Και...κάπως έτσι, με αυτό το σκεπτικό της αναγέννησης και του επαναπροσδιορισμού της ζωής μου, άρχισα να την ξεκαθαρίζω (τη ζωή μου, λέμε). Για την ακρίβεια να την ξεσκαρτάρω όπως προανέφερα στον τίτλο, από οτιδήποτε και οποιονδήποτε την μόλυνε και τη δηλητηρίαζε για χρόνια ολόκληρα.
Αν αναλογιστεί κανείς στη ζωή του, πόσα πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις ανέχθηκε παρά τη θέλησή του, είναι λογικό κάποια στιγμή να επέλθει ένα "μπαμ" και να στρωθεί στη δουλειά για να ανακαλύψει την πηγή του κακού. Όταν, για παράδειγμα, έγινα μαθήτρια όλοι μου έλεγαν τι ωραία θα είμαι με τα άλλα παιδάκια και θα παίζουμε στα διαλείμματα κι όλα αυτά στα πλαίσια της κοινωνικοποίησης. Απλώς ξέχασαν να μου πούνε ότι θα τους τρώω στην "μάπα" χωρίς να τους έχω επιλέξει και όχι μόνο θα ανέχομαι αυτούς, αλλά και ένα σωρό δασκάλους και καθηγητές με τα δικά τους ψυχοσωματικά προβλήματα που ξεσπούσαν σε εμάς, γιατί δυστυχώς είναι λίγοι αυτοί που κάνουν καταπληκτικά τη δουλειά τους.
Κι έτσι από μικρή αναγκάστηκα να καταλάβω την έννοια της κοινωνικοποίησης the hard way, γιατί πρώτα στην τάξη θα πάρεις το βάπτισμα του πυρός. Η τάξη είναι ΑΚΡΙΒΩΣ η μικρογραφία της κοινωνίας σε petite έκδοση. Έχεις να κάνεις με τον ρουφιάνο, το παλιοτσογλάνι που πουλάει μαγκιά στα αδύναμα παιδάκια, την 'ξεπεταγμένη', τα κομπλεξικά, τα κουτσομπόλικα, αυτόν που δεν παίρνει με τίποτα τα γράμματα, το γλειφτράκι, το απροσάρμοστο και λίγο πολύ ξέρεις και τη δουλειά θα επιλέξουν να κάνουν. Κάτι απ' όλα αυτά ήταν και ο αγνά κακός άνθρωπος που είχες την ατυχία να έχεις αργότερα για διευθυντή, "αφεντικό", προϊστάμενο... Άρα η κοινωνικοποίηση πέτυχε. Σιχαίνεσαι την μικροπρέπεια των ανθρώπων από τόσο μικρή ηλικία. Και έχεις το πρώτο δείγμα για την οικογένεια από την οποία προέρχεται έκαστο καθαρματάκι και φαντάζεσαι τι 'σόι' συμπεριφορά θα έχει η μαμά κι ο μπαμπάς του με τους 'συναδέλφους', υφισταμένους ή προϊσταμένους...
Στη συνέχεια ανέχεσαι ανόητες παρέες, που δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτα και αναρωτιέσαι "Μα, γιατί κάθομαι εδώ. Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω". Παρέες που σε πρόσβαλαν, που σε είχαν μόνο για στιγμές, που λυπήθηκαν αναγκαστικά με τις λύπες σου αλλά ξέρασαν χολή στις χαρές σου και το ίδιο έκαναν και πολλοί συγγενείς σου.
Πρόκειται για έναν άκρως μιαρό κλάδο της κοινωνικής ζωής του ανθρώπου, που αποκλειστικός λόγος ύπαρξής του είναι να σε κάνει να νιώθεις χάλια, να πετάει σπόντες ή να σου κάνει κατά μέτωπον επιθέσεις, χωρίς να ξέρεις, για την ακρίβεια, από πού σου έρχονται τα χαστούκια. Να έχεις και την "πολυαγαπημένη ξαδερφούλα" να έρχεται στο γάμο σου, χωρίς να την έχεις καλέσει με την θέλησή σου, μέσα στα μούτρα, ευχόμενη να πάει κάτι στραβά για να το ευχαριστηθεί. Να έχεις και την οχιά τη "θείτσα" να είναι κι αυτή μουτρωμένη επειδή παντρεύτηκε η ανιψιά πρώτη κι όχι η κόρη της (λες και είναι δικό μου θέμα ή φταίξιμο) και να έχεις και μια άλλα έτερη "θείτσα" που τάχα μου σου ευχόταν τα καλύτερα για χρόνια ολόκληρα αλλά τελικά βγήκε η σκύλα από μέσα της επειδή σε είδε να χαμογελάς περισσότερο απ' ότι ήθελε βαθιά μέσα της....Α, ναι ο κόσμος γύρω σου τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί να νιώθεις καλά.
Αυτό επιβεβαιώθηκε αυτά τα χρόνια με την κρίση. Όπου σταθείς και βρεθείς, όλοι κλαίγονται. Κι εσύ ο καημένος, που δεν είναι καθόλου στην ιδιοσυγκρασία και στον χαρακτήρα σου να κλαψουρίζεις, στέκεσαι αμίλητος και voici το συμπέρασμα: "Ε, βέβαια αυτός τι ανάγκη έχει. Όλα του πάνε καλά". Οπότε βγήκε το πόρισμα από τον "φιλεύσπλαχνο" γείτονα, συγγενή, γνωστό, ότι εσύ είσαι υπέροχα κι επομένως σου αξίζουν τα χειρότερα. Είπαμε, κανείς δεν αντέχει ένα χαμογελαστό πρόσωπο δίπλα και γύρω και κοντά του. Άρα ευχόμαστε να του σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη κι όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο για αυτούς!
Ε, με αυτά και με αυτά ξύπνησα ένα πρωί και ξερίζωσα το κακό από την καθημερινότητα μου! Πώς; Έκανα πέρα ανθρώπους, 'φίλους', συγγενείς και κράτησα μόνο τα διαμάντια στη ζωή μου. Η ευτυχία τούτη την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν περιγράφεται. Αργά ή γρήγορα πέφτουν οι μάσκες και νιώθεις υπέροχα που έγινε την δεδομένη στιγμή κι όχι αργότερα που δεν μπορείς να το σώσεις. Και είναι στ' αλήθεια τόσο απλό! Απλά τους κάνεις πέρα είτε με το καλό, είτε άκομψα κι απότομα. Γιατί πια δεν μπορώ να πω "κρίμα είναι αυτός για τον τάδε λόγο, κρίμα είναι ο άλλος για τον δείνα λόγο"...Κι εγώ; Δεν είμαι κρίμα που ανέχτηκα τόσα λόγια, που υποχώρησα σε τόσες καταστάσεις; Είμαι και με το παραπάνω!
Τελικά, φτάνω στο τώρα που νιώθω δικαιωμένη και απίστευτα ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Η εσωτερική ηρεμία που έχω, όχι μόνο άλλαξε το είναι μου, αλλά συνεχίζει να το αλλάζει γιατί έπεσε το τείχος που εμπόδιζε κάθε τι καλό να με φτάσει. Είμαι θετικός κι αισιόδοξος άνθρωπος, που στην πορεία είχα μάθει να το καταπνίγω για να μην δίνω λαβές, είναι δυνατόν, όμως, να προσπαθείς να προχωράς εμπρός πνίγοντας ουσιαστικά τον εαυτό σου; Ασχολούμενη με το τι θα πουν οι άλλοι;
Απλά...... ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!
Αν αναλογιστεί κανείς στη ζωή του, πόσα πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις ανέχθηκε παρά τη θέλησή του, είναι λογικό κάποια στιγμή να επέλθει ένα "μπαμ" και να στρωθεί στη δουλειά για να ανακαλύψει την πηγή του κακού. Όταν, για παράδειγμα, έγινα μαθήτρια όλοι μου έλεγαν τι ωραία θα είμαι με τα άλλα παιδάκια και θα παίζουμε στα διαλείμματα κι όλα αυτά στα πλαίσια της κοινωνικοποίησης. Απλώς ξέχασαν να μου πούνε ότι θα τους τρώω στην "μάπα" χωρίς να τους έχω επιλέξει και όχι μόνο θα ανέχομαι αυτούς, αλλά και ένα σωρό δασκάλους και καθηγητές με τα δικά τους ψυχοσωματικά προβλήματα που ξεσπούσαν σε εμάς, γιατί δυστυχώς είναι λίγοι αυτοί που κάνουν καταπληκτικά τη δουλειά τους.
Κι έτσι από μικρή αναγκάστηκα να καταλάβω την έννοια της κοινωνικοποίησης the hard way, γιατί πρώτα στην τάξη θα πάρεις το βάπτισμα του πυρός. Η τάξη είναι ΑΚΡΙΒΩΣ η μικρογραφία της κοινωνίας σε petite έκδοση. Έχεις να κάνεις με τον ρουφιάνο, το παλιοτσογλάνι που πουλάει μαγκιά στα αδύναμα παιδάκια, την 'ξεπεταγμένη', τα κομπλεξικά, τα κουτσομπόλικα, αυτόν που δεν παίρνει με τίποτα τα γράμματα, το γλειφτράκι, το απροσάρμοστο και λίγο πολύ ξέρεις και τη δουλειά θα επιλέξουν να κάνουν. Κάτι απ' όλα αυτά ήταν και ο αγνά κακός άνθρωπος που είχες την ατυχία να έχεις αργότερα για διευθυντή, "αφεντικό", προϊστάμενο... Άρα η κοινωνικοποίηση πέτυχε. Σιχαίνεσαι την μικροπρέπεια των ανθρώπων από τόσο μικρή ηλικία. Και έχεις το πρώτο δείγμα για την οικογένεια από την οποία προέρχεται έκαστο καθαρματάκι και φαντάζεσαι τι 'σόι' συμπεριφορά θα έχει η μαμά κι ο μπαμπάς του με τους 'συναδέλφους', υφισταμένους ή προϊσταμένους...
Στη συνέχεια ανέχεσαι ανόητες παρέες, που δεν έχουν να σου προσφέρουν τίποτα και αναρωτιέσαι "Μα, γιατί κάθομαι εδώ. Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω". Παρέες που σε πρόσβαλαν, που σε είχαν μόνο για στιγμές, που λυπήθηκαν αναγκαστικά με τις λύπες σου αλλά ξέρασαν χολή στις χαρές σου και το ίδιο έκαναν και πολλοί συγγενείς σου.
Πρόκειται για έναν άκρως μιαρό κλάδο της κοινωνικής ζωής του ανθρώπου, που αποκλειστικός λόγος ύπαρξής του είναι να σε κάνει να νιώθεις χάλια, να πετάει σπόντες ή να σου κάνει κατά μέτωπον επιθέσεις, χωρίς να ξέρεις, για την ακρίβεια, από πού σου έρχονται τα χαστούκια. Να έχεις και την "πολυαγαπημένη ξαδερφούλα" να έρχεται στο γάμο σου, χωρίς να την έχεις καλέσει με την θέλησή σου, μέσα στα μούτρα, ευχόμενη να πάει κάτι στραβά για να το ευχαριστηθεί. Να έχεις και την οχιά τη "θείτσα" να είναι κι αυτή μουτρωμένη επειδή παντρεύτηκε η ανιψιά πρώτη κι όχι η κόρη της (λες και είναι δικό μου θέμα ή φταίξιμο) και να έχεις και μια άλλα έτερη "θείτσα" που τάχα μου σου ευχόταν τα καλύτερα για χρόνια ολόκληρα αλλά τελικά βγήκε η σκύλα από μέσα της επειδή σε είδε να χαμογελάς περισσότερο απ' ότι ήθελε βαθιά μέσα της....Α, ναι ο κόσμος γύρω σου τρέμει στην ιδέα ότι μπορεί να νιώθεις καλά.
Αυτό επιβεβαιώθηκε αυτά τα χρόνια με την κρίση. Όπου σταθείς και βρεθείς, όλοι κλαίγονται. Κι εσύ ο καημένος, που δεν είναι καθόλου στην ιδιοσυγκρασία και στον χαρακτήρα σου να κλαψουρίζεις, στέκεσαι αμίλητος και voici το συμπέρασμα: "Ε, βέβαια αυτός τι ανάγκη έχει. Όλα του πάνε καλά". Οπότε βγήκε το πόρισμα από τον "φιλεύσπλαχνο" γείτονα, συγγενή, γνωστό, ότι εσύ είσαι υπέροχα κι επομένως σου αξίζουν τα χειρότερα. Είπαμε, κανείς δεν αντέχει ένα χαμογελαστό πρόσωπο δίπλα και γύρω και κοντά του. Άρα ευχόμαστε να του σβήσει το χαμόγελο από τα χείλη κι όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο για αυτούς!
Ε, με αυτά και με αυτά ξύπνησα ένα πρωί και ξερίζωσα το κακό από την καθημερινότητα μου! Πώς; Έκανα πέρα ανθρώπους, 'φίλους', συγγενείς και κράτησα μόνο τα διαμάντια στη ζωή μου. Η ευτυχία τούτη την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν περιγράφεται. Αργά ή γρήγορα πέφτουν οι μάσκες και νιώθεις υπέροχα που έγινε την δεδομένη στιγμή κι όχι αργότερα που δεν μπορείς να το σώσεις. Και είναι στ' αλήθεια τόσο απλό! Απλά τους κάνεις πέρα είτε με το καλό, είτε άκομψα κι απότομα. Γιατί πια δεν μπορώ να πω "κρίμα είναι αυτός για τον τάδε λόγο, κρίμα είναι ο άλλος για τον δείνα λόγο"...Κι εγώ; Δεν είμαι κρίμα που ανέχτηκα τόσα λόγια, που υποχώρησα σε τόσες καταστάσεις; Είμαι και με το παραπάνω!
Τελικά, φτάνω στο τώρα που νιώθω δικαιωμένη και απίστευτα ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Η εσωτερική ηρεμία που έχω, όχι μόνο άλλαξε το είναι μου, αλλά συνεχίζει να το αλλάζει γιατί έπεσε το τείχος που εμπόδιζε κάθε τι καλό να με φτάσει. Είμαι θετικός κι αισιόδοξος άνθρωπος, που στην πορεία είχα μάθει να το καταπνίγω για να μην δίνω λαβές, είναι δυνατόν, όμως, να προσπαθείς να προχωράς εμπρός πνίγοντας ουσιαστικά τον εαυτό σου; Ασχολούμενη με το τι θα πουν οι άλλοι;
Απλά...... ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου