"Περιμένοντας τους βαρβάρους"

       Πόσο διαχρονικό είναι αυτό το ποίημα και πόσο βαθιά αληθινό. Δεν είμαι της ελληνικής φιλολογίας για να μπω στην διαδικασία να κάνω ανάλυση. Άλλωστε η ανάλυση στην λογοτεχνία είναι κάτι που δεν με αφορά, γιατί είναι προσωπική υπόθεση του καθενός το πώς την εκλαμβάνει. Την λογοτεχνία και πολύ περισσότερο την ποίηση, την νιώθεις. Οπότε θα σταθώ στους τελευταίους δύο στίχους που για 'μένα έχουν διττή σημασία.
        Αφ' ενός είναι το ότι όλοι λίγο πολύ χρειαζόμαστε στην καθημερινότητά μας λόγους, που θα μας βγάλουν από την πλήξη, την βαρεμάρα ή την ανία. Είναι τόσες πολλές οι καθημερινές μας έγνοιες που χρειαζόμαστε το ευτράπελο, το ανούσιο, το απόλυτο τίποτα που θα αποσπάσει την προσοχή μας από τον όγκο και την σπουδαιότητα των προβλημάτων μας. Χρειαζόμαστε τους βαρβάρους για να ξεφύγουμε...
         Αφ' ετέρου είναι αυτό το δέσιμο που έχουμε με αυτά (τα προβλήματα) που μας υποδουλώνουν τόσο και μας είναι αδύνατον να διανοηθούμε την ζωή μας χωρίς αυτά. Γιατί τα χρειαζόμαστε για να δίνουμε αξία στην ζωή μας. Τρεφόμαστε από αυτά! Εν μέρει αυτό το νόημα, το ταυτίζω με την κεντρική ιδέα της ταινίας Manderlay του σκηνοθέτη Lars von Trier. Όταν σου δίνεται η ελευθερία και η επιλογή να ξεφύγεις από τον δυνάστη σου, είναι αδύνατον να την διαχειριστείς γιατί δεν έχεις μάθει να αναπνέεις χωρίς να λογοδοτείς. Άρα, εδώ, το πρόβλημα το χρειάζεσαι για να συνεχίσεις να ζεις φυσιολογικά. Αντιφατικό αλλά πολλές φορές αληθινό. Αν μάθεις να ζεις έτσι, γίνεται τρόπος ζωής...
         Επομένως...ας περιμένουμε μαζί τους βαρβάρους. Γιατί ίσως να 'ναι μια κάποια λύση!

    — Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

        Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
  Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
        Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
        Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
 και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
 στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
        Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
        τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
        για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
        τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
 σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
 γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
 και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
 γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
 μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
        και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
 να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

        Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
        κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
 κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
 Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
 κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

        Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
        Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
        και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

 Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
 Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.