Σήμερα απογειωνόμαστε για ένα μακρινό ταξιδάκι και θα προσγειωθούμε στο καταπληκτικό Los Angeles για να δούμε μια πόλη θρύλο. Μια πόλη στην οποία, μπορεί να μην βλέπεις Αγγέλους, αλλά 'μυρίζεις' την ιστορία του κινηματογράφου και της μουσικής και βλέπεις παντού, αυτό που μπορεί να σου προσφέρει καλύτερα από κάθε άλλη πόλη. Τους Μύθους της! Ζούνε παντού, οι Αμερικάνοι ξέρουν να τους διαχειρίζονται άψογα και είμαι ακόμα πολύ χαρούμενη - για φαντάσου- για μια άκρως τουριστική τσάντα Marilyn Monroe που πήρα, γιατί νιώθω ότι χώρεσα στην βαλίτσα μου όλη την Αμερική, αλλά κυρίως όλο το L.A. Γιατί αυτή η πόλη είναι μια Marilyn, ένας James Dean, μια Ginger Rogers κι ένας Fred Astaire σε απ'ευθείας μετάδοση!
Κατ' αρχάς το ταξίδι αυτό καθ' εαυτό ήταν μια περιπέτεια. Πρώτη φορά έκανα ένα τόσο μακρινό (ταξίδι λέμε) 12 ωρών, συν τις 2- 2,5 που προηγήθηκαν για να φτάσουμε στο σημείο εκκίνησης του ταξιδιού...ε, 15 περίπου ώρες στο αεροπλάνο...είναι κάπως! Κι όχι για την διαφορά της ώρας, όσο για εκείνα τα καημένα τα ποδαράκια που τα απλώνεις από τη μία, τα τινάζεις από την άλλη και το αίμα έχει μείνει στάσιμο και δεν το ακούς να κινείται, βρε παιδάκι μου. Είναι και εκείνη η πλατούλα που δεν λέει να βολευτεί πουθενά, έχεις και τον μπροστινό να ρίχνει το κάθισμα του καταπάνω σου σαν να είναι μόνος του, αλλά είσαι τόσο ευτυχής που θα δεις επιτέλους το L.A που δεν δίνεις και τόση σημασία στα 'περίχωρα'. Εξάλλου θα δεις τόσες ταινίες που κάποιες υπό normal συνθήκες δεν θα καθόσουν να τις δεις, αλλά εκεί μέσα τις χρειάζεσαι για να απασχοληθείς και ενίοτε να ξεχνιέσαι με τη σκέψη ότι χρειάζεσαι το wc κάθε λίγο και λιγάκι για την ρευστή σου ανάγκη. Και ψυχολογικό είναι και μεγάλος κόπος να ανεβοκατεβαίνεις, οπότε άστο και χάζεψε την ταινιούλα σου!
Αυτό που λατρεύω να κάνω από το αεροπλάνο, είναι να χαζεύω την απέραντη θέα, όταν αυτό φυσικά είναι εφικτό, γι' αυτό και φωτογραφίσαμε την Γροιλανδία, που φαίνεται τόσο μαγευτικά απόκοσμη, τόσο αφιλόξενη κι απρόσιτη. Από εκεί είναι και οι φωτογραφίες που παραθέτω παρακάτω αν και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποτυπώσουν το δέος που νιώθει κανείς μπροστά στο απλησίαστο χάος που έχεις μπροστά στα μάτια σου. Και κάπως έτσι νιώθεις ότι είσαι το απόλυτο μηδέν, πλησίον ενός αχανούς σύμπαντος που δεν έχει όρια γιατί είναι τόσο απίστευτα πανέμορφο από μόνο του, που δεν τα χρειάζεται.
Όταν πια φτάσαμε στον πολυπόθητο προορισμό μας, ήταν απλούστατα μαγεία να χαζεύεις, μέσα από το taxi, τις ατελείωτες highways και να συνειδητοποιείς ότι σχεδόν τα πάντα λούζονται στο φως και δεν υπάρχει κάτι για να σου το κρύψει. Άλλωστε, οι ουρανοξύστες είναι ελάχιστοι και βρίσκονται μόνο στο downtown, οπότε γίνεσαι ένα με το φως ( η τελευταία φωτογραφία δείχνει μια άποψη από το κέντρο).
Κι από εκεί και πέρα πρέπει να ζήσεις το όνειρο! Μουσεία δεν υπάρχουν με την κλασσική έννοια του όρου όπως εννοείται στην Ευρώπη. Από αυτά όμως έχεις μπόλικα ( στην Ευρώπη λέμε), οπότε έχεις ανάγκη για άλλου τύπου μουσεία. Χρειάζεσαι να δεις την ιστορία του Hollywood και να χαζέψεις stars άλλης κοπής, πολύ διαφορετικών γενεών και άλλου χρώματος. Ναι, το ασπρόμαυρο χάριζε μια μαγεία που εξαφάνισε το χρώμα (οξύμωρο ε!).
Στο Hollywood Museum, έχει κανείς την ευκαιρία να ταξιδέψει στον χρόνο και να δει maquillage, boudoir, φορέματα και κοστούμια παλαιών ηθοποιών και να θαυμάσει ένα σωρό φωτογραφίες θηλυκών πρωταγωνιστριών, που έμοιαζαν σαν ψεύτικες κούκλες με τον τρόπο που βάφονταν και που εξέπεμπαν class και δεν πλάσαραν τους εαυτούς τους σαν trash όπως συμβαίνει σήμερα! Και ναι, συνειδητοποιείς ότι η Max Factor ήταν η πιο παλιά εταιρεία καλλυντικών που αναλάμβανε το make up ολόκληρου του Hollywood και κάπου ανάμεσα στις πούδρες και τις σκιές βλέπεις να ξεπετάγεται και το script της τάδε ταινίας που κρατούσε η Marilyn και που έχει τσαλακωθεί πια από τα πολλά ξεφυλλίσματα αλλά λες..."Στο καλό....! Αυτό το κράτησε μια γυναίκα που την μνημονεύουν ακόμη και σήμερα σε όλον τον κόσμο!". Βλέπεις από την άλλη και ένα από τα φορέματα που φόρεσε η Vivien Leigh στο "Όσα παίρνει ο άνεμος" και στενοχωριέσαι που δεν διασώθηκαν και τα υπόλοιπα και προσπαθείς να φανταστείς τις πραγματικές της διαστάσεις παρόλο που ξέρεις ότι ήταν petite και αναφωνείς "Εύρηκα! Α, ώστε έτσι ήταν!". Και θα ήθελες κάπου εκεί γύρω να δεις και τον Rhett Butler να μαλώνει με την Scarlett O' Hara... Κάπου παραπέρα βλέπεις και το κοστούμι του Elvis κι αρχίζεις να τραγουδάς "Are you lonesome tonight" και ουσιαστικά βλέπεις και θυμάσαι ένα σωρό ταινίες και τραγούδια που έχεις λατρέψει γιατί έχεις το έρεισμα μπροστά σου! Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έχουν προστεθεί και πολλά κοστούμια σύγχρονων ηθοποιών και τραγουδιστών, που θα προτιμούσα να βρίσκονταν σε άλλο χώρο για να μην μπερδεύεται το παλιό με το σύγχρονο, αλλά μουσείο είναι, πρέπει να εξελίσσεται! Τι να κάνεις!
Μετά το μουσείο όμως πρέπει να δεις και κάθε τετράγωνο της Λεωφόρου των Αστέρων και χαίρεσαι όταν πέφτεις επάνω στο αστέρι της Κατίνας Παξινού και λες "Ευτυχώς υπήρξαν και ταλέντα που μας έκαναν περήφανους διεθνώς". Αυτό το μικρό αστεράκι είναι που τελικά τους άνοιξε το δρόμο προς την αιωνιότητα εντός ανθρωπίνων-πάντα- ορίων και όσο δεν φθείρεται αυτό δεν φθείρεται και η υστεροφημία τους, η θύμησή τους... Εν συνεχεία προχωράς, για να πέσεις πάνω στους Motley Crue (συγγνώμη για την έλλειψη διαλυτικών) και λες "Χα, θα σας δω σε λίγες μέρες στο Crue Fest πουλάκια μου!", τραγουδάς το 'Beat it' πάνω από τον Michael Jackson και 'Strangers in the Night' δίπλα στον Frank Sinatra, αλλά δεν πειράζει να μην τα δεις όλα αυθημερόν, γιατί κι αύριο πάλι εδώ θα περπατήσεις......
Υ.Γ Ες αύριον τα νεότερα γιατί το ταξίδι μας συνεχίζεται!!!!
Κατ' αρχάς το ταξίδι αυτό καθ' εαυτό ήταν μια περιπέτεια. Πρώτη φορά έκανα ένα τόσο μακρινό (ταξίδι λέμε) 12 ωρών, συν τις 2- 2,5 που προηγήθηκαν για να φτάσουμε στο σημείο εκκίνησης του ταξιδιού...ε, 15 περίπου ώρες στο αεροπλάνο...είναι κάπως! Κι όχι για την διαφορά της ώρας, όσο για εκείνα τα καημένα τα ποδαράκια που τα απλώνεις από τη μία, τα τινάζεις από την άλλη και το αίμα έχει μείνει στάσιμο και δεν το ακούς να κινείται, βρε παιδάκι μου. Είναι και εκείνη η πλατούλα που δεν λέει να βολευτεί πουθενά, έχεις και τον μπροστινό να ρίχνει το κάθισμα του καταπάνω σου σαν να είναι μόνος του, αλλά είσαι τόσο ευτυχής που θα δεις επιτέλους το L.A που δεν δίνεις και τόση σημασία στα 'περίχωρα'. Εξάλλου θα δεις τόσες ταινίες που κάποιες υπό normal συνθήκες δεν θα καθόσουν να τις δεις, αλλά εκεί μέσα τις χρειάζεσαι για να απασχοληθείς και ενίοτε να ξεχνιέσαι με τη σκέψη ότι χρειάζεσαι το wc κάθε λίγο και λιγάκι για την ρευστή σου ανάγκη. Και ψυχολογικό είναι και μεγάλος κόπος να ανεβοκατεβαίνεις, οπότε άστο και χάζεψε την ταινιούλα σου!
Αυτό που λατρεύω να κάνω από το αεροπλάνο, είναι να χαζεύω την απέραντη θέα, όταν αυτό φυσικά είναι εφικτό, γι' αυτό και φωτογραφίσαμε την Γροιλανδία, που φαίνεται τόσο μαγευτικά απόκοσμη, τόσο αφιλόξενη κι απρόσιτη. Από εκεί είναι και οι φωτογραφίες που παραθέτω παρακάτω αν και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να αποτυπώσουν το δέος που νιώθει κανείς μπροστά στο απλησίαστο χάος που έχεις μπροστά στα μάτια σου. Και κάπως έτσι νιώθεις ότι είσαι το απόλυτο μηδέν, πλησίον ενός αχανούς σύμπαντος που δεν έχει όρια γιατί είναι τόσο απίστευτα πανέμορφο από μόνο του, που δεν τα χρειάζεται.
Όταν πια φτάσαμε στον πολυπόθητο προορισμό μας, ήταν απλούστατα μαγεία να χαζεύεις, μέσα από το taxi, τις ατελείωτες highways και να συνειδητοποιείς ότι σχεδόν τα πάντα λούζονται στο φως και δεν υπάρχει κάτι για να σου το κρύψει. Άλλωστε, οι ουρανοξύστες είναι ελάχιστοι και βρίσκονται μόνο στο downtown, οπότε γίνεσαι ένα με το φως ( η τελευταία φωτογραφία δείχνει μια άποψη από το κέντρο).
Κι από εκεί και πέρα πρέπει να ζήσεις το όνειρο! Μουσεία δεν υπάρχουν με την κλασσική έννοια του όρου όπως εννοείται στην Ευρώπη. Από αυτά όμως έχεις μπόλικα ( στην Ευρώπη λέμε), οπότε έχεις ανάγκη για άλλου τύπου μουσεία. Χρειάζεσαι να δεις την ιστορία του Hollywood και να χαζέψεις stars άλλης κοπής, πολύ διαφορετικών γενεών και άλλου χρώματος. Ναι, το ασπρόμαυρο χάριζε μια μαγεία που εξαφάνισε το χρώμα (οξύμωρο ε!).
Στο Hollywood Museum, έχει κανείς την ευκαιρία να ταξιδέψει στον χρόνο και να δει maquillage, boudoir, φορέματα και κοστούμια παλαιών ηθοποιών και να θαυμάσει ένα σωρό φωτογραφίες θηλυκών πρωταγωνιστριών, που έμοιαζαν σαν ψεύτικες κούκλες με τον τρόπο που βάφονταν και που εξέπεμπαν class και δεν πλάσαραν τους εαυτούς τους σαν trash όπως συμβαίνει σήμερα! Και ναι, συνειδητοποιείς ότι η Max Factor ήταν η πιο παλιά εταιρεία καλλυντικών που αναλάμβανε το make up ολόκληρου του Hollywood και κάπου ανάμεσα στις πούδρες και τις σκιές βλέπεις να ξεπετάγεται και το script της τάδε ταινίας που κρατούσε η Marilyn και που έχει τσαλακωθεί πια από τα πολλά ξεφυλλίσματα αλλά λες..."Στο καλό....! Αυτό το κράτησε μια γυναίκα που την μνημονεύουν ακόμη και σήμερα σε όλον τον κόσμο!". Βλέπεις από την άλλη και ένα από τα φορέματα που φόρεσε η Vivien Leigh στο "Όσα παίρνει ο άνεμος" και στενοχωριέσαι που δεν διασώθηκαν και τα υπόλοιπα και προσπαθείς να φανταστείς τις πραγματικές της διαστάσεις παρόλο που ξέρεις ότι ήταν petite και αναφωνείς "Εύρηκα! Α, ώστε έτσι ήταν!". Και θα ήθελες κάπου εκεί γύρω να δεις και τον Rhett Butler να μαλώνει με την Scarlett O' Hara... Κάπου παραπέρα βλέπεις και το κοστούμι του Elvis κι αρχίζεις να τραγουδάς "Are you lonesome tonight" και ουσιαστικά βλέπεις και θυμάσαι ένα σωρό ταινίες και τραγούδια που έχεις λατρέψει γιατί έχεις το έρεισμα μπροστά σου! Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, έχουν προστεθεί και πολλά κοστούμια σύγχρονων ηθοποιών και τραγουδιστών, που θα προτιμούσα να βρίσκονταν σε άλλο χώρο για να μην μπερδεύεται το παλιό με το σύγχρονο, αλλά μουσείο είναι, πρέπει να εξελίσσεται! Τι να κάνεις!
Μετά το μουσείο όμως πρέπει να δεις και κάθε τετράγωνο της Λεωφόρου των Αστέρων και χαίρεσαι όταν πέφτεις επάνω στο αστέρι της Κατίνας Παξινού και λες "Ευτυχώς υπήρξαν και ταλέντα που μας έκαναν περήφανους διεθνώς". Αυτό το μικρό αστεράκι είναι που τελικά τους άνοιξε το δρόμο προς την αιωνιότητα εντός ανθρωπίνων-πάντα- ορίων και όσο δεν φθείρεται αυτό δεν φθείρεται και η υστεροφημία τους, η θύμησή τους... Εν συνεχεία προχωράς, για να πέσεις πάνω στους Motley Crue (συγγνώμη για την έλλειψη διαλυτικών) και λες "Χα, θα σας δω σε λίγες μέρες στο Crue Fest πουλάκια μου!", τραγουδάς το 'Beat it' πάνω από τον Michael Jackson και 'Strangers in the Night' δίπλα στον Frank Sinatra, αλλά δεν πειράζει να μην τα δεις όλα αυθημερόν, γιατί κι αύριο πάλι εδώ θα περπατήσεις......
Υ.Γ Ες αύριον τα νεότερα γιατί το ταξίδι μας συνεχίζεται!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου