Όπως ανήγγειλα προ κάποιων ωρών, το ταξίδι μας στο Παρίσι συνεχίζεται με μια επίσκεψη στο Λούβρο. Κατ' αρχάς, μας λύθηκε η απορία για τη διάσημη γυάλινη πυραμίδα και τι ρόλο βαράει τέλος πάντων, μιας και ο Αμερικανός, ασιατικής καταγωγής αρχιτέκτονας ( Ieoh Ming Pei ) που ανέλαβε το έργο, είχε ήδη μπροστά και μέσα στα ανάκτορα όλους τους ρυθμούς (ιωνικό, δωρικό, μεσαιωνικό, αναγεννησιακό, κτλ.), οπότε αυτός που έλειπε ήταν ο αιγυπτιακός, αν μπορούμε να το θέσουμε έτσι, ο οποίος αποδόθηκε με την πασίγνωστη πυραμίδα που από τη μία εξοικονόμησε διπλάσιο χώρο στο υπόγειο για να στεγάζονται τόσο τα εκθέματα, όσο και κάποια μαγαζιά κι από την άλλη εξασφάλισε μια μεγάλη κι άνετη είσοδο για τα εκατομμύρια επισκεπτών.
Πάμε όμως στο εσωτερικό, οπού τον κύριο λόγο έχει η Αρχαία Ελληνική γλυπτική που συνέχισε να ζει λόγω της αντιγραφής της από τους Ρωμαίους, που κι αυτή επαναπροσδιορίστηκε μέσω της αντιγραφής της από τους Γάλλους. Οι Γάλλοι, εκτιμούν ιδιαιτέρως την 'Αφροδίτη της Μήλου' από την οποία εμπνεύστηκε ο Delacroix για να ζωγραφίσει τη Δημοκρατία της Γαλλίας και το μπούστο της αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την κατασκευή της 'Marianne', του διάσημου εμβλήματος της Γαλλικής Δημοκρατίας και πάλι.
Δε θα μπορούσα όμως, να μη χαζέψω με τη 'Νίκη της Σαμοθράκης' όπου ο γλύπτης απλά έδωσε ρέστα. Σαφέστατα και σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται μέσα στον αγέρα, καθώς είναι τοποθετημένη σε μαρμάρινη πλώρη πλοίου, γι' αυτό και ο μανδύας είναι κολλημένος πάνω στο σώμα και το σώμα διαγράφεται με απίστευτες λεπτομέρειες. Το άγαλμα γέρνει μπροστά, έτσι χρειαζόταν οπωσδήποτε τα φτερά για αντίβαρο. Όλο το άγαλμα είναι αυθεντικό, εκτός από το ένα φτερό που είναι αντίγραφο γιατί εμείς έχουμε το γνήσιο. Αν σταθείς ακριβώς πίσω από το άγαλμα, θα νιώσεις ότι φυσάει ο άνεμος και σε παίρνει μαζί του.Οπότε δοκιμάστε το για να το διαπιστώσετε (σε εμένα έπιασε)!!!
Έπειτα, συγκινήθηκα πραγματικά στο τμήμα του νεοκλασικισμού, που αποτελεί μια ωδή στην τέχνη. Πίνακες ζωντανοί, τεράστιοι, με έντονα χρώματα κι ατελείωτες λεπτομέρειες, παίρνουν άριστα χάρη στους καλλιτέχνες τους που όμοιοι τους δε θα ξανακυκλοφορήσουν στην πιάτσα. Πρόσωπα, πρόσωπα, ατελείωτα πορτραίτα ανθρώπων που ήρθαν στη ζωή, αποτυπώθηκαν σε έναν καμβά κι έμειναν στην αιωνιότητα. Τι να πει κανείς για την 'Καταστροφή της Χίου' του Delacroix και πάλι! Αν δεν πλησιάσεις από κοντά, να δεις μέσα στα μάτια της γυναίκας τον πόνο, δε μπορείς να το αντιληφθείς ούτε και να το βιώσεις μέσα από μια απλή φωτογραφία!
Κι από την άλλη έχεις τη 'Μόνα Λίζα' που γίνεται ένα πραγματικό μακελειό για να την απαθανατίσουν όλοι στις φωτογραφικές μηχανές και τα κινητά τους. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα για πιο μεγάλο πίνακα αλλά διαψεύστηκα. Αντιθέτως δεν διαψεύστηκα για το διαπεραστικό της βλέμμα που νομίζεις ότι σε παρακολουθεί από όπου κι αν την κοιτάξεις. Ισχύει 100%.
Επίσης, να που μάθαμε και μια χρήση των προτομών. Επειδή εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν φωτογραφικές και άλλες τεχνολογίες, χρησίμευαν σαν 'φωτογραφίες' της εποχής για να κανονίζονται τα προξενιά. Έβλεπε η υποψήφια νύφη την προτομή του υποψήφιου γαμπρού και τούμπαλιν και 'ψηνόταν' η κατάσταση!!!!!!!
Γενικές Προσωπικές Παρατηρήσεις:
1) Από το Λούβρο, αυτό που μένει αναλλοίωτο στη μνήμη του επισκέπτη είναι το μεγαλείο του ανθρώπου όταν θέλει και μπορεί. Έτσι όπως το εισέπραξα εγώ τουλάχιστον και όπως προανέφερα, οι ζωγράφοι και φυσικά οι γλύπτες, ήταν μεγαλοφυΐες χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι τεχνικές τους ήταν δύσκολες, μα πάνω από όλα εναπόθεταν τη ψυχή και το αστείρευτο ταλέντο τους σε κάθε τι με το οποίο καταπιάνονταν για να αφήσουν στην αιωνιότητα τόσο το ύφος και την προσωπικότητά τους όσο και τους ανθρώπους και τα γεγονότα που απεικονίστηκαν στα έργα τους.
2) Για να πεις μετά βεβαιότητας ότι κατανόησες κι αξιολόγησες πλήρως τα εκθέματά του, χρειάζονται δύο εικοσιτετράωρα με αγχωτικούς υπολογισμούς.
3) Από τις Βερσαλλίες, μου έμεινε μια έκφραση αποτυπωμένη. Χλιδή εις μάτην! Η απόλυτη χλιδή για το τίποτα. Ο απόλυτος ύμνος στην ύλη που πια δεν χαίρεται κανένας από όλους όσους πέρασαν από εκεί. Μηχανορραφίες, σκοπιμότητες, συκοφαντίες, φυλακίσεις, κόλακες, αυλοκόλακες, δηλητηριάσεις, απόπειρες δολοφονιών, διαδοχές, αυλικοί, πολιτικά παιχνίδια κι όλα για λίγη παραπάνω δόξα και χρήμα. Είναι πραγματικά ανατριχιαστκό να περπατάς στους διαδρόμους με τα αγάλματα ιπποτών, βασιλέων, κληρικών, κόμηδων κ.α. και να σκέφτεσαι τις ατελείωτες έριδες και τα καταχθόνια σχέδια πάντα για την εξαφάνιση κάποιου εχθρού, με μηδενικό ηλεκτρικό ρεύμα, υπό το υποτυπώδες φως κάποιων κεριών. Και μπαίνεις σε σκέψεις. Άπειρες σκέψεις πάνω στην ανθρώπινη φύση, τη σύγκριση με το σήμερα, την αλλαγή ή όχι των μέσων και αιτιών εξόντωσης του εχθρού και σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι...Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος;
Κι όλα αυτά γιατί οι Βερσαλλίες δεσπόζουν τόσο μεγαλοπρεπώς μπροστά σου !!!!!!
Υ.Γ Ιδού και μερικές φωτογραφίες, μαζί με την Αίθουσα των Κατόπτρων, την οποία χρωστάω από εχθές!!!!!
Η Αίθουσα των Κατόπτρων
Η Αφροδίτη της Μήλου
Η Νίκη της Σαμοθράκης
Η Σφαγή της Χίου
Η Μόνα Λίζα
Η Στέψη του Ναπολέοντα
Πάμε όμως στο εσωτερικό, οπού τον κύριο λόγο έχει η Αρχαία Ελληνική γλυπτική που συνέχισε να ζει λόγω της αντιγραφής της από τους Ρωμαίους, που κι αυτή επαναπροσδιορίστηκε μέσω της αντιγραφής της από τους Γάλλους. Οι Γάλλοι, εκτιμούν ιδιαιτέρως την 'Αφροδίτη της Μήλου' από την οποία εμπνεύστηκε ο Delacroix για να ζωγραφίσει τη Δημοκρατία της Γαλλίας και το μπούστο της αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την κατασκευή της 'Marianne', του διάσημου εμβλήματος της Γαλλικής Δημοκρατίας και πάλι.
Δε θα μπορούσα όμως, να μη χαζέψω με τη 'Νίκη της Σαμοθράκης' όπου ο γλύπτης απλά έδωσε ρέστα. Σαφέστατα και σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται μέσα στον αγέρα, καθώς είναι τοποθετημένη σε μαρμάρινη πλώρη πλοίου, γι' αυτό και ο μανδύας είναι κολλημένος πάνω στο σώμα και το σώμα διαγράφεται με απίστευτες λεπτομέρειες. Το άγαλμα γέρνει μπροστά, έτσι χρειαζόταν οπωσδήποτε τα φτερά για αντίβαρο. Όλο το άγαλμα είναι αυθεντικό, εκτός από το ένα φτερό που είναι αντίγραφο γιατί εμείς έχουμε το γνήσιο. Αν σταθείς ακριβώς πίσω από το άγαλμα, θα νιώσεις ότι φυσάει ο άνεμος και σε παίρνει μαζί του.Οπότε δοκιμάστε το για να το διαπιστώσετε (σε εμένα έπιασε)!!!
Έπειτα, συγκινήθηκα πραγματικά στο τμήμα του νεοκλασικισμού, που αποτελεί μια ωδή στην τέχνη. Πίνακες ζωντανοί, τεράστιοι, με έντονα χρώματα κι ατελείωτες λεπτομέρειες, παίρνουν άριστα χάρη στους καλλιτέχνες τους που όμοιοι τους δε θα ξανακυκλοφορήσουν στην πιάτσα. Πρόσωπα, πρόσωπα, ατελείωτα πορτραίτα ανθρώπων που ήρθαν στη ζωή, αποτυπώθηκαν σε έναν καμβά κι έμειναν στην αιωνιότητα. Τι να πει κανείς για την 'Καταστροφή της Χίου' του Delacroix και πάλι! Αν δεν πλησιάσεις από κοντά, να δεις μέσα στα μάτια της γυναίκας τον πόνο, δε μπορείς να το αντιληφθείς ούτε και να το βιώσεις μέσα από μια απλή φωτογραφία!
Κι από την άλλη έχεις τη 'Μόνα Λίζα' που γίνεται ένα πραγματικό μακελειό για να την απαθανατίσουν όλοι στις φωτογραφικές μηχανές και τα κινητά τους. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα για πιο μεγάλο πίνακα αλλά διαψεύστηκα. Αντιθέτως δεν διαψεύστηκα για το διαπεραστικό της βλέμμα που νομίζεις ότι σε παρακολουθεί από όπου κι αν την κοιτάξεις. Ισχύει 100%.
Επίσης, να που μάθαμε και μια χρήση των προτομών. Επειδή εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν φωτογραφικές και άλλες τεχνολογίες, χρησίμευαν σαν 'φωτογραφίες' της εποχής για να κανονίζονται τα προξενιά. Έβλεπε η υποψήφια νύφη την προτομή του υποψήφιου γαμπρού και τούμπαλιν και 'ψηνόταν' η κατάσταση!!!!!!!
Γενικές Προσωπικές Παρατηρήσεις:
1) Από το Λούβρο, αυτό που μένει αναλλοίωτο στη μνήμη του επισκέπτη είναι το μεγαλείο του ανθρώπου όταν θέλει και μπορεί. Έτσι όπως το εισέπραξα εγώ τουλάχιστον και όπως προανέφερα, οι ζωγράφοι και φυσικά οι γλύπτες, ήταν μεγαλοφυΐες χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι τεχνικές τους ήταν δύσκολες, μα πάνω από όλα εναπόθεταν τη ψυχή και το αστείρευτο ταλέντο τους σε κάθε τι με το οποίο καταπιάνονταν για να αφήσουν στην αιωνιότητα τόσο το ύφος και την προσωπικότητά τους όσο και τους ανθρώπους και τα γεγονότα που απεικονίστηκαν στα έργα τους.
2) Για να πεις μετά βεβαιότητας ότι κατανόησες κι αξιολόγησες πλήρως τα εκθέματά του, χρειάζονται δύο εικοσιτετράωρα με αγχωτικούς υπολογισμούς.
3) Από τις Βερσαλλίες, μου έμεινε μια έκφραση αποτυπωμένη. Χλιδή εις μάτην! Η απόλυτη χλιδή για το τίποτα. Ο απόλυτος ύμνος στην ύλη που πια δεν χαίρεται κανένας από όλους όσους πέρασαν από εκεί. Μηχανορραφίες, σκοπιμότητες, συκοφαντίες, φυλακίσεις, κόλακες, αυλοκόλακες, δηλητηριάσεις, απόπειρες δολοφονιών, διαδοχές, αυλικοί, πολιτικά παιχνίδια κι όλα για λίγη παραπάνω δόξα και χρήμα. Είναι πραγματικά ανατριχιαστκό να περπατάς στους διαδρόμους με τα αγάλματα ιπποτών, βασιλέων, κληρικών, κόμηδων κ.α. και να σκέφτεσαι τις ατελείωτες έριδες και τα καταχθόνια σχέδια πάντα για την εξαφάνιση κάποιου εχθρού, με μηδενικό ηλεκτρικό ρεύμα, υπό το υποτυπώδες φως κάποιων κεριών. Και μπαίνεις σε σκέψεις. Άπειρες σκέψεις πάνω στην ανθρώπινη φύση, τη σύγκριση με το σήμερα, την αλλαγή ή όχι των μέσων και αιτιών εξόντωσης του εχθρού και σκέφτεσαι, σκέφτεσαι, σκέφτεσαι...Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος;
Κι όλα αυτά γιατί οι Βερσαλλίες δεσπόζουν τόσο μεγαλοπρεπώς μπροστά σου !!!!!!
Υ.Γ Ιδού και μερικές φωτογραφίες, μαζί με την Αίθουσα των Κατόπτρων, την οποία χρωστάω από εχθές!!!!!
Η Αίθουσα των Κατόπτρων
Η Αφροδίτη της Μήλου
Η Νίκη της Σαμοθράκης
Η Σφαγή της Χίου
Η Μόνα Λίζα
Η Στέψη του Ναπολέοντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου