Σινεμά....Η Κόλαση

      I have a confession to make! Ναι...θέλω να εξομολογηθώ τη μεγάλη μου απογοήτευση με το cinema. Η εσωτερική κατρακύλα ξεκίνησε το 2003 με αποκορύφωμα το 2006. Έχασα την απίστευτη αγάπη που έτρεφα για τη μεγάλη οθόνη. Τον κινηματογράφο που αποτελούσε βασική και δημιουργική έξοδο στα μαθητικά Σάββατα, τις εκπτωτικές Τετάρτες ή Πέμπτες στα υπέροχα φοιτητικά χρόνια, κάποια ωραία βροχερά, μουντά βράδια Παρασκευής μετά τα φοιτητικά χρόνια, που η έξοδος πια δεν σου έκανε κάποια αίσθηση.
      Όλα αυτά μέχρι να γίνει το 'μπαμ'. Μέχρι να νιώσω ότι δε με γεμίζει άλλο το ατελείωτο κλωτσομπουνίδι, βαρέθηκα τα ατελείωτα υπαρξιακά τέλματα. Αν δεν είναι υπαρξιακό, θα είναι με πυρηνικά. Δε θέλω ο Batman να ανακατεύεται με πυρηνικά, ούτε ο Sherlock Holmes να έχει φτάσει στη μαύρη ζώνη και να 'σαπίζει' στο ξύλο τον μονόφθαλμο εχθρό. Δε μπορώ να βλέπω άλλο γυναίκες που ενώ περπατάνε, έχουν καταλάβει σε χρόνο dt την απειλή δεξιόθεν ή την επερχόμενη εξ ευωνύμων και αντιδρούν ξεδιπλώνοντας ατελείωτες κινήσεις Kung Fu. Δεν αντέχω άλλο θρίλερ όπου δε θα τη γλιτώσει κανείς, ουσιαστικά δεν υπάρχει κάποιο τέλος και θα σου 'πετάξει' και το υπονοούμενο ότι θα κυκλοφορήσει η συνέχεια, που ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα είναι πιο νοσηρή και βίαιη από την προηγούμενη μετριότητα.
       Δεν έχω πια το αίσθημα της έκπληξης. Ξέρω ότι στο επόμενο πλάνο θα συμβεί αυτό, θα ειπωθεί το άλλο, θα αναποδογυρίσει το παραδίπλα μπλα μπλα μπλα. Δεν έχω πια μια ευχάριστη γεύση με το πέρας της ταινίας. Παλαιότερα η πίκρα που παρακολουθούσα σε μια ταινία, θα με έβαζε στη διαδικασία να σκεφτώ κάτι, να αναλύσω κάτι άλλο. Τώρα...ούτε κι αυτό. Δεν υπάρχει 'δημιουργική' πίκρα. Υπάρχει μόνο σκέτη και στυφή απογοήτευση.
        Χάθηκε η έμπνευση, στέρεψε η φαντασία! Δε θέλω τους "Αθλίους" του Hugo σε musical. Είναι υποβίβαση του έργου.Θέλω όμως να μείνω στα παλαιότερα αριστουργήματα. Αυτά που με ταξίδευαν, που με χαροποιούσαν. Και σαν την ταινία "Chocolat" δεν έχει!!!!
        Ακόμη ο Johnny Depp ήταν στα καλά του και η Χολιγουντιανή επιχείρηση είχε ακόμη ωραία πράγματα να σου δώσει. Άλλωστε το θέμα δεν είναι να πάω με κακή ψυχολογία στο κινηματογράφο και να βγω ακόμα χειρότερα. Και στο σπίτι μου ξέρω να γίνομαι χάλια, οπότε δε χρειάζομαι βοήθεια από αλλού. Γι'αυτό ψηφίζω σοκολάτα. Πώς μπορεί η σοκολάτα να σε ενώσει με τον περίγυρό σου, να σου αλλάξει τη ζωή; Όποιος δεν το έχει δει αξίζει να κάνει έναν κόπο. Τι κοστίζει;;; Λίγη καλή διάθεση ρε παιδάκι μου. Α, και λίγη....σοκολάτα!