Μου αρέσει πάρα πολύ να παρακολουθώ εκθέσεις κι όσο βρισκόμουν στη Ρόδο είχα πολλές τέτοιες ευκαιρίες, μιας και είναι ένα νησί που έχει βγάλει σημαντικές προσωπικότητες των τεχνών και συχνά πυκνά καλεί και διεθνείς προσωπικότητες σε συνέδρια, συγκεντρώσεις και λοιπά δρώμενα.
Ακουστά τον είχα, αλλά γνώστης της τέχνης του Κώστα Νεοφύτου δεν ήμουν, οπότε χάρηκα όταν παρουσιάστηκε μια δική του έκθεση και είχα την ευκαιρία, με τον άντρα μου, να την επισκεφθώ και να συνομιλήσω και με τον ίδιο, βλέποντας εκ του σύνεγγυς, πως είναι ένας πολύ γλυκός και πράος άνθρωπος.
Γεννηθείς το '40 στη Ρόδο, σπούδασε στην Ελλάδα και στην Ιταλία έχει κάνει και ατομικές και ομαδικές εκθέσεις (οι ομαδικές του υπολογίζονται παραπάνω από 60) και δουλεύει τόσο το μάρμαρο και τον πηλό, όσο και τον μπρούντζο και από 'κει και πέρα κάνει μίξη στις τεχνικές του. Εκθέματά του κοσμούν την Παλιά Πόλη της Ρόδου, άλλες περιοχές του νησιού, ακόμη και το Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα με την Προτομή του Ταγματάρχη Διογένη Φανουράκη όπως και το Αεροδρόμιο της Ελευσίνας με ένα μαρμάρινο-μπρούντζινο γλυπτό του. Επιπλέον έχει εκδόσει 5 ποιητικές συλλογές και στο ενεργητικό του απαριθμούνται πολλές τιμητικές διακρίσεις και βραβεία.
Στην έκθεση που παρακολούθησα, είχε πολλά εκθέματα λαξευμένα στα υλικά που προανέφερα όσο και ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ πίνακες που τους έδωσε την ικανότητα να 'ζωντανεύουν'. Ναι, δεν ήταν απλοί πίνακες, ήταν ζωντανοί πίνακες. Γιατί δεν τους άφηνε απλά ζωγραφισμένους στον καμβά, αλλά τους έδινε πνοή με πέτρες, κοχύλια, μαρμάρινες προτομές σε μινιατούρα, μικρά κομμάτια ξύλου που κολλούσε επάνω τους.
Τι ωραία έργα του, 'Η Μίλητος', 'Ο Νόστος', 'Το Απόβραδο', 'Η Κνίδος','Η Μοναξιά'...Δεν παρέλειψε όμως να αξιοποιήσει και το παμπάλαιο σίδερο της γιαγιάς του, όπως επίσης και να μας ενημερώσει πώς βρήκε ένα ρολόι με εκκρεμές- αντίκα που είχε κολλήσει σε έναν πίνακά του. Τυχαία έτσι όπως έκανε περίπατο το είδε να προεξέχει από έναν κάδο σκουπιδιών. Φυσικά και εκτίμησε με το έμπειρο μάτι του την ανεκτίμητη αξία του, το πήρε και το πήγε αμέσως στο σπίτι όπου το γυάλισε,το ξαναζωντάνεψε και το έκανε αθάνατο, κατά έναν τρόπο, μέσα από τον πίνακά και την τέχνη του!
Κλείνω αναφέροντας τους στίχους του ποιητή Ηλία Τσέχου:
"Ο,τι αγγίζει ο Κώστας Νεοφύτου, πλάθεται όνειρο. (....)Χαιρετισμοί κι αποχαιρετισμοί είναι η ζωή!! Δεν έχει σωσίες,πρόβες και επιστροφή , μα έλκει τις 'κλωνοποιήσεις' της μέσω της τέχνης. Έτσι θα 'ναι! Δεν σώζεται η πνοή, άμα σωθεί!"
