Ένα υπέροχο βιβλίο που έγραψε ο Κωστής Γκιμοσούλης και το διάβασα ακριβώς μόλις τελείωσα το Λύκειο! Πρόκειται για τη μυθιστορηματική βιογραφία της Μαρίας Πολυδούρη έτσι όπως τη διηγείται ένας αιωνόβιος κύριος που την ερωτεύτηκε παράφορα αλλά δεν μπόρεσε να την κατακτήσει ποτέ και εξιστορεί τα πάντα για την ίδια και τον Άλλο (δηλαδή τον Κώστα Καρυωτάκη, γιατί αυτά τα ονόματα πάνε μαζί), με πολλές αναφορές στα ίδια τα ημερολόγια της Πολυδούρη.
Μεταφερόμαστε στην Αθήνα της δεκαετίας του '20, όπου ξεδιπλώνεται η προσωπικότητα μιας γυναίκας, που μας παρουσιάζεται από το συγγραφέα, κάθε άλλο παρά εξωπραγματικά καλή. Αντιθέτως, είναι ανθρώπινη, με πολλές αδυναμίες, που μιλάει και σκέφτεται για τα λάθη της, το θάνατο, τη ζωή, που αντιμετωπίζει τον Καρυωτάκη σαν έναν μεγίστης σημασίας για τη ζωή της, άνθρωπο, μολονότι ήταν δούλος των προσωπικών, καταπιεστικών του 'πρέπει' που τον έκαναν να ασφυκτιά.
Κρατάω από το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, το εξής απόσπασμα: "Όσο αγαπάς, τόσο ελευθερώνεις. Να μη σου φέρνει ίλιγγο η παρουσία του κενού συνέχεια δίπλα σου. Είναι ο μόνος τρόπος για να κρατήσεις την καρδιά σου ξύπνια. Περπάτα μ' ανοιχτά τα μάτια, στην άκρη του γκρεμού σφυρίζοντας, με τα χέρια χαλαρά πιασμένα πίσω, δίχως ψεύτικα κρατήματα. Μόνο μη γελαστείς και πεις, μέσα στην υπερβολική αισιοδοξία της στιγμής, ότι γκρεμός δεν υπάρχει. Υπάρχει.Το κενό είναι πάντα εκεί, παραμονεύει. Τον φόβο του μερικοί δεν τον αφήνουν να ριζώσει, παρά τον μετατρέπουν διαρκώς σε κίνηση. Τελικά, το μόνο που σου ανήκει είναι το περπάτημά σου".
Νομίζω ότι αυτός ήταν και ο λόγος που μου άφησε μια τόσο γλυκιά γεύση, ετούτο το ανάγνωσμα. Γιατί μου 'χτύπησε' το καμπανάκι ότι το σκοτάδι πάντα υπήρχε,υπάρχει και θα υπάρχει. Έχεις όμως το δικαίωμα της επιλογής.΄Η θα παραδοθείς τελικά ή θα παλεύεις κάθε μέρα δημιουργικά για να μην υποκύψεις. Πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχει η δημιουργική εσωτερική πάλη και η στρεσογόνος πάλη. Στη δική μου ζωή, επιλέγω πάντα την πρώτη. Ποτέ κανείς δεν βγήκε χαμένος από την πρώτη, πιστέψτε με!
Ουσιαστικά αυτό έκανε και η Πολυδούρη.Φλέρταρε πολύ με την ιδέα του θανάτου. Κολυμπούσε όμως στο σκοτάδι για να βρει το φως. Έκλεινε το μάτι σε αυτό για να ζει τη στιγμή.
"Βρέχει φως" λοιπόν είναι ο τίτλος ενός τόσο όμορφου βιβλίου. Μια ανάγνωση αξίζει!
Το εξώφυλλο του βιβλίου και μια εσωτερική ζωγραφιά!
Μεταφερόμαστε στην Αθήνα της δεκαετίας του '20, όπου ξεδιπλώνεται η προσωπικότητα μιας γυναίκας, που μας παρουσιάζεται από το συγγραφέα, κάθε άλλο παρά εξωπραγματικά καλή. Αντιθέτως, είναι ανθρώπινη, με πολλές αδυναμίες, που μιλάει και σκέφτεται για τα λάθη της, το θάνατο, τη ζωή, που αντιμετωπίζει τον Καρυωτάκη σαν έναν μεγίστης σημασίας για τη ζωή της, άνθρωπο, μολονότι ήταν δούλος των προσωπικών, καταπιεστικών του 'πρέπει' που τον έκαναν να ασφυκτιά.
Κρατάω από το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, το εξής απόσπασμα: "Όσο αγαπάς, τόσο ελευθερώνεις. Να μη σου φέρνει ίλιγγο η παρουσία του κενού συνέχεια δίπλα σου. Είναι ο μόνος τρόπος για να κρατήσεις την καρδιά σου ξύπνια. Περπάτα μ' ανοιχτά τα μάτια, στην άκρη του γκρεμού σφυρίζοντας, με τα χέρια χαλαρά πιασμένα πίσω, δίχως ψεύτικα κρατήματα. Μόνο μη γελαστείς και πεις, μέσα στην υπερβολική αισιοδοξία της στιγμής, ότι γκρεμός δεν υπάρχει. Υπάρχει.Το κενό είναι πάντα εκεί, παραμονεύει. Τον φόβο του μερικοί δεν τον αφήνουν να ριζώσει, παρά τον μετατρέπουν διαρκώς σε κίνηση. Τελικά, το μόνο που σου ανήκει είναι το περπάτημά σου".
Νομίζω ότι αυτός ήταν και ο λόγος που μου άφησε μια τόσο γλυκιά γεύση, ετούτο το ανάγνωσμα. Γιατί μου 'χτύπησε' το καμπανάκι ότι το σκοτάδι πάντα υπήρχε,υπάρχει και θα υπάρχει. Έχεις όμως το δικαίωμα της επιλογής.΄Η θα παραδοθείς τελικά ή θα παλεύεις κάθε μέρα δημιουργικά για να μην υποκύψεις. Πιστεύω ακράδαντα ότι υπάρχει η δημιουργική εσωτερική πάλη και η στρεσογόνος πάλη. Στη δική μου ζωή, επιλέγω πάντα την πρώτη. Ποτέ κανείς δεν βγήκε χαμένος από την πρώτη, πιστέψτε με!
Ουσιαστικά αυτό έκανε και η Πολυδούρη.Φλέρταρε πολύ με την ιδέα του θανάτου. Κολυμπούσε όμως στο σκοτάδι για να βρει το φως. Έκλεινε το μάτι σε αυτό για να ζει τη στιγμή.
"Βρέχει φως" λοιπόν είναι ο τίτλος ενός τόσο όμορφου βιβλίου. Μια ανάγνωση αξίζει!
Το εξώφυλλο του βιβλίου και μια εσωτερική ζωγραφιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου