είναι τα είκοσι διατροφικά βήματα για να εξαφανίσεις την κυτταρίτιδα', 'δες τι θα τρως για να είσαι γεμάτος ενέργεια', 'φάε τα παρακάτω και θα αποκτήσεις μούσκουλα', 'φάε τα παραπάνω και θα έχεις γράμμωση στο τσακ μπαμ'.......Περιμένω να δω ποιες είναι οι τροφές που θα μας εξαφανίσουν τελείως για να ησυχάσουμε!
           Οι συζητήσεις δε στα γυμναστήρια, έχουν τον αέρα -κοίτα τα ξέρω όλα γιατί έχω βαφτιστεί από μόνος μου διδάκτωρ διατροφολογίας- και πάντα σου μιλάνε με τρόπο αυστηρό γιατί οι ίδιοι είναι αυθεντίες και πρέπει απαραιτήτως να ακολουθήσεις την κάθε μπούρδα που σου λένε κι ας ξέρεις ότι για το δικό σου σώμα και τις ανάγκες σου απλά δεν κάνουν! Όμως δεν παύεις να είσαι ένας βλάκας που ζεις στο σκοτάδι και πρέπει απαραιτήτως οι 'διδάσκαλοι' να σου δώσουν τα φώτα τους για να δεις το φως το αληθινό. Θα 'δεις' μάλιστα τόσο φως που θα χάσεις την ισορροπία στην καθημερινότητά σου και θα γκρεμοτσακιστείς...
            Και κάπως έτσι ξεκινάει η προσωπική σου κάτω βόλτα. Φάε πολλά ψάρια - όχι μην τρως πολλά ψάρια γιατί θα συσσωρευτεί υδράργυρος στον οργανισμό σου. Φάε goji berry - όχι καλύτερο είναι το ρύζι κινόα. Φάε σοκολάτα - όχι μην τρως, θα βγάλεις ακμή. Πάρε ιπποφαές και σπόρους chia, πίνε γάλα γαϊδάρας, προτίμησε την στέβια, πίνε πράσινο καφέ για αδυνάτισμα, φάε αμπούλες μαύρου σκόρδου κι έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε χιλιάδες συμπληρώματα μουρουνέλαιου, λεκιθίνης, φολικού οξέως, ασβεστίου, μαγνησίου, βιταμίνης C, άγριου τριαντάφυλλου, σάπιας μαργαρίτας, ασβεστωμένης τουλίπας και αποξηραμένου κρίνου. Έχεις να διαλέξεις και ανάμεσα σε αμπούλες, σιρόπια, χάπια, ορούς και ενέσεις, που θα βαράς στα τουρλωμένα οπίσθιά σου. Μπορείς ακόμη και να αλείφεσαι για καλύτερη εισχώρηση στον οργανισμό μέσω κάθε πόρου του δέρματος!
             Εγώ το δηλώνω ευθέως. Δεν θα μείνει καλλιέργεια για καλλιέργεια στο τέλος! Θα τα ξεκληρίσουμε όλα! Έχω μια απορία όμως βρε παιδάκι μου. Αφού όλοι σήμερα μιλάνε για ισορροπημένη διατροφή, γιατί χρειάζονται και τα συμπληρώματα; Γιατί απλούστατα χάθηκαν οι θρεπτικές αξίες των τροφίμων. Είσαι πια σίγουρος ότι τρως ραδιενέργεια με ωραίο περιτύλιγμα. Όλοι φωνάζουν "φάτε φρούτα και λαχανικά". Γιατί τα φρούτα και λαχανικά είναι σε καλή κατάσταση; Το φυτοφάρμακο πάει σύννεφο. Λίγα σκάνδαλα έχουν ξεσπάσει κατά καιρούς, ακόμα και με τις βιολογικές καλλιέργειες; "Πιείτε άφθονο νερό",. γιατί το νερό είναι κι αυτό στα καλύτερά του; Αν δεν είναι full στο φυτοφάρμακο θα είναι τίγκα στο κολοβακτηρίδιο. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
             Θα μου πει τώρα κάποιος, "δηλαδή να μην τρώμε τίποτα;". Δεν γίνεται να μην τρως κι αυτό το ξέρουμε όλοι. Τρώμε όμως με δική μας ευθύνη. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να μην γνωρίζει τι βάζει στο πιάτο του. Κάνουμε, όμως, ότι δεν καταλαβαίνουμε για να μην απελπιστούμε. Το θέμα δεν είναι, παρόλ'αυτά, να εθιστούμε σε στρατηγικές που μόνο ψυχωτικούς μπορούν να μας κάνουν. Θυμάμαι πάντα, τι μου είχε πει μια γυμνάστρια περί σοκολάτας: "Δεν έχει νόημα να τρως με τύψεις γιατί ό,τι και να δοκιμάζεις θα σου κάθεται στο λαιμό. Θες σοκολάτα; Να την φας. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν προβλήματα υγείας και δεν έχουν γευτεί γλυκό στην ζωή τους. Κι εμείς που μπορούμε τρελαινόμαστε;"
              Απλά δεν βγάζει πουθενά η υπερβολή. Ούτε είπαμε να είσαι ένα κινούμενο ανθυγιεινό ον που ότι λιπαρό, τηγανητό και κορεσμένο βρεθεί στο διάβα του θα το τσακίσει. Γιατί κι εκεί υπερβολικός είσαι κι ανεύθυνος με την υγεία σου. Χρειαζόμαστε ισορροπία και λίγο από όλα μέσα σ' όλα! Όσο για το γνωστό..."δείτε την τάδε σαραντάρα με τέλειο κορμί που θα ζήλευε και εικοσάρα", απλώς δεν υφίσταται εάν, ως δια μαγείας,  δεν ρίξει ατελείωτο ιδρώτα στα γυμναστήρια. Α, είναι και η γνωστή απάντηση στην ερώτηση "μα τι κάνεις και διατηρείσαι έτσι"- "α, τίποτα σπουδαίο, απλά είναι το σκαρί μου τέτοιο"....Μα τέτοια σκαριά βρε παιδί μου οι Μεσογειακές.....Ναι, μωρέ ούτε ώρες στα γυμναστήρια είναι, ούτε θυσιάζουν κάθε μπουκιά τους με γνώμονα την σιλουέτα τους! Γεννήθηκαν με το χάρισμα! Δούλεμααααααα!
               Εν τέλει, εγώ ψηφίζω ναι σε όλα με μέτρο, χωρίς να πολυτρελαίνομαι! Άλλωστε δυο μέτρα γης αναλογούν σε όλους μας, απλά διαφέρει το style με το οποίο θέλει να τα πάρει ο καθένας (τα δυό μέτρα γης λέμε!) Άλλοι σαν Κούροι και Αφροδίτες της Μήλου κι άλλοι σαν Κουασιμόδοι.
                It's up to us, baby!
     

BLACK "Everything's Coming Up Roses"



         Το σημερινό μας τραγούδι είναι κάτι παραπάνω από υπέροχο! Απλά τέλειο! Το λατρεύω γιατί από τη μία είναι τόσο δυναμικό κι από την άλλη σου δίνει και την αισιοδοξία ότι όλα θα καταλήξουν καλά! Επομένως "Everything is coming up roses"....

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Κυρίες και Κύριοι καλησπέρα σας...

       Έχουμε και λέμε λοιπόν: Ο χρυσός κανόνας της δημοσιογραφίας είναι "αίμα, δάκρυα, σπέρμα". Εάν το συμβάν ή το γεγονός δεν εμπίπτει σε κάτι από όλα αυτά, καλά θα κάνει να το πάρει απόφαση και να μην περιμένει να μπει πρωτοσέλιδο.
        Η δημοσιογραφία ποντάρει στην λαγνεία του κοινού για τρόμο, για την ελπίδα ότι θα ακούσει κάποιο θανατικό, που θα του δώσει την ευκαιρία να σκεφτεί "Ουφ, ευτυχώς δεν ήμαστε εμείς". Εάν δεν υπάρχουν εκατοντάδες νεκροί, ή κάποιο εξώγαμο, ή ο τάδε απάτησε την δείνα, απλούστατα δεν 'πουλάει'.
        Και άντε όταν υπάρχει πρόσφορο έδαφος πάει στο καλό. Το να κάνεις όμως με τρομακτικό τρόπο, την μετάδοση ενός πολύ απλού θέματος, είναι γελοίο. Κι εκεί που πάω να ανησυχήσω ή να στενοχωρηθώ, ακούω την ατάκα του δημοσιογράφου, που είναι πάνω κάτω τυποποιημένη, που με στέλνει αδιάβαστη και καταλήγω να γελάω σαν να ακούω ένα καλό ανέκδοτο!Οι 'πατατούλες' δίνουν και παίρνουν κι εγώ απλά θα τις καταγράψω σαν να ήμουν δημοσιογράφος!
         Πατάτα Νο 1: 'Πρέπει'! Βαρέθηκα να ακούω, που λέτε, αυτά τα banal "πρέπει να πούμε", "πρέπει να προσθέσουμε", "πρέπει να αναφέρουμε". Για να σε έστειλε το κανάλι ή η εφημερίδα σου να κάνεις μια έρευνα πάνω σε ένα θέμα, εξυπακούεται ότι ΠΡΕΠΕΙ να τα πεις ΟΛΑ!!!!! Και να τα πεις τώρα κι όχι μεθαύριο. Για αυτό έχεις και το σημειωματάριό σου, για να μην σε πιάσει πανικός μπροστά στην κάμερα και ξεχάσεις τίποτα που ΠΡΕΠΕΙ να πεις! Reportage κάνεις, άρα ΠΡΕΠΕΙ να αναφέρεις, ΠΡΕΠΕΙ να προσθέσεις, ΠΡΕΠΕΙ να πεις!
          Πατάτα Νο 2: 'Πραγματικά'! "Ναι, Κατερίνα να πούμε ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ βρέχει πολύ", "Ναι Κώστα, να πω ότι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τέτοια χιονόπτωση είχαμε χρόνια να δούμε". Για να βλέπω τον reporteur να έχει παπαδιάσει από την υγρασία, ή να είναι ένας έμβιος χιονάνθρωπος, τότε οι αμφιβολίες περισσεύουν. Δεν βρέχει ή χιονίζει στα ψέματα. Όλα αυτά γίνονται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ! Πραγματικά δεν πιστεύω στα αυτιά μου, που πραγματικά  χειμωνιάτικα ρίχνει πραγματική βροχή και χιονίζει πραγματικά στα ορεινά. Όντως πείστηκα ότι μου μεταφέρουν τις πραγματικές εικόνες και τα πραγματικά περιστατικά και τις πραγματικές συνθήκες! Αμφιβολίες, πράγματι, δεν υπάρχουν! Για να μην αναφέρω την πραγματική ζέστη που κάνει στα πλαίσια ενός πραγματικού καλοκαιριού και που πράγματι στο κατακαλόκαιρο μπορούν να εκτοξευθούν οι θερμοκρασίες σε πραγματικά ύψη! Εκεί γίνεται Ο ΠΑΝΙΚΟΣ, με το πώς θα προστατευτούμε πραγματικά από τον πραγματικό καύσωνα και νιώθεις πραγματικά, ήδη νεκρός πριν καν πιάσουν οι πραγματικές ζέστες!
          Πατάτα Νο 3: 'Βρήκα τον τόπο, yeah'! Εδώ η φωνή γίνεται βαθιά, αργή και πιο λάγνα. "Αυτό εδώ, είναι το καράβι που μετέφερε τις τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών από την Αντίγκουα & Μπαρμπούντα", "Αυτό ήταν το κρησφύγετο των βομβιστών", "Εδώ έκρυβαν τα τελευταίας τεχνολογίας όπλα τους, οι ληστές". Για να πω 'πραγματικά' την μαύρη αλήθεια μου...δεν με πολυενδιαφέρει το πού, αλλά το αποτέλεσμα αυτό καθεαυτό. Ποσώς με ενδιαφέρει αν τα ναρκωτικά κατέφθασαν με τραμ, πατίνια ή διαστημόπλοιο! Το θέμα είναι ότι έφθασαν. Αύριο, σίγουρα δεν θα θυμάμαι τις διαστάσεις και το χρώμα του πλοίου! Ούτε γίνομαι πνευματικά πιο πλούσια, αν είδα το μέρος που έκρυβαν κάποιοι τα όπλα τους. Χώροι υπάρχουν ένα σωρό..και όπλα επίσης. Άρα;
          Πατάτα Νο 4: 'Σε ευνοϊκό κλίμα' . Αυτό βεβαίως δεν είναι κάτι που επιθυμούν οι δημοσιογράφοι, αλλά να που υπάρχουν και τα ευνοϊκά κλίματα να χαλάνε την πιάτσα! Φυσικά το ότι δύο ηγέτες κρατών ή δυο αρχηγοί κομμάτων συναντήθηκαν σε ευνοϊκό κλίμα δεν αποτελεί καν είδηση. Όμως, αφού έχω εκτεθεί τόσο κι εγώ στο αίμα και την βία, απλά βαριέμαι με την αναμετάδοση ενός τέτοιου θέματος. Το θέμα είναι να πιάστηκαν στα χέρια οι αρχηγοί κρατών, να έπεσε το ξύλο της αρκούδας μεταξύ τους και να έχω την χαρά να δω πλάνα μέσα από το νοσοκομείο. Εδώ μάλιστα! Ο τόπος μας ενδιαφέρει. Ιδίως αν υπάρχουν πλάνα και από το εσωτερικό του σωληνακίου που βρίσκεται εντός πνευμόνων του προέδρου ή πρωθυπουργού, να πω μπράβο-θέλω κι άλλο-! Πλάνα που αξίζουν! Να έχω και καμιά αποκλειστική συνέντευξη από τον ορό που διαχέεται εντός φλεβών του αρχηγού....Τώρα εύγε!
           Πατάτα Νο 5: 'Σύμφωνα με πληροφορίες' και 'Από το περιβάλλον του/της...'. Εδώ τα πράγματα είναι απλά. Όλοι έχουν κι από ένα περιβάλλον που δίνει πληροφορίες, κοινώς ρουφιανεύει. Από καλοθελητές να φάνε και οι κότες, αλλά επειδή χασμουριέμαι κάθε φορά που ακούω αυτές τις ρημαδοπληροφορίες και τα περιβάλλοντα, απαιτώ σαν τηλεθεατής, ονοματεπώνυμα κι φωτογραφίες. Να δούμε ποιοι είναι επιτέλους οι μαρτυριάρηδες! Οιαδήποτε επιπλέον πληροφορία θα είναι εξίσου χρήσιμη, μολονότι προαιρετική!
            Πατάτα Νο 6: 'Σε σκιαγραφώ αλλά δεν σε δίνω στεγνά'. Εδώ πέφτει η φωτογράφιση, της φωτογράφισης, ω, δούλεμα στα μούτρα! "Πασίγνωστη τραγουδίστρια που έχει ένα μάτι μπλε κι ένα μωβ, που προσφάτως παραδέχτηκε ότι έκανε προσθετική στήθους γιατί πριν ήταν πλάκα, παντρεμένη με πολύ διάσημο επιχειρηματία που διατηρεί εστιατόρια σε Μύκονο, Σαντορίνη αλλά και στον τόπο καταγωγής του, το Άνω Νταμάρι, έχει να πληρώσει εφορία εδώ και 12 χρόνια"! Εδώ όντως δεν αναρωτιέσαι και πολύ, γιατί μόνο μία τραγουδίστρια με αυτό το χρώμα ματιών γνωρίζεις, όμως αναρωτιέσαι γιατί τους πήρε 12 χρόνια να ανακαλύψουν την εξυπνάδα της 'μικροαπάτης'; Το κούτελο πάντως έμεινε πεντακάθαρο! Άπαξ και δεν ειπώθηκε όνομα, ούτε γάτα ούτε ζημιά!
             Πατάτα Νο 7: 'Πέθανε εσύ και άστο πάνω μας'. Εδώ είναι η γνωστή αγιοποίηση του εκλιπόντος και όχι μόνο, μιας και ρωτάνε όλους τους συγγενείς και γείτονες για το τι χαρακτήρας ήταν ο άτυχος ή ο δράστης. Όλοι πάντως είναι τα καλύτερα παιδιά, απλά αυτή η μπαμπέσα η ζωή φταίει για όλα. Θα μου μείνει αξέχαστο, το ένα και μοναδικό παράδειγμα που έχω σαν φάρο στη ζωή για κάθε περίπτωση 'λόγια να 'χαμε να λέμε'. Ούσα μαθήτρια γυμνασίου ακόμη, παρακολουθούσα ένα περιστατικό όπου σκοτώθηκε ένας κύριος στο κυνήγι πάνω. Καθόλου πρωτότυπο ως εδώ! Έλα όμως που πήγαν και ρώτησαν τη γειτόνισσα (κλασικά), για το τι άνθρωπος ήταν και είπε το αμίμητο... "Τι να σας πω! Ο καλύτερος άνθρωπος ήταν. Ούτε  μυρμήγκι δεν είχε πειράξει"..........ΝΤΙΝ- ΝΤΟΝ! Παρακαλώ;....Ένα, δύο, ένα, δύο...αρχηγείο με λαμβάνεις; Κυρά μου, εδώ σου λέει ότι ο άνθρωπος πάνω στο κυνήγι σκοτώθηκε! Εκτός κι αν το μυρμήγκι δεν ανήκει στα ζώα αλλά στα λαχανικά! Άρα λάθος μας τα έμαθαν στο σχολείο..... Τι να πεις; Τυποποιημένες ερωτήσεις, τυποποιημένες απαντήσεις!
            "Ευχάριστες ή δυσάρεστες, αυτές ήταν οι πιο χτυπητές πατάτες για σήμερα. Τα λέμε πάλι αύριο την ίδια ώρα, γιατί ουκ έσται τέλος σε πατάτες κάθε είδους".
         
Υ.Γ. Πάω να δω αν έξω έχει πραγματικό ήλιο, γιατί ο καιρός μπορεί να μας πιάσει πραγματικούς κότσους και να μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι! Πραγματικά, ε...!

RUSS BALLARD - I Can't Hear You No More



         Να λοιπόν ένα υπέροχο κομμάτι που ανοίγει τον δρόμο στον τρόπο με τον οποίο ρίχνεις μεν χυλόπιτα, κρατώντας δε το ύψος σου κι ένα πρέπον style, γιατί όπως λέει κι ένα άλλο άσμα, "don't take it wrong". Οπότε, όποιος δεν ακούει άλλο το πριν, ήρθε η ώρα να πάει στα μετέπειτα! Αφιερωμένο με πολύ αγάπη σε όσους νομίζουν ότι τους αντιπροσωπεύει! Enjoy! 

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Bye Bye L.A

         Σήμερα θα σας διηγηθώ επιγραμματικώς, αυτά που μου έμειναν χαραγμένα στο μυαλό από τα ταξίδια μου στην Αμερική (για την Νέα Υόρκη ίσως μιλήσουμε κάποια άλλη στιγμή), και συγκεκριμένα από το Los Angeles που τόσο μου άρεσε!
          Εν αρχή ην ο κόσμος! Κατά κύριο λόγο, ο κόσμος και οι κάτοικοι είναι αυτοί που κάνουν μια χώρα. Της δίνουν το χρώμα και την πινελιά για να ξεχωρίσει ή να κατρακυλήσει στη συνείδηση ενός τουρίστα. Για τους Angelenos έχω να πω τα καλύτερα. Ήταν άνθρωποι, τόσο με διάθεση επικοινωνίας, όσο και με ευγενικούς τρόπους. Ήταν πρωτίστως χαμογελαστοί. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην σου πιάσουν κουβέντα οπουδήποτε και οποτεδήποτε, θέλοντας από πραγματικό ενδιαφέρον να μάθουν για εσένα, αλλά και να μην αδράξουν μόνοι τους την ευκαιρία να μοιραστούν μαζί σου τα προβλήματά τους, όπου πολλές φορές δεν ήξερες τι να τους συμβουλέψεις. Κάθε φορά που είχαμε μια απορία σε θέματα προσανατολισμού, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην μας εξυπηρέτησε ή να μην μας είπε "Follow me". Και όχι με γκριμάτσα αγγαρείας αλλά πραγματικής διάθεσης προσφοράς. Είναι πολύ ωραίο να περπατάς στο δρόμο και ξαφνικά από την αντίθετη πλευρά να σε πλησιάζει ένας άγνωστος νεαρός για να κάνει high five μαζί σου και να σου εύχεται να έχεις μια όμορφη μέρα. Ακόμα πιο παράξενο για την δική μας ιδιοσυγκρασία, είναι να σε φωνάζει μια κοπέλα από το απέναντι κάθισμα μέσα στο αστικό για να σου πει απλά πως της αρέσει η μπλούζα που φοράς. Πάντα είχαν όρεξη να μας δώσουν ένα χέρι βοηθείας όταν μας έβλεπαν να ζοριζόμαστε με τις βαλίτσες. Κι αυτό το εκτίμησα απεριόριστα.
          Επιπλέον, ακόμα πιο συγκινητική, ήταν η γνήσια χαρά που έδειχναν στο άκουσμα ότι είμαστε από Ελλάδα και δεν υπήρχε περίπτωση να μην μας αναφέρουν ότι στο σχολείο μάθαιναν για τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Φίλιππο, τους 300 του Λεωνίδα (λόγω ταινίας κιόλας),  αλλά και να μην μας αναφέρουν κάτι για τον Αριστοτέλη Ωνάση. Θεωρούσαν ότι προερχόμαστε από μια ήδη εξωτική χώρα, επομένως το έβρισκαν πολύ παράξενο που ταξιδέψαμε μέχρι το Big Orange. Η εντύπωση δε που είχαν, είναι ότι έχουμε λιακάδα 365 μέρες τον χρόνο, άρα βρισκόμαστε αδιαλείπτως στις παραλίες και σουλατσάρουμε φιλοσοφώντας (άντε τώρα να εξηγήσεις ότι προτιμούμε την αμπελοφιλοσοφία και είμαστε πρωταθλητές στα φούμαρα και τις μεταξωτές κορδέλες !). Μπορώ μετά βεβαιότητος να πω, ότι ένας μέσος Καλιφορνέζος είναι ο ορισμός του cool και easy going!
         Παράλληλα, δεν θα ξεχάσω με τίποτα τον Ειρηνικό ωκεανό! Θα μπορούσα ίσως να τον χαζεύω με τις ώρες. Το χρώμα ενός ωκεανού, ουδεμία σχέση έχει με την δική μας Μεσόγειο, πόσω μάλλον με αυτό του Ιονίου και του Αιγαίου Πελάγους. Αναρωτήθηκα πλειστάκις και κατέληξα ότι τελικά έχει το χρώμα που ταιριάζει σε ένα χαοτικό υδάτινο στοιχείο. Τα απόκοσμα βάθη του ωκεανού με ιντριγκάρουν πολύ περισσότερο από την γήινη σταθερότητα μιας ζούγκλας που είναι εξίσου απόκοσμη, αλλά με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο! Ένας ωκεανός, μια θάλασσα, έχουν βάθος....έχουν ένα σωρό πλάσματα που θα ανακαλυφθούν μόνον όταν στερέψουν πλήρως. Το άγνωστο, εκεί κάτω, είναι ακόμα πιο τρομακτικό. Ε, λοιπόν αυτό το μυστήριο είναι που λάτρεψα τόσο, κάθε φορά που τον χάζευα (τον ωκεανό λέμε)! Κι αυτό το αίσθημα μυστηρίου, είναι ανεπανάληπτο!
          Φυσικά και Αμερική χωρίς φαγητό δεν νοείται! Η αλήθεια είναι ότι όλα φαίνονται τόσο απολαυστικά που θες να τα δοκιμάσεις χωρίς να υπάρχει αύριο! Το κινέζικο εκεί, δεν έχει καμία σχέση με το εδώ κινέζικο κι έτσι είχα την ευκαιρία να φάω τόνους από orange chicken και τηγανητό ρύζι για να έχω απόθεμα! Οι πίτσες, τα burgers, τα donuts, τα μεξικάνικα φαγητά, τα κρύα sandwiches, δίνουν και παίρνουν και λες "Κρίμα μωρέ, να μην τα δοκιμάσω πριν φύγω!;". Mια βόλτα να έκανες στο super market και ήθελες να κατεβάσεις όλα τα ράφια στο καλάθι σου!  Έχε χάρη που τα καίγαμε σε ατελείωτους ποδαρόδρομους. Ειδάλλως θα είχα γυρίσει 30 κιλά επιπλέον!
           Και φυσικά.....φυσικά λέω....δεν μπορώ να ξεχάσω με τίποτα....την αλυσίδα βιβλίων και μουσικής Borders. Έπρεπε απαραιτήτως να δίνουμε κάθε μέρα το παρόν, γιατί ήταν αφενός αυτή η εθιστική μυρωδιά του καφέ, των donuts και άλλων γλυκών στην μικρής εμβέλειας καφετέρια που υπήρχε ακριβώς μόλις έμπαινες από την κεντρική είσοδο και αφετέρου η τεράστια ποικιλία σε βιβλία, που απαιτούσε χρόνο για την σωστή εξερεύνησή τους. Επιτέλους βρήκα ένα σωρό λεξικά, μεθόδους εκμάθησης ξένων γλωσσών, βοηθητικό εξοπλισμό για την διδασκαλία και πάλι, ξένων γλωσσών, ειδών ειδών βιβλία και όλα σε εκπληκτικές τιμές! Ρωτήστε και την καημένη την βαλιτσούλα μου που κουβάλησε τόσα στην πλάτη της! Τι πιο ωραίο από το να παίρνεις ένα βιβλίο από το κατάστημα και να το διαβάζεις ή έστω ξεφυλλίζεις παραγγέλνοντας έναν αχνιστό καφέ από την καφετέρια που μόλις προανέφερα! Και έξω, η ζωή να συνεχίζεται με τους περαστικούς που πάντα βιάζονται να πάνε κάπου και τα αυτοκίνητα να ακολουθούν την πορεία τους....
           Γιατί ένας εξωτικός προορισμός σου δίνει την ευκαιρία να θαυμάσεις την ατελείωτη ομορφιά της φύσης. Ένα ταξίδι στην Αμερική όμως, και δη στην West Coast, σου δίνει πράγματα πέρα από τον θαυμασμό ενός τοπίου! Γιατί....πώς να το κάνουμε; Τα Καλιφορνέζικα όνειρα που μπορείς να κάνεις, είναι τόσο απέραντα όσο και ο Ειρηνικός Ωκεανός.....





Αποτέλεσμα εικόνας για ocean

Αποτέλεσμα εικόνας για american food

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Welcome to Los Angeles (Part 2)

       Βρισκόμαστε ακόμη στους δρόμους του L.A όπου οι μυρωδιές από ασιατικές και μεξικάνικες  κουζίνες είναι πολύ έντονες και σου γαργαλούν τα ρουθούνια σχεδόν από παντού! Τώρα είναι απόγευμα και ώρα για λίγο baseball.
        Μα την αλήθεια, τόσες ώρες ήμουν στο γήπεδο και πάλι δεν κατάλαβα πώς παίζεται! Υποτίθεται ότι ήμαστε με τους Dodgers, αλλά μου ήταν αδύνατον να καταλάβω πότε κέρδιζαν πόντους. Απλά όταν χειροκροτούσε και πανηγύριζε η κερκίδα, σηκωνόμουν κι εγώ. Τελικά μετά από δυόμιση ώρες παιχνιδιού δεν προβλεπόταν να τελειώσει ο αγώνας, οπότε είπαμε να βγούμε στο parking να βολτάρουμε και να ξεπιαστούμε! Πάντως σαν εμπειρία ήταν τέλεια ( άλλο αν δεν κατάλαβα τον τρόπο του παιχνιδιού)!
         Είναι όμως που ανυπομονούμε για την αυριανή συναυλία των Motley Crue γιατί είναι πολύ δύσκολο να σου δοθεί η ευκαιρία να τους απολαύσεις στην έδρα τους. Και μας δόθηκε. Και όντως άξιζε τον κόπο. Η εμπειρία ήταν μο-να-δι-κή! Εκτός του ότι ήταν απολαυστικότατα και τα support groups, μετά ήρθε η ώρα να δώσουν ρέστα οι θρύλοι. Έκαναν στο top αυτό που πάντα ήξεραν να κάνουν καλά. Την προσφορά θεάματος. Φυσικά οι σκέψεις δεν σταμάτησαν εδώ... Πόσο δυσάρεστο είναι για κάποιον άνθρωπο που η ζωή του όλη ήταν εν μέσω χειροκροτημάτων και λατρείας, να βλέπει ότι ο χρόνος μοιραία θα τελειώσει και τα χειροκροτήματα θα σβήσουν, είτε λόγω της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων, είτε όχι...Κατά πόσο μπορούν να βλέπουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους τόσο γερασμένους; Κάποιοι γερνούν με χάρη και με πλήρη συνείδηση του περάσματος του χρόνου. Κάποιοι άλλοι, είναι σχεδόν αδύνατον να το αποδεχτούν και κατά συνέπεια να συμβιβαστούν. Άραγε πόσο εύκολο είναι...;
          Όμως επειδή τα ερωτήματα δεν τελειώνουν κι έχουμε κι άλλα πράγματα να δούμε, ας μην χάνουμε χρόνο! Είναι και το μουσείο  Ripley's believe it or not που όντως εκεί είδα διάφορα αξιοπερίεργα του κόσμου και για κάποια σφίχτηκε η καρδιά μου π.χ. για τον πιο ψηλό ή κοντό άνθρωπο του κόσμου...Κι εκεί προσπαθείς να σκεφτείς την δύσκολη καθημερινότητα ενός πανύψηλου ή πολύ κοντούλη ανθρώπου...
           Αλλά έχουμε να περπατήσουμε ακόμη στη Venice Beach, στη Redondo Beach όπου επιτέλους δοκίμασα churros, στη Santa Monica Pier που έχει πρωταγωνιστήσει σε τόσες ταινίες, έχουμε να δοκιμάσουμε τόσα απολαυστικά πιάτα και να περάσουμε οπωσδήποτε από το Mels Drive-In γιατί θέλω τόσο να φάω σε ένα τυπικό αμερικάνικο εστιατόριο που κάποτε έτρωγε η Betty Davis και ξαφνικά βλέπω να βγαίνει από ένα αμάξι η Brigitte Nielsen όπου με ένα πλατύ χαμόγελο και περίσσεια άνεση μου απαντάει "Yeah, sure" στην ερώτηση "Can I take a picture with you"? Την επόμενη μέρα, μόλις έχω βγει από ένα βιβλιοπωλείο με τον άντρα μου και μπροστά στη διάβαση, σταματάει μια limο, κατεβαίνει το παράθυρο και να μπροστά μας ο Little Richard που κάποτε τραγουδούσε το "Good Golly Miss Molly", να μας δίνει ένα βιβλίο με αφιέρωση, ο τίτλος του οποίου είναι "Finding Peace Within".
           Δεν είναι όμως μόνο αυτό! Έχουμε να πάμε στα φανταστικά Universal studios. Εκεί, ο χρόνος απλά σταμάτησε! Έγινα και πάλι παιδί! Αφενός με περίμεναν διάφορα τραινάκια για να απολαύσω επικίνδυνες βόλτες, ( σε αυτό του Jurassic park γίναμε και μούσκεμα γιατί το τραινάκι πέφτει μέσα σε νερά και επιπλέον σε βγάζουν κρυφά, την ώρα του μπουγέλου, μια φωτογραφία χωρίς να το ξέρεις, όπου οι γκριμάτσες των επιβατών είναι όλα τα λεφτά ), αφετέρου έχεις έναν ξεναγό που σε ενημερώνει για τα πάντα, πάνω στο τραινάκι που σε περνάει από τα studios και βλέπεις από κοντά το διαβόητο σπίτι του "Ψυχώ", τον τρόπο που προκαλούν τις πλημμύρες στις ταινίες, πέφτεις πάνω στον King Kong που φωνασκεί και διαλύει το μετρό, περνάς από το θεματικό πάρκο της ταινίας " Τα Σαγόνια του Καρχαρία", βλέπεις τα αυτοκίνητα από τις ταινίες "The Fast and the Furious", κάθεσαι να δεις όλο το σκετσάκι με τον Zorro και την Elena και δεν σου φτάνει μια μέρα να απολαύσεις τα studios. Δεν υπήρχε περίπτωση όμως να μην τιμήσουμε τα Bubba Gump εμπνευσμένα από την ταινία "Forest Gump', και να γευτούμε τις υπέροχες γεύσεις σε γαρίδες. Απλά πεντανόστιμες.....
            Ε, τελικά δεν θέλεις και βόλτες στα εμπορικά καταστήματα του Beverly Hills και του Rodeo Drive για να πετύχεις στον απέναντι δρόμο τον Samuel Jackson μέσα στο αμάξι του, που αγχώνεται όσο περιμένει στο φανάρι, γιατί αυξάνεται ο κίνδυνος να τον πάρουν χαμπάρι οι διερχόμενοι; Όταν ο εφιάλτης του πραγματοποιείται, όπου φύγει φύγει!
             Ααααααχ, έχω τόσες υπέροχες αναμνήσεις... Αύριο θα σας πω αυτά που μου έμειναν περισσότερο για να μπορώ να πω σήμερα, την ώρα αυτή που γράφω, ότι τελικά ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία!







Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Welcome to Los Angeles

           Σήμερα απογειωνόμαστε για ένα μακρινό ταξιδάκι και θα προσγειωθούμε στο καταπληκτικό Los Angeles για να δούμε μια πόλη θρύλο. Μια πόλη στην οποία, μπορεί να μην βλέπεις Αγγέλους, αλλά 'μυρίζεις' την ιστορία του κινηματογράφου και της μουσικής και βλέπεις παντού, αυτό που μπορεί να σου προσφέρει καλύτερα από κάθε άλλη πόλη. Τους Μύθους της! Ζούνε παντού, οι Αμερικάνοι ξέρουν να τους διαχειρίζονται άψογα και είμαι ακόμα πολύ χαρούμενη - για φαντάσου- για μια άκρως τουριστική τσάντα Marilyn Monroe που πήρα, γιατί νιώθω ότι χώρεσα στην βαλίτσα μου όλη την Αμερική, αλλά κυρίως όλο το L.A. Γιατί αυτή η πόλη είναι μια Marilyn, ένας James Dean, μια Ginger Rogers κι ένας Fred Astaire σε απ'ευθείας μετάδοση!
           Κατ' αρχάς το ταξίδι αυτό καθ' εαυτό ήταν μια περιπέτεια. Πρώτη φορά έκανα ένα τόσο μακρινό (ταξίδι λέμε) 12 ωρών, συν τις 2- 2,5 που προηγήθηκαν για να φτάσουμε στο σημείο εκκίνησης του ταξιδιού...ε, 15 περίπου ώρες στο αεροπλάνο...είναι κάπως! Κι όχι για την διαφορά της ώρας, όσο για εκείνα τα καημένα τα ποδαράκια που τα απλώνεις από τη μία, τα τινάζεις από την άλλη και το αίμα έχει μείνει στάσιμο και δεν το ακούς να κινείται, βρε παιδάκι μου. Είναι και εκείνη η πλατούλα που δεν λέει να βολευτεί πουθενά, έχεις και τον μπροστινό να ρίχνει το κάθισμα του καταπάνω σου σαν να είναι μόνος του, αλλά είσαι τόσο ευτυχής που θα δεις επιτέλους το L.A που δεν δίνεις και τόση σημασία στα 'περίχωρα'. Εξάλλου θα δεις τόσες ταινίες που κάποιες υπό normal συνθήκες δεν θα καθόσουν να τις δεις, αλλά εκεί μέσα τις χρειάζεσαι για να απασχοληθείς και ενίοτε να ξεχνιέσαι με τη σκέψη ότι χρειάζεσαι το wc κάθε λίγο και λιγάκι για την ρευστή σου ανάγκη. Και ψυχολογικό είναι και μεγάλος κόπος να ανεβοκατεβαίνεις, οπότε άστο και χάζεψε την ταινιούλα σου!
            Αυτό που λατρεύω να κάνω από το αεροπλάνο, είναι να χαζεύω την απέραντη θέα, όταν αυτό φυσικά είναι εφικτό, γι' αυτό και φωτογραφίσαμε την Γροιλανδία, που φαίνεται τόσο μαγευτικά απόκοσμη, τόσο αφιλόξενη κι απρόσιτη. Από εκεί είναι και οι φωτογραφίες που παραθέτω παρακάτω αν και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποτυπώσουν το δέος που νιώθει κανείς μπροστά στο απλησίαστο χάος που έχεις μπροστά στα μάτια σου. Και κάπως έτσι νιώθεις ότι είσαι το απόλυτο μηδέν, πλησίον ενός αχανούς σύμπαντος που δεν έχει όρια γιατί είναι τόσο απίστευτα πανέμορφο από μόνο του, που δεν τα χρειάζεται.
            Όταν πια φτάσαμε στον πολυπόθητο προορισμό μας, ήταν απλούστατα μαγεία να χαζεύεις, μέσα από το taxi, τις ατελείωτες highways και να συνειδητοποιείς ότι σχεδόν τα πάντα λούζονται στο φως και δεν υπάρχει κάτι για να σου το κρύψει. Άλλωστε, οι ουρανοξύστες είναι ελάχιστοι και βρίσκονται μόνο στο downtown, οπότε γίνεσαι ένα με το φως ( η τελευταία φωτογραφία δείχνει μια άποψη από το κέντρο).
             Κι από εκεί και πέρα πρέπει να ζήσεις το όνειρο! Μουσεία δεν υπάρχουν με την κλασσική έννοια του όρου όπως εννοείται στην Ευρώπη. Από αυτά όμως έχεις μπόλικα ( στην Ευρώπη λέμε), οπότε έχεις ανάγκη για άλλου τύπου μουσεία. Χρειάζεσαι να δεις την ιστορία του Hollywood και να χαζέψεις stars άλλης κοπής, πολύ διαφορετικών γενεών και άλλου χρώματος. Ναι, το ασπρόμαυρο χάριζε μια μαγεία που εξαφάνισε το χρώμα (οξύμωρο ε!).
             Στο Hollywood Museum, έχει κανείς την ευκαιρία να ταξιδέψει στον χρόνο και να δει maquillage, boudoir, φορέματα και κοστούμια παλαιών ηθοποιών και να θαυμάσει ένα σωρό φωτογραφίες θηλυκών πρωταγωνιστριών, που έμοιαζαν σαν ψεύτικες κούκλες με τον τρόπο που βάφονταν και που εξέπεμπαν class και δεν πλάσαραν τους εαυτούς τους σαν trash όπως συμβαίνει σήμερα! Και ναι, συνειδητοποιείς ότι η Max Factor ήταν η πιο παλιά εταιρεία καλλυντικών που αναλάμβανε το make up ολόκληρου του Hollywood και κάπου ανάμεσα στις πούδρες και τις σκιές βλέπεις να ξεπετάγεται και το script της τάδε ταινίας που κρατούσε η Marilyn και που έχει τσαλακωθεί πια από τα πολλά ξεφυλλίσματα αλλά λες..."Στο καλό....! Αυτό το κράτησε μια γυναίκα που την μνημονεύουν ακόμη και σήμερα σε όλον τον κόσμο!". Βλέπεις από την άλλη και ένα από τα φορέματα που φόρεσε η Vivien Leigh στο "Όσα παίρνει ο άνεμος" και στενοχωριέσαι που δεν διασώθηκαν και τα υπόλοιπα και προσπαθείς να φανταστείς τις πραγματικές της διαστάσεις παρόλο που ξέρεις ότι ήταν petite και αναφωνείς "Εύρηκα! Α, ώστε έτσι ήταν!". Και θα ήθελες κάπου εκεί γύρω να δεις και τον Rhett Butler να μαλώνει με την Scarlett O' Hara...  Κάπου παραπέρα βλέπεις και το κοστούμι του Elvis κι αρχίζεις να τραγουδάς "Are you lonesome tonight" και ουσιαστικά βλέπεις και θυμάσαι ένα σωρό ταινίες και τραγούδια που έχεις λατρέψει γιατί έχεις το έρεισμα μπροστά σου! Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έχουν προστεθεί και πολλά κοστούμια σύγχρονων ηθοποιών και τραγουδιστών, που θα προτιμούσα να βρίσκονταν σε άλλο χώρο για να μην μπερδεύεται το παλιό με το σύγχρονο, αλλά μουσείο είναι, πρέπει να εξελίσσεται! Τι να κάνεις!
             Μετά το μουσείο όμως πρέπει να δεις και κάθε τετράγωνο της Λεωφόρου των Αστέρων και χαίρεσαι όταν πέφτεις επάνω στο αστέρι της Κατίνας Παξινού και λες "Ευτυχώς υπήρξαν και ταλέντα που μας έκαναν περήφανους διεθνώς". Αυτό το μικρό αστεράκι είναι που τελικά τους άνοιξε το δρόμο προς την αιωνιότητα εντός ανθρωπίνων-πάντα- ορίων και όσο δεν φθείρεται αυτό δεν φθείρεται και η υστεροφημία τους, η θύμησή τους... Εν συνεχεία προχωράς, για να πέσεις πάνω στους Motley Crue (συγγνώμη για την έλλειψη διαλυτικών) και λες "Χα, θα σας δω σε λίγες μέρες στο Crue Fest πουλάκια μου!", τραγουδάς το 'Beat it' πάνω από τον Michael Jackson και 'Strangers in the Night'  δίπλα στον Frank Sinatra, αλλά δεν πειράζει να μην τα δεις όλα αυθημερόν, γιατί κι αύριο πάλι εδώ θα περπατήσεις......

Υ.Γ Ες αύριον τα νεότερα γιατί το ταξίδι μας συνεχίζεται!!!!







The Cars - heartbeat city



       Σήμερα είναι η μέρα της γιορτής μου και φυσικά εύχομαι Χρόνια Πολλά σε όλες τις Μαγδαληνές- Madeleine(s)- Magdalena(s) του κόσμου με Υγεία, διάθεση για δημιουργία, φώτιση και χαμόγελο! Υποτίθεται ότι γιόρταζα και στις 10 του μηνός, αλλά είναι μια γιορτή που δεν έχω συνηθίσει ακόμη, οπότε είμαι παραδοσιακά εορτάζουσα σήμερα! Κι επειδή αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει, είπα να ευλογήσω τα γένια μου και να μάς αφιερώσω γενικά, αυτό το τόσο ξεχωριστά αγαπημένο μου track, με την λατρεμένη αυτή φωνή, τον ανατριχιαστικά υπέροχο ήχο και τον φανταστικό ρυθμό. Χρόνια μας Πολλά λοιπόν!!!!

Κυριακή 20 Ιουλίου 2014

Σαν θέλει η νύφη...εμάς λόγος δεν μας πέφτει!

      Να λοιπόν που κρατάω τις υποσχέσεις μου και αφού για ένα κούτελο ζούμε όλοι, πρέπει να το κρατάμε καθαρό! Έτσι λοιπόν επανέρχομαι στα γαμήλια θέματά μας, αναλύοντας τώρα, τα νυφικά που πάνε πάντα πακέτο με το χτένισμα και το maquillage. Εδώ οι προβληματισμοί ταξιδεύουν με ταχύτητα φωτός και πολλές φορές σου έρχεται περισσότερο να κλάψεις, πάρα να λυθείς στα γέλια!
       Νυφικό!!!!! Ο κακός χαμός! Είναι ρε παιδί μου, το αγαπημένο θέμα των γυναικών. Δεν θα ξεχάσω μια κουβέντα που είχα πριν καιρόοοοο, με μια κοπέλα που εργαζόταν σε βιβλιοπωλείο, που ενώ παραδεχόταν ότι δεν τρελαινόταν για περιποίηση ( και φαινόταν αυτό άλλωστε ), ούτε και με την ιδέα του γάμου αυτού καθ' εαυτού, το όνειρο της ήταν να παντρευτεί για να φορέσει νυφικό. Ήταν το μικρό fetish της, να πηγαίνει με την αδερφή της και να χαζεύουν νυφικά. Αυτό το έχω ακούσει από πάρα πολλές γυναίκες λες και άπαξ και παντρευτεί η mademoiselle και είναι πια επισήμως madame, θα αλλάξει και το ενδυματολογικό και θα κυκλοφορεί μόνο με το νυφικό της. Στον μπακάλη, τον μανάβη, τον κρεοπώλη θα πηγαίνει σαν Madame Pompadour. Αυτή είναι και η απαίτηση κάθε μέλλουσας νύφης. Να μοιάζει με πριγκίπισσα, μολονότι η προαναφερόμενη madame δεν ήτο πριγκίπισσα.
       Και με πριγκιπικό σημείο εκκίνησης, αρχίζουν οι υπερβολές. Δεν έχει σημασία πόσα κιλά είναι η νύφη ή τι ύψος έχει. Πρέπει απαραιτήτως μια νύφη "masallah" που λέμε, να επιλέξει ένα νυφικό που να την σφίγγει στο μπούστο με αποτέλεσμα να ξεχειλίζουν στήθη, μπράτσα, και κρέατα παντός τύπου, έτοιμα προς έκρηξη και όχι μόνον αυτό, αλλά να έχει και τούλια από την κορυφή ως τα νύχια για να δείχνει ακόμα πιο 'γεμάτη'. Το θέμα είναι να καμουφλαριστούν οι ατέλειες, όχι να υπερτονιστούν! Και σου έρχονται και οι πιο petites με κάτι ουρές από εδώ μέχρι την Μαδαγασκάρη, μπερδεύονται και μόνες τους και παίρνουν και μια τούμπα έτσι για το "Να Ζήσετε"!
        Γιατί την πέρλα που την πας! Κι όχι μόνο φορτωμένη πέρλα αλλά και πασπαλισμένη με glitter σε όποιο μέρος του σώματος έχει μείνει γυμνό, που να την τινάζεις σαν μοκέτα από το μπαλκόνι δύο μερόνυχτα και να μην φεύγουν τα strass με τίποτα. Νύφη με τόση πέρλα και glitter είναι άκρως επικίνδυνο να ξαμοληθεί εν ώρα έντονης ηλιακής ακτινοβολίας γιατί από την αντανάκλαση μπορεί να θέσει εκτός δορυφόρου ακόμα και πύραυλο που σουλατσάρει αμέριμνα στον χαοτικό γαλαξία μας!
        Δηλαδή δεν φτάνει που έχει τόση λάμψη πάνω της, κάνει και ένα maguillage βγαλμένο από τσίρκο που αναρωτιέσαι αν όντως αυτή είναι η νύφη κι αν έλαβες σωστά την πρόσκληση, γιατί δεν την είχες ματαδεί έτσι, ούτε και πρόκειται από την επόμενη μέρα να ξαναβαφτεί σαν τη γυναίκα του Καραγκιόζη. Αρχίζει να γυαλίζει κιόλας από την αποπνικτική ζέστη εντός Ναού κι έρχεται και γίνεται μάσκα του θεάτρου Νο (και Αρχαίας Τραγωδίας, μην σου πω)!
         Κι αφού φρόντισε να βρει ένα νυφικό και ένα βάψιμο που την 'κολακεύει', ε...να μην φροντίσει και για το μαλλί να κλείσει το πακέτο; Εδώ οι περιπέτειες ξεκινούν ένα εξάμηνο νωρίτερα. Δώσ'του πρόβες κι επισκέψεις επί επισκέψεων στο κομμωτήριο, κατάλογοι, extension, βαφές, ανταύγειες, κρεπαρίσματα...τρίχα για τρίχα δεν μένει! Όμως και πάλι καμιά δεν έφτασε το ζήτημα μέχρι τέλους. Λίγο πολύ όλα τα μαλλιά και τα χτενίσματα θα μοιάζουν. Αυτή όμως που θα καταφθάσει στην Εκκλησία με μαλλί αλά Μαρίας Αντουανέτας ( πριν τον αποκεφαλισμό, γιατί μετά δεν έμεινε τίποτα από τον ώμο και πάνω ) και άξια θα είναι και τολμηρή και όμοιά της δεν θα έχει ξανακυκλοφορήσει εντός ελληνικών συνόρων και μπορεί να δώσει και τα φώτα της και εκτός (συνόρων λέμε)! Εκεί μάλιστα! Αξίζει τον κόπο η ταλαιπωρία!
          Κοντολογίς, πάλι μια από τα ίδια θα έχουμε. Η νύφη παραφορτωμένη σαν τούρτα, μαλλί που δεν είναι δικό της και 'πλαστικό' maquillage για να θυμίζει έστω και για μια μέρα στη ζωή της, star του Hollywood. Απλά ξεχνάνε ότι με τις βασικές πινελιές, πάλι σαν star θα είναι- μην σου πω και καλύτερες! Και μάλιστα χωρίς photoshop!


Γι αυτό το μαλλί μιλούσα! Τώρα μάλιστα!


Keep Shelly In Athens • Old Time Glory



      Αυτό το κομμάτι με ανεβάζει απίστευτα! Είναι σαν να έχω rollers στα πόδια και τρέχω! Εξαιρετικό δείγμα για τα δεδομένα της ελληνικής μουσικής σκηνής, από δύο Ελληνίδες εκ Κυψέλης- εξού και το λογοπαίγνιο με το όνομα του duo, keep shelly-. Enjoy and have fun!

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Hooverphonic - Mad About You (Version 2)



     Επειδή το προηγούμενο video clip αφαιρέθηκε και δεν γίνεται να μην έχω αυτό το track, έβαλα την δεύτερη version και παραθέτω τα ίδια σχόλια που είχα και στο προηγούμενο, ότι δηλαδή πρόκειται για  ένα σύγχρονα αισθαντικό χωρίς να γίνεται ανιαρώς γλυκανάλατο κομμάτι! Μοναδικά αγαπημένο, που μετά βεβαιότητος πρόκειται για τραγούδι test drive για τις φωνητικές ικανότητες νεαρών τραγουδιστριών σε live μουσικές σκηνές. Αλήθεια! Δεν υπάρχει περίπτωση να μην τραγουδηθεί live σε κάποιο μαγαζί που φιλοξενεί μουσικές rock και περίπου rock μπάντες. Για τα δικά μου κυβικά δεν είναι, γιατί ούσα εκ γενετής Κακοφωνίξ, θα μας πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!!! Enjoy!!!!!!!

Ξεσκαρτάρω άρα υπάρχω

       Και...κάπως έτσι, με αυτό το σκεπτικό της αναγέννησης και του επαναπροσδιορισμού της ζωής μου, άρχισα να την ξεκαθαρίζω (τη ζωή μου, λέμε). Για την ακρίβεια να την ξεσκαρτάρω όπως προανέφερα στον τίτλο, από οτιδήποτε και οποιονδήποτε την μόλυνε και τη δηλητηρίαζε για χρόνια ολόκληρα.
        Αν αναλογιστεί κανείς στη ζωή του, πόσα πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις ανέχθηκε παρά τη θέλησή του, είναι λογικό κάποια στιγμή να επέλθει ένα "μπαμ" και να στρωθεί στη δουλειά για να ανακαλύψει την πηγή του κακού. Όταν, για παράδειγμα, έγινα μαθήτρια όλοι μου έλεγαν τι ωραία θα είμαι με τα άλλα παιδάκια και θα παίζουμε στα διαλείμματα κι όλα αυτά στα πλαίσια της κοινωνικοποίησης. Απλώς ξέχασαν να μου πούνε ότι θα τους τρώω στην "μάπα" χωρίς να τους έχω επιλέξει και όχι μόνο θα ανέχομαι αυτούς, αλλά και ένα σωρό δασκάλους και καθηγητές με τα δικά τους ψυχοσωματικά προβλήματα που ξεσπούσαν σε εμάς, γιατί δυστυχώς είναι λίγοι αυτοί που κάνουν καταπληκτικά τη δουλειά τους.
         Κι έτσι από μικρή αναγκάστηκα να καταλάβω την έννοια της κοινωνικοποίησης the hard way, γιατί πρώτα στην τάξη θα πάρεις το βάπτισμα του πυρός. Η τάξη είναι ΑΚΡΙΒΩΣ η μικρογραφία της κοινωνίας σε petite έκδοση. Έχεις να κάνεις με τον ρουφιάνο, το παλιοτσογλάνι που πουλάει μαγκιά στα αδύναμα παιδάκια, την 'ξεπεταγμένη', τα κομπλεξικά, τα κουτσομπόλικα, αυτόν που δεν παίρνει με τίποτα τα γράμματα, το γλειφτράκι, το απροσάρμοστο και λίγο πολύ ξέρεις και τη δουλειά θα επιλέξουν να κάνουν. Κάτι απ' όλα αυτά ήταν και ο αγνά κακός άνθρωπος που είχες την ατυχία να έχεις αργότερα για διευθυντή, "αφεντικό", προϊστάμενο... Άρα η κοινωνικοποίηση πέτυχε. Σιχαίνεσαι την μικροπρέπεια των ανθρώπων από τόσο μικρή ηλικία. Και έχεις το πρώτο δείγμα για την οικογένεια από την οποία προέρχεται έκαστο καθαρματάκι και φαντάζεσαι τι 'σόι' συμπεριφορά θα έχει η μαμά κι ο μπαμπάς του με τους 'συναδέλφους', υφισταμένους ή προϊσταμένους...
         Στη συνέχεια ανέχεσαι ανόητες παρέες, που δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτα και αναρωτιέσαι "Μα, γιατί κάθομαι εδώ. Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω". Παρέες που σε πρόσβαλαν, που σε είχαν μόνο για στιγμές, που λυπήθηκαν αναγκαστικά με τις λύπες σου αλλά ξέρασαν χολή στις χαρές σου και το ίδιο έκαναν και πολλοί συγγενείς σου.
          Πρόκειται για έναν άκρως μιαρό κλάδο της κοινωνικής ζωής του ανθρώπου, που αποκλειστικός λόγος ύπαρξής του είναι να σε κάνει να νιώθεις χάλια, να πετάει σπόντες ή να σου κάνει κατά μέτωπον επιθέσεις, χωρίς να ξέρεις, για την ακρίβεια, από πού σου έρχονται τα χαστούκια. Να έχεις και την "πολυαγαπημένη ξαδερφούλα" να έρχεται στο γάμο σου, χωρίς να την έχεις καλέσει με την θέλησή σου, μέσα στα μούτρα, ευχόμενη να πάει κάτι στραβά για να το ευχαριστηθεί. Να  έχεις και την οχιά τη "θείτσα" να είναι κι αυτή μουτρωμένη επειδή παντρεύτηκε η ανιψιά πρώτη κι όχι η κόρη της (λες και είναι δικό μου θέμα ή φταίξιμο) και να έχεις και μια άλλα έτερη "θείτσα" που τάχα μου σου ευχόταν τα καλύτερα για χρόνια ολόκληρα αλλά τελικά βγήκε η σκύλα από μέσα της επειδή σε είδε να χαμογελάς περισσότερο απ' ότι ήθελε βαθιά μέσα της....Α, ναι ο κόσμος γύρω σου τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί να νιώθεις καλά.
           Αυτό επιβεβαιώθηκε αυτά τα χρόνια με την κρίση. Όπου σταθείς και βρεθείς, όλοι κλαίγονται. Κι εσύ ο καημένος, που δεν είναι καθόλου στην ιδιοσυγκρασία και στον χαρακτήρα σου να κλαψουρίζεις, στέκεσαι αμίλητος και voici το συμπέρασμα: "Ε, βέβαια αυτός τι ανάγκη έχει. Όλα του πάνε καλά". Οπότε βγήκε το πόρισμα από τον "φιλεύσπλαχνο" γείτονα, συγγενή, γνωστό, ότι εσύ είσαι υπέροχα κι επομένως σου αξίζουν τα χειρότερα. Είπαμε, κανείς δεν αντέχει ένα χαμογελαστό πρόσωπο δίπλα και γύρω και κοντά του. Άρα ευχόμαστε να του σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη κι όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο για αυτούς!
            Ε, με αυτά και με αυτά ξύπνησα ένα πρωί και ξερίζωσα το κακό από την καθημερινότητα μου! Πώς; Έκανα πέρα ανθρώπους, 'φίλους', συγγενείς και κράτησα μόνο τα διαμάντια στη ζωή μου. Η ευτυχία τούτη την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν περιγράφεται. Αργά ή γρήγορα πέφτουν οι μάσκες και νιώθεις υπέροχα που έγινε την δεδομένη στιγμή κι όχι αργότερα που δεν μπορείς να το σώσεις. Και είναι στ' αλήθεια τόσο απλό! Απλά τους κάνεις πέρα είτε με το καλό, είτε άκομψα κι απότομα. Γιατί πια δεν μπορώ να πω "κρίμα είναι αυτός για τον τάδε λόγο, κρίμα είναι ο άλλος για τον δείνα λόγο"...Κι εγώ; Δεν είμαι κρίμα που ανέχτηκα τόσα λόγια, που υποχώρησα σε τόσες καταστάσεις; Είμαι και με το παραπάνω!
            Τελικά, φτάνω στο τώρα που νιώθω δικαιωμένη και απίστευτα ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Η εσωτερική ηρεμία που έχω, όχι μόνο άλλαξε το είναι μου, αλλά συνεχίζει να το αλλάζει γιατί έπεσε το τείχος που εμπόδιζε κάθε τι καλό να με φτάσει. Είμαι θετικός κι αισιόδοξος άνθρωπος, που στην πορεία είχα μάθει να το καταπνίγω για να μην δίνω λαβές, είναι δυνατόν, όμως, να προσπαθείς να προχωράς εμπρός πνίγοντας ουσιαστικά τον εαυτό σου; Ασχολούμενη με το τι θα πουν οι άλλοι;
             Απλά...... ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!





          

Reamonn - Supergirl



      Ένα τόσο όμορφο τραγούδι, δεν θα μπορούσε παρά να 'ντύσει' ένα νωχελικό Σαββατιάτικο πρωινό! Νωχελικό και το ίδιο το τραγούδι, ταιριάζει περισσότερο με μια πιο βροχερή μέρα αλλά τελικά επιβεβαιώνεται αυτό που πιστεύω: Ένα καλό τραγούδι ταιριάζει παντού, πάντα και με τα πάντα!

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Τα Ανεμοδαρμένα Ύψη

      Τι να πει κανείς γι' αυτό το υπέροχο βιβλίο από την Emily Bronte, Wuthering Heights, τουτέστιν τα γνωστά μας "Ανεμοδαρμένα Ύψη". Το διάβασα στην πρώτη Λυκείου κι φρόντισα να το ξεκινήσω Παρασκευή για να το έχω τελειώσει μέχρι και την Κυριακή. Δεν είχα καν όρεξη να πάω να φάω γιατί η ώρα του φαγητού, θα μου αποσπούσε την προσοχή ακόμη κι από το κόμμα, επομένως προσπαθούσα να είμαι όσο πιο απερίσπαστη γινόταν.
      Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 1847, η κοινή γνώμη διχάστηκε μιας και η σφοδρότητα της εκδίκησης και η σκιαγράφηση μιας σκληρής ψυχής όπως αυτής του Heathcliff, δεν άρμοζε με τα ήθη της Βικτωριανής εποχής. Την ίδια εποχή, κυκλοφόρησε και το έργο της αδερφής της Emily, Charlotte Bronte, με τίτλο Jane Eyre που είναι μεν καταπληκτικό αλλά πάντα θα θεωρώ ότι τα "Ανεμοδαρμένα Ύψη" είναι ανώτερα. Ίσως επειδή κατά βάθος, μιλάει για κάτι τόσο γήινο και ανθρώπινο, όπως είναι η εκδίκηση και καταφέρνει να μεταφέρει στον αναγνώστη μια απίστευτη ανατριχίλα.
        Επίσης είναι πασίγνωστη και η μικρή τους αδερφή Anne Bronte, με το έργο της "The Tenant of Wildfell Hall" και πιστεύω ότι το βασικό χαρακτηριστικό και των τριών έργων είναι η έντονη σκοτεινιά και μουντάδα που καταφέρνουν να σου μεταφέρουν. Θα μου πει βέβαια κανείς, από Αγγλία και με λιακάδα δύσκολο, αλλά η καταχνιά των αριστουργημάτων τους, λόγω του ότι είναι βιωματική καθώς το σπίτι τους βρισκόταν έρμαιο των αγέρηδων και μάλιστα στη μέση του πουθενά, είναι πολύ φυσικό να επηρέασε και τη ψυχοσύνθεσή τους! Μεγάλο ρόλο έπαιξε επίσης, το γεγονός ότι βρέθηκαν μετά τον θάνατο της μητέρας τους σε οικοτροφείο και η βαρβαρότητα που επικρατούσε εκεί είναι κάτι που βίωσαν οι ίδιες στο πετσί τους γι' αυτό και η Charlotte κατάφερε να 'περάσει' τις προσωπικές της μνήμες με μεγάλη επιτυχία, μέσα από την Jane Eyre.
         Δεν παύω όμως να πιστεύω, εν τέλει,ότι τα "Ανεμοδαρμένα Ύψη" είναι μια υπέροχη ιστορία άσβεστου πάθους, που εξελίσσεται σαν thriller, με μια γοτθικού τύπου αγωνία και με ένα καταπληκτικά δοσμένο μυστήριο! Με μεγάλη χαρά θα έχω παρακάτω και το τραγούδι της Kate Bush "Wuthering Heights" το οποίο έγραψε εμπνευσμένη από το ομώνυμο βιβλίο και που δεν υπήρχε περίπτωση να μην μου αρέσει!
          Επομένως προτείνω τα "Ανεμοδαρμένα Ύψη", σε όσους θέλουν να ανακαλύψουν την απειροελάχιστη γραμμή που διαχωρίζει την αγάπη από το μίσος!



Αποτέλεσμα εικόνας για τα ανεμοδαρμενα υψη