'Η Κνίδος' είναι ένα απειροελάχιστο δείγμα του κι επίσης δεν είπα ότι είμαι καλή στη λήψη καλών φωτογραφιών. Τώρα ό,τι έβγαλα, έβγαλα!!!!!!!
Ακουστά τον είχα, αλλά γνώστης της τέχνης του Κώστα Νεοφύτου δεν ήμουν, οπότε χάρηκα όταν παρουσιάστηκε μια δική του έκθεση και είχα την ευκαιρία, με τον άντρα μου, να την επισκεφθώ και να συνομιλήσω και με τον ίδιο, βλέποντας εκ του σύνεγγυς, πως είναι ένας πολύ γλυκός και πράος άνθρωπος.
Γεννηθείς το '40 στη Ρόδο, σπούδασε στην Ελλάδα και στην Ιταλία έχει κάνει και ατομικές και ομαδικές εκθέσεις (οι ομαδικές του υπολογίζονται παραπάνω από 60) και δουλεύει τόσο το μάρμαρο και τον πηλό, όσο και τον μπρούντζο και από 'κει και πέρα κάνει μίξη στις τεχνικές του. Εκθέματά του κοσμούν την Παλιά Πόλη της Ρόδου, άλλες περιοχές του νησιού, ακόμη και το Πολεμικό Μουσείο στην Αθήνα με την Προτομή του Ταγματάρχη Διογένη Φανουράκη όπως και το Αεροδρόμιο της Ελευσίνας με ένα μαρμάρινο-μπρούντζινο γλυπτό του. Επιπλέον έχει εκδόσει 5 ποιητικές συλλογές και στο ενεργητικό του απαριθμούνται πολλές τιμητικές διακρίσεις και βραβεία.
Στην έκθεση που παρακολούθησα, είχε πολλά εκθέματα λαξευμένα στα υλικά που προανέφερα όσο και ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ πίνακες που τους έδωσε την ικανότητα να 'ζωντανεύουν'. Ναι, δεν ήταν απλοί πίνακες, ήταν ζωντανοί πίνακες. Γιατί δεν τους άφηνε απλά ζωγραφισμένους στον καμβά, αλλά τους έδινε πνοή με πέτρες, κοχύλια, μαρμάρινες προτομές σε μινιατούρα, μικρά κομμάτια ξύλου που κολλούσε επάνω τους.
Τι ωραία έργα του, 'Η Μίλητος', 'Ο Νόστος', 'Το Απόβραδο', 'Η Κνίδος','Η Μοναξιά'...Δεν παρέλειψε όμως να αξιοποιήσει και το παμπάλαιο σίδερο της γιαγιάς του, όπως επίσης και να μας ενημερώσει πώς βρήκε ένα ρολόι με εκκρεμές- αντίκα που είχε κολλήσει σε έναν πίνακά του. Τυχαία έτσι όπως έκανε περίπατο το είδε να προεξέχει από έναν κάδο σκουπιδιών. Φυσικά και εκτίμησε με το έμπειρο μάτι του την ανεκτίμητη αξία του, το πήρε και το πήγε αμέσως στο σπίτι όπου το γυάλισε,το ξαναζωντάνεψε και το έκανε αθάνατο, κατά έναν τρόπο, μέσα από τον πίνακά και την τέχνη του!
Κλείνω αναφέροντας τους στίχους του ποιητή Ηλία Τσέχου:
"Ο,τι αγγίζει ο Κώστας Νεοφύτου, πλάθεται όνειρο. (....)Χαιρετισμοί κι αποχαιρετισμοί είναι η ζωή!! Δεν έχει σωσίες,πρόβες και επιστροφή , μα έλκει τις 'κλωνοποιήσεις' της μέσω της τέχνης. Έτσι θα 'ναι! Δεν σώζεται η πνοή, άμα σωθεί!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου